Karlijn Neemt De Verkeerde Trein - 1

Net op het ogenblik dat de deuren zich gingen sluiten, sprong ze nog op het allerlaatste nippertje op de trein. Ik zat in de coupé tegenover de schuifdeur die nog openstond, zodat ik alles zag en bezorgd overeind sprong om haar te helpen. Maar dat was blijkbaar niet nodig. De trein zette zich met een schok in beweging en ze hield zich stevig vast aan de handgreep, pakte haar boekentas op en zwalkte de coupé in zonder echt uit te kijken. Ze liet zich op de bank tegenover mij neerploffen en hijgde met gesloten ogen uit. Ze had me niet eens gezien, ze had evengoed op mijn schoot kunnen terechtkomen. Een hele tijd bleef ze verdwaasd zitten puffen. Zonder twijfel had ze hard moeten lopen om de trein te halen, het zweet druppelde uit haar peentjesrode haren over haar slapen en hals. Zelfs toen ze met een hand het zweet van haar gezicht veegde, bleven haar ogen dicht.

Ik was van plan om tijdens de reis rustig mijn krant verder te lezen, maar het meisje intrigeerde me mateloos. Ze was dan ook een niet alledaagse verschijning: klein, mager, dunne armpjes met verbazend mooi gevormde vingers als van bijna doorzichtig porselein, de kleine nageltjes in een grijzig blauw gelakt. Halflang, beetje sluik haar met een kleur tussen rood, rossig en geel. Schattige, bijna doorzichtige oorschelpen. Ik kan er geen ander woord voor vinden, maar het is waar: ik let bij vrouwen altijd op de oren, die kunnen op mij een sterke erotiserende uitwerking op mij hebben. De oren van dit kleine meisje vertederden me. Een bleek gezichtje, tamelijk hoog voorhoofd, lange hoogblonde wimpers (haar ogen kon ik nog altijd niet zien, maar ik stelde ze me lichtblauw voor met bruine stippeltjes erin), een ietwat spichtig neusje en kleine mond met tamelijk dikke, bijna kleurloze lippen. Een mooie hals ook, dun en teer en langer dan je bij zo'n kleine meid zou verwachten. Een vaalbruin topje en een donkergroen rokje met daartussen een streepje blanke huid net boven de navel, waarvan het kleine boogje net zichtbaar werd toen ze zich uitrekte. En dan haar benen... wel nog dun, maar lang. Ze schenen me veel te lang voor de rest van haar lijf. Maar goed, ze zat ongetwijfeld nog volop in de groei, het zou vast en zeker goed komen met de proporties. Alleen schouderbandjes van het topje, dus een beha droeg ze niet en misschien had ze die nog niet nodig. De stof van het topje was te dik om iets van een welving of van tepels te laten doorschemeren.

Ik kon haar minutenlang gadeslaan zonder dat ze zich daar bewust van was, want ze bleef maar met gesloten ogen uithijgen. Toen keek ze opzij naar haar boekentas, deed die open en haalde er een schoolboek uit. Aardrijkskunde, zag ik. Ja, natuurlijk, het was de examentijd op de scholen. Zonder een blik om zich heen te werpen, opende ze het boek. Ze was zich blijkbaar nog altijd niet bewust van mijn aanwezigheid tegenover haar. Ze gaf me trouwens de indruk een in zichzelf gekeerde meisje te zijn. Er zijn genoeg van die jonge meisjes die zich totaal kunnen afsluiten van wereld rondom hen.

