Maagdenroof - 1

De laatste sneeuw is gesmolten, de wegen zijn ijsvrij en weer begaanbaar. In alle nederzettingen die aan Baldur's rijk grenzen, worden voorzieningen genomen om elke strijd en tegenstand te vermijden. De meisjes die tijdens het afgelopen jaar zijn beginnen menstrueren, krijgen de beste hapjes uit de slinkende wintervoorraad zodat de bendes van Baldur niet in woede zullen ontsteken en uit frustratie aan het plunderen zullen slaan. De ouderen weten immers dat elk verzet tegen de jaarlijkse maagdenroof uitmondt in wreedheden die in geen enkele verhouding staan tot het lijdzaam meegeven van de jonge meisjes die immers toch zullen terugkeren, sommigen met beloningen die de nederzetting ten goede komen, anderen even arm als ze vertrokken zijn. Maar zij die met de mannen van Baldur terugkeren het jaar daarna terugkeren, hebben allemaal een boreling bij zich. De enkelen die niet terugkomen, zijn ofwel nog niet zwanger geraakt, ofwel in de achting van Baldur en zijn hoge raad zo gestegen dat ze het tot vrouw of bijvrouw hebben geschopt. Van hen zien de bewoners van de nederzettingen, gehuchten of kleine dorpen alleen hun dochtertjes terug. De zonen die aan Baldurs 'hof' geboren worden, blijven daar om opgeleid te worden tot soldaten en zij zullen later deel uitmaken van de roversbenden. Ieder kind dat geboren wordt, krijgt een merkteken. Hierdoor kunnen de meisjes later herkend worden als kinderen van een bepaalde vader, die dan niet met dat meisje kan paren. Zo wordt degeneratie vermeden. En bij de jongetjes kan men op deze manier zien uit welke nederzetting ze afkomstig zijn, zodat ze later niet naar de dorpen moeten gaan vanwaar hun moeders afkomstig zijn. Baldur en zijn hoge raad zijn niet alleen zwaar bewapend, maar ook strategisch zo uitgekiend dat ze de vrije hand hebben over het hele eiland Sköglund in de enorme binnenzee die wij nu de Baltische Zee noemen.
Sköglund is groot en uitgestrekt, in onze huidige afstandsmaten ongeveer 50 kilometer van zuid naar noord en ruim 30 kilometer van oost naar west, een haast cirkelvormige vlakte die nauwelijks boven de zeespiegel reikt en bijzonder vruchtbare landbouwgrond oplevert.
Vele jaren geleden is Baldur met zijn schepen en tachtig manschappen op het eiland toegekomen en hij heeft het in een mum van tijd helemaal veroverd omdat de oorspronkelijke bewoners over geen enkel wapen beschikten. Ze bewerkten de grond en visten heel primitief en zo was hun hele manier van leven - haast prehistorisch. Door de hoge kindersterfte zwol het aantal inwoners nauwelijks aan.
Baldur bracht alleen zijn tachtig krijgers mee en die hadden natuurlijk vrouwen nodig om een dynastie te stichten. De kennis en het bezit van wapens bleef beperkt tot deze kring van mannen en later van de hovelingen en de rovers (die slechts wapens in bruikleen kregen voor de rooftochten en beloond werden naarmate hun buit de moeite was).
Baldur en zijn legertje waren afkomstig van het zuiden van Scandinavië en op de vlucht gedreven door een plaatselijke heerser nadat zij de macht hadden willen grijpen. Dat was twintig zomers geleden, toen Baldur nog een jonge man was. Hij kon zich meester maken van enkele boten die met wapentuig geladen waren en was met zijn getrouwen oostwaarts gevaren (de westelijke doorgang werd door andere, goed uitgeruste roversbenden bewaakt). Zo was hij na meer dan zeven dagen varen op de kust van Sköglund geland en het duurde amper een jaar vooraleer hij het volledig overheerste.
Het was Baldurs plan geweest om bij het begin van iedere lente de geslachtsrijpe meisjes uit hun nederzettingen te roven om er kinderen bij te maken. Het volgende jaar werden de meisjes dan terug naar hun dorp gebracht en werd de nieuwe lichting maagden opgeëist.
Dit is het verhaal van Oleg, een van de leiders van de roversbenden.

