Slavin Zitah - 6

Het Keuren van een Slavin was een serieuze aangelegenheid in het oude Rome.

In het jaar 222 heerste Keizer Heliogabalus over het Romeinse Rijk. Deze Keizer was een oversekste, perverse, gewetenloze maniak, maar hij had ook wel zijn goede kanten.

Onder zijn bewind waren de Slavinnen-Keuringen wettelijk verplicht gesteld. Zijn redelijke argument daarvoor was dat hij achteraf geen gedoe wilde tussen Kopers en Verkopers.

Hij liet vastleggen in de Wet dat de Slavinnen-Keuringen openbaar en voor iedereen vrij toegankelijk moesten zijn. Deze Keizer hield van transparantie en zo vormden de Keuringen tevens een leuk spektakel voor het gewone volk.

Tijdens de Slavinnen-Keuringen werd door een officiële Keurmeester gekeken of een Slavin gezond was en geen (verborgen) gebreken vertoonde.

De Verkoper was verplicht de Keurmeester te betalen, maar ook de Koper kon voor eigen rekening een Keurmeester meebrengen voor een second opinion.

Dan werd zo’n Slavin dus door twee Keurmeesters gekeurd. Het was ook niet ongebruikelijk dat een Slavin door twee Keurmeesters tegelijk werd gekeurd…

Een Slavin mocht alleen verhandeld worden als haar eigenaar in het bezit was was een officieel Eigendomsbewijs en een geldig, recent Keuringsrapport. Als een Slavin doorverkocht werd moest ze eerst opnieuw gekeurd worden.

Er bestonden twee Keuringen. De Eenvoudige Keuring en de Uitgebreide Keuring. Het verschil tussen deze twee Keuringen zal later in dit verhaal wel aan de orde komen.

Het spreekt vanzelf dat de Slavinnen tijdens elke Keuring volledig naakt waren.

De Keurmeesters waren professionals. Het waren artsen en ze hadden veel verstand van de vrouwelijke anatomie, fysiologie en psychologie.

De hele Slavinnen-Keuring werd afgewerkt volgens een vast Protocol.

Alle bevindingen van de Keurmeesters werden keurig geadministreerd.

Het is aan de hand van Zitah’s authentieke dagboeken, maar tevens aan de hand van zo’n bewaard gebleven officieel keuringsverslag, dat dit verhaal zo gedetailleerd gemaakt kon worden. Alles in dit verhaal is op deze documenten gebaseerd. U moet dus niet denken dat ik mijn verhalen bij elkaar fantaseer. Niets is verzonnen.

We nemen u nu mee naar de Keuring van Slavin Zitah.

De twee Heren hadden mij bestraft omdat ik zonder permissie klaar gekomen was. De Straf was op zich dus terecht, maar niet erg efficiënt, want tijdens hun bestraffing was ik wederom klaar gekomen… Daar kon te echt niets aan doen, want ik ben hoog sensitief. Als ik met een Zweepje op mijn billen geslagen werd kwam ik dikwijls al klaar. Dat gebeurde zeker als tussen de zweepslagen door ook mijn clit nog gestimuleerd werd. En precies dat hadden de Heren gedaan. Dat kunnen we toch ook niet echt een Straf noemen? U hebt dat allemaal in de vorige hoofdstukken al kunnen lezen.

Mijn reactie beviel de twee Heren kennelijk wel. Ze wilden mij kopen. Maar ik moest eerst nog gekeurd worden. Want zonder geldig Keuringsrapport mocht Meester Garibaldi mij niet aan de Heren verkopen.

De Keurmeester stond reeds geruime tijd ongeduldig te wachten.

“U kunt deze geile Teef nu wel keuren, waarde Heer,” zei Garibaldi tegen de Keurmeester.

“Ze is er klaar voor.”

De Slavinnen-Keuringen waren openbaar. Het gebeurde gewoon midden op het plein van de Slavinnen-Markt. Publiek was toegestaan en inderdaad in grote getale aanwezig. Een tweetal Romeinse soldaten zagen erop toe dat alles ordelijk verliep.

Voordat de Keurmeester zijn werk kon doen moest er eerst wat ruimte vrijgemaakt worden. Daar zorgden de Soldaten wel voor. Het waren ruwe gasten. Ze duwden en sloegen het plebs gewoon iets verder naar achteren. Ook de twee Heren moesten enige afstand in acht nemen. Meester Garibaldi was mijn Eigenaar. Hij mocht wel stand-by blijven.

De Keurmeester had veel ruimte nodig, want hij kwam niet alleen. Hij had een jonge Slaaf meegenomen om hem te assisteren en een secretaresse om de Keuring netjes te administreren.

De jonge Slaaf duwde een handkarretje waarop een aantal ondefinieerbare voorwerpen lag. Ik kon niet helemaal goed zien wat het allemaal was, maar ik veronderstelde dat het wel met de Keuring te maken zou hebben.