Aan de kaft van het boek kon ik afleiden in welk studiejaar ze zat. Toevallig ben ik zelf leraar aardrijkskunde (en biologie, maar alleen omdat er een groot tekort is aan leraren). Ik besloot echter wijselijk het meisje niet aan te spreken, maar haar verder sluiks gade te slaan. Zelf geef ik les aan de twee hoogste jaren van het middelbaar en de meiden in mijn klassen zijn al echte vrouwen met goedgevormde boezems en geprononceerde billen. Ze hebben al allemaal liefjes en hebben geen enkele belangstelling voor een leraar van zesenvijftig die hen vakken geeft waar ze weinig belangstelling voor hebben. Dit meisje zat een jaar lager, twee misschien, aan haar handboek te zien. Mijn collega's hadden me al vaak gezegd dat lesgeven aan die pubers in klassen drie en vier veel aangenamer was. Op die leeftijd hadden ze nog ontzag voor een leerkracht. Ze vertelden dat ze in hun carrière allemaal wel eens een smachtend liefdesbriefje van een of andere leerlinge hadden gekregen. Of een van hen daar ooit was op ingegaan, werd nooit duidelijk, al vermoedde ik dat de turnleraar en een leraar Engels er hun hand niet zouden voor omdraaien. En ik moest toegeven: zelf zou ik ook veel liever les geven aan die lagere klassen. Daar zaten de meisjes tussen het stadium van nog een beetje kind en al genoeg vrouw om onweerstaanbaar aantrekkelijk te zijn. Ik zag elk jaar wel een paar lolita's op de speelplaats. En zo zag het meisje tegenover mij er precies uit: een kindvrouwtje - nog heel vind kind qua lichaam, maar met de maniertjes en het bewustzijn van een jonge vrouw.

Eigenaardig genoeg bleek ze zich nog altijd niet bewust van mijn nabijheid. Het was alsof ze helemaal alleen in de coupé zat. Goed, behalve zij en ik was de coupé leeg en misschien ben ik wel echt een grijze muis, zoals een vrouwelijke collega me eens noemde. Op school is dat wel zo, ik zoek met weinig collega's echt contact en hou me altijd op de vlakte. Ik meng me nooit, zoals mijn collega's, in discussies of woordenwisselingen. Ik ga mijn eigen weg. Ik geef les om mijn brood te verdienen, meer niet. Buiten de school ben ik heel anders. Ik ben ooit getrouwd geweest, maar op mijn veertigste ben ik gescheiden van een vrouw die mogelijk de saaiste was die ooit op deze wereldbol heeft rondgelopen. Ik ben best wel aantrekkelijk, heb nog maar weinig grijze haren, behalve aan mijn slapen. Ik ben groot en slank en mijn lijf mag gezien worden. Ik sport regelmatig en eet gezond. In die zestien jaar dat ik gescheiden ben, hebben heel veel vrouwen mijn lichaam gezien en goedgekeurd. Alleen wilde ik nooit meer een vaste relatie die weer eens in een sleur kon eindigen. Ik ben daar ook altijd heel eerlijk in geweest en zegde elke keer dat een verhouding voor mij maar zo lang kon duren als er opwinding was; dat ik mij best alleen uit de slag kon slaan en alleen iemand zocht om een leuke tijd mee te beleven - uitgaan, plezier maken en seksen. Het spreekt vanzelf dat de meeste vrouwen daar op afknapten, maar er waren er in de loop van die zestien jaar toch genoeg geweest die op dat moment net hetzelfde zochten en voor wie een leuke tijd samen precies was wat ze zochten. Soms waren het vrouwen die veel ouder waren als ik, soms ook veel jonger. De extremen lagen tussen elf jaar ouder en twintig jaar jonger als ik op dat moment. Ik besefte dat ik aan het dagdromen was en dwong mezelf om weer naar het meisje te kijken.

Ze sloeg verveeld de bladzijden van haar boek om, maar terwijl ik in gedachten verzonken was, had ze zich een beetje onderuit laten zakken op haar bank, vermoedelijk omdat ze zo zweette en wat verluchting aan haar zitvlak wilde. Ze wist het natuurlijk niet, anders zou ze zich vliegensvlug en helemaal gegeneerd weer rechtgezet hebben, maar ze had haar benen net genoeg opengeslagen om me een glimp van haar onderbroekje te laten zien - wit, zonder twijfel katoen. Als er iets is wat me opwindt, is het net dat. Alle vrouwen waarmee ik ooit had aangepapt, droegen bij de eerste keer seks steevast van die dure, zogenaamd sexy lingerie - van Simone Pérèle over Passionata tot Marlies Dekkers. Ik vroeg hen om in het vervolg gewone witte katoenen slipjes of onderbroeken te dragen omdat me dat veel meer opwond. De warme klamheid van een kletsnatte kut voelen door katoen, daar kunnen de verfijnde stoffen van de lingeriemerken niet tegen op. En de meeste vrouwen waren ook opgelucht en zegden dat katoen ook voor hen veel comfortabeler aanvoelde, dat ze het strelen door een mannenhand over het van geil verzadigde kruisje van hun slip veel heter vonden.

