Stieffamilie - 1

De hele klas valt stil als het nieuwe meisje binnenkomt.
…serieus, echt, het opvállendste meisje dat ik ooit zag: klein, felgroene ogen, een warrige krullenbos donkerrood haar, een paar staafjes door haar lippen, spitse tieten in een kort topje, kort rokje, blote buik met een navel met een ringetje er doorheen, lange blote benen met een paar tattoos. Maar vooral, die ógen! De lijntjes er omheen maken ze nog groter en aanweziger dan ze al zijn en hoewel zíj nieuw is zijn wíj allemaal tot stilstand gekomen terwijl zij de hele boel supercool staat te bekijken…

‘Jongens, dit is Noortje en ze komt het laatste jaar van haar Havo hier bij ons afmaken’, zo introduceert meneer Spierings van maatschappijleer haar. ‘Noortje, van harte welkom en daar achter in het lokaal is nog wel een plekje vrij.’ Holy shit, ze komt dus ook nog eens mijn kant op en niet veel later zit het coolste wezen dat ik ooit zag naast me.


Hein

Bijna iedereen ziet mij als een nerd. En hoewel dat wat mij betreft ook de bedoeling is, bén ik het niet en voel ik me ook helemaal niet zo. Het is eigenlijk meer dat ik niet dezelfde interesses heb als al die andere elkaar na-apende gasten om me heen en me daarom afzijdig hou. Ik ben tevreden met wie ik ben en scharrel eigenlijk het liefst alleen een beetje rond. Vaak lig ik op mijn bed alleen maar zo’n beetje na te denken over mijn leven en wat ik daarmee wil. Inmiddels weet ik vrij precies hoe ik dat zal invullen. Ik wil namelijk hetzelfde worden als mijn vader, die ook graag alleen is maar tegelijk ook een groot succesvol bedrijf runt dat de meest geavanceerde apps maakt. Dus ga ik zodra ik mijn Havo heb verder alleen nog maar dingen doen en leren die me hierbij helpen.

Mijn moeder heb ik niet gekend, zij stierf aan kanker toen ik nog maar drie was. Hoewel mijn pa altijd zegt dat ik ontroostbaar was die eerste tijd na haar dood, kan ik me er niks meer van herinneren. Het enige wat ik weet is dat pa en ik altijd met zijn tweetjes waren en dat we samen een echt mannen-huishoudentje hebben, waar we ons allebei prima bij voelen.
Nou ja, trouwens, huishoudentje: we wonen in een bak van een villa en hebben zo’n beetje overal personeel voor, maar toch voelt het als ‘wij tweeën tegen de rest’.

Ik heb ‘real life’ niet echt vrienden, wél op internet, in de game-communities. en hoewel ik sinds een paar jaar best wel interesse heb in meisjes is het daar nog nooit van gekomen. De meiden in mijn klas zie ik nauwelijks zitten en áls ik al eens een meisje zie dat ik leuk vind sla ik dicht omdat meteen die verdomde verlegenheid om de hoek komt. Dus ben ik het liefste alleen thuis, lekker chilled computeren of oeverloos lang baantjes trekken in ons zwembad of kletsen met de tuinman terwijl ik hem een beetje help.
En ja, het klinkt vreemd, een nerd die sport. Daarom vind ik mezelf ook geen nerd want ik ben gek op sport en zwem, loop hard, doe fitness in onze eigen sportruimte, ik skate graag, nou ja, whatever, ik vind het dus lekker en nodig om mijn lijf in shape te hebben.

Maar goed, dat was dus mijn leventje tót Noortje, want na haar binnenkomst is alles veranderd. Het voelt alsof het hele universum in één keer een stukje van zijn plaats is gerukt en het zich opnieuw moet settelen. En dat geldt niet alleen voor mij, want ik zie dat iedereen die voor me zit regelmatig even sneaky achterom loert om die nieuwe meid te bekijken. Ik zie iedereen bijna denken hoe het nou kan dat ze uitgerekend naast de nerd is terecht gekomen. Nou, voor mij hoefde dat ook niet, ik had het hier achterin lekker chill geregeld voor mezelf…


Noortje

Superspannend om als nieuweling in mijn uppie een al jaren bestaande klas binnen te moeten lopen, en ja hoor, daar gaan we weer. Amper sta ik in dat lokaal of iedereen gaapt me zoals altijd alweer aan. Ik heb me nog zó voorgenomen een nieuwe start te maken en eens een tijdje niet teveel op te vallen, maar blijkbaar moet ik me dan eerst als een soort non gaan kleden. Maar daarom lijkt het me wel een goed idee om naast de klassenerd te gaan zitten, een beetje gedeisd achteraf.