Er stonden een paar emmers water op het karretje. Waarom, weet ik niet. Verder zag ik onder andere kettingen, enkelbanden, polsbanden, een Spreid-Stang, een lange Zweep en een Karwats liggen. Ik kende al die attributen wel. Meester Garibaldi gebruikte ze ook.

Ik haatte de Karwats. Meester Garibaldi had hem slechts één keer bij mij gebruikt. Het deed veel meer pijn dan zijn gebruikelijke korte Zweepje.

Ik begreep wel waarom de Keurmeester deze attributen mee nam naar de Keuringen. Er waren immers altijd onwillige en eigenwijze Slavinnen die zich tegen een Keuring verzetten. Ik vond die Meiden dom. Verzet is zinloos. Als een Slavin zich verzet dan gaat gegarandeerd de Zweep erover. Iedereen weet dat.

Ik zou mij niet verzetten. Ik was wel blond, maar niet dom. Ik zou de Keuring gewoon gewillig ondergaan, zoals ik de behandeling van de twee Heren ook ondergaan had.

Een Slavin moet zich nooit verzetten. Dat is echt heel dom en werkt averechts.

Ik verzette mij nooit en zelfs dan werd ik nog regelmatig hardhandig met het Zweepje van mijn Meester gecorrigeerd. Soms verdacht ik hem ervan dat hij het gewoon leuk vond…

Het Publiek genoot ervan als ik geslagen werd.

Ik was wel blij dat het Publiek nu iets meer op afstand stond, maar ze konden mij nog steeds heel goed bekijken. En ze riepen dingen… Ik zal niet zeggen wat ze allemaal riepen. Het was niet fraai. Ik probeerde die hitsige mannetjes en opgegeilde vrouwtjes zoveel mogelijk te negeren.

Ik moest me nu concentreren op de Keuring. Deze Keuring was zeer belangrijk.

De Keurmeester was een oudere man met lang grijs haar en een goed verzorgde grijze baard. Keurmeesters waren bijna altijd oudere mannen… Deze Keurmeester was best een elegante verschijning. Hij droeg een dure, lange, rood satijnen tuniek die bijna tot de grond reikte en mooie, zwarte leren sandalen. Kleren maken de Man, zeggen ze wel eens. Ik geloofde dat ook. Zonder kleren zou deze Man er ongetwijfeld belachelijk uitgezien hebben.

De Keurmeester glimlachte en hij leek mij wel een aardige Heer. Ik had sowieso wel een beetje een zwak voor zulk soort oudere, elegante Heren.

Keurmeesters waren bevoegde artsen en beslist niet onbemiddeld. Dat straalde hij uit.

Zijn Assistent, de jonge Slaaf, was een grote, imposante, gespierde kerel met een mooie kop en lange blonde lokken. Het was een mooie jongen. Hij was zeker een kop groter dan ik. Maar ondanks zijn indrukwekkende, atletische lijf schatte ik hem toch niet ouder dan een jaar of zeventien. Het was best een knappe vent, maar hij had een beetje een babyface en nog geen enkele baardgroei. Dit was in mijn optiek geen echte man, dit was eigenlijk nog maar een jongen. Een grote, mooie, atletische jongen, dat wel. Wat vooral ook opviel waren zijn grote voeten en grote handen. Echt grote handen…

De mooie jongen was bijna helemaal naakt, net als ik. Kleren maken de Man? Niet bij deze jongen. Hij droeg een brede leren Halsband, net als ik. Verder droeg hij alleen een hele simpele, korte, dunne schaamlap. Dat schaamlapje bedekte nauwelijks het hoogst noodzakelijke aan de voorkant. Verder niets. Zijn billen waren bloot.

De jongen had best lekkere billen. Ik zag vage sporen die erop wezen dat deze jongen recent ook een Zweep over zijn billen had gekregen. Slaven en Slavinnen werden allemaal geslagen. Ze werden geslagen en geneukt. Dat was hun enige loon… Ze moesten hun Meester daar vaak nog voor bedanken ook… Ik grinnikte.

Alle Slavinnen werden door hun Meesters geslagen en geneukt. Maar deze jongen ook… Dat wist ik zeker. Een jongen met zulke lekkere billen… Hij vroeg er gewoon om.

Die lekkere billen maakten mij ook geil. Maar ja…. Alles maakte mij altijd geil… Ik wilde dat niet… Echt niet, maar het gebeurde gewoon. Ik ben hoog sensitief…

Eventjes was ik toch nog een beetje jaloers op die knul omdat hij ten minste nog een schaamlapje droeg. Hij kon daarachter zijn ongetwijfeld aanwezige opwinding nog enigszins verbergen. Maar als hij een stevige erectie zou krijgen dan zou dat korte schaamlapje hem niet veel helpen. Het lapje zou gewoon samen met zijn pik omhoog gaan. Ik vond dat wel een komische gedachte.

