Mini - 248

Na een glas drinken gingen we naar bed. En in tegenstelling tot normaal duurde het een tijd voordat ik sliep. De uitbrander van Greet was wel aangekomen. En als ik eerlijk was: hij was terecht. Ik had m’n kop bij andere zaken gehad. De zussen Bongers, Bosnië, Theo vervangen bij DT… Allemaal zaken die de laatste twee weken best veel aandacht en tijd hadden gevraagd. De bugel was erbij ingeschoten.
En Joline had ook gelijk gehad: ik was het verplicht aan Gerrit, de vorige eigenaar om er alles uit te halen wat in mijn vermogen lag. Dus… Ergens op de dag maar een vast moment prikken om een uur te blazen. En als het niet kon, bijvoorbeeld op de dinsdagen en de vrijdagen, dat op een andere dag compenseren. Met die gedachten sliep ik, na een half uur peinzen, in.

En toen was het weer vrijdag! Drie belangrijke dingen vandaag: het gesprek met Gerben van Wiers, de laatste meeting met Theo en nu met Gertie erbij en vanavond natuurlijk dansles. Pittig dagje… Oh ja, en tussen de middag lopen. Ook dat nog. Ik mopperde er een beetje over tijdens het ontbijt, maar kreeg geen medelijden.
“Hé, jij wilde zo nodig directeur gaan spelen! En een sollicitatiegesprek laten eindigen met een rondje hardlopen. En de dansles? Daar sla je je maar door heen, meneer Jonkman! Vanavond de laatste avond voor de vakantie, dus dan wil ik geen gestuntel zien van mijn echtgenoot, denk er goed aan!”
Joline keek me strak aan. “Mevrouw Jonkman, mag ik u er op attent maken dat u ook zo nodig directrice wilde spelen over die toko daar in Gorinchem? Als vriend Adema dat hoort, gaat hij er meteen iets van vinden!” Een vieze blik kwam mijn richting uit. “Wil jij niet mijn eetlust bederven, Kees? Dank je wel…” “Ik zal je nog even verder van je eetlust afhelpen, schat. Vanavond… Het zou me niks verwonderen als Fred op enig moment in een tutuutje op de dansvloer staat.”
Ze keek me aan. “Ja, daar is hij gek genoeg voor… Maar zou Wilma hem niet temmen?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet niet wat Wilma voor dreigementen gebruikt als Fred iets wil doen waar zij het niet mee eens is… Niet douchen, misschien?” We lachten.

Eenmaal in Gorinchem dook ik, na de bespreking bij de Piraten, nog even m’n bureau in. Wat voorbereidingen voor het gesprek met Gerben, een paar slimme vragen bedenken, bureau even aan kant maken… En om drie minuten voor tien: Marion, die om de hoek van de deur keek. “Kees, bezoek voor je!” Ze liet een jongeman binnen: een gewoon gezicht, blond haar, slank en ‘casual’ gekleed: nette spijkerbroek, overhemd. “Dank je wel, Marion.” Ik stak mijn hand uit. “Kees Jonkman.” “Gerben van Wiers. Aangenaam, meneer Jonkman.” “Zeg maar gewoon Kees. We spreken elkaar hier allemaal bij de voornaam aan. Koffie?” Hij knikte. “Kom maar mee.”
In de koffiehoek tapten we een bak koffie en we liepen weer naar het bureau. Eenmaal gezeten stak ik van wal. “Gerben, welkom bij Developing Technics. Ik heb je gevraagd om eens te komen neuzen hier omdat ik twee vacatures heb in mijn team. Beiden zijn puur nautische ingenieurs. Onze directeur Theo vond een paar weken geleden dat een puur nautisch ontwerpteam nodig was. En viste twee goeie kerels bij mij weg: een voormalig machinist op een containerschip en een collega die zich ook had gespecialiseerd op installaties op schepen. De laatste werd een tijd geleden door Damen Shipyards gevraagd of hij dáár wilde werken, maar hij bedankte voor de eer. Om diverse redenen, maar die worden je duidelijk. Ik kom dus twee man in mijn team tekort. En mijn team, ‘De Piraten’ heeft als hoofdtaak de elektrotechnische installaties in de offshore. En iemand vertelde mij dat jij daar ruime ervaring in had…”
“Nou nou, da’s wel erg genereus. Ik ben net drie jaar afgestudeerd, hoor. Maar in die drie jaar heb ik nogal vaak op een boorplatform proberen te slapen, ja. Als je gewend bent aan de herrie en na een lange shift lukt dat aardig.” Ik knikte. “Ik ken het. Welke platforms?” Hij noemde voornamelijk platforms van Neddrill.
