Hervin Onganda - 3

Gekkigheid. Meer was het vast niet. Ik had Sin er niet meer over gehoord. Ze hadden geen ruzie meer, dus het was fijn dat ik ze heb kunnen helpen. Heel erg fijn... Ze waren voor nu slechts weer een natte droom. De natste die ik me maar kon voorstellen. Zo had ik in een week tijd plots twee zeer boeiende ontmoetingen mogen beleven. Maar het was gekkigheid. Ik droomde over vervolgen op die ontmoetingen, maar vervolgens ging het echte leven gewoon weer door. Het leven wist me zo nu en dan te verassen en dat was fijn. Genoeg reden om lekker verder te leven.

Onderdeel van mijn leven was het werk in de supermarkt. Ik werkte daar al twee jaar als vakkenvuller. Ik vond het stiekem best leuk werk, al liet ik dat niet merken. Ik deed nooit echt m'n best. Ik kon het goed vinden met de manager en die was al lang blij dat ik kwam. Ik kwam ook altijd als dat nodig was. M'n inzet was dan wel niet zo goed, maar ik was er wel. En aan het einde van de avond was ik ook met alles op tijd klaar. Daar zorgde ik wel voor zonder een stap harder te zetten. Maar kom op, ik ben pas zeventien. Werk moet wel leuk blijven. En dat was het ook. Met de jongens onder elkaar waren we altijd aan het geinen. Er waren zat leuke meisjes ook, al durfde ik daar nog niks mee. Kijken mocht altijd. Wellicht was het nu wel een kwestie van tijd geworden dat ook hier het een en ander stond te gebeuren. Als ik zag dat Liza op het rooster stond, kwam ik hoe dan ook werken als dat me gevraagd werd. Liza was een leidinggevende. Van in de begin twintig. En echt een ongelooflijk lekker wijf. We hadden het altijd over haar en iedereen deed alles voor haar. Ze was ook super arrogant. Maar dat geeft niet als je zo lekker bent. Lang, golvend, bruin haar en een heerlijk smoeltje. Zet er een strak lijf onder, en mij had je. En nee, ondanks alles deze week betekende dat niet dat ook zij me opeens zag staan. Maar ze was wel de reden dat ik het zo leuk had op m'n werk. Gewoon lekker fantaseren tijdens je werk. Soms had ik gewoon een stijve... Wist die altijd wel uit zicht te houden natuurlijk. Maar dat werkte heerlijk, als dat ding langs m'n been lag. Wat zou ze daarvan vinden? In mijn fantasie zwicht ze meteen bij het zien ervan, stort ze ter aarde en opent ze meteen haar mond voor me. Maar ja, niet echt natuurlijk...

Liza dus... Maar de meisjes van mijn eigen leeftijd waren ook leuk. Net zo onbereikbaar. Dat maakte niet uit. Echt heel knap, sommigen, maar hadden niet die sexy-attitude die Liza had. Liza was 'volwassen' en wist gewoon dat ze lekker was en daar alles mee kreeg wat ze wilde. Al was het maar aandacht. Ik stond net met Joey de wijnen af te vullen en te spiegelen toen ze onze kant kwam opgelopen. Zij had leiding vandaag. Ik was in staat alles te laten vallen. Gevaarlijk als je met glaswerk bezig bent... Joey niet. Joey was zo gay als ik weet niet wat. Niks mis mee. In haar kielzog liep die 'nieuwe'. Ik had al over haar gehoord. Er was een appgroepje van wat jongens en we hielden elkaar maar wat graag op de hoogte. Ik had haar nog niet gesproken, maar al wel gezien. Leek me een prima kassa meisje, maar blijkbaar was ze voor de winkel aangenomen. Ik had haar heel de avond met Liza zien lopen. En nu werd ze bij ons gedumpt.

