Rosalie Krijgt Een Beurt - 48

Verteld door Rosalie en Julia

Ik had B5 aan het werk gezet en probeerde ondertussen zelf wat te lezen maar mijn hoofd stond er niet naar. De plek naast Najara was leeg. Misschien was ze op haar werk want dat mocht blijkbaar van Simon. Ik had haar weer geen foto van mijn ogen gestuurd. Ik had er geen zin meer in. Twee leerlingen waren zachtjes met elkaar aan het fluisteren dus ik zei dat ze op moesten houden. Ze vroegen onschuldig waarmee en aangezien ik geen zin had in die discussie gaf ik ze een boze blik als waarschuwing.
De deur ging open maar ik besloot om te doen alsof het me niet kon schelen en staarde naar de woorden voor me op mijn bureau. Ik hoorde het tikken van haar hakken, haar tanden die een hap namen van een appel. Ik balde mijn hand tot een vuist. Ik moest streng zijn en niet in haar verleidingen trappen. Ze kwam steeds meer dichterbij tot ik ook het kauwen kon horen. Er werd een geel briefje op mijn open boek gelegd. Het was ondertekend met ‘Overvest’ en de verklaring dat ze bij de psycholoog was geweest. Ik deed mijn hoofd omhoog. Het eerste wat me opviel was dat ze geen appel maar een wortel vast had. Hierdoor was ik even in de war en staarde een tel gedachteloos naar het oranje ding in haar hand.
“Volgens mij had ik gezegd dat je alleen een appel in mijn klas mocht eten.”
Ze keek me onbewogen aan, haalde een zakje uit haar tas en stopte daar haar afgeknaagde wortel in. Die verdween in haar tas terug waarna een appel tevoorschijn kwam. Ze nam zichtbaar gefrustreerd een hap.
“Het zou fijn zijn als je in het vervolg je afspraken niet onder schooltijd wilt plannen.” Ik keek haar strak aan. Ze had haar haren dit keer in een gewone vlecht zitten. Blijkbaar had ze geen tijd gehad voor iets deftigers. Haar strakke shirt met korte mouwen en haar veel te korte broek lieten overduidelijk haar contouren zien. Ik snapte nog steeds niet waarom ze daar zo mee pronkte. In haar oorlelletjes zat dan weer een summier zilver knopje.
“Ik was afhankelijk van wanneer de psychologe tijd had.” Zei ze me toen haar mond leeg was.
“Dat snap ik Julia. Maar moet dat steeds onder mijn les?”
“Denkt u dat ik dat expres deed, mevrouw Montou?”
“Ik vind het anders wel heel toevallig inderdaad.”
“Ik heb een keer een afspraak onder biologie, gym, wiskunde en geschiedenis gehad. Dus niet alleen tijdens uw les. Bovendien ben ik vaker na schooltijd dan onder schooltijd geweest.”
“Graag volgende keer niet meer in mijn les.”
“Prima. Ik beloof u dat het niet meer zal gebeuren.”
“Fijn. Hier is de opdracht, ga maar zitten.”
“Hoe is het met u?”
“Ik zei dat je moest gaan zitten.”
Ik keek haar niet meer aan maar hield met gebogen hoofd de opdracht nog voor. Ze nam de tekst van me aan en liep naar haar plek naast Najara.
“Hoe was het bij de psycholoog?” vroeg die zachtjes aan Julia.
“Emotioneel…”
Mijn oren spitste zich toen ze dat zei, zou ze weer beelden van vroeger hebben opgerakeld? Ik hoorde hoe ze een aantal happen van haar appel nam. Ik had haar helemaal niet gevraagd hoe het met haar was. Ik keek voorzichtig door mijn wimpers haar kant op.
“Voor de psychologe dan”, voegde ze er met een grijns aan toe en nam weer een hap van haar inmiddels bijna opgegeten appel. Ik had het kunnen weten, die zei nooit echt hoe ze zich voelde.
“Hoe lang ga je daar al naar toe dan?” vroeg Najara zachtjes.
Julia wachtte rustig af met antwoorden tot ze haar mond leeg had.
“Naar haar? Anderhalf jaar.”
“Is dat niet wat lang? Ja…. Ik weet niet hoor… ik heb daar geen ervaring mee….”
“Ik ben een lastig geval. Maar ik hoef niet meer terug te komen. Ze kon niks meer voor me doen.”
“En nu? Zijn er geen medicijnen die kunnen helpen?”
Ondertussen begonnen ook andere leerlingen zachtjes te kletsen en hoewel ik Julia haar antwoord graag had willen weten sprak ik de klas weer toe dat ze stil moesten zijn.
“Ook jullie dames.” Zei ik kijkend naar degene die begonnen waren. Julia stak haar hand op.
Ik zuchtte. “Ja, wat is er?” vroeg ik kregelig.
“Mag ik mijn steeltje even weggooien?”
“Dat hoef je niet te vragen, je weet waar de prullenbak is.”
Ze stond op en liep langzaam met rustige passen naar de prullenbak vooraan in de hoek, waar ze haar steeltje weggooide. Met dezelfde slakkengang liep ze terug. Dat deed ze vast om aandacht van me te vragen. Ik ging er niet op in. Blijkbaar wist zelfs haar psychologe niet meer wat ze met haar aan moest. Misschien was elke sessie wel gewoon een wedstrijdje staren geweest. Staren in haar prachtige groene ogen….Nee niet aan denken!
Ze ging weer zitten en begon eindelijk aan haar opdracht. Aangezien de leerlingen het soms nog wat lastig vonden om de teksten te analyseren en de goede antwoorden te geven had ik wat voorbeeldteksten en vragen gekopieerd.

Uiteindelijk, tien minuten voor de bel stak ze haar hand weer op.
“Als je naar de wc moet, wacht je nog maar tien minuten…”, mompelde ik.
“Ik wil graag de klas vragen of ze iets voor me willen doen.”
“Oh, en dat is?” vroeg ik quasi ongeïnteresseerd. Ik deed alsof het me niks kon schelen maar mijn interesse was een klein beetje gewekt omdat ze anders nooit anderen om hulp vroeg en nu de hele klas. Ze haalde een hele stapel briefjes uit haar tas en wees met een vragende blik naar voren. Hoewel ik twijfelde waar ik nu weer in zou trappen, moest ik haar als mijn leerling ook aanmoedigen. Zeker omdat ze nu om hulp vroeg. Ik knikte vanaf mijn stoel en rechtte mijn rug. Ze kwam een eindje naast me voor de klas staan.
“Ik heb gisteren een vriendin gesproken, zij kan heel goed naaien en ze gaat mijn jurk voor het eindgala maken. Maar nu wil ik jullie vragen om iets voor die jurk te maken…”
“Cool, mogen we ontwerpen?” vroeg Ilse.
“Waarom doe je niet weer je vuilniszakjurk aan?” vroeg Stijn lachend.
Julia grijnsde. “Die zit in de prullenbak”, zei ze en gaf een knipoog. Een aantal leerlingen grinnikte.
“Ik heb hier papieren veren en mijn vraag aan jullie is om maximaal drie wensen op te schrijven. Dus voor elke veer een wens. Dit mag een wens voor jezelf zijn of dat je voor iemand anders iets wenst….Iets voor in de toekomst of juist uit het verleden….Je mag er ook nog even over nadenken en als er vragen zijn erover dan mag je die aan me stellen….Wie wil me helpen?”
Alle vingers gingen de lucht in. Ze keek even op zij naar mij.
“Ja, ik wil je ook wel helpen hoor. Geen probleem.”
Ze gaf me drie papieren veren en deelde daarna de rest in de klas uit. Met mijn rode pen in mijn hand vroeg ik me af met wie ze naar het gala zou gaan. Die was vast allang mee uitgevraagd. Misschien wel door Demian of Wolf. Ferry zou met Ilse gaan en Najara met Stijn. Willemijn wist ik niet.
“Je wens mag anoniem of met je naam erop. Wat je zelf wil.” Ze stond halverwege de klas tussen twee rijen in. Sommige leerlingen gingen direct aan het schrijven. Ik besloot om ze nog even te bewaren en het op een rustiger moment te bedenken.
“Wat ga je eigenlijk met onze wensen doen?” vroeg ik haar.
“Die komen op de jurk, mevrouw Montou. Een jurk van veren zonder dat er een dier aan te pas is gekomen.”
“Een wensenjurk dus!” gilde Ilse door de klas.
“Met wie ga je eigenlijk?” wilde Willemijn weten.
Ik hield mijn pen tussen mijn beide wijsvingers vast en keek hoe Julia iedereen van veren voor de wensen voorzag.
“Misschien wel alleen.”
“Ook saai.” Antwoordde Willemijn terug.
“Hoezo?”
“Hoe vraag je een meisje eigenlijk mee uit?”
“Heeft je vader je dat niet geleerd?” vroeg Najara plagerig.
“Het is heel simpel Demian, mevrouw Montou wilt u met mij naar het eindgala?”
Ik liet van schrik mijn pen vallen die op mijn bureau kletterde en aan de voorkant eraf rolde.
“Nee Julia, ik ben je docente. Bovendien ben ik daar om jullie in de gaten te houden en niet om zelf te dansen.”
Ze stond ineens voor me en hield me mijn pen voor om aan te pakken. Onze ogen vonden elkaar een paar seconden.
“Jammer…”, zei ze zachter met een kleine glimlach. Daarna draaide zich om en liep weer richting haar tafeltje.
“Zie je Demian, zo makkelijk is het.”
“Je vroeg onze docente voor het eindgala. Ik bedoelde een meisje in de klas.”
“Mevrouw Montou is een meisje in de klas, ze zit hier toch. Maar goed, zij wil niet.”
“Ja, zij is de dó-cen-te… duh…” antwoordde hij overdreven.
“Hallo! Mevrouw Montou is ook gewoon een mens hoor. En toevallig een meisje. Jij zou nooit gedurfd hebben om haar uit te vragen. En je pappie ook niet.” Kwam Najara in het gesprek.
“Mevrouw Montou is een vrouw en die wil vast ook wel eens gezellig een avondje uit.” Zei Willemijn overdreven deftig.
“En Julia hoefde mij niet te vragen want ik ga al met iemand.”
“Gezellig”, antwoordde Julia met een glimlach.
“Julia! Wil jij met mij naar het eindgala?” vroeg Demian stoer.
Ze keek hem even twijfelend aan maar grijnsde al snel.
“Nee.”
Ik zag dat hij zich beledigd voelde.
“Waarom niet?”
“Ik ga nog liever alleen.”
“Maar je wilde net wel met mevrouw Montou!”
“Dat was als voorbeeld hoe je een meisje mee vraagt, slimmerd!…. Toch?” vroeg Najara aan haar buurvrouw. Die reageerde niet maar liet de veren die ze over had tussen haar vingers ritselen.
“Jammer joh.” Hij kreeg een schouderklopje van Wolf naast hem en een tik van Stijn achter hem.