“Hé, da’s mooi man… Een van onze klanten! Ken je de 24, met Hessel Daniëls?” Hij knikte. “Ben ik een paar maanden geleden nog aan boord geweest. Een klusje met hun nieuwe generator.” Ik moest zachtjes lachen. “Nieuwe generator? Vertel eens?” “Nou, ze hebben daar een half jaar geleden een forse crisis gehad, heb ik me laten vertellen. Toen zijn er wat lui gekomen die de diesel, die hun generator aandreef, hebben opgepept, zodat ze verder konden boren. Alleen bleek een paar maanden terug dat de generator dat minder fijn vond; die kon het vermogen van de diesel nauwelijks aan.
En dáár heb ik aan zitten werken; eerst een week kijken, meten, inspecteren, toen twee weken ontwerpen en tekenen en uiteindelijk is mijn ontwerp goedgekeurd en nu draait de handel als een tierelier.” Ik gniffelde. “Dat zal Hessel wel op prijs gesteld hebben, denk ik?” Hij knikte. “Nogal. Ik kreeg in ieder geval een heel mooi getuigschrift mee… Wat zit je te lachen?”
“Een van degenen die ‘die diesel hebben opgepept’ zit tegenover je. Maar eerlijkheidhalve moet ik melden dat degene die écht smerige handen heeft gekregen,mijn zwager is. Die voormalig machinist. Samen met Henry. En dát zijn de lui die bij mij weggekaapt zijn. Op tweede kerstdag, ’s ochtends om half vijf of zo, belde Hessel en rond zeven uur stonden we op de 24. En rond half twaalf was de klus geklaard…”

In het kort vertelde ik de problemen die we tegen waren gekomen en hij knikte. “Dát zijn leuke klussen…” “Ja. Maar ik moet ook eerlijk zijn: heel veel klussen bestaan ook gewoon uit onderhoudswerk op platforms die in Rotterdam voor de wal liggen, elektriciteitscentrales, ik ga volgende week toezicht houden op een klusje bij een lasbedrijf: een systeem om de warmte uit de productiehal te gebruiken voor de verwarming van de kantoren… Niks nautisch aan, gewoon een bedrijf in Eindhoven. Maar wel zelf ontworpen. We zijn van bijna alle markten thuis, Gerben. De vragen zijn alleen: kún jij dat en, nog veel belangrijker: pas jij bij de Piraten?”
Hij keek vragend. “Vertel me eerst eens waar die naam vandaan komt, want die schijnt toch wel belangrijk voor je te zijn…” Ik knikte. “Zeker weten. En we zijn er uiterst trots op…” In het kort vertelde ik hoe de naam ontstaan was en wat ik het belangrijkste vond binnen het bedrijf. “Keihard werken, soms twee avonden in de week overwerken, op z’n tijd een lolletje, elkaar in de gaten houden, zodat niemand zichzelf voorbij holt en het team is belangrijker dan het individu. En dat geldt voor het hele bedrijf, vanaf Theo, onze directeur, tot en met Marion, onze receptioniste. We zorgen voor elkaar.”