De jongen zag dat ik naar hem keek en zijn pik reageerde meteen. Ik zag het minuscule schaamlapje meteen al eventjes omhoog wippen. Ik grijnsde. De jongen deed snel een hand voor zijn kruis. Dat mocht hij kennelijk wel… Niemand zei er iets van. Ik mocht mijn natte kut niet bedekken, dan kreeg ik klappen. Hij mocht zijn erectie wel bedekken. Slaven hadden dus toch een streepje voor. In de hiërarchie stonden Slavinnen helemaal onderaan.

Ik glimlachte begripvol naar de jongen, maar hij wendde beschaamd zijn blik af. Hij vond het waarschijnlijk toch ongemakkelijk dat hij een stijve kreeg.

Die Slaaf had ten minste nog dat simpele schaamlapje, maar ik was echt spiernaakt op mijn halsband na. Iedereen kon mijn natte kut zien. Ik was daar nog steeds niet helemaal aan gewend.

Ik begreep het wel hoor. Natuurlijk mocht iedereen mijn kut zien. Ik was immers een Sex-Slavin. Nou je… Strikt genomen was ik nu nog geen Sex-Slavin, maar Meester Garibaldi wilde mij wel als Sex-Slavin verkopen. De Keurmeester moest mij alleen nog even keuren voordat ik echt officieel een Sex-Slavin was. Een aantekening ‘Sex-Slavin’ in het Keuringsrapport was noodzakelijk om mij als zodanig te mogen verkopen.

Ik was Handelswaar, een object en helemaal naakt zodat de Klanten me goed konden bekijken en beoordelen. Zoals men een paard bekijkt en beoordeelt. Puur zakelijk. Maar ik was geen paard. De Klanten en het Publiek keken vooral naar mijn ronde billen, mijn grote tieten, mijn harde tepels, en naar mijn lekkere natte kut. Niks puur zakelijk. Puur op Sex gericht…

Heel begrijpelijk, maar toch wel een probleem voor mij. Ik had ambivalente gevoelens. Ik schaamde mij beslist niet voor mijn lichaam. Ik wist dat ik een mooie en aantrekkelijke jonge vrouw was. Ik schaamde mij ook niet voor mijn naaktheid. Er stonden meer naakte Slavinnen op de Slavinnen-Markt, maar alle ogen waren uitsluitend op mij gericht. Ik was kennelijk de lekkerste. Daar was ik best trots op.

Maar… die zichtbare opwinding… die harde tepels en die natte kut… daar schaamde ik mij dan toch wel weer een beetje voor.

Het Publiek schold me uit voor Hoer en geile Slet.

Meester Garibaldi zei ook altijd: “Slavin Zitah is een geile Teef.”

Het Publiek en Meester Garibaldi hadden gelijk. Ik wás ook een geile Slet. Constant was ik seksueel opgewonden. Niet normaal… Ik wilde het echt niet maar het gebeurde gewoon.

Met mijn handen mijn intieme delen bedekken was dus geen optie. Dan kreeg ik direct klappen met het Zweepje op mijn billen.

“Laat jezelf zien Teef!” schreeuwde Meester Garibaldi dan.

En als ik klappen met het Zweepje kreeg dan werd het allemaal nog erger. De klappen waren pijnlijk en vernederend en daardoor raakte ik nog meer opgewonden… Een vicieuze cirkel waar niet aan te ontkomen was.

Mijn lieve Meester wist dat natuurlijk ook en hij maakte daar gretig gebruik van. Mijn Meester zag het probleem niet. Integendeel. Volgens hem was ik in opgewonden toestand misschien nog wel meer waard…

Ik keek even met een schuin oog naar mijn Meester. Hij hield mij nog steeds nauwlettend in de gaten. De lieverd…

De mooie jonge Slaaf stond een beetje afzijdig met zijn armen over elkaar. Hij bekeek mij met een minzame blik. Wat verbeeldde die knul zich? Voelde hij zich soms meer dan ik omdat hij dat lullige schaamlapje droeg? Hij hield nog steeds een hand voor zijn kruis. Jaloers was ik al niet meer op hem. Ik was ten slotte meer waard dan hij.

Volgens Meester Garibaldi was een goeie Sex-Slavin veel meer waard dan een gewone Slaaf of Slavin. Daar was ik best trots op. Ik zou waarschijnlijk wel voor 650 Aureï verkocht kunnen worden. Die mooie knul was slechts een ordinaire, waardeloze Slaaf. Ik minachtte hem. Wat deed hij hier eigenlijk? Wat was zijn functie! Hij had dat handkarretje met die spullen gebracht, maar verder leek hij mij totaal overbodig. Hij stond daar maar… met zijn handen voor zijn kruis. Onbenullig joch…

Misschien droomde ik door al deze overpeinzingen een beetje weg. Ik verloor mijn concentratie. Ik verslonsde mijn houding en ook ik liet mijn handen onwillekeurig dwalen voor mijn schaamstreek. Maar ineens…

“Kkkkllllllaaaaaattttttssssssssccchhhhh… “Kkkkllllllaaaaaattttttssssssssccchhhhh…!!”