De bel ging en de meeste leerlingen drongen eerst nog om Julia haar tafeltje heen voordat ze wegliepen. Ze was bezig om weer een nette stapel te maken van de papieren veren en alleen wij tweeën waren uiteindelijk nog over.
“Leuk dat je de klas om hulp vroeg. Moest dat van je psychologe?”
“Nee.”
“Oh….Je bent nu klaar daar? Hoorde ik dat goed?”
“Hmhm. Dat heeft u goed afgeluisterd.”
Ik stond op om het digibord aan te passen en besloot haar opmerking te negeren.
“Minder slim van je om mij mee naar het gala te vragen.”
“Ik weet dat de meeste meisjes al bezet zijn. En u niet.”
Ik stond voor het bord stil, schuin naar haar toegekeerd.
“Dan nog. Ik ben je docente Julia. Ik wil niet dat anderen erachter komen wat we samen doen en bovendien had je van te voren kunnen weten dat ik nee zou zeggen. Ik dacht dat je slimmer was.”
Ze verschoof zich op haar stoel en leunde met haar handen op haar tafeltje.
“Wat vindt u nou eigenlijk vervelender, mevrouw Montou? Dat u als docente nee moest zeggen omdat u eigenlijk wel wil, maar ik uw leerling ben? Of toch het feit dat ik u überhaupt vroeg om aan te tonen dat het niet zo moeilijk is om een meisje mee uit te vragen?”
“Nee…”
“Of heb ik u, door u te vragen, beledigd omdat het over een meisje ging in plaats van een vrouw?”
“Nee, maar niemand vraagt een docente mee naar het gala. Dat wekt argwaan, straks denkt iedereen dat wij wat hebben.”
Ik ging weer op mijn stoel zitten en schoof die aan.
“Ik ben anders. Maar je vindt dat wij niks hebben Rosalie?”
“U, Julia. Hier op mijn werk ben ik gewoon u voor jou. En zo anders ben je niet.”
“Prima….Hoe is het met u?”
“Gaat wel. Beetje hoofdpijn…”
“Dat is vervelend. Kan ik wat voor u doen?”
“Nee hoor. Ga jij maar naar je volgende les.”
“Ik heb een tussenuur. Mevrouw Stone is nog steeds ziek.”
“Oh ja, nou…. Ga dan maar iets voor jezelf doen. Ik moet weer verder. Ik zal nadenken over wensen voor de veren. Die krijg je later van me terug.”
Ze bleef onbewogen staan en leek me te proberen te lezen.
“Rosalie…” begon ze zachtjes. Ik hoorde de twijfel in haar stem.
“Nee Julia!”
“Wat bedoelde je vannacht met…”
“Julia, klaar nu. Ik wil dat je weggaat anders mag je corveeën.”
“Prima. Wilt u straks nog praten?”
“Weet ik nog niet. Daar is de deur.”

Ik had even geen idee wanneer ze bedoelde maar ik wilde haar zo snel mogelijk mijn lokaal uit voordat iemand ons samen zo zou zien. Ze liep weg en ik hoorde haar hakken in de verte over de gang tikken. Ik staarde naar de witte lege papieren veren voor me op mijn bureau. Ik legde mijn hoofd weemoedig in mijn handen. Drie wensen…. Ik zou wensen dat ik met haar naar het gala had gekund, maar dat kon ik natuurlijk niet opschrijven. Gelukkig ging ze niet met Demian. De jongen die meisjes altijd als lustobject zag omdat hij dat van zijn vader geleerd had. Misschien had ik wel ja gezegd als ze me niet in het bijzijn van de hele klas had gevraagd. Het gala zou na de examens zijn, zij zou daarna van school gaan en ik zou gewoon mijn baan behouden want ze zou geen leerling meer van me zijn. Mijn hoofd leek vol te lopen. Ik wist het niet meer.

Ik staarde met waterige ogen naar de veren. Had ik nog wel wensen? En hoe realistisch waren mijn wensen? Verlangens die ik eerder nooit had durven dromen. Heimwee naar iets wat ik nooit had gehad en misschien nooit zal krijgen. Gevoelens waarvan ik niet eens wist dat die bestonden. Een sprookje in het echte leven met iemand die volgens de kerk mij een zondaar maakte.
Ik moest hier even goed over nadenken en het moest niet iets zijn wat over haar ging of over het feit wat ik wenste dat ze met me deed. Wat ik eigenlijk van haar zou willen. Ik stopte de veren tussen de bladzijdes van mijn agenda zodat ze niet zouden kreuken.

Ik was buiten in het gras gaan zitten, ver weg van iedereen. Ik probeerde te mediteren maar mijn hoofd was te vol. Flarden van gesprekken op mijn werk, op school, bij de psychologe, met Omi, mijn dochter en beelden van hem. Ik nam een hap van mijn wortel en kauwde rustig in de hoop orde te scheppen in de brij van mijn hersenspinsels. Na gisteravond had ik zin in wortels gekregen. Ik had weer geen foto van haar ogen gehad. Blijkbaar had ik iets gedaan waardoor ik ze niet meer verdienden. Haar grootste angst was om afgewezen en verlaten te worden. Nu had ze mij afgewezen. En toch snapte ik haar appje van vannacht niet. Ik kon alleen maar bedenken dat ze iets op de munch zou hebben gehoord waardoor ze bang was geworden dat ik haar af zou wijzen. Dat, of ze wilde me echt strenger hebben en had een foto van haar ogen elke ochtend maar een slap gedoe gevonden. Ik wist het niet, niet met zekerheid. Als ze me echt strenger wilde, prima. Wie een heks wenste kon een heks krijgen. Ik kende de dood, ik kende de duivel, ik kende de monsters van de nacht maar ik had voor haar de beschermer tegen hun willen zijn. Als de prinses toch niet zo bang was voor hen, dan zou ze mij misschien als beest ook wel accepteren. Zou dat mijn verenwens zijn? Mezelf te kunnen zijn zonder dat ze er bang van zou worden? Misschien wel. De psychologe had gevraagd of Rosalie het waard was om de sleutel tot mijn hart te geven, aangezien ik wel mijn leven voor haar zou willen geven. Ik had Rosalie de sleutel van mijn hart al beloofd, als ik klaar was met de dans met Tyler. Ik had haar zelfs al een stukje gegeven. Alleen Rosalie stond op het punt van stoppen. Eerst moesten we maar eens een goed gesprek hebben.

Ik was wel benieuwd welke wensen ze op zou schrijven. Drie wensen, net als Aladdin van de geest kreeg. Net als de peetmoeders over Doornroosje hadden uitgesproken. En zo waren er nog wel meer sprookjes met drie wensen erin. Zelfs als ze haar naam er niet onder zou zetten zou ik haar handschrift direct herkennen. Haar diepste wensen zou ze niet opschrijven en dat was begrijpelijk.
Ik hoorde voetstappen en hoefde mijn ogen niet open te doen om te weten wie het was. Hij plofte naast me neer.
“Wortels hè. Geen appels meer dus.”
Ik hield mijn mond.
“Mag ik er ook een?”
Mijn hand reikte in mijn tas en zonder te kijken hield ik een wortel omhoog. Ik voelde dat hij aangepakt werd.
“Last van je ogen?” vroeg hij zonder te bedanken. Hij begon als een konijn naast me te knagen.
“Weet jij wat het verschil is tussen een wens en een droom, Demian?”
“Mmmm….” Het geluid van zijn geknaag en gesmak was harder dan zijn keelgeluid om na te denken. Etiquette had hij duidelijk niet geleerd van zijn ouders.
“Is dat niet hetzelfde?”
“Als het hetzelfde zou zijn, zou er geen verschil zijn.” Antwoordde ik kribbig. Ik begon hoofdpijn te krijgen.
“Nee, dan weet ik het niet. Lekkere wortel…”
“Een wens is iets wat vaak realistischer is omdat we er voor kunnen en willen werken. Een droom is een illusie van het brein om informatie te verwerken en op te slaan. Dromen zijn meestal onrealistisch en bevatten vaak onze angsten of verlangens. Droom jij wel eens dat je kunt vliegen zoals Peter Pan? Of dat je zoals Alice in een diep gat valt? Of dat je achternagezeten wordt zoals Roodkapje?”
“Nee…Meestal droom ik dat er iets mis is met mijn gebit. Dan vallen een paar tanden uit. Of dat ik heel rijk ben en allemaal mooie dames om me heen heb….Dan moet ik ’s ochtends even ontladen, weet je wel…En wat droom jij? Over lekkere seks misschien?”
“Hoe ik de dood te slim af ben geweest.”
“Hm, oké….”
Gelukkig voor mijn oren, had hij de wortel bijna op.
“Heb je zin om vanmiddag bij mij thuis te chillen?”
“Ik heb al andere plannen.”
“Morgen dan?”
“Waarom heb je mij voor het gala gevraagd, Demian?”
“Nou, gewoon…”
“Wat verwachtte je van mij?”
“Niks! Gewoon een leuke avond op het gala. Samen dansen. Misschien daarna een drankje in de stad, weet ik veel...Doe je ogen eens open joh.”
Hij gaf me een duwtje.
“Nee. De stad in en daarna?”
“Gewoon…wie weet bij mij thuis nog wat kletsen, beetje hangen….je weet wel.”
“Wat moet ik weten?”
“Waarom zou je alleen gaan?”
“Waarom niet?”
“Ik heb je alleen maar gevraagd omdat je mij met mijn vader geholpen hebt.”
Leugenaar, dacht ik. Ik deed mijn ogen nu wel open.
“En wie vraagt haar lerares nou mee uit? Dat is toch gewoon dom!” Hij lachte me arrogant uit.
“Maar haar reactie was leuk want je zag haar blozen en ze liet pardoes haar pen vallen. Ik dacht dat ze aan het daten was met die man van het paard? En jij hebt volgens mij geen lul tussen je benen hangen. Al heb ik daar natuurlijk geen bewijs van gezien….”
Hij keek zonder schaamte met zijn hoofd schuin opzij gedraaid tussen mijn benen en glimlachte vals.
“Ik ben veel te hoog gegrepen voor je, jongetje.”
“Jongetje? Ik weet zeker dat als wij samen in bed zouden liggen je mij geen jongetje meer vindt hoor.”
“Ik zal je maar gelijk uit je droom helpen. Denk maar niet dat ik met jou in één bed ga liggen. Bovendien ben ik geen vrijdoos.”
“Ook niet als ik je inhuur voor een avond?” grapte hij.
Ik keek hem woedend aan.
“Oh, kom op! Je kleed je zo, je bent een escort girl na schooltijd en loopt ongegeneerd in een vuilniszak. Volgens mij hou jij gewoon van die aandacht en word je eigenlijk heel geil en opgewonden als mensen naar je kijken. En anders ik wel.”
Ik had er genoeg van dus ik stond op.
“Mijn tijd is te kostbaar om aan jou te besteden op dit moment. Demian.”
Hij lachte overdreven hard.
“Oh, ja? En voor mevrouw Montou zeker wel?” hij was ook opgestaan en ging speels voor me staan. Hij daagde me uit. Dacht dat hij stoer was.
“Ik moet even inderdaad wat met mevrouw Montou bespreken. Droom jij ondertussen lekker verder, ik lig er niet wakker van.”
Ik liep in een stevig tempo weg. Zijn wens zou nooit in vervulling gaan en altijd een droom blijven maar ik wist een andere wens die ik wel in vervulling kon laten gaan. Demian had het gezien en het was mij ook niet ontgaan. Ik moest alleen mijn kaarten slim spelen met een psychologisch spel.