Zijn gezicht klaarde op. “Dát vind ik mooi! Kijk, het bedrijf waar ik nu werk is een prima club, maken mooie dingen, maar als ik een collega na vijf uur in de stad tegenkom, loopt hij me straal voorbij. Geen sfeer, geen saamhorigheid; we verdienen ons geld toevallig bij dezelfde firma. En daarom wil ik weg daar. Ik woon op mezelf, heb sinds een tijdje een aardig appartementje in Waardenburg, maar ik ken er niemand. En als je dan op het werk ook geen sociale contacten kunt maken… Ik voel me de laatste tijd best wel wat eenzaam, en dat ben ik niet gewend.”
Ik knikte. “Dat begreep ik al. Voorzitter van de leerlingenraad van het Atheneum, toch?” Hij knikte. “Ja. En bestuurlid van het LAKS, de ‘studentenvakbond’.” Hij fronsde. “Maar, wacht eens even… Dat voorzitterschap staat niet op m’n CV! Hoe weet jij dat?” Ik grinnikte. “We hebben hier een uitstekend Backoffice. De CIA is er niks bij. Eén momentje.”

Ik liep de deur uit en meteen bij de receptie naar binnen. “An, heb je even? Je ouwe fietsmaatje een hand geven…” Ze lachte. “Leuk, Kees!” Met Angelique achter me liep ik m’n bureau weer in. “Kijk, onze inlichtingendienst…” “AN! Wat doe jij hier?” Hij stond op en ze gaven elkaar een hand. “Dág Gerben. Leuk je weer eens te zien! En wat ik hier doe? Contracten doorploegen van de klussen die de jongens hier uitvoeren… En ze verbeteren. En af en toe wat teamleiders op hun flikker geven als ze de kleine lettertjes niet goed hebben gelezen... kortom: ik ben de jurist van DT. Over twee weken mag ik m’n scriptie verdedigen, dan ben ik Meester in de Rechten.” Ze lachte trots.
“En wat doe jij hier, meneer van Wiers?” Gerben keek naar mij. “Gevraagd door Kees om hier eens te kletsen. Hij komt lui te kort en ik ben op zoek naar een andere job, dus…” Ze keek me aan. “Kees, al je hem niét aanneemt… Ik krab je ogen uit je kassen, denk er goed om!” “Zorg nou maar eerst dat je een grote meid wordt, Angelique. Anders kun je nog steeds niet bij.”
“Dan vraag ik Fred wel even of hij me helpt”, klonk het kattig. “Schiet nou maar op; er liggen vast nog wel ergens wat kleine lettertjes die je door moet ploegen. Passen goed bij je figuur. We praten tijdens het lopen wel verder. Als je nog adem over hebt. Dááág An…” Ze stak haar tong uit, lachte en verdween.
“En dit is dus DT. Elkaar lekker plagen, maar als het erop aan komt…” Hij knikte. “En dat is dus exact wat ik mis bij mijn huidige werkgever.” Hij keek me aan. “Kees, wat wil je van me weten? Ik heb in m’n tas een klapper met al m’n projecten van de afgelopen twee jaar…” Ik stak m’n hand uit. “Geef me maar eens één zo’n project en vertel me maar wat jou aandeel hierin was.” Hij bladerde in een dikke map.

“Hier. Verbouwing van een chemische plant in de Botlek. Te weinig capaciteit na een uitbreiding. Er moest meer capaciteit komen in het hele bedrijf, zonder dat er een extra ‘stop’ ingelast mocht worden. En de ‘stop’ die we konden gebruiken was exact 14 dagen lang, daarna moest de handel weer gaan draaien…” Ik bladerde de klapper door en stelde wat kritische vragen, waar Gerben een goed antwoord op kon geven. En na een half uur was ik er uit: ik wilde deze vent binnen halen! Ik legde de klapper op tafel en keek hem aan.
“Gerben, ik ben er uit. Ik wil graag dat je bij mij in het team komt. Maar… Jij wil ook weten waar je terecht komt, neem ik aan?” Hij knikte. “Mooi. Dan ga ik je nu onderdompelen in de groepsruimte van de Piraten. Niet schrikken; we houden ervan om elkaar op de hak te nemen. Kóm.” Ik deed de deur van de groepsruimte open. Stilte, op Radio drie na. Iedereen achter zijn beeldschermen, geconcentreerd aan het werk.