Waarschijnlijk was het omdat ik me de hele tijd niet bewogen had, dat het meisje me nog niet had opgemerkt. Of misschien had ze dat wel, maar kon het haar gewoonweg niet schelen. Met half geloken ogen staarde ik naar die lange bovenbenen, naar de dijen waar - voor zo ver ik ze kon zien ten minste - al wat meer vlees aan zat dan aan de dunne staken eronder, en natuurlijk naar die twee centimeter witte stof. Meer was het niet. Mijn pik werd stijf. Dat was ook het enige dat veranderde aan mij. Ik bleef stoïcijns rechtop zitten met mijn krant op mijn schoot die de bult in mijn broek verborg.

Zo gingen twintig minuten voorbij. Ik kwam aan mijn halte en zij blijkbaar ook. Ze stond op, pakte haar boekentas op en liep, zonder me een blik te gunnen, naar de tussenruimte met de deuren. Ik stond achter haar te wachten tot die opengingen en rook haar zweet, haar haren, haar huid. Ik vond het nu al doodjammer dat ik haar nooit meer zou zien.

Toen de deuren openklapten en ze op het perron stapte, liet ze een schreeuw en liet ze haar boekentas op de tegels vallen. Ze wilde terug de trein oplopen, en dan keerde ze weer terug, liep twee rondjes rond mij en zakte dan schreiend op haar hurken neer. We waren de enigen die uitgestapt waren, het perron was leeg, de treindeuren sloten zich weer. Ik bukte me en vroeg haar wat er aan de hand was. Nu keek ze me voor het eerst aan, alsof ik een geestverschijning was. Ze keek om zich heen, zag niemand anders en tussen haar tranen door maakte ik uit haar gestotter op dat ze een verkeerde trein had genomen. Ze had niet in Aalst had moeten zijn, maar in Dendermonde. Ze raakte in paniek. Ik durfde mijn hand niet op haar schouder te leggen om haar te troosten, wie weet zou ze dan wel helemaal buiten zinnen geraakt zijn. Ik stelde haar voor op een bank te gaan zitten en verzekerde haar dat ik een oplossing zou zoeken, dat ze echt wel thuis zou raken. Ze keek me door haar tranen opeens dankbaar aan, met de naïeve blik in haar meisjesogen - die inderdaad lichtblauw waren, maar de spikkeltjes waren niet bruin maar donkergrijs, bijna donkerblauw zoals de kleur van haar nagellak.

Ik ging op de dichtstbije bank onder de perronluifel zitten en ze kwam me voetenslepend achterna, zette zich dan toch naast mij en leek weer in zichzelf te gaan verzinken.

'Meisje, hoe heet je?'

'Karlijn, meneer.'

'En je moest naar Dendermonde. Ga je soms naar school in Gent?'

Weer verschenen de waterlanders, ze snikte en kromp in elkaar, waarbij ze tegen me aan kwam leunen, al was ze zich daar niet van bewust. Ze zocht alleen steun, anders zou ze gewoon omgevallen zijn. Ik sloeg een arm achter haar rug zonder haar echter aan te raken, maar wel klaar om haar in mijn arm te nemen wanneer ik dacht dat ze er niet zou opschrikken. Na heel wat gesnotter, vond ze eindelijk haar woorden: ze had die dag gespijbeld. Haar vriendje, een zekere Toby, had haar overgehaald om een dag naar Gent te gaan met de trein. Daar was hij echter van het ene cafeetje naar het andere gelopen en hij was er in de namiddag van door gegaan met een ander meisje. Hij had haar gewoon laten staan. Ze had nog uren door de stad rondgedoold in de hoop hem te vinden en toen ze op haar uurwerk keek, zag ze dat ze haar trein zou missen. Ze had het op een lopen gezet en was in de eerste de beste trein gesprongen om zo vlug mogelijk weer thuis te zijn.