Die Slaaf was ongemerkt achter mij gaan staan en sloeg mij nu met zijn vlakke blote hand twee keer keihard op mijn blote billen.

“Aaaaauuwwww….! Aaaauuuwwwwww…!! Aaauuuuuuuuuuwwww…!!” schreeuwde ik.

Het Publiek applaudisseerde en joelde. Ze vonden het prachtig.

“Concentreer je Meisje en let op je houding, “ zei de Keurmeester.

“Je moet je nog steeds netjes presenteren.”

“Oooohhhh… Jaaahhhh… Ja… Ja Meester… Vergeef mij Meester…!

De Keuring was dus al begonnen en die jonge, mooie Slaaf had dus wel degelijk een functie. Zijn functie was om mij zonodig te corrigeren. Waarom had ik daar niet aan gedacht? Dat rotjoch mocht mij slaan op commando van de Keurmeester. Vreselijk…

Meester Garibaldi corrigeerde mij ook vaak. Hij deed dat met zijn Zweepje. Deze Slaaf deed het met zijn grote blote handen. Het was minstens zo effectief. Het was pijnlijk en vooral zeer vernederend om zo door die knul geslagen te worden.

“Doet het pijn, als Arno je slaat?” vroeg de Keurmeester belangstellend.

“Ja… ja… ja Meester… dat… dat doet pijn Meester…” prevelde ik.

“Ach..” zei de Keurmeester meelevend.

“Wat naar… Echt heel vervelend. Maar je moet wel op blijven letten hoor Meisje,” zei hij.

“Je moet goed meewerken met de Keuring. Ik hou helemaal niet van geweld en Arno ook niet. Arno slaat jou niet graag. Het doet ons nog meer pijn dan jou, niet waar Arno?”

“Jawel Meester,” antwoordde Arno lachend. “Het doet mij meer pijn dan haar.”

“Als je niet oplet, Meisje, of fouten maakt, dan zal Arno je even moeten corrigeren? Begrijp je dat?” vroeg de Keurmeester.

“Ja… ja Meester… ik begrijp het Meester..,” antwoordde ik zachtjes en deemoedig.

Ik vond de Keurmeester echt een lieve oude man. Zo meelevend…

Maar die jonge assistent, dat rotjoch, die Arno, hield mij dus constant in de gaten. Gelukkig gebruikte hij de Karwats niet, maar zijn grote handen deden ook pijn. Die knaap sloeg hard. Mijn billen gloeiden…

Ik moest mij concentreren en op mijn houding blijven letten. Ik wilde niet weer geslagen worden door die Knul. Ik trok mijn schouders naar achteren, duwde mijn borsten haar voren en zetten mijn benen iets uit elkaar. Zo presenteerde ik mij hopelijk weer goed genoeg.

De Keurmeester glimlachte en knikte tevreden.

Ik keek even schichtig achterom naar Arno. Hij grijnsde naar me… Zijn ogen glinsterden. Nee, Arno had geen pijn als hij mij sloeg. Dat zag de Keurmeester echt verkeerd. Arno genoot ervan. Dat zag ik aan zijn ogen. En aan zijn stijve pik… Hij bedekte zijn kruis nu niet meer.

De Keurmeester zag dat ik oogcontact maakte met zijn assistent.

“Je mag Arno best wel even bedanken hoor, lief Meisje,” zei de Keurmeester.

“Ooohhhh… Euuuhhh… ja… Euuhh… dank je wel… Euuhh… Arno…” zei ik.

Arno grijnsde weer. Hij vond het lekker om mij te slaan en hij vond het ook wel lekker dat ik hem moest bedanken.

“Je moet Arno vanaf nu ook Meester noemen,” zei de Keurmeester.

“Tijdens deze Keuring is Arno ook jouw Meester.” De Keurmeester glimlachte.

“Ja… ja Meester… Ik…Ik… Ik zal er aan denken Meester…” stotterde ik.

“Bedank Arno nog maar even zoals het hoort, Meisje,” drong de Keurmeester aan.

“Ooohh… Eeuuhhh… Jjaahhh… Bedankt… Meester… Meester Arno… Bedankt voor de… eeeuuhhh… bedankt voor de correctie…”

Ik beet op mijn onderlip en kreunde zachtjes. Godallemachtig. Arno, een jongen nog… een waardeloze Slaaf… met een stijve pik… Ik moest hem bedanken en Meester noemen… Vreselijk…

De secretaresse van de Keurmeester was een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Haar haar was hoog opgestoken en ze droeg een keurige tuniek die haar lichaam volledig bedekte. Zij was dus geen Slavin. Zij werd niet geslagen en niet geneukt. Zij werd gewoon betaald voor haar werk. Deze dame zag er buitengewoon consciëntieus en degelijk uit.