Ik snap echt niet goed waarom ik steeds weer iedereen aan m’n kont heb hangen, als klein kind al wilde iedereen altijd met me spelen. Zo aaibaar zie ik er toch niet uit, vind ik en ik heb echt m’n best gedaan met dat metaalwerk en die tattoos en zo en om mensen iets meer van me af te houden, maar het helpt niet echt. Ik zak een beetje onderuit en bekijk de jongens en meiden voor me, ruim twintig als ik het snel even tel. Regelmatig zit er eentje achterstevoren om me te keuren en als ik het zie geef ik maar een knipoogje, waarna er snel weer naar voren gekeken wordt.

Als ik vervolgens die jongen naast me nog eens in me opneem merk ik dat juist hij me totaal niet aankijkt. Nou ja, snel even een paar keer sneaky, zo te zien duidelijk verlegen, dus moet ik het ijs maar breken.
Als ik hem eens goed bekijk valt hij eigenlijk best wel mee. Ik kan zien dat hij ondanks die sloeberige skaters-kleren een goed ontwikkeld lijf heeft, dus zo nerdy is hij toch niet want nerds sporten meestal niet. En zijn lange blonde haar vind ik ook wel geinig, hoewel ik het jammer vind dat hij ze op een staart heeft gedaan, als je lange haren hebt moet je ze volgens mij ook laten zien.

Dan zeg ik zachtjes ‘hey, psst, hoe heet je?’ Bijna ongelovig kijkt hij me aan, alsof hij nog nooit door iemand is aangesproken. Eerst komt er niks maar dan, kortaf, alsof hij me af wil schrikken: ‘Hein’. Hmm, leuke naam, geen fratsen of franjes, gewoon Hein. Net als Noor. Nou ja, Noortje, omdat ik zo klein blijf. Hein is trouwen ook niet erg groot, zo te zien. En hij heeft het er moeilijk mee, met mij als nieuwe bemoeial naast zich, het is duidelijk aan hem te zien, dus ik laat hem verder maar met rust.

Terwijl de les maatschappijleer voortkabbelt krijg ik langzaam meer rust in mijn lijf en begin ik aandacht voor de lesstof te krijgen. Het is wel interessant, het verschil tussen cultuur en identiteit wordt behandeld en wat nou maakt dat ieder land of iedere stad of ieder mens zo verschillend is. Na een tijdje luister ik geboeid en ook Hein heeft alle aandacht bij de les, zie ik wel. Als tot slot de leraar een opdracht geeft om in tweetallen de komende week uit te werken wat de eigen identiteit is en of je daar blij mee bent zie ik meteen allerlei gasten omkijken naar mij. Mooi niet, dus doe ik snel ‘psst’ en als Hein dan kijkt fluister ik ‘wij tweeën?’ Eerst krijgt hij een hoofd als een pioen en dan knikt hij ja. Hèhè, het schaap is over de dam…


Hein

Whow, die meid gaat wel recht op haar doel af zeg. Uitgerekend met haar moet ik nou gaan bepraten wat haar of mijn identiteit is, veel closer kan het eigenlijk al niet meer worden. Zoals altijd wacht ik tot de meeste klasgenoten kwekkend en kwakend de klas uit zijn, zodat ik ook relaxed kan vertrekken. Maar die meid, Noortje, blijft ook doodgemoedereerd zitten en net als ik op wil staan zegt ze ‘waar?’ Hè? Ik plof weer neer op mijn stoel en als ik haar vragend aankijk: ‘identiteit, weet je nog? Bij jou of bij mij?’ Ohw, ja, natuurlijk, die opdracht.