'Die Toby was waarschijnlijk een stuk ouder dan jij?' vroeg ik.

'Hij is al achttien,' snikte ze, 'hij was de eerste jongen die me ooit gevraagd had. Ik dacht dat hij me graag zag.'

Ze drukte zich ineens dichter tegen me aan en ik sloeg mijn arm om haar schouders. Ze begon weer te wenen.

'Kop op, Karlijn,' troostte ik haar, 'als je me precies vertelt hoe ik je kan helpen, dan zal ik dat ook doen. En zeg eens, waarom heb je de hele tijd in de trein in je aardrijkskundeboek gelezen? Heb je morgen toets?'

'Ook dat nog,' stotterde ze, 'ik had de hele namiddag thuis kunnen studeren. We hadden alleen in de voormiddag les. En voor aardrijkskunde wil ik nog zo mijn best doen. Wat zal de leraar over mij denken? Hij is zo'n lieve man.'

'Luister eens, Karlijn, toevallig ben ik ook een leraar aardrijkskunde. Misschien ben niet zo lief als jouw leraar, maar ik zal mijn best doen. Hoe zit het bij jou thuis? Je kunt hen toch bellen?'

'Dat is het nu net. Ik heb mijn gsm in Tony's rugzak gestoken en nu ben ik hem kwijt.'

Weer onbedaarlijk gehuil en dikke tranen over dat mooie wassen gelaatje. Ik voelde de aandrang om haar te op beide wangen te kussen, haar tranen te proeven.

'Ik heb zelf geen telefoon bij me,' loog ik, 'maar je kunt hier aan het station wel een telefooncel vinden, denk ik. Dan kan je naar huis bellen.'

'Dat heeft geen zin,' snikte ze, 'ik woon alleen bij mijn mama en die begint om zes uur aan haar shift in het ziekenhuis. Wanneer ze thuiskomt, weet ik nooit. Ze werkt op intensieve als verpleegster en ze werkt soms wel tien uur of langer... In ieder geval komt ze nooit voor half drie of drie uur 's nachts thuis. Soms moet ze de hele nacht doorwerken bij een operatie of zo.'

'Wel, dan stel ik voor dat je nu mee met mij naar mijn huis gaat. Het is maar tien minuutjes lopen. Ik maak een lekker slaatje en je hebt alle tijd om weer tot jezelf te komen. En daarna breng ik je met de auto naar huis. Je mama hoeft niet eens te weten dat je gespijbeld hebt. Tegen dat ze thuis komt, lig jij al lekker in je bedje te dromen. En na het eten zal ik samen met jou je leerstof overlopen. Je weet nu dat ik leraar aardrijkskunde ben en wie kan je beter helpen dan ik?'

Ze vleide zich als een jong poesje tegen me aan en ik beantwoordde die beweging door haar zo te omarmen dat haar hoofd op mijn borst rustte. Voor ik het wist, had ik mijn hoofd over het hare gebogen en haar een kusje in haar haren gedrukt. Haar enige reactie was, dat ze zich nog dichter tegen me aan vleide. Dat gaf me de moed om mijn hand van haar schouder te nemen en haar rug te strelen. Had ze kunnen spinnen als een kitten, dan had ze het zeker gedaan. Ook toen mijn hand de rand van haar topje bereikt had en het blote vel van haar rug streelde, veranderde haar houding niet. Integendeel, ze sloeg nu zelf haar vrije arm over mijn lenden, greep met haar knuist naar houvast in mijn zij. Ik woelde met mijn mond in haar zachte haar en gaf er af en toe zachte kusjes in terwijl mijn hand nu onder haar topje naar boven gleed. Ik voelde alle knobbeltjes van haar ruggengraat, mijn hand was bijna zo groot als haar bovenrug. Een beha droeg ze inderdaad niet. Of nog niet.

'Lieve Karlijn,' zei ik, 'we zouden beter opstappen nu. Maar er is iets dat ik nog niet begrijp. Als je maar een halve dag school had, dan zal je mama wel heel ongerust geweest zijn dat je tegen de middag niet thuis kwam.'