'Ik laat je even bij deze twee sukkels.' zei Liza dan gewoon, niet gemeend, maar grappig bedoelt. Vonden we ook leuk. Ik vond alles leuk wat zij zei. En ze mocht me van alles noemen... Zij, Scarlett heette ze, keek er nog van op. Ze ging er wel achter komen hoe het hier werkte. Als er al gewerkt werd.

'Hoor wie het zegt...' ging Joey er lekker tegenin. 'Ze is vast blij van jouw tirannie verlost te zijn...' sneerde hij dan makkelijk terug. Ik durfde dat niet.

'Pas jij maar op.' speelde Liza graag mee. 'Homo's komen er meestal niet goed vanaf onder tirannen.' vonden ik en Joey een meesterlijke grap, maar Scarlett schrok zichtbaar. Niks gewend. Dat kwam nog wel. 'Negers ook niet.' zei Joey dan.

'Nee, maar ik kan nog fysiek werk verrichten. Jij sneuvelt als eerste ben ik bang.' deed ik vervolgens wel mee. Wel tegen hem. Kon het ook prima hebben.

'Precies. Altijd handig een grote, sterke neger.' ging Liza erop door. En zo was het... Het was geinen, meer niet. Maar voor buitenstaanders vast niet. Daar hadden we niks mee te maken. Zolang het maar leuk was. En dat was het. Ik vond het stiekem zelfs leuk als Liza me een grote, sterke neger noemde... Vraag me niet waarom. Zo vaak deed ze dat niet, hoor. Maar toch. Joey dacht er het zijne over.

'Ja, voor Sinterklaas...' werd ik nu weer het doelwit.

'Zwarte Piet en... Witte Miet?' kaatste ik hem dan wel terug. Zelf hadden we dan de grootste lol, maar Liza riep ons nu wel tot de orde. Er liepen ook nog klanten, al waren er het niet veel meer op dit uur in dit afgelegen dorp.

'Ugh, wat moet ze wel niet denken... Nou, Scarlett. Veel succes! Bijna klaar.' liet ze haar toen bij ons achter. En zodra Liza weg was, werd het ook gelijk ongemakkelijk. Wat wij zeiden, kon natuurlijk niet. Alleen onderling. En zij hoorde er nog niet bij. Joey, die twee jaar ouder was als ik en ook twee jaar langer werkte hier, zei haar wat ze moest doen. Joey was zo'n beetje de enige jongen waar ik dus niet mee over meisjes kon praten. En juist hij kon het goed met haar vinden.

'Let maar niet op hem, hoor. In Afrika hebben ze altijd honger. Dus praten kost te veel energie. Wel lekker rustig.' Zo toverde hij een enorme grijns op m'n gezicht. Natuurlijk kon hij dat eigenlijk niet zeggen. Maar het ongemak op het gezicht van die nieuwe was me dit meer dan waard.

'Okay. Eikel.' zei ik dan kort en loom. Daar glimlachte zij zowaar om. En dat was me nog veel meer waard.