‘Ehm, waar woon jij?’ Het blijkt dat ze vlak bij de school woont, in een nieuwbouwwijk met allemaal flatgebouwen. Ik woon zo’n beetje buiten de stad en het lijkt me voor haar én voor mijzelf beter om bij haar thuis af te spreken. ‘Bij jou thuis?’ zeg ik dan en als ze knikt spreken we af dat we morgen na de laatste les samen naar haar thuis fietsen.


Als ik al dacht nou van d’r af te zijn kom ik van een kouwe kermis thuis want als ik opsta doet zij het ook en loopt ze alsof ze inmiddels aan me vastgeplakt zit mee naar buiten. Serieus, ik heb geen idee wat ik met haar moet bespreken, en al wist ik het wel, er komt niks uit mijn strot, ik ben totaal door haar bevangen, als een haas in het licht. Ze ziet er zó anders en zó sexy uit, tot nu toe konden meiden me amper boeien maar dit voelt allemaal wezenlijk anders. Het is alsof er een klein soepel sluipend tijgerinnetje naast me loopt dat me ieder moment kan bespringen. Bij de fietsenstalling aangekomen ben ik blij dat ik ‘tot morgen’ kan zeggen en met een bloedtempo peddel ik er vandoor.


Noortje

Het is bijna geinig om te zien hoe die verlegen gast er als een speer vandoor gaat. Tijdens het samen oplopen heb ik gezien dat hij er echt wel mag zijn en op de een of andere manier ben ik blij dat het lot me naast hem heeft geplakt. Niet zo belust om me meteen in te pakken…
Ik merk dat ik het in deze stad ineens een stuk leuker vind, nu ik de barrière van een nieuwe school heb genomen en ook nog eens naast een best wel aardige gast terecht ben gekomen.

Mijn ouders zijn al drie jaar geleden uit elkaar gegaan, maar omdat ze pas kort geleden hun huis goed konden verkopen en mijn moeder ook nog eens een baan nam in deze stad zijn we vorige week hiernaartoe verhuisd.
Ik vond het niet gemakkelijk, de scheiding van mijn ouders. Omdat ik enig kind ben kwam er veel van hun sjit bij mij terecht, ook al hadden ze het idee dat ze me zoveel mogelijk ontzagen. Nou ja, dat voelde ik ook wel dat ze dat probeerden, maar als je geen broertje of zusje hebt moet je alles in je uppie verwerken en dat vond ik niet gemakkelijk.

Als ik thuis kom is mam er nog niet, in haar nieuwe baan in de zorg heeft ze onregelmatige diensten en als ze niet kan koken doe ik het. Het afgelopen jaar ben ik dat steeds leuker gaan vinden en voor vanavond heb ik in mijn hoofd om een lekkere pastaschotel te maken.
Een uurtje later hoor ik de deur open gaan en klinkt het vertrouwde ‘hoi lieverd.’ En dan meteen er achter aan: ‘Mmm, ruikt lekker.’ Als mam het ieniemienie keukentje inkomt krijg ik een kus van haar in m’n nek terwijl ik net in een pan sta te roeren en als tegenprestatie geef ik haar even later een glas koele lekkere witte wijn, waar ze na haar werk zo intens van kan genieten. Met een zucht van opluchting schuift mam haar schoenen van haar voeten en als ze dan aan de keukentafel zit vraagt ze: ‘en lieverd, hoe was jouw eerste schooldag?’

Mam weet dat ik er tegenop zag omdat ik altijd teveel aandacht krijg van iedereen, dat me dat langzamerhand verstikt en dat ik nu echt mijn best wil doen om eens niet zo op te vallen. Daar moet ze dan altijd een beetje om grinniken, omdat mijn persoontje bepaald niet onopvallend is, en dat weet ik ook wel. Maar toch wil ik niet meer zo in het middelpunt staan, en ik vertel haar van de klassenerd Hein die niet echt een nerd is maar zich zo voordoet om niet op te vallen. En dat ik misschien wel iets van hem kan leren. Of zo…
Ik merk pas dat ik rebbel als mam weer haar bekende grinnikje laat horen en dan val ik stil. Gelukkig is op dat moment de pasta klaar en ik plaats maar snel de schotel op tafel waarna ik aanschuif.