Arno haalde van zijn handkar een kleine tafel en een stoel. Die werden voor de secretaresse neergezet. Het leek mij een hooghartige Bitch. Ze zag dat ik haar bekeek en ze grijnsde naar mij. Misschien had zij onder die tuniek ook wel een natte kut. Maar niemand zag dat.

De Bitch ging zitten en bracht haar spullen in gereedheid. Ze rolde een groot vel perkament uit, en met pen en inkt zat ze klaar om te gaan schrijven. Ze keek verwachtingsvol naar de Keurmeester.

De secretaresse zou het Keuringsrapport schrijven. Het Keuringsrapport was heel belangrijk en werd bij het Eigendomsbewijs gevoegd. Die twee documenten waren noodzakelijk voor de verkoop van een Slavin. Zonder geldig Keuringsrapport kon ik niet verkocht worden.

De Keurmeester had er zo te zien wel zin in. Ook hij glimlachte. Die man hield waarschijnlijk van zijn werk. Het leek mij ook wel een mooie baan. Die man werd vast ook goed betaald. Ik gunde het hem. Het leek mij wel een vriendelijke man.

De Keurmeester bekeek mij eerst even rustig met een vrij klinische blik. Hij liep langzaam helemaal om mij heen en scande zo mijn hele lichaam. Hij bekeek met veel belangstelling mijn grote borsten met de harde, erecte tepels.

“Mooie borsten heb je Meisje,” zei hij.

Ik bloosde. Hij zei borsten. Meester Garibaldi en de Klanten zeiden altijd ‘tieten.’ Iedereen zei eigenlijk altijd tieten. Een Slavin heeft tieten. Iedereen die mij zag zei dat ik grote tieten had. Dat was ook zo…

Maar deze aardige Keurmeester zei dat ik mooie borsten had. Ik werd er helemaal week van en waanzinnig geil…

Niemand was ooit aardig tegen mij. Deze Keurmeester wel. Ik moest er bijna van huilen.

De Keurmeester glimlachte weer naar me en daarna bleef zijn blik langdurig rusten op mijn onderlichaam. Ondanks dat het niet mocht hield ik toch weer een hand voor mijn schaamstreek. Ik was hardleers inderdaad. Maar ik kon er niets aan doen. Het was een soort reflex, het ging vanzelf.

Ik wilde mijn hete, vocht producerende kutje niet laten zien aan deze vriendelijke, wijze, oude man. Heel vreemd, maar ik schaamde mij ineens toch weer.

Bij de Twee Heren had ik dat eerst ook wel even, maar toch veel minder.

Bij Meester Garibaldi kende ik helemaal geen schaamtegevoel. Meester Garibaldi kon op elk moment over mijn naakte lichaam beschikken en ik genoot daar alleen maar van. Maar ja… Dat was dan ook mijn Meester…

Als die twee Heren mij zouden kopen dan zouden zij ook mijn Meesters zijn en vrijelijk over mijn naakte lichaam kunnen beschikken. Een Sex-Slavin kan zich gewoon geen schaamte permitteren tegenover haar Meester, of Meesters.

Maar bij deze aardige gedistingeerde Heer in zijn mooie satijnen mantel voelde ik me opeens weer heel erg naakt en kwetsbaar. Deze Keurmeester riep intense gevoelens van schaamte bij mij op. Hoewel ik wist dat het niet mocht bleef ik toch halsstarrig met mijn rechterhand mijn kutje bedekken. Het was niet eens zozeer dat ik mij schaamde om mijn kutje te tonen, daar was ik ondertussen echt wel aan gewend, maar het was mijn zeer zichtbare overdreven heftige opwinding die ik zeer gênant vond… Wat zou die aardige man wel niet van mij denken?

“Wat is er lief Meisje?” vroeg de Keurmeester. “Schaam jij je ineens weer voor mij?”

“Ooohhh… Euuhh… Neeehhh…. Eeeuuhhhh… J-j-j-ja Meester… wel een beetje Meester… Vergeef me Meester…” antwoordde ik beschroomd.

“Waarom, lief Meisje?” wilde de Keurmeester weten.

“Waarom schaam jij je voor mij? Ik heb je toch allang naakt gezien?”

Die lieve Keurmeester was zo begripvol. Echt een hele lieve man.

“Ik… eeuuuhh… ik… eeuuuhh… Ooohhhh… Meester… ik…ik…ik… Ooohhh… ik… ik heb een… een… een ontzettend nat kutje… Meester…” stamelde ik onzeker.

