Hervin Onganda - 4

School zou over twee weken alweer gaan beginnen. Het was m'n examenjaar. Alweer... Nadat ik al een keer op de basisschool was blijven zitten, had ik vorig jaar m'n laatste jaar van vmbo ook niet gehaald. Dat was best zonde. Ik werd dit jaar nog achttien en kwam straks met vijftienjarigen in de klas te zitten. Niet iets waar ik naar uitkeek. Nu hadden ze het idee mij al eerder naar school te laten komen. In mijn vakantie dus nog. Er zou een nieuwe leerlingcoördinator zijn, en die had het op zich genomen de sukkels van school toch te laten slagen. Zo stond het niet in die brief die m'n ouders hadden ontvangen, maar dat stond er eigenlijk wel. En mijn moeder vond dit ook een goed idee. Dus nog midden in m'n vakantie bevond ik mij opeens op school met een aantal sukkels van alle niveaus. De meeste kende ik van gezicht, en een enkele bij naam. Toch nog een groepje van ongeveer twintig jongens en meisjes. Paul was een jongen die ik kende. Grove, grote gast met een net zo grote en grove bek. Ook hij zat natuurlijk op het vmbo, alleen wel in een andere klas. Ook hij was blijven zitten en ik zat nu naast hem in een lokaal op de derde verdieping. Terwijl ik nog wat dromerig naar buiten staarde, denkende aan wat ik de afgelopen week heb mogen meemaken, voelde ik de druk alweer van de harde realiteit die de middelbare school heet. Op school was het nooit gemoedelijk. Hier was ik gewoon die zwarte jongen. De enige, zo'n beetje. In ieder geval van mijn jaar. Terwijl Paul naast me een grote bek opzette tegen kleinere mensjes van school, werd mijn aandacht vooral getrokken tot een verschijnsel wat nog sierlijk en enigszins wulps over het schoolplein bewoog. Wat een mooie vrouw, dacht ik nog. Die had ik niet eerder gezien. Uiteindelijk stapte mijn eigen mentor, Meneer Olema, binnen om ons te vertellen waarom het even duurde. De nieuwe leerlingcoördinator was wat aan de late kant. Het groepje kinderen wat hier zat was zelf ook vaak te laat en dan kregen we gewoon straf. Dus waarom hij niet? Daar kwamen we snel achter. Want een dame stapte binnen. De vrouw van het schoolplein. Haar verschijning kreeg zelfs Paul stil. Alle jongens keken haar meteen kwijlend aan, en ook de meisjes raakten zichtbaar onder de indruk. Wie was dit?

Daar kwamen we snel genoeg achter.

'Goedemiddag allemaal... Sorry voor het wachten...' verontschuldigede ze zich meteen met een flirterige lach en boeiende ogen. Alles was dan ook vergeven. 'Ik ben Mary. En ik kom jullie dit jaar helpen zodat jullie wel gaan slagen. En daar heb ik al het vertrouwen in.' wist ze ons ook al te melden. Ze bedankte Meneer Olema , die ook aandachtig naar haar gekeken had, en toen had ze ons voor zichzelf. Mary dus. Ze ging verder door te zeggen dat het eigenlijk nog haar stage was, dus nog studeerde. Ze was 23 jaar oud en woonde ook op het platteland, nog wel bij haar ouders. Net als wij. Ze nam even de tijd zich te introduceren en duidelijk te laten merken dat ze net als wij was, maar ze was een hemels wezen om naar te kijken èn om naar te luisteren, dus wat gaf het. Ze was prachtig. Dit was opeens niet meer erg. Voor zo'n iemand wilde ik altijd wel naar school komen. Ze had lang, golvend, donkerblond haar, een rond gezicht met mooie volle lippen en lieve, donkere ogen, waarvan haar wimpers uitdagend naar buiten liepen onder begeleiding van donkere mascara. Ze had een ongelofelijk lichaam. Ze was niet heel lang en erg slank. Haar borsten echter... Die waren vrij fors. Niet te fors. Qua verhouding klopte het nog allemaal. Ze had haar zomerse jas over de stoel achter het bureau gehangen en had zich heel netjes gekleed. Maar zulke borsten waren moeilijk te verbergen. Een coltrui deed haar best. Ze waren gewoon mooi rond en... Nou, deze vrouw had echt borsten. Ik was er helemaal door afgeleid. Wat een verschijning! Ze vertelde rustig dat we op vrijdag in het laatste uur bijeen zouden komen als groep, en dat er ook tijd was voor individuele begeleiding. Dat leek me wel wat. Ook al was ik nog zo'n sukkel. Ondertussen vertelde ze wat meer over het komende jaar en liep ze door de klas en deelde ze envelopjes uit met een blanco wit papiertje erin. Ze droeg een legging en hakjes. Haar coltrui had hele korte mouwtjes en liep tot net over haar billen. Het was eerder een kort rokje zo. De stof gleed strak over haar lichaam met al haar rondingen. Ik was compleet betoverd. Dit was een echte vrouw. Ik kreeg amper mee van wat ze zei en leunend op een hand keek ik dromerig naar alles wat ze deed en hoe ze bewoog, sierlijk en elegant. Wat een verschijning... Ze ging op de hoek van het bureau zitten en haalde haar hand nog door haar lange haren en schudde het wat los. Niet normaal... Al met al duurde het nog een kwartier en toen stond ze weer op en haalde ze de envelopjes weer op.