Joey nam haar als snel mee naar een andere afdeling waar ze hulp nodig hadden. Even later stond ze de koekjes bij te vullen aan de andere kant van hetzelfde schap. Ik betrapte me er zelf op dat ik regelmatig tussen de flessen heen gluurde om maar een glimp van haar op te vangen. Ik vond wijn vullen niet erg. Interessant wat er allemaal op stond, al wist ik niet wat het allemaal betekende, laat staan dat ik het kon uitspreken. Nu met Scarlett aan de andere kant was het nog interessanter. Maar ook daar kon ik verder niks mee. Ze was beeldschoon. Ze kwam wel wat arrogant over, maar wie niet tegenwoordig. Ze was erg slank, en vrij lang. Ze had ook mooi en lang, blond haar en een wat serieus gezicht. Toen ze lachte net was het lieflijk. Maar ze leek vooral wat gespannen. Altijd moeilijk in het begin. Denk ik. Zelf nooit ervaren op die manier, maar zag het wel vaker bij anderen. Ik vond het spannend. Zij was anders. Ik geloof dat ze een jaar ouder was. Dat maakte verder niet uit. Ik vond haar leuk. Mooi vooral. Ze was nog verlegen, en dat trok me aan. Misschien was ze wel net zo verlegen als ik? Dat zou mooi zijn. Alleen was ik natuurlijk meer dan alleen verlegen. Terwijl ik even later werd opgehaald om ook nog op de versafdeling te helpen, hoorde ik iemand tegen haar zeggen dat ze klaar was. Weer iemand anders. Er werkten hier ontzettend veel mensen, maar er leek altijd een tekort te zijn. Ik hielp nu ook weer op een andere afdeling. Niet dat ze daar perse blij mee waren. Door gebrek aan beter, zal ik maar zeggen. Ze probeerden me dan altijd aan het werk te houden, maar ik vond dat ze al lang blij mochten zijn dat ik langer bleef. Want eigenlijk was ik tegelijk klaar met Scarlett. Zij stond zich vast al om te kleden boven. Het idee dat ik haar ook daar zou begluren, bekroop me wel even, maar zette ik weer net zo snel uit m’n hoofd. Hier kon het me m’n baan kosten. Dat was het me ook weer niet waard.

Vervolgens bleef ik ook na sluit nog even hangen. Ik kon het goed vinden met iedereen en vond het leuk om in de buurt van de leidinggevenden te zijn. Ik dacht van hun te kunnen leren al nam niemand het echt serieus. Liza was er ook nog en al kreeg ik maar een blik van haar, dan was het me al die extra tijd wel waard. Het was doodstil op het dorp. Iedereen stapte in hun auto en ik zocht mijn fiets op om de hoek bij het plein. Ik woonde een dorpje verderop. Al snel een kwartier fietsen. Ik vond het lekker zo laat op straat. Zo stil en rustig. Het was ook nog best warm zo aan het einde van de zomer en het was prima te doen. De meeste hadden mij al wel eerder gezien ondertussen dus heel raar van een zwarte op straat keek niemand meer op. Al met al viel dat reuze mee. Eigenlijk niet. Ik werd nooit racistisch bejegend. Niet zoals ik het zag. Net ook in de winkel, daar was niks mis mee in mijn ogen. Ik werd nooit achtergesteld. Soms wat raar aangekeken, maar deed dat zelf ook bij tal van mensen. Iedereen heeft wel iets. Al keek ik het liefst naar een bepaald type mens, en door mijn onkunde deed ik dat dan altijd raar. Mooie meisjes spookten de hele dag door mijn hoofd. Ik hoopte die Riley ooit nog een keer tegen te komen en de vriendin van mijn stiefzus mag me ook wel een keer komen bezoeken als zij er niet is... En voor Liza wil ik zo graag die grote, sterke neger zijn die haar eens goed alle hoeken van de supermarkt zou laten zien... Ze moet het me dan nog wel leren, maar het gaat om het idee. En dan die Scarlett... Ja, die was toch anders. Mooi en sexy, mar vooral afstandelijk en nog onbereikbaarder dan al die andere. Nu was niemand voor mij bereikbaar, maar je snapt me wel. Er was iets met haar. Iets wat je niet kon zien maar wel kon voelen. Geen idee wat. Op het oog een perfect meisje. Maar waarom zo afstandelijk? Het was niet aan mij om daar achteraan te gaan. Was ik ook zeker niet van plan. Gewoon een beetje kijken en fantaseren. Dat was genoeg. Was het niet dat ook zij opviel op deze donkere en warme avond. Op een blok beton aan de rand van het plein zat een mooi meisje met lang blond haar. Dat valt op. Ik herkende haar meteen en aarzelde zowaar niet om eropaf te stappen.

'Hey, wat doe jij nou nog hier?' Probeerde ik nog cool te vragen, maar toen ze me met betraande ogen aankeek, voelde ik de ernst in mijn gezicht kruipen. Wat deed zij hier nog en waarom huilde ze?