“Ik… eeuuhhh… Ooohhh… ik… ik kan er niets aan doen… Meester… Vergeef me…Meester… Het… het gaat vanzelf… Meester… Ik… ik kan er echt niets aan doen…Meester…”

“Dat weet ik toch wel Meisje,” zei de Keurmeester vriendelijk.

“Dat geeft toch niet Meisje. Ik ben een Keurmeester. Ik zie elke dag jonge Slavinnetjes met natte kutjes. Dat is zo bijzonder toch niet? Het is mijn werk om die kutjes te bekijken en te beoordelen. Alle lieve Slavinnetjes krijgen een nat kutje als ik ze bekijk. Ik vind dat niet erg, Meisje. Zo werkt dat nou eenmaal. Dat is gewoon biologie. Dat weet ik toch? Ik ben ook arts. Denk jij dat je anders dan andere Meisjes? Denk je dat jij bijzonder bent? Waarom nu ineens die schaamte…?”

“Ik… ik… ik… ik weet het niet… Meester… U… Eeuuhhh… U bent zo aardig…. En… en dan… nou… ja… Het is gewoon zo… zo… zo ongemakkelijk…”

“Ongemakkelijk…” herhaalde de Keurmeester peinzend.

“Je vindt het ongemakkelijk… omdat.ik aardig ben? Jaja…. Toch moet die hand weg,” zei de Keurmeester.

“Ik moet jou helemaal keuren Meisje. Alles! Ook jouw kutje moet ik keuren. Je moet echt goed meewerken hoor. Of moet mijn Assistent je misschien weer even helpen?”

Arno kwam direct al weer achter mij staan, klaar om mij te slaan. Hij grijnsde breed.

“Ooohhh… Neeehhh… Nee Meester… Alstublieft niet Meester…”

“Handje weg dan Meisje… En snel een beetje! Benen iets uit elkaar, en laat dat lekkere natte kutje maar weer zien,” sommeerde de Keurmeester.

Ik beet op mijn onderlip. Ik wilde niet weet geslagen worden door die Slaaf, dus ik gehoorzaamde snel en toonde mezelf weer helemaal zoals het moest.

De Keurmeester keek nu aandachtig naar mijn heet kloppende en almaar vocht producerende kut, daarna naar mijn harde tepels en daarna weer naar mijn gezicht. Hij keek vervolgens nogmaals lang naar mijn kut en grijnsde.

“Inderdaad,” zei hij breed grijnzend. “Een lekker nat kutje. Een mooi nat kutje ook.”

Ik bloosde nog dieper en glimlachte ongemakkelijk bij dit compliment.

De Keurmeester herhaalde zijn onderzoek nog eens. Hij keek weer naar mijn kut, daarna weer naar mijn harde tepels, en weer naar mijn gezicht. Ik schaamde me echt dood. Zo vreemd…

De Keurmeester bleef me maar intensief bekijken. Ik voelde daardoor hoe mijn opwinding steeds meer toenam. Mijn tepels werden nu zo hard dat het pijn deed en ik produceerde zoveel vocht dat het letterlijk langs mijn benen liep. Ik sloeg beschaamd mijn ogen neer, maar dat mocht natuurlijk ook niet.

“Kijk mij aan Meisje,” zei de Keurmeester. Ik gehoorzaamde.

De Keurmeester keek mij nu strak in mijn ogen. Hij bestudeerde mijn vergrootte pupillen.

Ik kwijlde een beetje en kreunde zachtjes. De Keurmeester grijnsde en likte zijn lippen.

“Ben jij lekker geil Meisje?” vroeg hij verlekkerd naar de bekende weg.

“Ooohhh… Eeeuuuhhh… Jaahhh… Ja Meneer… Euuhh… Ja Meesterrr… Vergeef me Meester… Ooohhh…”

“Ik zie het,” zei de Keurmeester glimlachend.

“Het is niet erg hoor. Het is normaal voor een jong Slavinnetje om geil te worden tijdens de Keuring. Het is goed zo, lief Meisje… Je bent echt een heel lief, geil Slavinnetje.”

“Die Teef is altijd geil,” zei Meester Garibaldi. “Het is een geile Slet.”

“Het is echt een geile Slet!” herhaalde iemand uit het Publiek. Iedereen lachte.

“Bemoeit u zich alstublieft niet met de Keuring, Heer Garibaldi,” zei de Keurmeester streng. “U mag de Keurmeester niet beïnvloeden.”

Meester Garibaldi gromde iets onverstaanbaars.

De Keurmeester lette verder niet meer op Garibaldi en concentreerde zich op mij.

Van het Publiek trok de Keurmeester zich sowieso niets aan en dat probeerde ik ook. Het Publiek genoot van mijn vernedering. De Keuring was voor hun een heerlijke Voorstelling. Zo af en toe riepen ze obscene dingen en ze juichten als ik geslagen werd, maar ik probeerde het helemaal te negeren.