“Heren… Even aandacht graag. Dit is Gerben van Wiers en ik zou hem graag over niet al te lange tijd in dit hok achter een beeldscherm zien zitten. Dus… Als jullie een beetje aardig zijn, werkt dat wellicht in jullie voordeel.” Henk stond op. “Goeiemorgen. Ik ben Henk, plaatsvervanger van Kees.” Ze schudden handen en even later had Gerben met iedereen kennis gemaakt en was hij lekker aan het kletsen.
Ik hield me een beetje op de achtergrond en observeerde Gerben eens goed. Nee, hij zou je niet opgevallen zijn als je hem in de stad tegenkwam: donkerblond haar, een ‘gewoon’ gezicht zonder opvallende kenmerken. Wél oplettende, bruine ogen. Iets kleiner dan ik, zo’n 1,80 meter lang met een normaal postuur. Niets ervan te zien dat hij een bovengemiddelde conditie had… Enfin, dat zouden we straks wel merken. En hij was goedlachs, ook belangrijk. Qua kennis bracht hij best wel wat mee. Hij had aan zeer uiteenlopende projecten gewerkt, had ik in de gauwigheid gezien...
Rond kwart voor twaalf tikte Henk op tafel. “Heren, het is vrijdag; omkleden! Om twaalf uur staan we allemaal in de hal te trappelen.” Wat demonstratieve zuchten, maar de weekendtassen werden gepakt. “Waar kan ik me omkleden, Kees?” Ik wees om me heen. “Hier. Of anders op mijn bureau, als je verlegen bent.” “Ik pak m’n tas wel even.” Hij liep naar mijn bureau en Henk bromde: “Aannemen, Kees! En héél rap!” Ik knikte. Als Henk hem goed vond…

En even later stonden we in sportkleren gereed. “Iedereen zover? Mooi lui, naar de hal.” Daar stond team Miranda al klaar. En Rob z’n nautische clubje kwam er ook bij, Theo, Marion, Angelique en als laatste kwam Backoffice door de gang lopen. Theo liep naar Chantal, de receptioniste en smiespelde wat met haar. “Zo, we zijn compleet, geloof ik. Mooi lui, naar buiten. Op de parkeerplaats vertel ik wel wat we gaan doen.”
Buiten zei ik: “We gaan ons een kilometertje warmlopen. Daarna wat oefeningetjes doen. ten slotte moeten we het een paar weken zonder Mariëtte stellen; ik ga proberen een goeie stand-in voor haar te zijn.” Fred bromde: “Daarvoor mis je een paar dingen, maat…” “Dat klopt, Fred. Maar ik kan minstens zo doordringend kijken als zij. Lópen jullie, richting paardenwei. Dáár gaan we verder. Húp!”
Gerben liep tussen de Piraten. Had geen moeite met het tempo, dat was goed. Eenmaal bij de paardenwei stopten we. “Goed lui, de paardjes zijn nu natuurlijk zwaar teleurgesteld omdat die lui van DT geen brood bij zich hebben. Daar gaan we ze nu even laten lachen. Achter elkaar gaan staan, vijf meter tussenruimte. En bukken, handen op je knieën.Fred, jij iets meer bukken dan de rest. We gaan bokspringen. Zorg dat je in een soort cadans komt: spring, neerkomen, drie stappen doen, spring, enzovoorts. Ben je over de laatste heen, ga je zelf weer bok staan. Ik roep wel als ik het genoeg vind. Fred, jij bent de eerste. Voor jou is wat meer aanloop nodig, zeg maar.”