'Oh, sorry. Hervin toch? Het is niks.' deed ze het snel af als niets en veegde haar tranen weg met de mouw van har supermarktuniform. Ze had zich niet eens omgekleed.

'Ziet er niet uit als niks.' zei ik nog aarzelend. Ik wilde een hand op haar schouder leggen, maar deed dat maar niet.

'Nee, is echt niets. Ik zou opgehaald worden. Maar die persoon kon niet meer.' legde ze uit. Als dat alles was, was het inderdaad niets.

'Okay. Vervelend.' zei ik kort. Ze glimlachte. Vast haar vriendje, dacht ik nog. Ze leek me echt het type wat dan een heel fout vriendje had. 'En nu dan?' vroeg ik haar nog wel. 'Zit je hier al een uur?' Ze zat er al langer.

'Hij zou nog wel komen, maar later. Lees net dat ik er niet meer op moet rekenen.' klonk ze toch wat treurig. Vast vervelend als je vriendje je laat zitten. Zou iemand als zij nooit laten zitten! 'Nu maar lopen, denk ik.'

'Welke kant op? Dan loop ik wel stukje mee.' bood ik aan, mar dat hoefde niet. Toen ze me zei waar ze woonde, moes ik wel een stukje meelopen. Ik bood haar zelfs een lift aan achterop de fiets. Ook dat sloeg ze af, maar vond ze wel lief. Ze woonde ook in een ander dorpje. Maar ver hiervandaan. Andere kant van de rivier en dan moet je via de toltunnel. Die was wel vrij voor wandelaars en fietsers, maar die tunnel vereiste niet voor niets tol. Een grote tunnel. Met de fiets was het al zeker drie kwartier, lopen misschien wel twee uur? Als je doorloopt ten minste. Ik moest wel die kant op, en toen mocht ik wel meelopen. Ik woonde vlak bij de tunnel. Maar nog niet eens halverwege de route naar waar zij naartoe moest. Ze leek al minder verdrietig en ik vroeg haar waarom ze eigenlijk helemaal hier kwam werken en of er geen supermarkten waren daar waar zij vandaan kwam. Ze lachte weer om me. Ik voelde me dom. Ze zei niet alles, alleen dat ze daar wel supermarkten hadden, ja. Ik liet het maar even. Al snel waren we het dorp uit en liepen we langs de velden op een donker fietspad. Ze was doodstil. Ik ook. De krekels niet. En de vogels ook niet. Ik snoof even diep door m'n neus. Ik had best een boer kunnen zijn. Als ik nu om me heen keek, miste ik niets. Ik had zelfs mooi gezelschap. Het moest niet gekker worden. Zij dacht daar vast anders over. Eenmaal de polder overgestoken en in het andere dorp, stopte ik na een paar straten.

'Hier woon ik.' zei ik wat droogjes en keek naar een losstaand hoekhuis aan de kruising.

'Ja, oh. Okay.' zei ze dan weer. Ik kreeg niet het gevoel dat ze m'n gezelschap had kunnen waarderen. Geeft niet. Ik vond het wel leuk. Ze wilde echt verder lopen. We waren al ruim een halfuur onderweg geweest en het werd nu ook echt laat.

'Doe nou niet.' liet ik me toch wat bezorgd uit. 'Laat me even wat drinken en dan breng ik je. Echt geen moeite.' drong ik aan. Dat zag ze toch niet zitten. Er viel mij wat ongemak op, een beetje angst ook. Voor mij toch niet? Ik keek haar wel zo aan. Want ik had nu het idee dat zij op een bepaalde manier naar me keek. Niet op een goeie manier.

'Het is niks persoonlijks.' zei ze nog, alsof ze het wist.