'Ben zo aardig geweest hem voor jou in te vullen.' zei Paul me nog met een enorme grijns. Ik volgde hem niet. 'Denk dat ik het nog juist heb ook.' Paul was een eikel. Hij had me vast niet geholpen, al deed hij wel zo. Maar ik was te laat, en had ook compleet gemist waarom we überhaupt iets moesten invullen.

Dit had ik dus gemist. Blijkbaar had ze een verhaal afgestoken waarin ze uitlegde dat een goeie motivatie belangrijk is voor het slagen. En om die reden moesten we allemaal een doel opschrijven voor de eerste periode en iets wat we dan wilden. Kon iets te doen zijn, of iets wat je al een tijdje wilde kopen. Allemaal persoonlijk. Vakantie, shoppen… Noem het maar op. Iets wat leuk was om te doen. Iets wat je misschien niet voor lief moest nemen. Ik zou zo gauw niks kunnen verzinnen, dus Paul had me wellicht wel een dienst bewezen.

'Wat heb je ingevuld dan?' vroeg ik Paul toch wat zenuwachtig.

'Duits stond je toch slecht? Dus dat je daar een acht gemiddeld voor staat.' zag ik hem grijnzen. Maar niet hierom. Een acht gemiddeld in de eerste periode was niet te doen.

'Okay. En?' wilde ik natuurlijk weten. Zijn grijns werd steeds breder. En zowaar begon hij te fluisteren. Ik zag Mary achter haar bureau plaats nemen en leek al even vluchtig de envelopjes door te nemen.

'En...' begon hij dan stil, terwijl ik Mary nu bij een envelop zag verstenen... 'Als jij dat haalt, moet zij jou een bj geven...' Paul kon z’n lach bijna niet inhouden. Ik ontving tegelijkertijd een ijzige blik van die mooie mevrouw die ik nog maar net kende. Ze had het gelezen. Dat kaartje, mijn kaartje, had ze nu in haar handen. En het waren Pauls woorden die haar nu zo lieten schrikken. Hij had dat echt erin gezet. Was hij gek geworden?! En waarom?! Paul kreeg het door en begon hardop te lachen. 'Jij durft wel, zeg.' zei hij dan hardop. Alle twijfel over of dat wel mijn woorden zouden zijn, haalde hij hier mee weg en Mary hoorde het. Ook ik versteende. Ik zag haar het briefje snel terugdoen en niet veel later zei ze dat het wel goed was zo voor vandaag. We konden gelijk boeken ophalen, dus dat moest ook nog gebeuren. Maar wat een rotstreek van Paul... Ik durfde niet haar kant op te kijken toen ik zo snel mogelijk het lokaal wilde verlaten. Dit ging ik vast nog horen. Hoe ging ik dit uitleggen? Tuurlijk zou ik dat willen... Maar Paul ging te ver. Hij sloeg me nog hard op m'n schouder. Ik moest me inhouden hem niet op z'n bek te slaan... Die Mary zal wel denken…

'Hervin?' klonk ze streng. 'Heb jij nog heel even?' Toen lag hij bijna rollend op de vloer in de gang en ik bleef staan. Schuldbewust draaide ik me om en stapte ik het lokaal weer binnen. 'Doe de deur maar even dicht.' zei ze beheerst. Ze zei me even plaats te nemen achter het tafeltje het dichts bij haar bureau. Ik moest het nu al gaan uitleggen…

‘Wat is dit?’ vroeg ze me meteen en hield de enveloppe omhoog waar mijn naam op stond gepend door Paul.

‘Ik… Het is niet…’ Ik was ontzettend geschrokken. Ze keek me streng aan. Ik slikte alle woorden weer in die in me opkwamen. ‘Paul… Hij…’ kwam ik niet verder. Ze leek het gelukkig te begrijpen.

‘Ja, ik vond je al zo dromen. Je had niet eens tijd voor de opdracht. Geen goed begin.’ zei ze direct, maar haar stem klonk minder streng al. ‘Nogal gedurfd. Wie het ook heeft verzonnen.’ oordeelde ze. Dat was nog zacht uitgedrukt.

‘Sorry.’ zei ik alleen, en nam m’n verantwoordelijkheid voor de situatie, al leek ze dus wel te beseffen dat dit niet van mij kwam.

‘Hm, ja.’ zei ze dan kort en keek even kort ongeïnteresseerd naar haar laptop. Ze draaide zichzelf niet later ook meer die kant op, en zei me m’n dossier er bij te zoeken. Kreeg ik nu al een aantekening van haar?

‘Ik was het niet. Echt niet.’ vreesde ik ook meteen voor haar.

‘Nee? Wie dan wel? Die Paul? Moet ik hem melden mij de rector?’ keek ze streng over haar scherm heen. ‘Ja, zeg het maar.’ Ik had hem er dus zo bij kunnen lappen. Maar ik kon het niet. Ook al was het een rotstreek.