Ze richtte haar hoofd om en keek me met die grote, naïeve ogen aan: 'Ik heb tegen mama gelogen, meneer. Ik heb gezegd dat we met de school een uitstap naar Gent maakten en dat we pas rond zes uur thuis zouden zijn.'

'Oh, zo, nu zie ik het hele plaatje voor me. Dan zal je mama ook niet ongerust zijn. Ik zal je helpen voor je toets van morgen en ik breng je naar huis. Niemand weet van iets en je hoeft niemand iets uit te leggen. Je moet alleen zorgen dat je je gsm van Toby terugkrijgt. Was je verliefd op hem?'

'Dat weet ik niet. Nu zeker niet meer. Hij was de eerste jongen die het aanvroeg met mij. Ik was gewoon blij. Enne... euh..' stotterde ze verlegen, donkerrood blozend.

'Ja, enne... wat?'

'Hij had gezegd dat hij een vriend had die in Gent op kot zat. Dat we daarnaartoe zouden gaan. Dat we zouden vrijen...'

'Oh, ja, en dat wou jij ook?'

'Ja, natuurlijk,' voor het eerst kwam er iets fels in haar stem en in haar houding, 'al mijn vriendinnen hebben het al gedaan. Ai, wat voel ik me stomme seut! Alles wat ik doe, loop verkeerd.'

'Nee, Karlijn, zo moet je niet over jezelf denken. Je lijkt me juist een heel slimme meid en je bent ongelooflijk mooi. Dat jongens van jouw leeftijd dat niet zien, begrijp ik wel. Op die leeftijd kijken ze vooral naar borsten. Ik loop al heel lang op deze wereld rond en van toen je op de trein tegenover mij kwam zitten, was mijn eerste gedachte wat een mooi meisje je was. Eerlijk waar.'

Mijn hand lag ondertussen rond haar middel, op de strook huid tussen haar topje en haar rokje. Ze scheen het niet te merken of er geen bezwaar tegen te hebben. Haar huid was zacht als een perzik.

'Kom,' zei ik, 'we stappen eens op. Er komen mensen voor de volgende trein naar Gent. Weet je zeker dat je die trein niet wil nemen? Dan kan je van daar uit naar Dendermonde.'

'Nee, zie dat ik me nog eens van trein vergis, meneer...'

'Mijn naam is Hans, Karlijn, zeg maar gerust Hans.'

Ik stond op en nam zelf haar boekentas op. Ze liep naast me het station uit en toen we mijn straat in een stille wijk achter de spoorweg insloegen, pakte ze mijn hand vast en zo liepen we naar mijn huis.

Er waren nog groenten en fruit genoeg om een stevige salade te maken, ik opende een blik zalm en kookte twee eitjes, zette glazen en een fles gekoelde witte wijn op tafel.

'Drink je wijn, Karlijn? Of liever water? Fruitsap?'

'Fruitsap als het kan, heb je multivruchten?'

'Zeker, dat is ook mijn favoriet. We blijken heel wat gemeen te hebben, Karlijn. Ik drink graag multivruchtensap, ik hou net als jij van salades met fruit erin en van gekookte eitjes. Ik heb ook al eens een verkeerde trein genomen, ik spijbelde ook om met een meisje naar de kust te gaan - een meisje dat me beloofd had dat we in de duinen zouden vrijen maar het kwam er niet van omdat er teveel volk was, en mijn lievelingsvak was aardrijkskunde omdat ik de lerares zo mooi vond. En weet je wat? Zij vond mij ook mooi. Zij was de eerste waar ik mee gevrijd heb. Ik was toen, denk ik, zo oud als jij.'

'Oei, was je dan niet bang?'

'Waarom zou ik? Ik zag haar graag en zij mij. Waarom dan bang zijn?'

'Dat het zou uitkomen, natuurlijk!'

'Nee, daar was ik niet bang voor. Misschien zijn aardrijkskundeleraren allemaal wel lief en houden zo zulke geheimen voor zichzelf. In ieder geval was mevrouw Annie een hele lieve dame die me geleerd heeft hoe ik met een meisje kon vrijen.'

'En was dat echt de eerste keer voor jou? Met een oude vrouw?