'Nee?' trok ik dat in twijfel zonder dat het me echt boeide. 'Het kan me ook niet schelen.' klonk ik wel wat verslagen. 'Maar als jou nu nog wat overkomt, heb ik het sowieso gedaan. En zo niet, zal ik het mezelf toch nooit kunnen vergeven.' zei ik haar toen toch best fel en zij slikte hoorbaar. Er kon haar makkelijks iets overkomen. Genoeg gekken. En ze wist wel wat ik zei, wat ik bedoelde. Ik wist wat zij dacht. Ik was hoe dan ook de lul als iemand zoals zij iets overkomt en ze haar als laatste hebben gezien met iemand zoals ik. Dan telt het opeens wel...

'Wil jij niks?' Ik liep het erf op richting de schuur waar we een koelkastje hadden staan. Ik wilde niet dat m'n moeder haar zou zien. Dat werd vast gênant. 'Water... Of fris...' gaf ik haar nog de keuze. Ik zag dat ze wel wat wilde.

'Water dan maar.' zei ze nog en ze volgde me tot halverwege. Ik zag haar naar de gevel kijken. Een oude boerderij was het. Ik zette m'n fiets neer en liep de schuur binnen. Dat was pas gênant!

'Hmm...' hoorde ik nog. 'Nee, wacht. Stoppen!' werd niet mij toegeroepen maar zei de een tegen de ander. Ik keek met grote ogen naar de twee terwijl ik schrok.

'Oh, fuck...' zei ik iets te hard.

'Gaat het?' kwam van buiten.

'Wie is dat?' vroeg de een toen haastig terwijl de ander me juist zwoel aankeek. Stof tot nadenken. Voor mij, aan de andere kant van de schuur op de werkbank van mijn stiefvader, zat zijn dochter, mijn stiefzus met tussen haar benen haar lieftallige vriendin Jhulia. Ze stonden te bekken. Stiekem. En ik had ze betrapt. Sin schrok, Jhulia niet bepaald. Deze avond had wellicht heel anders kunnen verlopen...

'Wat doe je hier?!' werd mij nog nijdig gevraagd.

'Uh, ik woon hier.' reageerde ik koeltjes nadat ik zojuist iets prachtigs kort had kunnen bezichtigen. Die twee bekkend met elkaar was heel mooi om te zien. Prachtig. Sin duwde me naar buiten en daar vond ik m'n tweede schrik. Ik hoorde Scarlett praten met m'n moeder...

'Liefje, waarom laat je haar buiten wachten?' vroeg ze me meteen verbolgen. 'Neem je een keer een meisje mee naar huis en dan laat je haar buiten staan? Ik dacht het niet.' Ik zuchtte en schaamde me. Niet m'n moeder... 'Oh, daar zijn jullie. Alles ‘gevonden’?' vroeg ze de dames achter me en ze leek wel te weten wat zich allemaal afspeelde. 'Kom schat.' zei ze tegen Scarlett. Ze sloeg een arm om haar heen en nam haar mee naar binnen. Ze keek nog naar mij of ik haar niet kon helpen, maar tegen mijn moeders wil waren er maar weinig bestand. Ik niet in ieder geval. Hier was ik dus bang voor. En wat ik in de schuur gezien had, vergat ik maar snel. Ook niks nieuws daar.

'Je bent helemaal koud.' constateerde ze al snel en pakte uit de kast een te dikke en te grote trui die de iele Scarlett maar moest aantrekken. Ze was ook echt zo'n typische Surinaamse vrouw af en toe...

'Mam, doe normaal. Het is twintig graden buiten. Hierbinnen nog warmer...' ergerde ik me vooral als de puber die ik ook nog was. M'n stiefvader zat in de hoek van de kamer televisie te kijken met de krant voor z'n neus. Hij had even opgekeken en ik hoorde hem gniffelen. Hij hield juist van deze vrouw die ook mijn moeder was. En dat was goed. Maar niet nu.