‘Nee…’ zuchtte ik. ‘Ik was het.’ zei ik dan maar. Ik weet niet waarom ik dit deed, maar goed. Mary keek me aan en na een paar tellen werden haar ogen zachter, en een kleine glimlach vormde op haar mond.

‘Kan het wel hebben, hoor. Ik weet ook wel beter.’ zei ze toen zelfs, en dat luchtte op. Ze leek het niet te gaan melden. ‘Even zien…’ begon ze toen naar haar laptop te loeren. ‘Hervin Onganda. Zeventien jaar oud…’ mompelde ze op. ‘Duits, Natuurkunde en… Biologie. Niet gehaald. Niet eens in de buurt.’ noemde ze de vakken op waar ik keihard op gezakt was. ‘LO… en Geschiedenis wel goed. De rest muah.’ Ze had dus m’n cijferlijst erbij gepakt. ‘Wordt hard werken voor je.’ concludeerde ze.

‘Tja…’ zag ik de ernst ook wel in, en leek het niet meer om het briefje te gaan. Misschien nam ze haar werk, en dus mij, gewoon serieus.

‘Okay. Maar ik ben hier niet voor niets.’ zei ze kort en ze drukte haar scherm dicht. Ze keek me aan met een uitdagende lach. ‘Afgesproken. Als jij een acht gemiddeld staat voor Duits, geef ik jou een bj.’ kwam ze toen opeens mee aan. Ik wist niet hoe te reageren. Hoorde ik dit goed? Ze bleef zo naar me kijken. ‘Goed?’

‘Ik… Uh… Maar…’ snapte ik het nog niet. Ze maakte een geintje.

‘Ja, is goed.’ zei ze nog een keer. ‘Ik doe het niet met jongens onder de achttien. Uit principe.’ zei ze toen. ‘Maar zie dat je eind september achttien wordt. Nog voor de vakantie en voor de toetsweek. Als je tegen die tijd een acht gemiddeld staat, krijg je van mij een bj.’ zei ze nog een keer.

‘Maar… Ik… Wat?’

‘Waren jouw woorden, toch? Dat wil je toch? Vind het wel een goeie.’ Ik wist nog steeds niet of ze dit meenden of dat ze me gewoon voor het blok wilde zetten.

‘Meent u dit?’ Ik keek ondertussen om me heen of er niet een filmcrew verstopt zat en of ik niet belandt was in een of ander raar programma.

‘Jij niet dan?’ vroeg ze mij en hield de enveloppe met mijn naam weer omhoog. ‘Ik wel.’ zei ze, maar kon het nog niet geloven. ‘Het doel is wel om voor al je vakken gemiddeld voldoende te staan, dus voor de rest kunnen we ook wel wat verzinnen. Maar dit lijkt me een goed begin. Gemiddeld een acht voor Duits… En ik zuig je helemaal leeg…’ zei ze toen nog wat smakelijker. Echt ruimte voor verwarring liet ze zo niet over. Was ze gek? Ik keek haar nog steeds beduusd aan. Toen leunde ze voorover en haar ogen werden steeds ondeugender. ‘Ik doe het alleen met negers… Al is dit voor mij wel een eerste, zo met een leerling…’ fluisterde ze toen spannend mijn kant op, waar ik het meteen warm van kreeg. Ik wist niet waar ik het nog moest zoeken. ‘En werk moet wel leuk blijven, toch? En school voor jou ook? Ik kan me eigenlijk geen betere motivatie verzinnen.’ maakte ze het steeds bonter. ‘Als je al achttien was, had ik je nu wel een voorproefje kunnen geven. Hoop wel dat je een grote hebt…’ leek ik plots in een pornofilm belandt te zijn. Maar nog steeds geen filmploeg. Dit was geen scene. Dit meende ze… En ik wist nog steeds niet wat te zeggen. Dus zei ik vrijwel niks. Meende ze dit nou?!

Even later stond ik op de gang. Ik snapte het nog steeds niet. Zomaar? Het zal wel… Ik mocht Paul wel bedanken, was het niet dat ze met klem gezegd had dat dit natuurlijk wel ons kleine geheimpje moest blijven. Daar ging ik mee akkoord. Of ze het meende, wist ik nog altijd niet, maar toen ik thuis was met mijn boeken, maakte ik meteen plaats op mijn bureau, en die middag nog had ik mijn Duits boek opengeslagen en waagde ik me weer een keer aan de naamvallen. Gemotiveerd was ik wel. Het idee dat zij… Het idee alleen al liet mij m’n boek ook weer net zo snel links liggen. Masturberend achter m’n bureau dacht ik aan die heerlijke en erg ondeugende ‘docent’ die het wel even kwam vertellen. Alleen had ze niks te vertellen. Ik beeldde mij al in dat ik een dikke acht had gehaald voor Duits, en dat zij op haar bureau lag voor mij, met mijn piemel in haar mond… Ze vond hem groot genoeg. En ze kon er wat van… Maar serieus? Meende ze dit nou?!