Hein

Zoals altijd komt mijn pa pas laat thuis en omdat het nog warm is ga ik eerst een tijdje flink baantjes trekken, om af te koelen en alle stress met die nieuwe meid van me af te zwemmen. Zoals altijd zwem ik in m’n blootje, het kan me namelijk totaal niet schelen of mensen van het personeel me zo zien, bijna allemaal kennen ze me al van jongs af aan. Na het zwemmen werk ik de maaltijd die onze kok voor me heeft klaargezet naar binnen in een ligstoel naast het zwembad. Meestal doe ik dat al computerend maar op de een of andere manier kan ik me daar nou niet toe zetten, in mijn hoofd is het door die opdringerige meid behoorlijk onrustig en ik moet even alles op een rijtje zetten. Ik besef dat ik niet onder die opdracht over die identiteit uitkom, maar ik besluit haar daarna zoveel mogelijk links te laten liggen. Ik heb helemaal geen zin in nog allerlei gedoe op deze school, ik wil m’n papiertje halen en dan ben ik weg naar Amerika, een tussenjaar doen bij een techbedrijf in Silicon Valley, pa heeft dat al voor me geregeld.

De volgende dag voel ik me iets minder ongemakkelijk naast Noortje, omdat ik besloten heb haar na onze gezamenlijke opdracht verder maar een beetje heen te laten doen en me niks meer van haar aan te trekken. Wel vreemd daarom dat ik vanmorgen lang heb nagedacht hoe ik me zou kleden, En als ik weer naast haar zit merk ik dat het me sowieso niet mee zal vallen haar te gaan negeren, want whow, wat is dat een écht mooie meid. Het weer koerst aan op een serieuze hittegolf en vanochtend heeft ze alleen shorts en een net onder haar tieten dichtgeknoopt bloesje aan, oef, kneitesexy. Ik kan het niet laten om de zoveel tijd even sneaky naar haar te loeren en iedere keer lijkt ze wel telepathisch te zijn, want echt stééds pikt ze het op en geeft ze me daarna een knipoogje. Waarna ik maar snel weer voor me kijk.

Na school fietsen we samen naar haar thuis, niet ver van school. Het is een klein flatje op de derde verdieping van een gebouw en eenmaal binnen ben ik serieus verbaasd dat mensen in zó’n klein huis kunnen wonen. Voor mijn gevoel is alleen al onze game-room een paar keer groter dan hun hele huis. En toch is het leuk om er te zijn, er hangt wel een fijne sfeer, zo anders dan bij ons waar alles groot en nogal kaal is. Het viel me nooit zo op maar nu ik hier ben…

We nemen onze opdracht over het uitpluizen wat identiteit nou precies is behoorlijk serieus en al gauw zitten we in een heftig gesprek over wanneer iets nou identiteit of juist cultuur is. Als je internet mag geloven gaat het bij je eigen identiteit erom dat je op verschillende tijdstippen als dezelfde mens herkenbaar bent. En dat je sociale identiteit wordt gevormd door de groep waar je bij wilt horen. Daar moet ik of ik nou wil of niet behoorlijk om grinniken, want iedereen om me heen heeft me ingedeeld bij de nerds, terwijl dat amper een groep is en ik het ook niet ben.

Voor Noortje blijkt het zo’n beetje hetzelfde te liggen, want zij werd altijd gezien als een gothic, terwijl ze zich zo helemaal niet voelde maar zich alleen maar zo kleedde om zich af te zetten tegen de scheiding van haar ouders.


Noortje

In de klas vanmorgen verraste het me dat Hein de moeite had genomen er leuk uit te zien. Net als ik heeft hij shorts aan gedaan, waardoor nu echt goed te zien is dat hij een afgetraind lijf heeft. Op z’n shorts draagt hij een t-shirt van en of andere Amerikaanse university, staat hem wel goed. En dat allemaal niet alleen, hij heeft zowaar zijn haar los gelaten, alsof hij heeft aangevoeld wat ik gisteren daarover dacht.