De Keurmeester kwam dicht voor me staan en trok mij aan de ring van mijn Halsband nog dichterbij.

“Wie bij jij, lief geil Meisje?” vroeg hij vriendelijk. De vraag verbaasde mij nogal. Hij wist wie ik was. Waarom vroeg hij dat? Maar ik moest uiteraard wel beleefd antwoord geven.

“Ik… Euuhh… Ik ben Zitah… Meneer… Euuuhh… Meester… ”

De Keurmeester gaf een bijna onzichtbaar teken aan Arno die nog steeds achter mij stond.

“Kkkkllllllaaaaaattttttssssssssccchhhhh… “Kkkkllllllaaaaaattttttssssssssccchhhhh…!!”

Weer twee harde kletsen met die grote handen van hem op mijn billen.

Het publiek gilde nu werkelijk van enthousiasme. En ik gilde van pijn en schrik.

“Aaauuwww… Oooeeehhh… Ooooeeeehhhhooooeeee…!! Aaauuwwww…!!”

Waarom werd ik nou weer geslagen? Ik zag het totaal niet aankomen.

“Je bedoelt zeker SLAVIN Zitah,” verbeterde de Keurmeester mij.

“Oooohhhh… Oooeeehhh…. Jaaaahh… ja Meester… Natuurlijk… Meester…. Ik… ik… euhhh…ik ben SLAVIN Zitah… Meester…”

“Goed zo meisje. Altijd beleefd én correct antwoord geven,” zei de Keurmeester.

“Anders moet Arno je telkens opnieuw corrigeren, dat zou toch jammer zijn.”

“Oooohhh… Jaaaahhh… vergeef mij… Meester… ooohhh… alstublieft…?”

“Het is al goed Meisje,” zei de Keurmeester vriendelijk.

“Bedank Arno maar weer even voor de correctie.”

“Ooohhh… Eeeuuhh… Jaah? Eeuuhhh… Bedankt… Euuhh… Arno… Eeuuhh…Eeuuhhh… ik bedoel… Euuhhh… Bedankt… Meester… Meester Arno…”

Arno glunderde. Hij genoot van zijn rol. Hij genoot ervan dat ik hem Meester noemde. Hij had ondertussen een enorme stijve pik.

“Nog meer Meester?” vroeg Arno gretig aan de Keurmeester. Hij wilde mij al weer slaan.

“Laat het maar even zo Arno,” zei de Keurmeester.

“Het is wel even genoeg. Ik denk dat het lieve Meisje het nu wel begrepen heeft.”

Arno ging nu gelukkig weer met zijn armen over elkaar aan de kant staan. Hij keek wel een beetje teleurgesteld.

“Schrijf maar op,” zei de Keurmeester tegen zijn secretaresse.

“Dit lieve geile Meisje heet Slavin Zitah.”

Ik kon zien wat de secretaresse opschreef. Met grote letters boven aan het vel perkament schreef ze: ‘Slavin Zitah. Geile Slet.’

De Keurmeester pakte mijn onderkin vast en deed mijn hoofd iets omhoog.

“Mondje open Meisje,” zei hij.

Ik opende mijn mond. De Keurmeester duwde met een vinger mijn tong naar beneden en controleerde mijn gebit. Hij gromde tevreden. Dat leek dus wel in orde.

Daarna streelde en bevoelde de Keurmeester hij langzaam van boven naar beneden en terug mijn hele lichaam. Ook nu gromde hij steeds goedkeurend. Hij betastte en kneep in mijn benen. Hij voelde aan de binnenkant van mijn dijen. Hij voelde aan mijn armen, mijn buik. Zijn hand gleed een paar keer over mijn venusheuvel. Ik huiverde. Hij streelde mijn rug en mijn schouders. Alles betastte hij en kneep erin. Alles bevoelde hij. Bijna Alles. Maar… maar… Mijn erogene en intieme delen ontweek hij. Zo’n lieve man… Maar wel een beetje vreemd…

“Ooohhh… Oooohhh… Meester…” kreunde ik zachtjes.

Ik was er ondertussen wel aan gewend geraakt om betast te worden door vreemde mannen. De twee Heren hadden mij ook hélemaal betast. Zij hadden ook mijn schaamlippen betast en mijn kut gepenetreerd. Dat deed deze lieve Keurmeester niet. Waarom eigenlijk niet? Ik moest er maar niet over nadenken…

Dit was de officiële Keurmeester. Dit was een sympathieke, oudere man met lang grijs haar. Deze man had een vriendelijke, zachte uitstraling. Wat hij deed voelde gewoon goed.