Margot keek wat bezorgd. “En als Fred op ons springt? Met z’n 130 kilo?” Een grom klonk. “110 kilo, dame. En geen grammetje meer, anders gaat mijn lieve echtgenote ballistisch. Dus het valt allemaal best mee.” “Margot, ik beloof je: als jij geblesseerd raakt door Fred, zal ik je hoogstpersoonlijk naar DT dragen.” Ze keek naar Joline. “Oh, dat lijkt me wel wat… Door zo’n stoere vent gedragen te worden…” Joline keek onaangedaan terug. “Weet je het zeker? In de brandweergreep, op zijn schouder, hangend met je kop schuin omlaag? Binnen een paar honderd meter kots je zijn T-shirt onder, Margot. Been there, done that, washed my T-shirt…”
“Nou gaan we nog staan of hoe zit het?” Ik herinnerde me de kreet van Linda. “We zijn hier om te sporten. Niet voor een theekransje!” “Gelukkig maar, Kees”, bromde Rob. Iedereen sprong over Fred heen en daarna vormde zich een best wel lange rij van mensen die gebukt stonden of lui die sprongen. Ik ging als laatste en achter me hoorde ik het gebonk als Fred op de grond kwam. Toen Fred weer bok moest staan klapte ik in m’n handen.
“Oké lui, hier verzamelen… Iemand al rugklachten?” Margot schudde haar hoofd. “Nee. Zelfs onze bedrijfsgorilla sprong over me heen zonder dat ik veel merkte. Zal wel ergens een liaan gevonden hebben waarmee hij zich over me heen slingerde…” Ze lachte vals en Fred bromde wat. “Mooi. Dit was het makkelijkste deel. We gaan nu voor het echie. Een stukje duurloop. Ik loop voorop en iedereen blijft bij. Niemand passeren, gewoon in een rijtje achter me aan lopen. Drie meter tussenruimte, zodat je kunt zien waar je loopt. En ik zeg niet hoever, dus je energiehuishouding moet je zelf regelen. Succes.”
Ik begon te rennen. Het eerste stuk, over een geasfalteerd fietspad in een pittig tempo. Toen over een overhard pad, iets rustiger. Een braakliggend stuk grond: nog iets kalmer aan. Toen weer over asfalt: een fors tempo, tot bij DT. Maar… ik liep het hek voorbij en rende nog een rondje van een kilometer. Toen wél het hek binnen en op de parkeerplaats stopte ik. Iedereen was keurig bijgebleven, ook Gerben.
“Goed lui… Netjes gelopen! Iedereen is bijgebleven, geen gemopper toen ik het hek voorbij liep… Keurig!” “Hadden we geen adem meer voor, Kees”, zei Marion hijgend. “Mooi. Doel bereikt dus. Naar binnen. Douchen, omkleden, lunch.” “En die lunch gaat gepaard met directiekroketten, mensen”, zei Theo. “Vanaf vanmiddag zwaaien Joline en Kees hier scepter, dus ben ik even lief voor jullie. Als compensatie voor alle ellende die jullie op je dak krijgen…” Een applausje volgde.
Ik nam Gerben bij de arm. “Ik zal je de douches even wijzen, Gerben. We hebben een paar gemeenschappelijke douches voor de heren, de dames hebben de luxe van éénpersoons douches.” Even later stonden we met een paar andere piraten en Theo onder de warme straal. “Dit is in mijn huidige bedrijf onbestaanbaar, Kees.” Gerben wees naar Theo. “De directeur samen met een aantal personeelsleden onder één douche…”
Theo knipoogde en zei droog: “Ook een directeur zit in zijn blote reet op de WC, Gerben. Er zijn zat lui die dat heel snel vergeten als ze eenmaal CEO zijn. Maar zo zit ik niet in elkaar.” Grinnikend droogden we ons af en kleedden ons aan. “Zo. En nu vette kroketten, lui.” Theo liep richting receptie en kwam even later met twee grote dozen terug. En gingen we in de groepsruimte rustig zitten en eten. Tijdens het eten keek ik af en toe naar Gerben. Hij deed leuk mee met de gesprekken: af en toe een rake opmerking, een lach en voor de rest zat hij de anderen goed te observeren. Met de lunch afgelopen nam ik hem mee naar mijn kantoortje.