De meisjes van Rölhaften staan bekend als de mooiste van Sköglund en ik heb dit jaar voor het eerst de leiding over de troep die daarheen gestuurd wordt door het hof. Dat is een bijzondere eer, want alleen een krijger die in de gunst staat van Baldur en bewezen heeft moedig en vooral trouw te zijn, mag naar die nederzetting in het midden van het eiland. De heersers vrezen immers dat de krijgers in de ban raken van de schoonheid van hun buit, dat ze zich eraan zouden vergrijpen en ze niet meer als maagden aan het hof zou afleveren. Ik moet dus nauwgezet toezien op het gedrag van mijn manschappen en hen op het hart drukken dat wie een der maagden zo begeert dat hij er zou mee paren, alleen een pijnlijke toekomst wacht.
Ik roep hen de avond voor we de rooftocht beginnen samen en maak hen duidelijk dat wie een der meisjes betast, de balzak zal afgesneden worden en dat wie een van hen onteert, ook zijn dierbare lid zal moeten afstaan. Wat er later met zo'n eerloze verkrachter zal gebeuren, hangt van Baldur zelf af, maar een smartelijke dood behoort tot de mogelijkheden.
Mijn legertje bestaat uit zeer jonge mannen, allemaal, net als ik, afstammelingen van meisjes van over het hele eiland, behalve dan uit Rölhaften zelf. De tatouages op onze bovenarmen hebben we als zuigeling reeds gekregen en tonen van welke nederzetting we afkomstig zijn. Daar zullen we nooit op rooftocht mogen gaan, zodat we onze voorouders en vooral onze moeders niet zelf zouden moeten scheiden van hun kinderen.
Want op kinderjacht gaan we! Na twintig zomers weten de bewoners van het eiland dat weerstand bieden nutteloos is: wij zijn tot de tanden bewapend en zullen nooit aarzelen onze wapens te gebruiken tegen opstandelingen. Dat zijn meestal jongeren die hun oog op een of ander meisje hebben laten vallen en denken het voor zichzelf te kunnen houden en het te ontmaagden. Op ontmaagding door eilandbewoners staan echter zulke zware straffen - meestal de doodstraf zelfs - dat alle ouders hun zonen uit de buurt van maagdjes houden, desnoods ook met geweld. De jongens kunnen zich immers naar hartenlust tegoed doen aan de meisjes van zodra deze een jaar later terugkomen, met een door de hovelingen verwekte boreling. De eilandbewoners zorgen er dan ook voor dat hun dochters van kleins af aan verzorgd en gevoed worden als prinsesjes, zodat ze in de gunst van de hoogste leiders en zelfs in die van Baldur zouden vallen. Wie met een baby van hooggeplaatste heren terugkomt, brengt immers ook waardevolle geschenken mee en verhoogt tegelijkertijd het aanzien van de hele gemeenschap.

Wanneer we het Rölhaften naderen, worden we als koningen ontvangen. Voor mij is het de eerste keer dat ik als leider naar een dorpsoudste toestap en de koninklijke boodschap verkondig:

'Wij komen in naam van Baldur, heerser over Sköglund, en wij komen in vrede. Geef ons uw dochters die sinds de laatste lente zijn beginnen bloeden en u zal niet alleen niets overkomen, maar u zal in de achting van uw koning stijgen en heel uw dorpsgemeenschap zal delen in zijn goedgunstigheid. Op het achterhouden van maagden, ook al is het er maar één, staan straffen die uw dorp kunnen vernietigen en u allen het leven kan kosten. Indien u ons uw maagden niet vrijwillig meegeeft, zullen wij uw dorp plunderen en alle akkers vernietigen. Aan u de keuze, dorpsoudste en wijzen.'

Ik weet dat alleen in de eerste jaren van Baldur's regering enig verzet geboden werd tegen deze verordening. Zo lang ik weet, is de uitlevering van maagden altijd zonder enige moeilijkheid verlopen. Tijdens de ceremonie waarbij de maagden ons getoond en overgeleverd worden, blijven de jongens in de hutten, soms door hun ouders zelf gekneveld zodat ze geen amok zouden maken.

Dit is mijn derde rooftocht. Bij de vorige was ik een gewone krijger, maar nu ben ik de hoofdman en draag ik een zware verantwoordelijkheid. Ik zal uit deze maagden de mooiste moeten uitkiezen voor Baldur zelf en daarna de meest aantrekkelijke voor zijn raadsheren. Hopelijk zijn er in dit dorp ook genoeg, zodat er enkele zijn die niet mooi genoeg zijn voor de hoge heren. Die komen dan aan de hoofdmannen toe, zoals ik, of aan krijgers waarvan de trouw aan Baldur boven elke twijfel staat.

De maagden worden in processie naar ons toe geleid. Alle mensen op het eiland zijn arm en toch slagen ze er iedere lente in om wel doorvoede meisjes af te leveren en ze in bont te kleden. Hier worden zelfs pelsdieren gekweekt voor dat doel. En ja, Rölhaften levert de mooiste meisjes van het land zonder enig verweer, waardoor hun dochters vaak met geschenken beladen terugkomen - met hun hooggeboren dochtertje, weliswaar. Bij een van de meisjes zie ik op de rug van de hand het merkteken van Baldur zelf! Hij zal dus niet met haar kunnen paren en haar schoonheid bedwelmt me terstond. In mijn stoutste droom hoop ik dat ze mij zal toegewezen worden. Maar ach, ik ben slechts een bendeleider en een van de mannen van de Hoge Raad zal haar wel ten geschenke krijgen.