'Eigen schuld.' verweet ze mij dan. 'Wat dacht je nou? Zo'n lief meisje laat je toch niet buiten staan?' was ze dan ook echt een beetje nijdig op me. Achter me werd ook gegniffeld. Sin en Jhulia kwam toekijken hoe ik even flink voor paal gezet werd.

'Mam! Ze is m'n vriendin niet.' zei ik toen maar snel.

'Wat?! Hoezo niet? Wat is er mis met haar? Is ze niet goed genoeg voor je? Je moet niet zo kieskeurig zijn. Ik heb je nog nooit met een meisje gezien.' vloog er allemaal ongecontroleerd uit wat de rest deed doen grijnzen. Ook Scarlett zag ik hiervan genieten, al schaamde ze zich ook. Het zag er niet uit in die gebreide trui. Al stond het haar wel goed. Ze was mooi. Maar erg de weg kwijt. Hoe anders beland je hier?

'Mam!' liet ik me dan weer uit.

'Hey, hey. Beetje lief zijn voor je moeder.' bemoeide m'n Zuid-Koreaanse stiefvader er nog mee, die zo punten scoorde bij m'n moeder maar vooral deze situatie door wilde laten gaan. Hij genoot zichtbaar van het ongemak van de hele situatie. Wat een vent...

'Ze is m'n vriendin niet. Ze heeft al een vriendje. Stop met me voor schut zetten.' zei ik nog even voor de duidelijkheid.

'Oh, echt waar? Dat is nou jammer.' zei m'n moeder teleurgesteld en keek ze nu opeens niet meer naar Scarlett alsof het haar schoondochter was. Het kon snel gaan. Ik keek nog even achterom en zag de twee daar schouder aan schouder over de keukentafel hangen alsof ze een spannende film aan het kijken waren, waar ze ook erg om moesten lachen. Ik zuchtte in verslagenheid. Scarlett had al die tijd nog niks gezegd. Ze stond er lief bij en leek niet goed te weten wat haar nou allemaal overkomen was en wat hier gebeurde. Ze leek het wel vermakelijk te vinden. Ik vond het vooral gênant.

'We drinken even wat en dan breng ik haar thuis. Ze is m’n collega. Haar vriendje heeft haar laten zitten. En meer is het niet.' wilde ik duidelijk zijn. Maar het was de rest ook wel duidelijk dat dit niet de hele waarheid was. Natuurlijk vond ik Scarlett leuk, ook al heeft ze nog bijna niks gezegd en een ander. Ik was niet blind.

'Is goed, jongen.' gaf m'n moeder haar dan ook maar gelijk terug. Ze was minder interessant nu. Ik schudde m'n hoofd verontschuldigend en nam haar mee naar de keuken waar ik twee flesjes water uit de koelkast pakte en snel naar de achtertuin liep. Van binnen werden we nog steeds bekeken...

'Dat was wat.' zei ze met een heugelijke glimlach omdat ze mij nog zag wegkwijnen in schaamte. 'Je moeder lijkt me erg lief.' zei ze toen wel.

'Ja, soms. Voor anderen vooral.' kon ik er wel om glimlachen. 'Ze is gewoon zo typisch...' verweet ik haar te zijn wie ze was.

'En jij niet?' vroeg ze mij.

'Nee. Ik niet. Ik probeer me aan te passen. Net als m'n vader.' zei ik haar met enige moeite. Ik had het niet over m'n echte vader.

'Is die man je vader?' haalde ze er al wel uit, wat natuurlijk gek klonk.