“En?” Hij keek me aan. “Wanneer kan ik beginnen, Kees? Man, wat een sfeer… Genieten!” “Wat is je opzegtermijn? Dat is, denk ik bepalend…” “Ik zit in een jaarcontract. Het tweede, want hoofd Personeelszaken zei onlangs: “Een vast contract zit er niet in, meneer. Het is geen vetpot in onze business.” En na drie jaarcontracten moeten ze me een vast contract bieden. En dat willen ze dus niet.”
Ik schudde mijn hoofd. “Wat een sukkels… dus: je opzegtermijn?” “Een maand. En oh ja: er geldt een concurrentiebeding van een jaar. Dat is nog wel een dingetje…” Ik fronsde. “Ik heb een paar projecten voorbij zien komen in jouw map, Gerben. Zeer weinig overeenkomsten met die van ons. Jouw projecten in de offshore waren een uitzondering. Maar daarvoor hebben we ons juridische duiveltje…”
Ik deed de gangdeur open en liep naar de receptie. “An, kun je even komen?” Ze begon te lachen. “Ah, directiekoekjes!” “Nee dame, zover is het nog niet. Volgende week pas. Nu even Gerben uit de brand helpen, graag.”
Ik legde het probleem ‘concurrentiebeding’ aan haar voor. “Heb je je huidige arbeidsovereenkomst bij je?” Gerben knikte en pakte een klapper, haalde daar een aantal papieren uit en gaf ze aan Angelique. Die was even aan het lezen en keek toen op. “Ik zie hier één regeltje over concurrentiebeding staan, Gerben. Maar dat is een standaard-riedeltje, zonder feitelijke onderbouwing waarom een concurrentiebeding noodzakelijk zou zijn. Géén geografische aanduiding, wat inhoudt dat je dus nergens in deze business aan de slag zou mogen. Zelfs niet in Saoudi-Arabië, als je dat zou willen…
Geen enkele rechter gaat hierin mee. Bovendien moet er bij concurrentiebeding in tijdelijke contracten expliciet beschreven staan wáárom er sprake is én er moet een boetebedrag bij staan. Is niet het geval. Kortom: er is geen concurrentiebeding; dit is bangmakerij en gebakken lucht.” Ze keek Gerben aan.
“Bovendien zit DT niet in dezelfde branche als jou huidige bedrijf: Zij zitten voornamelijk in de chemie, DT zit veel meer in de petrochemie, de offshore en de scheepvaart.” Ze wachtte even en zei toen: “En als jouw huidige bedrijf er problemen mee heeft dat jij overstapt naar DT, wil ik best eens samen met jou een gesprekje aan gaan met het hoofd personeelszaken van jouw huidige werkgever…” Ze lachte vals. “Als hij daarna alsnog naar de rechter wil gaan, wens ik hem veel succes…” Toen stond ze op.

“Meneer de directeur ad-interim, is er nog verder iets van uw dienst?” Ze keek me spottend aan. “Flikker op, trutje. Volgende week. En dan krijg je directiekoekjes, niet eerder.” Ze gaf Gerben een hand. “Ik hoop dat je solliciteert, Gerben.” Toen verdween ze en Gerben keek me aan. “Niks veranderd sinds haar schooltijd. Toen was ze al reuze-slim en bijdehand…” Gerben keek me aan. “Ik wil hier heel graag gaan werken, Kees. Maar ik wil wel weten wat het me oplevert…”
“Ik kan je een indicatie geven, Gerben. Niet meer. Volgende week dinsdag is onze personeelsman er weer, die heeft er meer verstand van…” We zaten nog een kwartier te praten over arbeidsvoorwaarden, toen breide ik er een eind aan. “Ik moet als de bliksem naar Theo toe; samen met mijn vrouw Joline zijn we gedurende vier weken de directie van DT. Zo meteen het laatste stukje ‘hand over-take over’. Hij stopte zijn papieren in zijn tas.