Wanneer onze blikken elkaar kruisen, lees ik uit haar ogen begeerte naar mij. En zij zal op haar beurt mijn honger naar haar wel kunnen zien. Het is alsof ik tot diep in haar hart, in haar ziel en in haar geest kan kijken door haar hemelsblauwe ogen. Mijn hart smelt, mijn lid wordt hard en stijf. Een tijd lang staan we tegenover elkaar en peilen we elkaars diepste verlangens. Dan moet ik me wel van haar afkeren en de andere maagden een voor een blik waardig keuren.

De vangst is groot dit jaar. Naast een tiental maagden met merktekens op de handrug als teken dat ze verwekt werden aan Baldurs hof of door zijn krijgers, zijn er nog vijftien die door dorpelingen zelf verwekt werden. Dit is werkelijk een zeer vruchtbare nederzetting, want bij mijn vorige tochten kwamen we nauwelijks aan de helft van dit aantal. Twee van de meisjes zien er onnozel uit. Ze zijn misschien wel achterlijk, maar dat hoeft de pret van een ontmaagding natuurlijk niet te drukken. Alleen zullen ze bestemd zijn voor de laagste krijgers in de rangorde, zeker niet voor mij. Ik reken minstens op een van de meisjes die ik achteraan in de rij plaats.

De mooie maagd heeft Leifir. Zij mag aan het hoofd van de stoet het dorp verlaten. We hebben drie dagtochten voor de boeg. De tochten zijn niet lang zodat de maagden niet oververmoeid op het hof zouden toekomen. Op twee plaatsen hebben we tenten van zeildoek opgetrokken waarin ze kunnen slapen. Ik zelf zal iedere nacht mee de wacht houden. Mocht een van de meisjes aangerand worden, ben ik verantwoordelijk en zal ik hetzelfde lot delen als de verkrachter zelf. Daarvoor zijn mijn ballen en mijn lid me te veel waard. Ik kies met grote zorgvuldigheid de krijgers die mee de wacht zullen houden en bewapen hen met een lans en een dolkmes. Zelf bedien ik me van een knuppel in mispelhout en een zwaard. Wanneer de meisjes op hun strozak liggen, kom ik de tent binnen en zeg hen dat ze met een gerust gemoed kunnen inslapen, dat er hun niets kan gebeuren. Uiteraard weten ze wat hen te wachten staat, dat hebben ze al minstens een jaar lang van hun voorgangsters gehoord, misschien wel in kleuren en geuren. Ze hopen waarschijnlijk allemaal dat ze door een hoge heer uitverkozen worden en dat ze met een baby terug naar huis komen die een merkteken op de hand heeft dat een aanzienlijke afkomst verraadt.

Aan het uiteinde van de tent zit Leifir rustig te wachten tot ik de inspectie afsluit. Ze slaat haar ogen niet neer, zoals de meeste anderen doen. Ze kijkt me strak in de ogen en rond haar lippen speelt een nauwelijks merkbare glimlach. Hoewel ik alleen haar gezicht kan zien, weet ik dat ze onder haar bontmantel en haar kleed van grof geweven linnen adembenemend mooi is. Bij mijn eerste rooftocht kreeg ik geen maagd toegewezen; bij mijn tweede eentje van de achterste rijen en verleden lente, toen ik al een trapje hoger stond als krijger, kon ik zelfs kiezen tussen enkele meisjes die net niet mooi genoeg bevonden waren om door een hoveling ontmaagd te worden. Toch was ook dat maar een heel gewoon meisje in vergelijking met deze Leifir. Het is alsof ik door haar kleren heen kan kijken in deze verduisterde tent. Ik zie haar ontluikende borstjes, het strakke buikje, het naar alle waarschijnlijkheid nog nauwelijks behaarde gleufje, haar smalle heupen, haar platte billen, haar magere rechte rug, haar lange nek onder het kort geknipte vuurrode haar. Ik weet dat zij zich aan mij wil tonen, zich aan mij wil geven en bij alle goden: dat wil ik ook. Ik hoef haar gezicht maar te zien en mijn lid steigert en trilt, mijn zak krimpt en mijn ballen voelen zwaar van het zaad dat ik in haar zou willen storten. Maar helaas: dit is een droom die nooit werkelijkheid zal worden. Na haar ontmaagding door een raadsheer zal ze met haar kind terugkeren naar haar dorp en daar met een of andere knul verder kweken ten behoeve van heren die zich aan haar nakomelingen te goed zullen doen.

Die nacht en de nacht daarna bewaak ik de tent aan de kant waar zij slaapt. Ik hoor haar adem en haar lichte gesnurk door het tentzeil heen en beroer mezelf en besprenkel het platgetrapte gras met mijn zaad.