'Zeker, het was mijn eerste keeren ik heb er nooit spijt van gehad. Ik heb ervan genoten. Het was heel fijn en ik was blij dat ik een echte man was. En oud was ze niet, hoor, tenzij je achtendertig oud vindt.'

'Dat is net zo oud als mijn mama nu. Nee, dat is niet oud. Maar jij had wel lef, zeg! Ik droom ook wel eens dat ik met mijn leraar aardrijkskunde vrij, maar die is wel jonger. Ik ben bang dat niemand het met mij wil doen. Toby heeft me ook laten staan. En dat allemaal omdat ik geen borsten heb...'

Tot mijn verbazing trok ze haar topje naar omhoog en ja, buiten een lichte welving die je nauwelijks borst kon noemen, zag ik niets dan twee parmantige roze tepeltjes.

'God, Karlijn, wat ben je mooi,' riep ik met verbazing in mijn stem terwijl ze het topje weer liet zakken.

'Je valt toch niet op kinderen, hé, Hans?'

'Ben je nog een kind, Karlijn?'

'Mama zegt dat soms wel, dat ik nog een kind ben. Maar ik ben even goed een meisje als alle andere meisjes van mijn klas. En die hebben allemaal al borsten. En haar tussen hun benen. En ze hebben hun regels al. Daar ga ik voor naar de gynaecoloog. Hij zegt dat ik een uitzondering ben, een laatbloeiertje, haha... Dat het wel in orde zal komen. En nu heb ik op een internetsite gelezen dat de eerste maandstonden dikwijls doorbreken wanneer je gevrijd hebt, als ze zo lang wegblijven als bij mij. En de dokter zegt ook dat het mogelijk is. Daarom wilde ik zo graag met Toby vrijen, snap je? Nu ja, met Toby omdat hij het als eerste vroeg. Het had eender wie kunnen zijn.'

'Zullen we van onderwerp veranderen, Karlijn? Het wordt een beetje gênant voor mij,' en ik wees lachend op de bult in mijn broek, 'tenzij je er niets tegen hebt dat ik hier zo sta. Dan mag je gerust verder kletsen hoor. Maar weet je, je windt me wel op als je zo praat en me laat zien hoe mooi je bent! Of is dat je bedoeling? Een oude vent zo ver krijgen dat hij er stijf van wordt?'

Ik knipoogde schalks en lachte een beetje verontschuldigend.

'Nee, nee, dat bedoelde ik niet. Maar ik zou dat wel eens in het echt willen zien. Ik vraag me altijd af of penissen allemaal zijn als op internet. Die lijken me enorm groot.'

'Die zijn ook allemaal uitzonderlijk groot, Karlijn. Daar zoeken ze mannen voor uit met abnormaal lange en dikke piemels. Maar weet je, die doen meer pijn bij een vrouw dan ze plezier geven. Staar je daar niet blind op. De werkelijkheid is dat de gemiddelde penis in erectie vijftien centimeter lang is. Dat betekent ergens tussen de twaalf en de achttien centimeter bij bijna alle mannen die je ooit zult tegenkomen. Ik geloof niet dat je het aangenaam zou vinden als zo'n staaf van twintig centimeter of meer bij jou naar binnen zou komen.'

'Ik moet er niet aan denken!' riep ze uit, 'ik was al bang dat alle mannen zo'n enorm ding hadden. Toby zei dat die van hem wel zeventien centimeter was, maar hij durfde hem niet laten zien. Misschien had hij wel een gemiddelde, of kleiner.'

'Ja, jongens scheppen nogal op over hun formaat, dat weet ik. Voor meisjes heeft de lengte echt geen belang, Karlijn. Meisjes willen in de eerste plaats graag gezien worden, gestreeld worden en vooral voelen. Dat zegde mijn aardrijkskundelerares tegen mij. Op dat moment wist ik het niet, maar mijn penis was nog niet helemaal volgroeid. Ik speelde basketbal en in de kleedkamers had ik oudere jongens al met een veel groter exemplaar gezien. Ik was bang dat ze me zou uitlachen. Maar ze zei: 'Denk je nu echt, Hans, dat een vrouw voelt hoe lang een piemel is wanneer die in haar zit?' En zo stelde ze me gerust. Ik mocht zijn zoals ik was en dat was precies goed op dat moment.'