'Zo zie ik hem wel. Nooit echt, natuurlijk. Maar hij is beter voor me dan m'n echte vader.' Ik gaf misschien wel te veel bloot aan haar, maar de vader van Sin verdiende wel wat credits. Die kleine man zou natuurlijk nooit m'n echte vader kunnen zijn. Vanuit de natuur was dat al onmogelijk. Hij was ook echt nog typisch een echte Aziaat. Vooral al je hem hoorde spreken, en zoals hij zich kleedde. Klein mannetje. Sin was dan weer heel anders. Net als ik. Maar hij kon niet Nederlandser zijn. Alles moest Nederlands zijn of uit Nederland komen. Als we op vakantie gingen, gingen we ook negen van de tien keer kamperen. En dan vaak in Drenthe. Ik ken niemand die Nederland zo erg in zich heeft als deze man. En dan was hij nu met een Surinaamse vrouw hertrouwd. Dat maakte mij half Surinaams. De andere helft kwam uit Afrika, zie mijn achternaam. Goed, ik sprak wel met bewondering voor mijn huidige ouders tegen Scarlett, die dit ook wel leek te willen horen. Het leek haar goed te doen.

'Ouders zijn lastig.' zei ze nog.

'Ze bedoelen het vast goed.' zei ik nog.

'Tja, vast.' leek zij er niet meer aan vuil te willen maken.

'En die ene is dan je 'zus'?' voelde ze al goed aan.

'Klopt. En die ander is haar vriendin. Sin en Jhulia. Die betrapte ik dus net. Vandaar dat ik schrok.' gniffelde ik er wat stom om.

'Oh?' leek ze het alweer vergeten te zijn. 'Betrapt op wat precies?' wilde ze dan wel weten. Ik vatte hem al.

'Ja, Jhulia is haar 'vriendin'.' legde ik beter uit. Nu snapte ze hem. 'Ze waren aan het zoenen. Was wel een dingetje in het begin. Haar vader is dan wel 'Nederlands' maar toch ook wel erg traditioneel. Is wel goed nu, maar snap dat ze het stiekem doen.' legde ik verder uit. Scarlett begreep het, vond er verder niks van. 'Dan gaan we zo maar.' zei ik nog. Alweer elf uur. Zo laat al.

'Weet je het wel zeker? Ik kan nog een keer bellen.' Maar ik wist het zeker. Alleen hadden wij er niks over te zeggen.

'Je vader brengt haar wel even.' zei m'n moeder namelijk toen we weer terug naar binnen gingen. Die arme man keek verbaast op. Hij hoorde het ook voor het eerst.

'Nee, dat hoeft echt allemaal niet. Jullie zijn super lief, maar ik red me wel.' wist ze zeker. Maar dan kende ze mijn moeder nog niet.

'Je denkt toch niet dat ik zo'n meisje alleen in het donker de straat op stuur. Dan hou ik je nog liever hier.' wist ze heel zeker. Niemand die haar tegen durfde te spreken. En nu ze dit gezegd had, was het ook gelijk een optie. Mijn moeder deed niet aan bluf. 'Ja, dat doen we dan maar.' beantwoordde ze zichzelf ook en we hadden geen keuze meer. Als m’n moeder iets in haar hoofd haalde…

'Ik pak wel wat dekens. Is de bank goed?' bood Sin lief aan.

'Nee, dan slaap ik wel op de bank. Neem mijn bed maar.' bood ik net zo lief aan. Scarlett wist weer niet wat haar overkwam. Ik en Sin waren eigenlijk net zo als onze ouders. Gastvrij is het woord. En makkelijk, denk ik. Dat waren we,. We waren een opvallend, maar hecht gezin. Ze stond daar maar en leek op zoek naar woorden. Die kwamen niet. Wel tranen...

'Meisje? Wat is er toch?' vroeg mijn moeder als eerste bezorgd. Echt een moeder.

'Nee, het is niks. Sorry, echt.' probeerde ze het snel weer te verbergen, al snikkende. Ik schrok er wel een beetje van. 'Jullie zijn gewoon zo lief. Dit had ik nooit verwacht. Ik weet niet wat ik moet zeggen.' legde ze uit. 'Maar jullie hoeven dit echt niet te doen. Ik red me wel.' Het was verder doodstil in de kamer. Wij keken allemaal naar mijn moeder die ongeduldig naar dit verdrietige, blonde meisje keek. Ze stond erbij alsof ze ging ontploffen. Maar niet in negatieve zin. M'n moeder dan. In spanning wachtten we haar reactie af. Zij was de baas. Niemand ging tegen haar in.