Er werd op de deur van mijn kantoortje geklopt. De ochtend was bijna voorbij en het zou zo pauze zijn.
“Ja, kom maar binnen!” riep ik met mijn hoofd over wat werk gebogen.
Ik hoorde dat de deur weer dicht werd gedaan en las mijn laatste zin snel af. Toen ik opkeek zat ze in de stoel voor me. Wat nou weer, kon ze me niet gewoon met rust laten?
“Aangezien u mijn mentrix bent leek het me verstandig om u door te geven dat mijn behandeling bij de psychologe ten einde is gelopen…”
“Dat had je al gezegd, vergeten zeker?”
“En dat ik ook niet van plan ben om verdere stappen qua behandeling te ondernemen.”
“Prima.”
“Als u van mening bent dat dit van invloed is omtrent onze buitenschoolse activiteiten dan hoor ik dat graag.”
“Ja, maar niet nu Julia.”
“Verder wil ik u doorgeven dat uw leerling Mirthe geen examens gaat doen en uw hulp daarbij ook niet meer nodig is.”
“Ik zal het noteren.”
“Omdat ik als wens van Mirthe naar school ga en dit dus niet meer van toepassing is, zal ik vanaf volgende week ook stoppen met school.”
Haar woorden sloegen in als een bom.
“Absoluut niet! Geen sprake van!” riep ik fel. Haar gezicht stond gewoon kalm wat me alleen maar meer boos maakte.
“Je kunt niet stoppen omdat het jou niet meer uitkomt! Ben je helemaal gek geworden!”
“Mevrouw Montou, mijn tijd is te kostbaar om die hier zonder enige reden te verdoen.”
“Ik laat jou nu niet stoppen Julia. Ik snap dat de leerstof te makkelijk voor je is en die examens zullen een peulenschil voor je zijn….Maar als ik kijk hoe je aan het begin bij me in de klas kwam ten opzichten van nu, dan heb je wel degelijk wat geleerd. Je vraagt mensen om hulp, durft ze een kijkje in je leven te geven en je hebt zelfs vrienden gemaakt. Jij maakt dit jaar af, dame! Ik laat je nu niet weglopen. Desnoods bind ik je aan je stoel vast.”
“Mevrouw Montou, alleen maar omdat ik de klas om hulp heb gevraagd met de veren wil dat niet zeggen dat ik mensen echt om hulp vraag als ik het moeilijk heb. U heb ik een kijkje in mijn leven gegeven, verder niemand van school. Omdat ik dat zelf wilde, niet omdat iemand me dat had voorgesteld of opgedragen. Mijn vrienden zijn mensen die ik echt vertrouw. Dat is hier op school dus alleen u.”
We waren twee tellen stil en keken elkaar alleen maar aan. Mijn hart zat in mijn keel en ik had het wederom warm gekregen.
“Dan nog, ik keur het niet goed. “
“Dat is vervelend voor u maar u kunt mij hier niet houden.”
“Oh nee? Ik zal eens vragen wat meneer van Lammeren hier van denkt misschien?” ik wist dat het weinig indruk op hem zou maken als ze zou stoppen, net als de vorig keer.
“Prima, ga uw gang. Hij weet dat ik meerderjarig ben en niet meer leerplichtig. Ook hij kan me niet tegenhouden.”
“Misschien dat meneer Overvest je wat tot reden kan brengen.”
Ze grijnsde en leunde naar voren.
“Hij vindt mijn werk ook belangrijker dan dat ik hier als leerling rond loop. Hij ziet mij ook niet als leerling maar als arts.”
“Nou, dan zal ik Omi maar vragen wat ze van zo’n opgever vindt.”
Ze glimlachte.
“U had al niet de beste kaarten om deze discussie mee te beginnen en u weet dat u niet kunt winnen met twee boeren en alleen een vrouw als hoogste kaart. U was degene die als eerste opgaf gisteravond.” - ik doorzie je bluf
Ik liet snel door mijn hoofd gaan wat ze zojuist had gezegd. Kaarten, winnen, vrouw, opgeven. Ons spel.
“Dat komt omdat jij iedere keer de spelregels veranderd. Vervolgens schud je de kaarten en raak ik in de war.” Ik wist dat we het over gisteravond hadden en aan haar blik te zien was ze in haar sas.
“U voegde gisteravond zelf een nieuwe regel toe waardoor ik ook van de kaart ben.” - ik was door jouw appje ook ontdaan.
Mijn hartslag haperde, ze keek me ongeveinsd aan, zonder fonkeling en zonder uitdagende blik.
“Ik heb het idee dat jij altijd met doorgestoken kaarten speelt.” - ik heb het idee dat je vals speelt
“Ik heb u altijd gezegd dat ik u in de kaarten speel. Maar ik zal u nooit de zwartepiet toespelen. Ik wil alleen voorkomen dat u uw hand niet overspeelt.” - ik heb je gezegd dat wat ik doe, ik doe voor jou. Ik zal je nooit benadelen. Ik wil voorkomen dat je meer eist dan dat je aankan
“Misschien als we met open kaarten zouden spelen…”, opperde ik. - als we nou eerlijk tegen elkaar zijn
“Prima maar durft u de inzet dan ook te verhogen?” - durf je dan ook echt te zeggen wat je wilt?
Mijn hoofd had moeite om haar bij te houden.
“Ehum…”
“Ik blijf op school, voor u, als u met mij naar het eindgala gaat inclusief een dans samen.”
Ik zuchtte.
“Ik moet even denken….”
Ik leunde met mijn hoofd in mijn handen, steunend met mijn ellebogen op mijn bureau, zodat ik haar even niet hoefde te zien. Ik probeerde op een rijtje te krijgen waar het nou precies over ging. Kaarten, spelen, inzet, gala, bingo! Nee geen bingo maar ik snapte hem. Ze vroeg me weer mee uit. Oh die geniepige meid.
Ik deed mijn hoofd weer omhoog en probeerde haar uit alle macht strak aan te kijken. Mijn pokerface.
“Oké maar dan verhoog ik je inzet en dan wel als date.”
Ze staarde me lang aan zonder iets te zeggen. Ze ging op serieuze toon verder:
“U weet dat de heer vaak meer waard is dan de dame?” - Ik dacht dat jij op zoek was naar een man
“Dat ligt eraan welk spel er gespeeld wordt, is het niet?” - Niet meer
Ik zag een glimlach verschijnen en ze perste haar lippen op elkaar.
“Weet u zeker dat u alles op één kaart wilt zetten?” - wil je zo’n groot risico lopen?
“Bang om te verliezen soms?”
“Nee hoor, ik ben niet bang om hoog spel te spelen. Ik mag dus aannemen dat de kaarten nog niet vergeven zijn?” - ik ben niet bang om veel in te zetten, je wilt dus nog wel spelen?
“Ja…”
“Prima.” Ze stond snel op en liep naar de deur, deed hem open en stapte naar buiten.
“Oh, mevrouw Montou…” ze had zich weer omgedraaid en haar hoofd stak nu tussen de deuropening in.
“Hm?”
“Een tip voor de volgende keer…Als u met open kaart speelt moet u wel zorgen dat u de hoogste troef in handen heeft…Tot vanmiddag.” Ze gaf me een speelse knipoog en liet de deur achter zich dichtvallen. Ik bleef verward achter. Wat was er zojuist nou eigenlijk precies gebeurd? Had ik mezelf in de kaarten laten kijken door haar? - had ze mijn wens gezien?

Alsof ik uitgevraagd was met een goocheltruc. Ik snapte het nog steeds niet helemaal en mijn hoofd duizelde van al die spreekwoorden. Ik begon te glimlachen. We hadden weer een date samen, misschien voelde ze toch meer voor me dan ze wilde toegeven. Een lesje gevoelens zou voor haar niet verkeerd zijn. Ik keek in mijn agenda om te zien hoeveel weken het nog duurde voor het gala zou plaatsvinden. Ik schoof de veren opzij en al mijn vrolijkheid verdween bij toverslag. Bij vandaag zag ik de namen van mijn dochters staan. Hoe had ik dat kunnen vergeten? Ik kreeg het plots benauwd en werd op slag misselijk. Het was hun geboortedag en ik was het helemaal vergeten. Ik schudde mijn hoofd. Oh, God. Oh, nee. Hoe? Wat stom van mezelf, wat oenig, wat een domme en slechte moeder was ik! Ik vergat niet alleen mijn lunch maar nu ook mijn dochters! Ik was zo afgeleid, ik had er geen moment aan gedacht. De schuld van de duivel, flitste het door mijn hoofd.

De rest van mijn werkdag bleef ik in mijn kantoortje zitten, waar ik wat gesprekken had met wat leerlingen over hun vervolg studie. Ik luisterde, praatte en voerde een toneelstukje op. Veel ging er langs me heen. Mijn gedachten waren er niet bij. Die wilde er niet bij zijn. Ik dacht alleen maar aan het feit wat voor slechte moeder ik was en hoe ik me had ingelaten met de duivel die me probeerde af te leiden. Om kwart over twee ging ik naar huis, ik wilde alleen zijn en deze dag verder doorbrengen zoals altijd. In bed, denkend aan mijn twee meisjes tot de avond zou vallen en ik moeilijk in slaap zou komen.

Ik zat in de stoel bij het raam met de foto van de echo in mijn ene hand en een goed gevuld glas wijn in de andere. Ik voelde me leeg en eenzaam. De deurbel ging. Laat maar, wie het ook was ik wilde niemand zien. Ik had geen behoefte aan iemand. Het verdriet nam me langzaam in zijn bezit. Ik zou zo op bed gaan liggen en wachten tot deze dag weer over was. Tot het weer morgen was. De bel klonk weer, langer dit keer. Een aanhoudend persoon. Ik nam een grote slok wijn, zette het glas en het fotolijstje weg en gebood mijn voeten naar de deur toe te lopen. Mijn hoofd was niet in staat om me erbij te houden. Ik wilde alleen nog maar hun denken vandaag, niemand anders. De deur ging open, mijn hand had hem open gemaakt. Mijn ogen keken. Zagen eerst niks anders dan de beelden die me zo zeer deden. Langzaam kwam er een ander beeld, donkergroene ogen. Julia. De duivel. Ze stond voor me. Wat kwam zij nou weer doen? Oh ja, dacht ik. Donderdag. Haar dag. Ik had er geen zin in. Absoluut geen zin in. Door haar maar vooral door mezelf was ik het al bijna vergeten vandaag.
“Ik heb geen zin Julia. Sorry maar ik wil geen gebruik maken van je dominaservice.” Mijn stem klonk mat. Alsof ik een pizza had besteld en er toch maar vanaf zag. Ik liet de deur open staan, draaide me om en wilde naar boven lopen. Alleen zijn. Ze stond ineens voor me, keek me opnemend aan en hield me aan mijn armen vast.
“Nee, Rosalie. Ik ben er voor jou, weet je nog. Laten we op de bank gaan zitten.” Ze was streng, keek me aan. Gebood me. Ik was toch duidelijk geweest?

"Was dat alles wat je je kon veroorloven?" vroeg ze wijzend naar de vier roze bloemen in mijn handen. Ik reageerde niet, liep langs haar heen en deed de voordeur dicht. Ze was de woonkamer ingelopen. Ik zette mijn tas bij de kapstok tegenover de deur en liep verder. Er stond een glas wijn in het vensterbank naast de zitstoel. Het fotolijstje met de daarin de foto van de echo lag op de zitting. Het dekentje half over de armleuning en hangend op de grond.
"Ik wil niet spelen vandaag, Julia. Ik heb er geen zin in."
“We gaan ook niet spelen Rosalie.”
Dat was ik al niet van plan geweest en nu ze alcohol op had al helemaal niet meer. Ze bleef een eindje achter de bank, tussen de woonkamer en de keuken instaan, en keek bedenkelijk om zich heen met haar hand tegen haar voorhoofd. Haar andere hand had ze in haar zij gedrukt. Ik liep naar het aanrecht, pakte een glas uit het kastje erboven en vulde die met water voor de bloemen.
"Ach ja, doe maar alsof je thuis bent."
Ik negeerde haar sneer. Ze had het al moeilijk en nu kwam ik ook nog eens opdagen. Maar uit ons gesprek vanmorgen had ik opgemaakt dat we beiden nog het spel wilden spelen.
“Ik dacht dat je ouders een vermogen hadden achtergelaten. Maar iemand in het bestuur en een advocate verdienen geen miljoenen. Volgens mij doe je allemaal alsof.”
Ze was me aan het uitlokken en tegelijkertijd probeerde ze me weg te duwen.
“Of misschien heb je wel zo veel verdient met je werk als Domina zijnde of escortgirl maar durf je dat niet tegen mensen te zeggen.” Ging ze kattig verder. Deze kant van haar beviel me minder maar dat zou ze misschien ook wel van mij denken als ze alles wist.
“Kijk me aan als ik tegen je praat!”
Ik draaide me rustig om en staarde in twee kwade donker geworden blauwe ogen.
“Kan ik iets voor je doen?” vroeg ik lief.
"Waarom ben je hier eigenlijk?"
"Omdat..." begon ik rustig maar ze ging zelf verder.
"Oh wacht ik weet het al! Omdat het onze speeldag is, omdat je mijn Domina bent. Omdat ik je sub ben die je kunt bevelen en mee kunt spelen! Je fantasieën op kan loslaten. Want ik ben geil en verlang naar seks." Ze sprak het woord geil met walging op haar gezicht uit.
“Rosalie…”
“Ik ben geen seksspeeltje!”
“Dat ben ik helemaal met je eens.”
Ze leek dit antwoord niet te verwachten.
“Zo heb ik je, en zal ik je ook nooit zien. Rosalie. Ik vind het vervelend als ik je dat gevoel heb gegeven.”
Ze kreunde en masseerde haar slapen met haar vingers.
"Ik wil dit niet meer! Hoor je me? Ik kan dit niet meer! Het doet gewoon te zeer!"
“Wat wil, en kan je niet meer lieve schat?”
“Noem me geen lieve schat! We hebben geen relatie anders dan voor mijn genot. En daar heb ik vandaag geen zin in. Je bent niet verliefd op me dus ik ben je lieve schat niet.”
“Moet je, volgens jou, een liefdesrelatie hebben om iemand zo te noemen?”
Ze schudde haar hoofd met haar hand voor haar ogen. Ze keek me daarna gespannen aan.
“Ik moet me concentreren en alleen op hun focussen. Dus ik ga naar boven, alleen. Kijk maar wat jij doet. Vergeet de deur niet achter je dicht te trekken als je weg gaat." Ze liep langs me heen dus ik pakte haar arm. We keken elkaar aan.
“Julia, ik wil alleen zijn.”
Haar hartslag in haar pols was snel en ik zag het verdriet in haar ogen.
“Waarom?”
“Daarom.” Ze maakte zich met een woeste blik los en liep weg. Ik hoorde haar voetstappen de trap op gaan.