'Heb je meer dan een keer met je lerares gevrijd?'

'Oh ja, bijna elke week, dat schooljaar. Ik fietste elke woensdagnamiddag naar bij haar thuis. Tot een buur van haar eens vroeg wat die jongen elke week bij haar kwam doen. Ze bang werd dat het zou uitkomen. Ik heb er veel verdriet van gehad.'

'Je bobbel is bijna helemaal weg nu,' zei ze en wees naar mijn kruis.

'Dat was omdat ik afgeleid was, omdat ik even niet naar jou keek, Karlijn. Maar kijk, daar is hij alweer!'

Door aan haar borstjes te denken en haar hele figuurtje te zien, was mijn lul weer heerlijk aan het zwellen.

Al werd ze rood tot achter haar oren, toch bleef ze er gebiologeerd naar kijken.

'Je wilt hem echt zien, hé?'

Als ze nog roder had kunnen worden, zou dat zeker gebeurd zijn, maar haar ogen losten mijn kruis niet.

'Je moet wel zelf 'ja' zeggen, anders blijft hij waar hij is.'

'Eigenlijk wel,' fluisterde ze zo zacht dat ik het nauwelijks kon verstaan.

'Een beetje harder, Karlijn, ik moet echt weten dat je het wilt. Ik wil niet dat je later zou zeggen dat ik je verplicht heb om te kijken.'

Ze wiebelde op haar stoel, deed haar ogen dicht en riep: 'Ja!'

Ik ging op zowat een meter voor haar staan en ritste mijn gulp open. Ik trok de band van mijn onderbroek omlaag en haalde met enige moeite mijn pik tevoorschijn. Hij was nog niet helemaal hard. Hij voelde nog zalig aan, als van rubber.

'Hoe lang is die?' vroeg ze terwijl ze er geen oog afhield.

'Zeventien, denk ik. Als ik overdrijf, kan het ook zestien zijn, maar zeker niet minder. Je hoeft je niet te schamen, Karlijn. Kijk maar. Vind je hem mooi?'

'Ja, ik vind de penissen op internet ook mooi, hoor, en deze is ook best groot en dik. Ik vraag me altijd af hoe zo'n groot ding in een klein gaatje als dat van mij kan, helemaal, bedoel ik. Ik krijg er amper het topje van mijn vinger in.'

'Je vagina rekt van binnen helemaal uit, Karlijn. Ze neemt de vorm aan van wat je erin stopt, als het niet te groot is, ten minste. Maar een vagina is nu eenmaal gemaakt om er een penis in te laten passen. Juist omdat het van binnen zo nauw is, voel je hem altijd goed en als hij daar dan beweegt, stoot hij tegen die zachte vochtige wanden en dat is wat zo plezierig is voor meisjes.'

Ze bleef maar kijken en ik zegde haar dat ze hem gerust mocht aanraken.

'Als je zoveel op internet hebt gekeken, dan heb je toch al gezien wat meisjes er allemaal mee doen?'

'Natuurlijk weet ik dat al,' klonk ze een beetje hooghartig, alsof ik haar onderschatte, 'met hun handen op en neer bewegen tot al het witte spul er uit schiet, het sperma zogezegd. Dat noemen ze aftrekken. Of in hun mond, in hun muisje en in hun poepgaatje. Ik heb al een filmpje gezien waar een meisje het met twee mannen deed, een in haar voorste gaatje en een in haar achterste.'

Ze raffelde de opsomming af alsof ze een mondeling examen aflegde.


'Neem hem gerust vast, Karlijn. Als je mijn witte spul wil zien spuiten, dan weet je dus al hoe je dat moet doen.'

Ze keek me met grote ogen aan: 'Echt?'

'Natuurlijk, doe maar. Maar je moet het echt graag willen, anders steek ik hem weer weg.'

Ze aarzelde geen moment. Haar tere handjes sloten zich om mijn pik die nu helemaal hard, stijf en dik was. Met trillende handen trok ik haar topje naar boven tot ik haar tepeltjes kon zien en toen was bij mij het hek al van de dam. De eerste spetter raakte haar net tussen haar tepels, de twee volgende stralen spoten met een boog voor haar voeten op de vloer.