Hij had heerlijke zachte handen. Dit was zo anders dan wat die twee Heren met mij hadden gedaan. Deze man was helemaal niet ruw. Hij masseerde mijn borsten niet eens en kneep ook niet in mijn tepels. Hij penetreerde me niet…Hij sloeg mij niet. Zijn assistent had mij wel geslagen, maar dat was mijn eigen schuld. Nee echt… deze Keurmeester was een lieve man. Ik werd helemaal week onder zijn handen…

Ik was echt heel blij dat hij mijn billen, mijn borsten en mijn kutje met rust liet. Ik was maar een Slavin, maar deze oudere man leek mij toch enigszins met respect te behandelen. Of… Maar… Was dat echt wel zo…? Kon dat…? Dat was wel heel lief, maar ook wel een beetje raar en ongebruikelijk…

Ondertussen bleef ik wel in uiterst opgewonden staat verkeren. Mijn tepels waren nog steeds keihard en mijn kutje brandde en bleef continu vocht produceren.

Ik begreep het allemaal niet goed. Was dit wel de echte Slavinnen- Keuring? Werd ik nou wel gekeurd als een Sex-Slavin? Waarom penetreerde deze Keurmeester mij dan niet? Dat hoorde er toch ook bij? Ik vertrouwde het gewoon niet… Of wilde ik dat deze lieve man het wel deed…? Wilde ik wel graag door hem gepenetreerd worden…?

Ik was totaal in verwarring. Ik had verhalen gehoord van andere Slavinnen. Zij werden tijdens de Keuring diep vaginaal en rectaal gepenetreerd en ze werden daarna ook geneukt…

En Meester Garibaldi had mij daar ook op voorbereid. De Keurmeester gaat echt alles met je doen, had hij gezegd.

“Je moet overal gewillig aan meewerken geile Teef!” had Meester Garibaldi gezegd.

Maar deze Keurmeester deed dat allemaal niet. Was dit gewoon een lieve oude man…

Of…

De Keurmeester meldde zijn bevindingen aan zijn secretaresse.

“Deze Slavin ziet er goed uit. Ze heeft een gaaf gebit. Ze heeft een mooi geproportioneerd lichaam. Ze is slank en oogt heel gezond en zelfs atletisch. Ik heb geen zichtbare of onzichtbare gebreken kunnen ontdekken. Bijzonder gespierd is dit Meisje niet, maar toch is ze sterk. Ze is geschikt voor het verrichten van alle voorkomende werkzaamheden, inclusief zware lichamelijke arbeid.”

De secretaresse schreef alles op wat de Keurmeester dicteerde. Misschien improviseerde ze ook wel een beetje… Dat was niet erg.

Ik was blij dat de Keuring achter de rug was. Nu kon Meester Garibaldi mij verkopen.

Of toch niet…?

“Zo. Klaar!” zei de Keurmeester. “Dit was de ‘Eenvoudige Slavinnen-Keuring’.

“Kan ik die Teef nu ook als Sex-Slavin verkopen?” vroeg Meester Garibaldi achterdochtig.

“Nee, dat niet.” antwoordde de Keurmeester.

“Dit was de Eenvoudige Keuring, dat zeg ik toch. Wilt u dit lieve Meisje als Sex-Slavin verkopen, dan hebt u de ‘Uitgebreide Slavinnen-Keuring’ nodig.”

“Ja… natuurlijk,” antwoordde Meester Garibaldi een beetje verbaasd en ongeduldig.

“Ik wil die Uitgebreide Keuring. Dit ís toch een Sex-Slavin? Ze heeft grote tieten, een ronde kont en een strakke kut, alle kenmerken van een Sex-Slavin. Dat ziet u toch ook wel?”

“Dan heeft u dat niet goed gecommuniceerd, Heer Garibaldi. Dan had u toch echt ook specifiek om de ‘Uitgebreide Slavinnen-Keuring’ moeten vragen,” zei de Keurmeester zakelijk.

“Wat u zegt over tieten, kont en kut, kan wel waar zijn, maar dat heb ik dus niet getest. Alleen bij de ‘Uitgebreide Keuring’ testen we de primaire en secundaire geslachtskenmerken en bekijken we of de Slavin geschikt is om ingezet te worden als Hoer of als Sex-Slavin. Als u dat wilt zal ik opnieuw moeten beginnen en alsnog één voor één deze essentiële punten moeten testen. Dat is extra werk. Uiteraard hangt daar ook een ander prijskaartje aan. De ‘Eenvoudige Keuring’ die ze nu gehad heeft kost 10 Aureï maar voor de ‘Uitgebreide Keuring’ rekenen we het dubbele, dus 20 Aureï. Samen maakt dat 30 Aureï.” De Keurmeester was een echte ambtenaar, hij kon goed rekenen.

“Het is wel goed,” zei Meester Garibaldi een beetje geïrriteerd.

“Doet u nou maar gewoon wat noodzakelijk is, waarde Heer.”

Ik begreep nu wel dat de Keuring helemaal niet afgelopen was. Ik had het gevoel dat de Keurmeester tot nu toe maar een spelletje met mij gespeeld had. De echte Keuring moest nog beginnen…