Ik besloot haar even ruimte te geven. Hector kwam kwispelend naar me toe gelopen. Ik hurkte en begon hem te aaien.
“Het is niet haar schuld.” Zei ik tegen hem alsof hij op uitleg zat te wachten.
“Kom, dan zal ik je even uitlaten.” Hij volgde me naar de gang. Ik nam de sleutels uit de schaal en deed zijn riem om. Samen liepen we naar buiten.

Ik lag op mijn bed met mijn rug naar de deur. Het fotolijstje met de echo had ik op mijn nachtkastje gezet om er naar te kunnen kijken. Ik hoorde de voordeur dicht vallen en voelde een steek in mijn maag. Ze was weggegaan. Een déjà vu gevoel vulde mijn hoofd. De voordeur die ik toen ook had horen dichtvallen toen Vincent me zonder iets te zeggen had verlaten. Zo meteen zou zijn auto klinken en zou hij weg rijden. Elk moment…Maar er klonk geen auto dit keer. Het was Julia die weg was gegaan. Had ik eigenlijk van haar verwacht dat ze was gebleven? Dat ze voor me gezorgd zou hebben? Ze had gedaan wat ik vroeg, ze liet me alleen. Maar het voelde alsof ze me in de steek liet. Niemand was ooit terug teruggekomen. Mijn ouders niet, Vincent niet, mijn dochters niet, niemand. Mijn kussen werd nat en mijn deken liet me nog meer zweten. Ik sloot mijn ogen en probeerde me te herinneren hoe ik in het ziekenhuis lag. Sanne die ter wereld kwam, slap en zonder te huilen. Lilly die wel huilde maar veel te klein was en die gelijk werd meegenomen. Ik in paniek en hij in tranen. Vincent die me met boze blikken altijd had laten weten dat hij het mij kwalijk nam. Dat het mijn schuld was. Ik en mijn paniek. Ik werd misselijk en greep mijn kussen vast. Rolde me op tot een klein balletje en liet mijn verdriet los.

Ik wist niet hoe lang ik gehuild had. Een uur? Misschien wel twee? Mijn hoofd deed zeer, mijn maag gaf aan dat ik leeg was en ik voelde me uitgeput, futloos en lelijk. Ik besloot me eerst in de badkamer wat op te frissen. Niet dat het voor iemand in het bijzonder hoefde maar mijn spiegelbeeld vond zelfs mijn snotneus walgelijk. Ik ging naar de wc, duwde er nog een zetpil in en na het handen wassen liep ik met een dood gevoel de trap af. Op de derde tree van onderen bleef ik abrupt staan. Haar tas stond nog bij de kapstok. Mijn hart vergat een slag maar corrigeerde zich snel. Ik werd er desondanks een beetje naar van.
Zou ze haar tas vergeten zijn? Ze onthield toch alles? Misschien was dat ook wel een leugen. Ze kon hem morgen op school terug krijgen.
Ik liep de woonkamer in naar de keuken om daar thee en wat te eten te maken. Met beide handen vol liep ik naar de bank en ging zitten. Ik zag een lege hondenmand in de hoek naast de tv. Waar was Hector? Ik keek om me heen maar zag hem nergens. Ik riep zijn naam en er klonk nog net geen echo. Ik was echt helemaal alleen in huis. Ik zette mijn theeglas op de salontafel waarna ik met mijn rug tegen de armleuning ging zitten en mijn benen optrok. Ik keek treurig naar het sneetje brood op mijn bord. Meet trage bewegingen begon ik het op te eten. Ik zou alleen zijn voor de rest van mijn leven en alleen dood gaan. Geen kinderen aan mijn sterfbed, geen familie die om me zouden rouwen en vrienden die waarschijnlijk plannen op mijn uitvaart zouden hebben. Wat een sneu figuur was ik eigenlijk.

Mijn gedachten werden onderbroken door het geluid van de sleutel in het slot van de voordeur. Mijn hart bonkte een keer voelbaar wat een vervelend gevoel was. Inbrekers? Nee die hadden geen sleutel. Ik hoorde geblaf. De kamerdeur ging open en Hector kwam al kwispelend naar me toegerend. Hij sprong met zijn voorpoten op mijn schoot, zijn tong hing uit zijn bek. Hij probeerde mijn restje brood te pakken wat hem met succes lukte. Hap, slik, weg was het. Zijn neus rook aan het bord of er nog meer was en zijn tong waste de restjes weg. Ik begon hem te aaien en kreeg ineens een gevoel van dankbaarheid dat hij in mijn leven was. Mijn blik werd naar de deuropening getrokken. Ze kwam binnen gelopen en mijn ogen volgden haar terwijl mijn hand in hondenvacht aan het kriebelen was.
“Pakketje voor je buren.” Ze zette een vierkante doos op de salontafel.
“Je bent terug”, fluisterde ik.
“Ik heb Hector even voor je uitgelaten zodat jij wat tijd alleen had.” Ze glimlachte naar me en liep daarna weer weg.
Niet veel later kwam ze met een rol tegen zich aangedrukt binnen gewandeld. Ze zette de buis tegen de muur. Ze liep nog een keer heen en weer en bracht nog meer spullen mee. Ik keek hoe ze bezig was. Mijn mond werd droog en ik besefte dat ik hem al die tijd waarschijnlijk als een debieltje open had gehouden. Ik sloot hem snel. Ze had een ladder mee naar binnen genomen en de grijze bak waar ze toen ook spullen in mee had met het etentje. Ze liep nog een keer weg en ik hoorde de voordeur dichtvallen.
“Zo, dat is alles. Ik lust ook wel een kopje thee.” Zei ze toen ze de woonkamer weer in kwam gelopen. Ze ging naast me op de bank zitten en keek me afwachtend aan. Hector was aan haar tas aan het snuffelen die ze op de grond tegen de bank had aangezet. Vervolgens liep hij naar de andere vreemde spullen die nu in huis stonden. Ik kon het nog steeds niet geloven dat ze terug was gekomen.
“Rosalie? Kopje thee?”
“Hm? Ja lekker.”
Ze schudde haar hoofd terwijl haar hand me even kort over mijn knie aaide. Ze stond op en liep naar de keuken. Met een gevuld theeglas in haar hand kwam ze terug.
“Schuif eens op.” Ze schoof haar tas naast de hoek van de bank waar ik zat. Iets in me voelde de neiging om er tegenin te gaan.
“Ik zit hier.”
“Dat zie ik, daarom zeg ik ook dat je op moet schuiven anders ga ik op je zitten.”
“Daar is nog ruimte.” Wees ik op de rest van de bank.
“Dat zie ik ook maar ik wil graag hier zitten.”
We keken elkaar aan. Het leek wel een wedstrijd wie als eerste op zou geven. Als ze verwachtte dat ik een makke sub zou zijn had ze het mooi mis. Waarom, ik had geen idee. De bel ging weer. Hector liep op een drafje naar de gang en begon te blaffen. Dat betekende dat het waarschijnlijk de postbode was.
“Ik zou maar open doen als ik jou was.”
“Ga jij maar, jij staat toch al.”
“Het is jouw huis.”
“Oh nu ineens wel?”
De bel ging nog een keer. Ik wilde niet. Hij kon later terug komen. Ze zette haar thee op tafel en liep weg. De aanhouder wint, dacht ik. Hector kwam de kamer weer ingelopen en zocht zijn mand op. Misschien was het toch niet de postbode.
“Zet hier maar neer.” Hoorde ik haar zeggen.
“Als u hier dan even wilt tekenen…” zei een mannenstem.
“Dank u wel en een fijne dag.” Zei ze vriendelijk. Ik hoorde de deur weer dicht gaan.
“Ik heb niks besteld”, liet ik haar weten toen ze weer bij de bank aangekomen was.
“Ik wel. Nou, ga je nog opschuiven?”
“Nee.”
“Hm, jammer. Niet verdient blijkbaar.” Ze pakte haar thee en ging aan de andere kant van de bank zitten.
“Ik zag dat je voor jezelf hebt gezorgd. Smeerworst.”
“Jou ontgaat niks. Je had beter detective kunnen worden.”
“Hm, ik hoop dat het je heeft gesmaakt sch….” Ze schraapte haar keel en nam een slok van haar thee. Ik zette mijn bord op tafel en pakte mijn eigen thee erbij. Die was nu koud genoeg om te drinken. Ik staarde voor me uit en nam steeds een slok.
“Julia waarom ben je hier?”
“Dat wilde ik je al eerder vertellen maar toen liet je me niet uitpraten. Ik ben hier voor jou Rosalie.”
“Maar waarom? Ik heb aangegeven dat ik niet wilde spelen, toch heb je allemaal spullen mee.”
“Om je uit de sleur te halen en omdat ik je nog wat beloofd heb.” In een teug dronk ze haar glas leeg.
Ik keek naar de spullen die klaar stonden.
“Je gaat me vermoorden zodat ik bij mijn dochters kan zijn en dan inwikkelen met dat plastic.”
“Jammer dat ik zo’n opmerking blijkbaar verdient heb.”
“Je had me ook beloofd om me met rust te laten als ik daarom vroeg.”
“Dat klopt. Als dat is wat je wilt, zeg me dan maar: ‘Julia ik wil dat je weggaat en niet meer terug komt vandaag.’ Toe maar.”
Ik wilde eigenlijk helemaal niet dat ze wegging en ik vond het stom van mezelf dat ik haar dat überhaupt had gevraagd.
“Wat wil je doen om mij uit de sleur te houden dan?”
“We gaan die muur schilderen.” Zei ze vlak en wees naar de witte muur tegenover me waar ze de rol tegenaan had gezet. De muur waarnaast ik geposeerd had zodat ze me na kon tekenen.
“Waarom?”
“Omdat ik dat zeg. Kom op, van die bank af.” Ze stond zelf op en hees haar broek iets op.
“Ik ben tevreden met de kleur van de muur. Ga maar een muur in je eigen huis schilderen.”
Ik had geen idee waar die dwarsigheid vandaan kwam. Ik zei het zonder nadenken. Ik deed het ook wel eens naar Vincent en kreeg dan de wind van voren van hem. Zij bleef gewoon kalm. Ze ging met haar benen wijd en haar armen over elkaar geslagen bij de armleuning tegenover me van de bank staan.
“Ik zeg dat hij een andere kleur gaat krijgen. Tenzij jij nu appels zegt en me daarna vraagt om weg te gaan, zo niet dan blijf ik en help jij mee. Begrepen.”
Mokkend stond ik op en zette mijn lege theeglas op tafel. “Ik dacht dat de sub bepaalde…” mompelde ik al lopend naar de grond turend. Ik knalde hierdoor tegen haar aan. Mijn ogen schoten omhoog en ik staarde recht in donkergroene ogen gevuld met een mengeling van twijfel en onzekerheid. Ze pakte me losjes bij mijn bovenarmen vast.
“Rosalie, ik zie dat je pijn hebt en verdrietig bent. Daarom spelen we vandaag ook niet en zal ik ook geen straf uitdelen. Maar je vertrouwen in me is de afgelopen tijd ver te zoeken.” Ze draaide zich met een ruk om en liep naar de voorraadkast waar ze de stofzuiger uit haalde. Ze nam hem mee en deed de stekker ervan in het stopcontact. Ik keek er met gemengde gevoelens naar. Ze had gelijk, ik gedroeg me niet heel aardig maar ik was gewend om vandaag alleen te zijn en ik vond het maar moeilijk om te accepteren dat zij nu de invulling van mijn dag bepaalde.
“Kan ik wat doen?” vroeg ik met een zucht.
“Je mag je boven omkleden en even oude kleren aan doen die vies mogen worden.”
“Goed.” Ik draaide me om en liep naar de hal. Tegen de gangkastdeur stond een grote bruine platte doos. Ik kon niet zien wat erin zat dus liep ik er langs, de trap op naar mijn slaapkamer. Ik zocht een oude broek op, die ik wel eens voor in de tuin gebruikte. Ik trok hem aan en pakte daarna een oud shirt. Eentje die ik ooit had gekocht maar eigenlijk veel te groot zat en ik daarom soms als slaapshirt gebruikte.