'Dank je wel, Karlijn, je deed dat heel goed. Laat me mijn 'sperma, zogezegd' even afvegen van die mooie tietjes van jou. Hou je topje omhoog.' Ik borg mijn lul op en zocht in de keuken naar een doekje om haar borst proper te boenen. Ik trok haar topje naar beneden en gaf haar een kusje op haar voorhoofd.

'Je bent een flinke meid, Karlijn. Maar nu is het hoog tijd om je aardrijkskunde te leren.'

In de auto ondervroeg ik haar. Ik wist ongeveer wat op zo'n toets in een vierde jaar meestal gevraagd werd en kende de meeste strikvragen ook.

'Jij bent al even knap als meneer Dirk,' zei ze.

'Zou jij met hem willen vrijen zoals ik met mijn juf aardrijkskunde heb gedaan?'

'Dat zal nooit lukken, hij is getrouwd en hij heeft kindjes.'

'Nu, Karlijn, je moet weten dat ik niet getrouwd ben, geen kindjes heb en misschien wel even lief ben als jouw leraar.'

'Oh, daar twijfel ik niet aan! Maar ik zou het hem nooit, nooit, nooit zelf durven vragen! Bij jou ging het allemaal vanzelf. Jij zou me alles mogen leren!'

'Mmm, ik geloof niet dat het daar nu al het geschikte moment voor is. Ik zet je bij je thuis af en ik wacht in de auto tot je goed en wel binnen bent. Het is al middernacht, Karlijn, je moet direct je bedje in. Kijk ook eens of je mama geen briefje voor je achtergelaten heeft. En pak die Toby morgen maar eens goed aan. Zorg dat je je gsm terugkrijgt.'

'Ja, ja, maar ondertussen heb ik het nog altijd niet gedaan. Ik dacht dat je nog mee zou binnenkomen.'

'Om te vrijen? Nee, Karlijntje, weet je wat? Ik geef je mijn gsm-nummer. Noteer het ergens zonder een naam erbij en verstop het ergens waar niemand het kan vinden. Ik vrees echt dat je nog een ietsjepietsje te jong bent. Maar op een dag, als je er echt zin in hebt, mag je me bellen, dat is beloofd. Je hebt nog alle tijd, lieverdje, geloof me vrij. Maar je mag we wel het resultaat van je toets laten weten.'

Pas toen ik op de eerste verdieping het licht zag aangaan en de gordijnen dichtgetrokken werden, reed ik naar huis. Ik had haar gemakkelijk kunnen nemen en toch had ik het niet gedaan. Waarom niet? Ze zat in de vierde, dus was ze zestien. Misschien net niet. Misschien zat ze wel een jaar hoger dan haar leeftijd? Ze leek me er verstandig genoeg voor. En geniale meisjes bleven vaak lichamelijk achter op hun leeftijdgenootjes... Mocht ze het ooit willen, dan moest ze me eerst overtuigen dat ze oud genoeg was...

Het bleef me de hele nacht wakker houden. Had ik een kans gemist of juist niet?

Een week later belde ze me op.

'Joepie, ik had een negen voor aardrijkskunde, Hans!'

'Proficiat, Karlijn, wel gefeliciteerd.'

'Volgende week begint de vakantie. Als je mij komt halen als mama hier vertrokken is, om half zes, en je brengt me terug voor zij weer thuis komt...'

'Ja, wat dan, Karlijn?'

'Wil je het dan doen met mij?' kwam het er stotterend uit.

'Karlijn, hoe oud ben jij? Dat moet ik echt weten. Ben je al zestien?'

'Je vertrouwt me ook al niet, hé? Moet ik soms een foto van mijn pas doorsturen?'

'Nee, nee, ik geloof je wel. Of toch zo goed als...'

'Wil je het met mij doen, Hans?'

'Alleen als jij dat wilt. Als je het echt wilt. En achteraf geen gezeur.'

'Ja dus, dan bel ik je op 2 augustus terug. Geen dag later,' zei ze vlug en ze haakte in.