Nou we bij mij thuis in een verhit gesprek zijn terecht gekomen over onze identiteit en waar we bij willen horen blijkt al snel niks meer van zijn verlegenheid. Niet vaak kom ik jongens tegen die precies weten wat ze willen, maar voor Hein gaat dat duidelijk wél op. Al jong heeft hij gemerkt graag alleen te zijn en heeft daar ook nooit moeilijk over gedaan door geforceerd bij een of ander groepje te willen horen. Met als gevolg dat anderen hem wél in een groepje hebben gezet, de nerds dus. Wat hij natuurlijk een klein beetje ook wel is, al zegt hij van niet…

We hadden afgesproken een uurtje aan de opdracht te werken maar we zijn daarna nog niet eens klaar met het praten erover . Mam komt met een uurtje thuis dus moet ik gaan koken en we besluiten morgen verder te gaan, maar dan bij hém thuis. Het is dan zaterdag en we spreken af om een uur of twee, dan hebben we wat meer tijd en we kunnen we zondag via de mail er nog de tijdje aan werken om er op tijd voor maandag een documentje van te maken .

Als ik de volgende dag bij het huis van Hein arriveer ben ik serieus onder de indruk. Vanaf de weg is er door al het hoge groen niks van te zien, ik moet door een brede poort die automatisch in twee delen open gaat nadat ik me heb gemeld. Daarna is er een oprijlaan van zo’n honderd meter met halverwege een bocht en dan zie je ineens het huis, een grote wit en grijs geverfde bungalow, afgewerkt met heel veel onbehandeld vergrijsd hout. ‘It impresses’ me behoorlijk, ik weet natuurlijk wel dat er heel rijke mensen zijn maar als dan ineens een jongen die ik nog maar net ken in zo’n huis blijkt te wonen…

Hein komt al van achter het huis aan gelopen als ik er bijna ben en het is wel grappig om te zien dat hij alweer verlegen is, dit keer alsof hij zich lijkt te generen voor deze toestand. Hij heeft dezelfde kleding, shorts en shirt aan als gisteren, haar weer los en ziet er zo op zijn teenslippers best wel lekker uit. Zelf heb ik vandaag niet veel meer aan dan een roze linnen jurkje aan, het wordt nog steeds warmer. Hein begroet me met ‘ehm, hoi Noortje.’ ‘Hoi hein. Zo zeg, mooi huis hoor’ reageer ik. ‘ja, ehm… mijn pa heeft dus nogal succes met zijn bedrijf…’
Alsof hij zich verontschuldigt. Nou, we kunnen wel ruilen wat mij betreft.


Hein

Noortje is de eerste medeleerling uit mijn klas die hier bij mij thuis komt. We wonen nou ruim drie jaar in dit huis en om de een of andere reden heb ik hier nooit iemand willen laten komen, alsof het allemaal to much is, alsof ik er dan mee te koop loop. Maar met Noortje voelt het toch anders, die is zo ontzettend zichzelf, ik hoop dat het haar niet uitmaakt, dit hier.

Als ik haar mee naar achter het huis neem gilt ze het bijna uit als ze het zwembad ziet: ‘ohw Hein, dát is lekker met dit weer!’ Ik grinnik om haar enthousiasme: ‘ehm, nou, we kunnen straks wel een tijdje zwemmen hoor.’ Als ze dan reageert dat ze niks bij zich heeft zeg ik zonder er goed bij na te denken dat dat dat dus niks uitmaakt, dat het ook zonder iets kan. Pas als Noortje me met die grote groene ogen aankijkt besef ik wat ik gezegd heb en krijg ik een kop als een biet: ‘ehm, oh ja, sorry, ik zwem zelf altijd bloot, maar ik snap wel dat dat niet kan, sorry hoor.’ Ik zie Noortje even aarzelen, en dan: ‘nee, lijkt me juist wel lekker. Dóen we, straks!’

Vanaf dat moment slaat de sfeer om, hangt er ineens een spanning tussen ons die er eerder niet was. Een verwachting, we hebben duidelijk een klik, er is iets tussen ons ontstaan wat voor mijn gevoel verder lijkt te gaan dan misschien alleen maar bloot in het water springen. Bijna fanatiek gaan we weer aan de slag met de opdracht, alsof we ons moeten afleiden van straks…



ThnX dat je dit nieuwe verhaal leest! Hoe vind je het? X. Zazie