In de hal besloot ik om voor de zekerheid ook maar mijn tuinschoenen mee te nemen en aan te doen. Gelukkig had ik die nog niet in de kast terug gezet maar stonden ze onder de kapstok. Julia bleek zich ook omgekleed te hebben. Ze droeg een wijd mannenoverhemd en een korte spijkerbroek die tot net boven haar knieën kwam. Haar goede kleren lagen over de armleuning van de bank. Ze overhandigde me een borstel waarna ze de ladder, die ze had meegenomen, naast de muur neerzette.
“Al eens eerder een muur geschilderd?” vroeg ze me.
“Nee.”
“Een wijs iemand zei me: ‘je bent nooit te oud om te leren.’ Bovendien ben jij nog helemaal niet oud.”
“Hm”, bromde ik.
“Eerst gaan we de muur borstelen, dan ontvetten, de kamer stofzuigen, plinten en stopcontact afplakken, de vloer bedekken en dan schilderen. Je muur ziet er nog goed uit dus we hoeven geen gaatjes te dichten of oneffenheden weg te schuren.”
“Oké…” Zij had dit dus wel vaker gedaan zo te merken. Mijn hoofd was nu al de volgorde weer kwijt en kwam niet verder dan borstelen en ontvetten.
Ze had zelf ook een borstel gepakt, liep de ladder op en begon de muur links bovenaan te borstelen. Ik begon rechts tot zo hoog als ik kon reiken. Ik had al snel in de gaten dat we gewoon de muur aan het aaien waren. Af en toe keek ik haar richting op. Ik had gezien dat ze op blote voeten op de ladder stond. Blijkbaar was ze oude schoenen vergeten mee te nemen. Ze onthield dus niet alles.
Ze kwam steeds meer dichterbij met de ladder en ik bewoog me steeds meer naar links. Uiteindelijk had zij de hele bovenkant tot het midden geborsteld en ik de onderkant tot het midden van de muur.

Nadat we dat gedaan hadden moest ik van haar de ontvetter in een emmer mengen met wat water en stonden we ieder weer de muur te aaien maar dan met een doekje. Zij weer bovenaan en ik eronder. Het was geen heel vervelend werk om te doen vond ik. We waren ieder met onze eigen gedachten bezig en het was fijn dat ik de ladder niet op hoefde. Ik merkte dat ik in mijn hoofd rust kreeg. Ik had de muur best nog een keertje willen borstelen of ontvetten. Het ontspande me. Maar ze liet me daarna de kamer stofzuigen terwijl zij bovenaan het plafond afplakte met tape. We werkten in stilte. Nadat ik klaar was met stofzuigen plakte ze het stopcontact af. Ze liet mij de plint afplakken terwijl zij de stofzuiger opruimde.
“Goed zo?”
“Hmhm, Prima.”
Hector bleef gelukkig keurig in zijn mand. Die leek ver in dromenland te zijn. Hij was vrolijker dan anders na het uit laten geweest. Blijkbaar mocht hij Julia graag. Ik dacht aan Emma die had gezegd dat hij verliefd was op Blue. Misschien was hij, net als ik, ook wel een beetje eenzaam. Julia begon de rol open te maken, legde hem tegen de muur aan en rolde hem daarna met haar voet van zich af zodat er nu een zwarte baan naast de muur lag. Ze knipte hem af, tapte hem vast aan de grond en rolde daarna een volgende baan ernaast. Ik hielp door hem op zijn plek te houden zodat zij hem kon vast tapen. Ze kroop soepel op handen en voeten over de vloer, gehurkt, gestrekt en zonder moeite. Haar blote voeten bleven een beetje plakken aan het zeil wat er nu lag en elke stap die ze deed was zachtjes hoorbaar.

Ze ging op haar hurken zitten en opende de pot verf.
“Dat is een donkere kleur”, zei ik starend naar de verf in de pot.
“Nachtblauw”, was haar korte antwoord.
“Hij droogt wat lichter op.” Ze roerde de verf goed door. Ik keek er gebiologeerd naar. Ze pakte een kwast, maakte hem nat van de verf, liet hem wat uitlekken en kwam toen overeind.
“Hand.”
Ik hield mijn rechterhand omhoog.
“Andere.”
Ze pakte mijn linkerhand aan, bracht mijn hand plat met de palm omhoog en begon die te verven. Ik had de neiging om hem terug te trekken toen de natte verf mijn huid raakte.
“Ik dacht dat we de muur gingen schilderen.”
Ze zei niks terug. Haar emotie was moeilijk te peilen. Nadat mijn handpalm en vingers helemaal nachtblauw waren door de koude en vooral natte plakkerige vloeistof, begon ze haar eigen handpalm en vingers blauw te maken. Ze legde de kwast weg en pakte mijn pols vast van mijn geschilderde hand. Zoals ze me altijd vastpakte. Ze keek me onbeweeglijk aan.
“Het is vanaf vandaag voorgoed afgelopen dat mensen je op deze dag loslaten en je laten vallen, Rosalie.” Ze verstevigde haar grip iets. Ik hield haar pols ook met mijn verfhand vast terwijl ik de binnenkant van mijn eigen arm en pols nat voelde worden. Ik voelde dat ik het heet kreeg in mijn wijde shirt. Ik dwong mezelf om haar aan te blijven kijken.
“Je ex liet je als een baksteen vallen, je broer die je meer dan zes jaar niet hebt gezien heeft je laten vallen, zelfs Paula had je laten vallen door je niet meer uit te nodigen als haar kinderen jarig waren. Niet meer, Rosalie. Dat is afgelopen. Klaar. Ik laat je niet vallen. Ik heb je…”
Ik kon alleen maar staren in haar mooie donkergroene ogen terwijl mijn beeld weer troebel begon te worden.
“Als Domina of als een vriendin?” vroeg ik schor.
“Beiden. Het een hoeft het andere niet uit te sluiten. Ik heb maar vier echte vrienden en jij bent daar een van.”
“Wie nog meer dan?”
“Tyler, Kasper en Mirthe.”
Hoe kon zij maar vier vrienden hebben? Ze was zo populair bij iedereen.
“Weet wel dat ik niet iemand ben die je een kaartje stuurt, of die je een appje stuurt met ‘ik denk aan je’, nee ik zal er voor je zijn. Volgend jaar is het op een vrijdag, dat jaar daarop op een zaterdag… Welke dag het ook is ik zal er voor je zijn. Ik zal bij je op de stoep staan en je bij je hand nemen en zeggen ‘ik ben er voor je.’ En of je dan een man en kinderen hebt en hoelang het geleden is dat maakt niet uit, als je wilt dan beloof ik je dat ik er ben voor je…”
Ik zuchtte haperend. “Ik was ze vergeten… ik was ze vanochtend vergeten omdat ik zo bezig was met jou…” De pijn kwam weer naar boven. Ik was helemaal niet zo goed met kinderen als Julia dacht, ik vergat de mijne uitgerekend vandaag.
“Nee, ik weet dat je elke dag aan ze denkt Rosalie. En vanochtend dacht ík aan ze. Ik wist dat het vandaag hun geboortedag was. Jij dacht aan mij, ik dacht aan hun. Nu denk jij aan hun en ik aan jou. Dan is het toch goed? Dan is er toch aan ze gedacht?”
Ik kneep in haar onderarm.
“Dank je, Julia.”
Ze glimlachte flauwtjes.
“Ben je daarom je schoenen vergeten?” vroeg ik met een kleine lach om de boel iets op te vrolijken.
“Nee, ik loop graag op blote voeten….Kom, dan gaan we een muur schilderen.”
Ze liet me los maar nachtblauwe vingers omsloten mijn pols en onderarm nog steeds. Ik keek er naar en hoopte dat de verf watervast was. Want dit wilde ik nooit meer eraf wassen.
“Even mijn neus snuiten…” Ik liep naar de keuken waar ik zachtjes in een keukenpapiertje mijn neus snoot. Ik gooide hem weg en liep terug.