'Jij blijft hier. En daarmee klaar.' zei ze streng, maar was ze juist weer lief. 'Geef me het nummer van je ouders, want iets klopt hier niet.' dacht m'n moeder meer te weten.

'Nee.' zei ze eerst. We schrokken daar van. Niemand zei nee tegen m'n moeder, ongeacht de situatie. 'Als ik mag blijven, is dat heel lief en ben ik daar dankbaar voor. Maar ik wil niemand tot last zijn, snapt u?' bleef ze netjes. Maar dat was ze niet. Ze was hier niemand tot last. Ja, wellicht Jhulia omdat die toch wat jaloers naar haar had gekeken toen Sin net haar hulp had aangeboden. En Jhulia mocht hier nog niet overnachten. Alleen stiekem.

'Dat is dan geregeld.' vond m'n moeder. 'Maar je moet toch even laten weten waar je bent. Zit er niemand op je te wachten?' kon m'n moeder zich niet voorstellen. Maar juist daar kwam het probleem naar boven.

'Nee. Er zit niemand op mij te wachten.' zei ze treurig, maar hield ze zich sterk. 'Mijn moeder is nooit thuis. Mijn vader zou me ophalen, maar heeft geen tijd meer.' zei ze het toen maar. Dat was er dus aan de hand. Ook daar schrokken we allemaal van. Geen wonder dat ze net zo reageerde. Bij ons was thuis, ondanks de problemen voorafgaand, of misschien wel juist daardoor, altijd een warm bad. Voor iedereen eigenlijk wel.

'Meisje toch...' stapte mijn moeder weer op haar af en nam haar in haar armen. Scarlett legde haar gezicht in haar schouder en ik was blij dat ik haar toch had overgehaald daar niet alleen te blijven wachten of alleen naar huis te lopen. Ik liet haar even later met Sin mijn kamer zien. Jhulia droop wat verslagen af. Zij was niet ongewenst, maar vaak voelde ze zich wel zo. Een ander probleem. Scarlett was dankbaar en ik kroop even later op de bank onder wat dekens. Ik vond dat niet erg. Ik had het graag voor haar over. Het was wel wrang. Nam ik is een keer een meisje mee naar huis, en ligt ze zelfs in mijn bed, moet ik het doen met de bank... Daar was niks ergs aan. Ik wist weer hoe belangrijk dit gezin voor me was. Dat is dus niet vanzelfsprekend. En ik had erg te doen met Scarlett, die nu nooit meer het arrogante, stille meisje uit de supermarkt zou zijn. Ik wist nu wel beter. Het was een wat onrustige nacht. Ik kende dit meisje helemaal niet. En zij ons niet. En toch gebeurde dit. Zij lag nu veilig in bed. Je weet maar nooit. Ik hoopte nog even dat ze me dankbaar was en me misschien wel even wilde opzoeken. Maar dat gebeurde niet. Er was eigenlijk niks gebeurd. En tegelijkertijd heel veel. Vanmiddag zou ik haar nog niet herkennen op straat. Ik zou haar wel nakijken. Zij zou me waarschijnlijk arrogant voorbij lopen. Maar na vandaag toch niet meer. Ik vroeg me af hoe dit verder voor haar zou gaan. Zo kan je toch niet leven. Ik had enorm met haar te doen en mijn gedachtes over haar sprongen ook allerlei kanten op. Zo mooi en sexy, en zo zielig en eenzaam… Ja, het was wat. De volgende ochtend reden ik en Sin met mijn stiefvader mee en brachten we haar thuis. Daar was verder niemand dus . Dat vond ik best moeilijk. Maar we lieten haar achter. En ik hoopte haar snel weer te zien… Meer leek ik niet te kunnen doen.