Ik kreeg een roller op een lange stok en zij had er ook eentje. Ze liet me zien hoe ik hem in de verf, die ze in een speciaal bakje had gedaan, moest rollen en hoe de verf vervolgens op de muur aangebracht moest worden. Dus ik ging aan de slag.
“Wat doe je meestal op deze dag, Rosalie?” vroeg ze me terwijl ik met de roller op en neer over de muur ging. Ik schraapte even mijn keel om tijd te rekken. Ik vond het ongemakkelijk om het haar te vertellen. Wat zou ze wel niet van me denken?
“Rosalie?”
“Ja, ja…Ehum…Als ik uit mijn werk kom ga ik meestal in bed liggen, huilen tot de nacht valt en dan wachten tot de slaap komt….” Ik durfde haar niet aan te kijken, doopte mijn roller weer in de verf, veegde hem even af om uit te laten lekken en rolde weer verder over de muur waar ik gebleven was.
“Alleen…” voegde ik er in de stilte aan toe.
“Dat vind ik sneu om te horen. Maar je bent niet alleen. Dat is wat je op dinsdag tegen me zei, drie dagen voor de brand. Dus als ik niet alleen ben, dan ben jij dat ook niet Rosalie.”
Ze rolde veel sneller en behendiger dan dat ik dat deed. Ik wist niet wat ik terug moest zeggen. Ik snapte niet waarom ze niet boos was door hoe ik me gedragen had. Waarom ze nog zoveel moeite deed voor me.
“Wil je me vertellen wat er precies gebeurd is, vier jaar geleden?”
Ik had het nog nooit iemand verteld, althans niet alles. Zelfs Paula niet. Ik staarde voor me naar de banen verf die mijn roller achterliet. Ik begon zachtjes te vertellen, eigenlijk meer tegen de muur, dan tegen haar.
“Toen ik zwanger was kon ik mijn geluk niet op. Ik wilde zo graag moeder worden en met negentwintig was ik volgens sommige mensen wel wat laat….Ik had gelijk allemaal kriebels in mijn buik en begon al snel van alles en nog wat in te slaan….Nestdrang heet dat volgens de boeken….Vincent was echter nog niet zo ver. Dat heeft hij van zijn vader, die was ook nog niet klaar voor kinderen. Hij vond het allemaal maar onzin dat ik al luiers en kleertjes en shampoo en babyzeep en zo had gekocht….Ik had de hele babykamer al willen inrichten en hem gevraagd om te behangen, planken op te hangen en me te helpen met het bedje en de commode in elkaar te zetten. Dat deed hij uiteindelijk na veel gemopper en gezeur….Van mijn vriendinnen kreeg ik boeken over zwanger zijn, wat je dan beter wel en niet kunt doen en zo en waar je op moet letten met eten….” Ik stopte even. Ik dacht aan hoe de babykamer eruit had gezien, de kamer die nu een logeerkamer en kantoortje was.
“Hoe zag het eruit?”
“Hm? Wie? Wat?”
“De babykamer.”
“Oh, ehum…” het was alsof ze elke keer mijn gedachten kon lezen, zo apart.
“Licht, fijn, geel behang op één muur en de rest allemaal wit. Een wit wiegje en witte commode. Een grote Nijntje lamp in de hoek en een schommelstoel ernaast. Een plank aan de muur met wat Nijntje boekjes en ruimte voor doekjes en zo. Verder nog wat versieringen aan de muur…” Ik keek met een schuine blik naar haar en ze glimlachte vriendelijk naar me.
“Klinkt mooi genderneutraal. Geel, de kleur van de zon.”
“Ja…”
Ik deed weer verf op mijn roller en rolde verder. We stonden nu naast elkaar. Ze had haar benen wijd naast elkaar gezet en stond stevig. Rolde krachtig over de muur met de verf en leek het zonder een spatje zweet te doen.
“Wist je dat het twee meisjes werden?”
“Nee…Ik wilde ook niet weten wat het werd…. Maar toen na de eerste echo bleek dat het er twee waren, moest er natuurlijk nog een bedje bij. Vincent zat eigenlijk al niet te wachten op één kind, laat staan twee. Maar hij deed zijn best voor me. Omdat het een tweeling was vond ik het extra spannend. Ik kocht nog meer boeken, met name over tweelingen. En toen begon eigenlijk de paniek steeds meer toe te nemen….Wat als ik geen goede moeder was? Wat als Vincent echt geen kinderen wilde? Wat als ik de tweeling niet uit elkaar zou kunnen houden? En nog meer van dat soort stomme vragen…”
“Ik vind dat geen stomme vragen hoor.”
We waren bijna klaar met de muur en zij deed het laatste stukje. Daarna deed ze aluminiumfolie en een plastic zak om haar roller en gaf mij er ook eentje. Ze liet mij hetzelfde doen nam de roller met zak erom van me over. Ze legde de beide rollers op de grond. Ook de bak met verf dekte ze af. We bleven tegenover elkaar staan. Ik vond het nog steeds lastig om haar aan te kijken dus ik keek naar mijn pols met de nachtblauwe vingers erop.
“Na het lezen van al die boeken werd de paniek erger en ik durfde me haast niet eens meer te bewegen.” Vertelde ik tegen mijn onderarm.
“Ik raakte helemaal overstuur van van alles en nog wat. Vincent werd er helemaal gek van. Hij zei dat mijn stress en paniek niet goed voor de kinderen waren. En hij had gelijk. Ik ben heel vaak naar de huisarts gegaan die me dan weer gerust moest stellen dat er niks aan de hand was. Maar op een gegeven moment voelde ik dat er echt iets mis was. De huisarts zag me al weer aankomen en wilde eerst niet luisteren maar ik hield voet bij stuk. Dus met tegenzin controleerde ze of ze nog twee hartjes hoorde. Ik werd daarna gelijk met spoed naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo en toen…”
Ze sloot haar armen om me heen en drukte me tegen zich aan.
“Dat is niet jouw schuld Rosalie. Stress en paniek veroorzaken geen miskraam, echt niet.”
“Maar als ik er eerder bij was geweest…” Ik probeerde mijn tranen in te houden en voelde haar handen liefkozend op en neer over mijn rug gaan.
“Je hebt gedaan wat je kon. Je bent naar de huisarts geweest en je hebt je niet af laten schepen. Meer had je niet kunnen doen.”
“Dat weet ik niet zeker…” Ik haalde mijn neus op. Mijn handen grepen het overhemd aan de achterkant vast.
“Sanne was al….Ik moest nog een week wachten voordat het verstandig was om Lilly te halen…En al die tijd weet je….” Maar ik kon mijn zin niet afmaken omdat ik een snik probeerde te smoren. Ik drukte mijn voorhoofd tegen haar schouder aan en wilde me het liefst verstoppen zodat ze mijn verdriet niet kon zien.
“Dat je van één dochter al afscheid moest nemen”, fluisterde ze in mijn oor. Ik knikte zachtjes met mijn hoofd en trok mijn handen strakker om haar heen.
“De bevalling ging zo snel…Sanne die niet huilde en Lilly die nog zo klein was dat ze haar mee moesten nemen en aan de beademing moesten leggen….” Ik hapte naar adem.
“Ze lag aan allemaal plakkers en slangetjes en het leek allemaal veel te groot voor dat kleine lijfje van haar…” Mijn stem begon te piepen, ik hapte weer naar lucht en liet mijn tranen de vrije loop.
“Kom, dan gaan we op de bank zitten.” Ze trok me met zich mee en liet me op de bank plaats nemen. Ze liep weg en kwam terug met de keukenrol voor me. Ze sloeg ook mijn dekentje om me heen.

Ik had medelijden met haar. Al die gevoelens, emoties en pijn die haar partte speelden.
Ik aaide haar over haar rug en hoorde hoe ze huilde. Ze keek me met de meest verdrietige ogen, die ik tot nu toe van haar gezien had, aan. Haar make-up had haar een pandabeermaskertje gegeven.
"Ik wil dit gevoel niet meer Julia. Het doet zo'n pijn." Bracht ze met moeite zachtjes uit.
"Ik zie het." Beaamde ik. Het had geen zin om te zeggen 'ik weet het' want ik wist het niet. Ik wist niet hoe het echt voelde. Niemand behalve zij wist hoe zij zich voelde. Ik kon het alleen aan haar zien. De pijn, het vrat haar op. Het zat in haar hele wezen. Ik kon zien dat haar verteerde. Haar spieren trilden. Haar lijf schokte af en toe. In elke vezel voelde ze waarschijnlijk de pijn. Ik zag het aan haar onderlip die trilde en haar mond die ietsje open stond waar gekerm uit kwam. Ik zag het aan haar rood geworden en opgezwollen ogen. Ik zag het aan de tranen die eruit kwamen en aan haar natte glanzende wangen. Ik zag het aan haar ademhaling die ze met moeite onder controle wist te houden. Ik zag het aan haar handen die mijn ene hand krampachtig vast hielden. Ik zag het aan haar rood geworden nek en oren. Ik zag het aan hoe ze zich klein had gemaakt door haar knieën naar zich toe te trekken en zich tegen me aan liet vallen. Ik zag het. En ik voelde dat het mij ook pijn deed om haar zo te zien.

Ik zei niks, had mijn arm om haar heen geslagen en liet haar uithuilen. Dat Vincent er nog niet klaar voor was geweest dat kwam wel eens meer voor. Veel mannen kregen pas hun vaderhormonen als ze het kind pas in hun armen hadden. Het was dus niet zijn schuld. Na de geboorte zouden zijn testosteronspiegel dalen, zijn oestrogeen en zijn knuffelhormoon stijgen. Zijn hersenen zouden iets veranderen. Dit om een band te kunnen krijgen met het kind en te zorgen dat hij gevoeliger was als het kind huilde. Ook werden ze dan liever en veel waakzamer. Er waren ook moeders die juist helemaal niks voor hun kind voelde. Mensen hadden daar maar moeilijk begrip voor terwijl de oorzaak niet de moeder zelf was maar het gebrek van de juiste stofjes. Soms als oorzaak van een depressie.
“Wil je wat water of iets anders?” vroeg ik haar.
“Beetje water graag.” Ze kuchte en schraapte haar keel.
Ik stond op en haalde voor ons twee glazen water uit de keuken. Ze kwam weer tegen me aan zitten toen ik haar het glas gaf. Ik dronk de mijne snel leeg, ik had dorst gekregen. Ze hield die van haar vast. Een aantal verfrommelde keukenpapiertjes lagen verspreid over de bank waar we zaten en op de grond voor onze voeten.
“Toen Lilly ook overleed was Vincent woest op me….” Ging ze verder. Ik zag dat ze nog een keukenpapiertje in haar vuist had en haar glas erbij vast.
“Ik kon alleen maar huilen op bed, mijn lijf deed zeer en mijn hart was gebroken. Hij dronk zijn verdriet weg in de kroeg of thuis. Dan was hij helemaal niet meer te genieten als hij dronken was. Ik kreeg dan allemaal verwijten naar mijn hoofd. Dat ik geen goede moeder was, dat ik nooit moeder had willen zijn, dat ik zijn kinderen had vermoord en dat ik nu ook niet voor hem zorgde door te koken en het huishouden te doen en zo. Hij wilde niet eens kinderen en verweet daarna mij dat ik het hem nooit gegund had!”
“Je was een makkelijke zondebok.”
“Op een dag had hij zijn spullen gepakt en hoorde ik hem de deur dichtgooien. Daarna zijn auto die startte en ik heb hem sindsdien nooit meer gezien….Ja één keer op een verjaardag van een vriend van hem. Daar bracht ik hem zijn laatste spullen….Jij bent de eerste die terug komt.”
“Ik ga niet zomaar weg hoor.”
“Ik ben gewoon bang dat ik alleen achterblijf.” Ze zuchtte en ik hoorde dat haar ademhaling gerest werd. Dat moest ook wel nadat het zo onregelmatig had gepuft en gehijgd had net.
“Ik laat je niet alleen achter. Ik heb je, weet je nog….Ik denk… lieve Rosalie… dat jij zo gevoelig typje bent omdat altijd maar commentaar kreeg. En je hebt het nooit een plek kunnen geven….”
“…..Hoe bedoel je?”
“Je hebt deze dag nooit kunnen delen en verwerken, zoals jij nodig had. Je had het samen met Vincent moeten kunnen verweken. Het er met hem over moeten kunnen hebben en zelfs als jullie niet tegelijkertijd in dezelfde rouwfase hadden gezeten hadden jullie steun aan elkaar moeten hebben gehad….Maar hij schold je uit, gaf jou de schuld, hij liet je vallen en jij stond er alleen voor met je verdriet, pijn, schuldgevoel en een lichaam wat net twee bevallingen achter de rug had en vol hormonen zat. Ik ben hier als je vriendin en Domina, om je te helpen. Om je te geven wat je nodig hebt.” Ik pauzeerde even en liet mijn vingers over de zachte deken glijden.
“Wat heb ik nodig dan?”
“Ik denk dat jij iemand nodig hebt die samen met jou gaat kijken hoe jij het een plek kan geven wat er gebeurd is…. Hoe je je verdriet om kunt zetten naar een dankbare herinneringen. En te zorgen dat je je angsten achter je kunt laten. Dus niet iemand die je alleen laat op zo’n dag als deze en niet iemand die je zegt dat het nu een keertje klaar moet zijn na zoveel jaar en dat je door moet…. Maar iemand die naar je verdriet luistert en met je kijkt wat je nodig hebt om het te verwerken. En dat kan zelfs met bdsm en in een D/s relatie…. Dat bied ik je aan Rosalie, want je bent niet alleen….Lieve sch… Rosalie.”
Ik mocht geen lieve schat meer zeggen, bedacht ik me.
“Ik zie niet in hoe bdsm kan helpen…” haar stem was onvast en ze leek het er met moeite uit te brengen.
“Bdsm….”, herhaalde ik.
“B. D. S. M… De b staat voor bondage, jij bent voor altijd verbonden met je dochters en het verdriet wat dat met zich mee brengt.” Mijn stem was zachtjes en vriendelijk. Ik zag de tekening die ik voor haar had gemaakt met de kettingen die vastgehouden werden door haar ex zodat ze niet naar haar dochters kon, weer voor me.
“De d staat voor discipline…. Hoe vaak heb jij je tranen al wel niet ingeslikt of ze geprobeerd te weigeren omdat je door anderen gezegd was dat het na drie jaar wel een keertje klaar moest zijn met rouwen? Dat het volgens de regels niet meer normaal was?”
Ik hoorde haar weer haar neus ophalen en trok haar wat steviger tegen me aan.
“De d staat ook voor dominantie, het verdriet en de pijn heeft je al een hele tijd in z’n greep en domineert je leven Rosalie….. De s staat voor submisive, onderdanigheid. Hoe vaak heb je je al wel niet laten vertellen dat je toe was aan een nieuwe man? Dat je verder moest? Maar ook heb je jezelf overgegeven aan de gedachten dat het niet beter werd dan dit. En ook dat dit iets was wat waarschijnlijk jouw schuld was en dus jouw eigen probleem.”
Ik drukte mijn lippen op de zijkant van haar hoofd en kuste haar. Ik voelde haar lijf weer trillen.
“De s staat ook voor sadomasochisme….” Ik schraapte even mijn keel.
“Hoe vaak voelde jij je wel niet vernederd dat je niet meer op kinderverjaardagen mocht komen van de kinderen van je vriendinnen? Hoe vaak heb jij jezelf gekweld met de gedachten dat je geen goede moeder was?” haar kennende was dat vaak.
“De m staat voor masochisme, hoe vaak heb jij jezelf bewust pijn gedaan omdat je vond dat je het verdiende? Door juist dingen te vermijden omdat je jezelf dat niet gunde…. Of hoe vaak ben je niet voor jezelf opgekomen omdat je dacht dat het waar was wat mensen tegen je zeiden?...Bdsm lieverd.”

Haar hand aaide de deken over mijn arm. Ze nam het waterglas van me over en zette het op de tafel neer. Ze drukte haar lippen weer tegen mijn hoofd aan en gaf me een kus. Daarna legde ze haar hoofd op de mijne. Mijn gesnik kreeg ik niet meer onder controle. Ik rilde, mijn buikspieren trokken samen, mijn ademhaling stokte om de haverklap, ik was misselijk en mijn gezicht was weer nat van de tranen en het snot uit mijn neus. Ik zag er alles behalve fraai uit. Ik had voor het eerst alles verteld en zij had geluisterd. Me niet onderbroken, me niet raar aangekeken of dingen verweten van ‘ja maar eigenlijk had je…. of ‘als je dit had gedaan dan was het…’ En met haar hele uitleg had ze me weer gezien. Ze kende me, ze wist wie ik was, hoe ik dacht en wat ik mezelf vaak aan had gedaan. En daardoor geloofde ik dat ze wist wat ik nodig had.

“Een andere Dom of Domina zou tegen je zeggen: ik kan je vastbinden en je machteloos laten voelen dan zul je je verdriet wel snel vergeten en verlangen naar goed geneukt worden.” Ging ik verder.
“Ik kan je slaan en je pijn geven zoals je nog nooit hebt gevoeld, zodat je hoofd niet meer na kan denken en je niet meer weet welke dag het vandaag is en je verlangt naar een heerlijk orgasme.”
Haar ademhaling was snel en onregelmatig omdat ze zich in probeerde te houden. Ze voelde warm aan en ik rook dat ze zweette. Het maakte mij niets uit.
“Een andere Dom of Domina kan je vernederen en je schuldig over alles laten voelen en laten zien dat je veel meer problemen hebt, dan pieker je wel over iets anders, bijvoorbeeld het feit dat je niet mag klaarkomen. Maar ik doe dingen anders lieve Rosalie…”
Ik scheurde nog een keukenpapiertje van de rol en stopte dat in haar hand. Ze snoot haar neus. Ik veegde wat haren uit haar gezicht en met mijn knokkels aaide ik wat tranen van haar wang.
“Als jouw Domina zeg ik je: elke keer als je aan je dochters denkt trekken zich onzichtbare touwen strakker om je lichaam en je geweten, waardoor het voelt alsof je geen adem meer krijgt en de machteloosheid je bij de keel grijpt….. Laat me die doorknippen voor je zodat je met een vrij gevoel terug kunt denken aan je kinderen.” Ze had mijn hand vast met het zakdoekje ertussen in.
“De pijn die je voelt in je hart zal nooit menig ander pijn en verdriet kunnen evenaren. Zoals Lexie ook al zei…. Laat me die omzetten tot een warmte die je voelt als je aan je dochters denkt.” Ze hield mijn hand krampachtig vast.
“De schuld, die jij in je schoenen geschoven hebt gekregen door je ex, en de verwijten en vervelende opmerkingen of onbewuste acties van misschien ook andere mensen om je heen…. Het maakt dat jij zo veel schuldgevoel en onzekerheid hebt. Dat is allemaal zware bagage die je meedraagt. Laat me die verlichten voor je.” Haar lichaam schokte toen ze een harde snik uitbracht. Mijn armen klemden ik wat strakker om haar heen en ik begon zachtjes van links naar rechts te wiegen.
“Oh lieverd toch, ik heb je. Ik ben er voor je, echt waar. Je bent veilig en je bent geliefd, Rosalie……”
Ik kon een grom van boosheid niet onderdrukken.
“Als die ex van je nu op de stoep stond dan kreeg hij met de duivel in eigen persoon te maken, dat meen ik echt. Hij zou geen sorry zeggen maar hij zou smeken om genade.”
Ik merkte dat mijn ademhaling wat sneller werd bij het idee dat haar ex in dronken toestand haar zo had uitgescholden.
Ze snoot met trillende handen weer haar neus. We zeiden een tijdje niks. Ze leunde tegen me aan en ik voelde dat haar spieren gespannen stonden.

Haar ademhaling werd na een tijd weer rustiger en het snikken hield op. Ik bleef haar vasthouden. Soms was luisteren en knuffelen alles wat iemand nodig had.
“Waarom ben je niet boos op me Julia?” vroeg ze schor.
“Waarvoor zou ik boos moeten zijn?”
“Ik heb me misdragen, ik was niet aardig tegen je. Ik was alles behalve lief.”
“Iedereen heeft wel eens een slecht humeur. Er is meer nodig om mij boos te krijgen, Rosalie.”
“Dus het is niet dat je het nu opkropt en straks er uit moet laten?”
“Nee. De enige op wie ik nu boos ben is je ex.”
“Wat zou hij volgens jou nodig hebben?” vroeg ze me met een schuin hoofd omhoog.
“Mij ver uit zijn buurt.”
We keken elkaar aan. Haar ogen stonden haast bewonderend. Zonder iets te zeggen duwde ze haar hoofd weer op mijn borst onder mijn kin en probeerde nog dichter tegen me aan te kruipen. Na een korte stilte hoorde ik haar zachtjes zeggen: “Jij bent de eerste die ik dit ooit verteld heb…”
“Dan bedank ik je voor je vertrouwen”, ik aaide haar even stevig over haar arm.
“Nee, ik moet jou bedanken. Je bent een lieve schat Julia. Een lieve schat….Hoe kan ik mijn gedrag goed maken?”
Ik dacht na.
“Misschien door me wat dingen uit te leggen.”
“Oké”, haar stem klonk twijfelend.
“Zoals wat?”
“Bijvoorbeeld waarom ik geen foto van je ogen had verdient? Is dat echt omdat je van mijn ogen geen foto hebt? Of was dat door mijn opmerking over mijn fantasie soms?”
“Nee…”
Haar antwoord verraste me, wat ook niet vaak voorkwam dat ik iemand verkeerd had gezien.
“Waarom dan? Is het door iets anders tijdens onze date?”
“Nee ook niet”, zuchtte ze. Ik ging nu aan mezelf twijfelen en dacht direct koortsachtig na wat ik over het hoofd had gezien. Ik voelde bepaalde spanning door mijn lijf.
“Ik had over je gedroomd…. ’s Nachts….Over jou en Emma en mijn dochters…. We… We woonden samen in jouw huis…” Ze stopte en aan de lengte van haar stilte leek ze twijfelen. Ik liet mijn nagels over de deken op haar bovenarm gaan als aanmoediging of troost. Net wat ze er zelf van zou maken omdat ze het nodig had.
“We waren getrouwd en hadden samen nog een kindje…. Ik was bang dat je dat in mijn ogen zou zien…”
“Ben je bang voor mij soms?” ik voelde me ineens alert. Had ik me vergist in haar?
“Nee, ik ben niet bang voor jou. Dat weet je. Ik ben gewoon bang voor… nou ja, ik weet het niet… je ziet alles en… ik wil niet dat je weet dat ik pijn heb of verdrietig ben…. Ik… ik weet het niet…”
“Vind je het vervelend dat ik zoveel zie?”
“Soms…”
Mijn hart sloeg een slag over. En toen nog een bij het idee dat ze dat vast kon horen met haar oor zo op mijn borst.
“Waarom?” probeerde ik zo kalm mogelijk te vragen.
Ze haalde haar schouders op.
“Bang dat ik je dan afwijs misschien?”
Ze zei niks maar dat was ook niet nodig. Aan haar houding kon ik zien dat dat het was. Een vicieuze cirkel waarin ze maar moeilijk uit leek te komen. Ik sloot mijn ogen even om mezelf te kalmeren. Ik had nog wortels in mijn tas maar ik had me voorgenomen om die niet te nemen.
“Hoe heette ons kind eigenlijk?” vroeg ik met mijn ogen weer open.
“Florian…”
“Hm. Florian… dat was een sullige stagiaire in het ziekenhuis. Maar hij kon wel lekker masseren.”
“Was dat je eerste?”
“We hebben niet echt gedate, meer geflirt. Duurde ook maar een week. Ik hoorde laatst van Omi waarom. Ze had geklaagd bij zijn meerdere….Hoe zag onze Florian eruit?”
“Blonde krullen, blauwe ogen, karamelachtige huid…..We gingen met z’n drieën na het eten dansen terwijl de meiden buiten gingen spelen. Zij waren al groter en ouder, wij niet. Wij waren even oud als we echt zijn….”
Voor een neuroloog als ik waren dromen fascinerend. Je hersenen gebruikte de slaap om alles van de dag op een rijtje te krijgen. Ze waren
’s nachts drukker bezig dan overdag. Alle emoties en indrukken werden verwerkt en herinneringen werden dan opgeslagen. Ook nieuwe ideeën of oplossingen voor problemen ontstonden zo, je hersenen waren dan veel creatiever. Toch waren er ook dingen die niet tijdens het dromen konden. Zo kon je geen klokkijken, je zou in je droom elke keer een andere tijd zien. En je kon ook niet lezen in je droom of dromen van gezichten van mensen die je niet kende. Dus dat Florian in Rosalie haar droom een mengeling van haar en mij was geweest, was logisch. En dat ze had gedroomd dat we samen woonden was een verwerking van de date geweest gemixt met een wens die ze had.
“En waarom ben je dan niet vrolijk wakker geworden?”
“Omdat ik me realiseerde dat het allemaal maar een droom was en de werkelijkheid een uitzichtloze situatie is.”
“Hoezo?”
“Kijk nou naar me Julia….”
Dus ik keek terwijl ze zich van me had los gemaakt en me aanstaarde.
“Ik ben vierendertig. Alleen. Kan niet eens voor mezelf zorgen. Doe niks, kan niks. Ben te schijterig voor alles en…. En….”
Ik zag haar nadenken maar ze kon blijkbaar niks meer verzinnen.
“Ik kijk naar je Rosalie…. En ik zie je…. Ik zie een jonge, blonde, knappe vrouw…. Die inderdaad een beetje eenzaam is omdat ze het moeilijk vindt om nieuwe dingen te proberen en nieuwe mensen te ontmoeten. Juist omdat ze bang is dat ze afgewezen wordt…Haar vergeetachtigheid kan door stress en spanning komen. Ik hoorde van meneer van Lammeren dat je al eerder een burn-out hebt gehad….”
“Ja, dat klopt….”
“Je zegt net dat ik de eerste ben aan wie je je verhaal hebt verteld. Dus je hebt het al die jaren opgekropt en weg proberen te drukken….Maar op een gegeven moment lukt je dat niet meer en dan komt de stress eruit…Dat heeft allemaal gevolgen voor je lijf, je hoofd, je gevoel….Aan het begin van het schooljaar was je nog helemaal niet zo vergeetachtig toch?”
“Nee…Maar waarom komt het er dan nu ineens uit? Waarom juist nu?”
“Omdat een keer de emmer vol is van wat je aan kan….Door mij veranderde in sneltreinvaart je leven. De brand en het feit dat je er bijna niet meer geweest was, heeft ook veel meer met je gedaan dat je misschien zou denken. Dat is ook niet niks, Rosalie.”
“Hm….”
Ik zag dat ze naar haar blauw geschilderde hand keek die in haar schoot vanonder de deken uitstak. Ik pakte hem beet en liet onze handen samenvouwen.
“Ik zag en zie je. Kijk door je masker heen en hou je een spiegel voor door te vragen wat het is dat je wil in het leven. Wat belangrijk is voor je. Ik hou je uit de sleur door het vertrouwde leventje wat je gewend bent overhoop te zetten. Ik laat je genieten van dingen die je niet kent en eng vindt.” Met gebogen hoofd staarde ze naar onze handen.
“Ik zorg voor je door je lunch te maken en te zorgen dat je goed voor jezelf zorgt. Door jouw geheugen te zijn. Ineens ben je niet meer alleen en waar je vriendinnen misschien niks doen als je afzegt, jaag je mij niet zo weg.”
“Als je mijn Domina niet was geweest had je me vast nooit gered.”
Ik trok haar weer tegen me aan.
“Hoe kom je daar nou bij? Ik zei toch dat ik elk leven evenveel waard vind als dat van mezelf.”
“Had je dan ook meneer van Lammeren gered of mevrouw Stone als zij daar hadden gezeten?”
“Ik zou voor iedereen terug gekomen zijn, Rosalie.”
Ik ging iets verzitten en voelde dat ze zich slap tegen me aan hield en meebewoog.
“Misschien is dat niet wat je wilde horen.”
“Ik ben blij dat je voor mij terug gekomen bent.”
“Ik ben blij dat ik je gered heb.”
“En nu?”
Ze maakte haar hand los en begon rondjes over mijn buik te draaien.
“De muur moet vier uurtjes drogen voor we weer een laag kunnen aanbrengen. Wat zou je willen doen?”
“Ik weet het niet….”
De leiding werd dus weer bij mij gelegd. Ik had het ook prima gevonden als ze zelf met een idee was gekomen. Zolang ze maar niet in haar eentje in haar bed lag te huilen was het goed. Ik voelde dat ze een paar knoopjes van mijn overhemd los maakte waarna haar hand in het gat verdween en haar vingers op de huid van mijn buik begonnen te kriebelen.
“Jij hebt iets met mijn buikspieren of niet?”
“Ik weet niet wat het is….Misschien een buikspierfetisj….”
“Dat kan. Buikfetisj is niet ongewoon. Sommige mensen houden van dikke buiken, andere juist van plat. De een vindt de buikspieren opwindend de ander juist de navel…..”
Ik begon in haar haren te kriebelen. Haar staart werd nog maar net bij elkaar gehouden door het bruine elastiekje. Ik trok hem er voorzichtig uit en vertelde verder.
“In India wordt de buik van een vrouw als aantrekkelijk en erotisch gezien. Helemaal als ze in een sari loopt of met versieringen rond haar heupen. In het westen hebben veel kleding veranderingen ervoor gezorgd dat de buik bloter kwam en dus aantrekkelijker werd. Denk aan bikini’s die in 1964 kwamen. Of de outfitjes van cheerleaders in 1970. Vanaf 1990 kreeg je naveltruitjes en lagere broeken. En vrouwen vinden een mannelijk wasbordje ook niet verkeerd om naar te kijken…Niet iedere vrouw overigens.”
“Heb jij ook een fetisj?” vroeg ze terwijl haar vingers heerlijk doorgingen met kriebelen.
“Nee. Een fetisj is iets waar iemand seksueel opgewonden door raakt. Ik heb dat niet.”
“Voel je dit?”
Ze liet haar korte nagels op en neer aan de rechterkant van mijn navel gaan.
“Hmhm.”
“Mooi zo….Kan je tegen kietelen?”
“Ik kan tegen kietelen.”
Ik voelde dat ze het voor de zekerheid probeerde door korte kneepjes aan de zijkant van mijn buik te doen.
“Jammer…”
Ik glimlachte zonder dat ze het zag.
“Hoe voel jij je?”
“Iets beter. Jij?”
“Ik voel me prima. Fijn dat jij je iets beter voelt. Dan kunnen we verder.”
“Waarmee?” ze keek me weer aan maar had haar hand nog in mijn overhemd.
“Waar is dat boek wat je laatst hebt gekocht?”
“Boven…”
Ik zei niks maar staarde haar alleen maar aan.
“Oh je wilt dat ik…moet dat nu?”
Ik bleef zwijgen. Ze stond sloom op en liep met gebogen hoofd de woonkamer uit.

Ik liep naar boven naar mijn nachtkastje en pakte het boek eraf. Ik zag het fotolijstje er naast staan en besloot die ook mee naar beneden te nemen. Toen ik langs de spiegel van de kledingkast liep bleef ik even staan. Mijn make-up was helemaal uitgelopen en ik zag er verschrikkelijk uit. Mijn hoofd was nog iets lichtrood en ik had allemaal vlekken in mijn nek. Ik was bovendien bezweet en twee natte kringen waren, onder mijn oksels, duidelijk op mijn shirt te zien. Ik besloot weer even deodorant op te doen en om een ander shirt aan te trekken. Ze had gezegd dat de muur vier uur moest drogen. De wekker op mijn nachtkastje gaf kwart voor zes aan. Over mijn avond hoefde ik me dus geen zorgen te maken, die had zij ook al ingevuld. Ik was blij dat ze was gebleven. Hierdoor ging de tijd veel sneller. Ze zorgde er iedere keer voor dat ik me veilig voelde, lekker tegen haar aan. Ze was geduldig met me en zelfs over mijn droom had ze normaal gedaan. Ik had blijkbaar een buikfetisj, wie had dat gedacht. Ik niet.

Ik haalde in de badkamer nog snel een washandje over mijn gezicht en liep daarna met mijn spullen de trap af. Het fotolijstje zette ik weer op z’n plek en liep toen naar haar toe. Ze zat met een brede grijns tegen de armleuning aan met haar rug naar de tuin. De plek die ze net ook wilde hebben. Haar ene been stond in een knik tegen de rugleuning aan en haar andere been hing over de zitting met haar voet op de grond. Ze had de tafel meer naar de bank geschoven en onze glazen weer gevuld. Mijn wijnglas stond er ook en mijn verfrommelde keukenpapiertjes waren verdwenen.
“Kom maar, er is plek voor twee.”
Ik voelde me verlegen worden. Ze keek me zo half grijnzend half lachend aan, dat ik niet goed wist waar ik kijken moest. Ik nam voorzichtig plaats en draaide mijn lichaam een kwartslag zodat mijn rug naar haar toe kwam te zitten. Ik schoof iets over mijn billen naar achteren en al snel grepen twee krachtige armen me beet en trokken me verder naar achteren. Ik voelde haar warmte toen ik tegen haar aan kwam te zitten. Haar adem direct in mijn nek en haar handen hielden me veilig om mijn middel vast. Ze had het overhemd nog aan en de mouwen ervan opgestroopt. Haar huid was warm en ik rook dat ze iets gezweet had. Ik vond het niet erg. Ik trok mijn knieën op. Haar andere voet zette ze ook op de bank waardoor ik ingeklemd zat. Veilig en beschermd.
“Hé, je hebt sokken aan gedaan.”
“Dat zie je goed. Mijn zweetvoeten op je bank leek me wel iets waar je over zou kunnen piekeren of aan zou kunnen storen.”
Ik staarde naar haar blauwwit gestreepte sokken.
“Dat is lief van je, dank je wel.”
“Hmhm… Je hebt me nog wat uit te leggen.”
“Wat dan?”
Ze haalde haar mobieltje tevoorschijn en hield die al snel voor me.
“Deze foto….”
Ik keek er naar en voelde me direct ongemakkelijk worden. Ik schaamde me kapot.
“Ik word er niet geil van hoor Rosalie. Dat was alleen die ene keer. Ik vond je toen zo dapper en zo sexy. Zoals ik al eerder zei, mijn gevoel kreeg toen de overhand.”
“Ik had niet zo naar je mogen doen. Sorry….”
“Wat is dit?” vroeg ze me streng en ze vergrootte met haar vingers de foto. Ze verschoof hem iets zodat nu duidelijk de benen van die mevrouw achter me zichtbaar waren.
“Er stond een vrouw achter me. Die keek me een beetje raar aan na mijn actie.”
“Dus jij hebt in het bijzijn van iemand anders een foto van je onderkant gemaakt terwijl je door je knieën gehurkt stond…” het was geen vraag van haar en ik hoorde de lach in haar stem.
“Ja, nou…. Ik wist niet dat ze achter me stond en….ik…ik…” Ik was in de verdediging geschoten en had me half omgedraaid om haar aan te kunnen kijken.
“Rosalie, lieverd… je hoeft je niet te verdedigen. Was je geschrokken toen je haar zag?”
“Ehum… nee…”
“Raakte je in paniek dat ze het had gezien en je raar aankeek?”
“Nee….daar had ik geen tijd voor.”
Ze grijnsde en draaide me weer terug. Ze kuste me in mijn nek en zei: “Ik ben trots op je lekker ding.” Ze glimlachte hoorbaar.
“Ik zal jou eens wat uitleggen. Je opmerking over mijn ouders en mijn geld….”
“Ja, dat was ook niet…”, begon ik met een zucht.
“Nee, je had gelijk. Met een baan als medebestuurslid van een ziekenhuis en een advocate word je geen miljonair. Mijn moeder kwam uit een rijke familie. Die zijn voornamelijk door drugs zo rijk geworden. Vuil geld dus. Geld wat ik heb geërfd omdat ik de volgende in de familielijn was. Ik had inderdaad een grote bos bloemen voor je kunnen kopen, de allerduurste. Ik had een boeket kunnen laten maken van meer dan honderd bloemen….”
Ze wees op mijn boek.
“Heb je de achterkant al gelezen?”
“Ja….Ik ben er al in begonnen maar nog niet zo ver….”
“Hoe luidt de titel, mevrouw Montou?” ze zei het alsof ze me les gaf.
“De verborgen taal van bloemen, Julia.”
“Weet je wat dit zijn?” ze wees opzij naar de salontafel waar ze haar vier roze bloemen in het glas water, op had gezet. Achter onze glazen water.
“Ehum….” Ik probeerde verwoed na te denken. Ik had die bloemen eerder gezien dacht ik, maar ik kon nu even niet op beide namen komen.
“Dat zijn dahlia’s, die anderen weet ik niet.”
“Nee. Dit zijn zinnia’s en die twee andere zijn ganzeriken.”
“Oh.”
“Pagina driehonderdeenenzeventig van uw boek, mevrouw Montou.”
Ze grinnikte zachtjes toen ik vanaf de achterkant terug begon te bladeren. Ik had wat goed te maken vond ik, dus ik ging er niet tegenin. Ook omdat ik stiekem genoot van haar aandacht. Ik kwam bij een lijst met namen van bloemen op alfabetische volgorde.
“Zoek maar ganzerik op.”
Ik sloeg de bladzijde om, om van de A naar de rest van het alfabet te gaan. Op de rechterpagina vond ik de G en direct daaronder Ganzerik. Ook wel Potentilla genoemd. Erachter stond de betekenis van de bloem: Geliefde dochter. Het liefst was ik nu door de grond gezakt, dat ik die opmerking had gemaakt over de bloemen.
“En nu zinnia.” Ze legde haar kin op mijn schouder en las mee.
Ik bladerde weer een bladzijde verder waar het alfabet eindigde bij de M dus ik sloeg nog een bladzijde om en zag als laatste letter de S. Op de volgende bladzijde stonden T, V, W en Z. Blijkbaar waren er geen bloemen met de U, X en Y. Zinnia stond als tweede onder de Z. Zinnia was in het Latijn ook gewoon Zinnia. Erachter stond: Ik rouw om je afwezigheid. Ik kreeg een brok in mijn keel.
“Julia…Ik…”
“En het viooltje…”, sprak ze zachtjes.
Ik keek onder de V, het viooltje stond net voor de lijst van de Z. Viola
“Denk aan mij…” fluisterde ik.