“Nog een laatste vraag Kees, als dat kan? Tijdens de lunch zaten er twee dames bij het raam. Zussen volgens mij. Eén van die twee vroeg voordat we bokspringen iets over die reus die bij jullie rondloopt… Wie is die dame?” Ik fronsde. Welke van de twee dames Bongers… Ah, wacht: Margot had een opmerking over Fred gemaakt. “Dat is één van onze protegé’s, Gerben. Zij en haar zus wonen tijdelijk bij ons. Lang verhaal. Hoezo?” “Omdat de dame in kwestie best wel wat indruk op me maakte, Kees. Om het recht-voor-z’n-raap te vragen: Is ze getrouwd, heeft ze verkering of…?” Ik keek hem recht aan. “Als je meer over haar te weten wilt komen en kennis wil maken: kom, als je zeker weet dat je hier wil werken, nog maar een keertje buurten. Maar dan op een dinsdag of een donderdag: dan rennen we tussen de middag niet, maar maken een beschaafde wandeling in de omgeving.” Hij keek me aan.
“Zal ik zeker doen. Bedankt, Kees.” Een stevige handdruk. “Jij ook dank voor je tijd, Gerben. En je zweet tijdens het lopen.” Ik hoorde hem afscheid nemen van Angelique en toen ik de gang in liep was die leeg. “Kees!” Angelique riep. “Ga je mee naar Theo? Ik ben al tien minuten te laat voor de directiekoekjes…”
Ze greep mijn arm. “Wat denk jij van Gerben?” “Wat mij betreft is hij van harte welkom, An. Heeft veel in z’n mars. Stom dat zijn huidige bedrijf hem niet wil houden… Maar goed, daar zijn wij mee gebaat. Kóm. We zullen wel klappen krijgen van Gertie, maar…” Een klop op de deur van Theo’s bureau, die tegen de gewoonte dicht was. Na een paar seconden hoorden we “Ja?” en deed ik de deur open.
En wilde hem meteen weer sluiten: Gertie zat bij Theo op schoot. “Sorry!” “Kom binnen Kees. Doe niet zo gek. Joline en jij geven elkaar ook wel eens een knuffel in het openbaar. Dan mogen wij dat ook.” Gertie lachte. “Voorproefje op een hopelijk ongestoorde vakantie…” “Maar waar heb jij Joline gelaten, Kees?” “Op d’r bureau, denk ik. Begraven in de cijfertjes. Ik zal eens kijken. Kan even duren… Wie weet komt ze op m’n schoot zitten.”
Bits zei Gertie: “Jullie hebben al vakantie gehad, Kees. Tempo!”

De volgende twee uren waren hevig. Het technische verhaal kwam nauwelijks aan bod, dat hadden Theo en ik de voorgaande meetings al uitgebreid doorgesproken. Nee, nu was de besturing van DT het onderwerp en het financieel en juridisch deel. Enfin, daar hadden Joline en Angelique veel meer verstand van dan ik… Ik lette even niet op en werd door Gertie weer bij de les gehaald.
“Hé Kees, zit jij te dromen of… Sta eens op en haal de zussen Bongers eens hierheen. Zij hebben volgens Joline wat meer verstand van bepaalde zaken dan jouw echtgenote.” Ik begon te lachen. “Daarentegen heeft mijn echtgenote van ándere zaken weer meer verstand, Gertie…” “Kéés! Tot hier en geen millimeter verder, of je slaapt vier weken in de berging!” Twee blauwe ogen keken me boos aan.
“Jawel, mevrouw de directrice ad interim. Ik zal de dames Bongers even halen mevrouw de directrice…” “Schiet op, eikel!” Ik liep richting Backoffice. “Charlotte, Margot… kunnen jullie even meekomen? Theo en Gertie hebben jullie nodig.” Ze liepen achter me aan en even later zaten Theo en ik vrijwel buitenspel. De hele discussie draaide om bedrijfseconomie.
Theo stond op en wenkte me. “Kom, we gaan even een kan thee halen voor de dames. Hier kunnen we toch niet aan tippen.” In de koffiecorner, terwijl de thermoskan vol liep met heet water, keek hij me aan. “Man, wat ben ik blij dat ik vorig jaar die brainwave kreeg om jouw echtgenote aan te nemen… Anders hadden Gertie en ik niet de moed gehad om er vier weken tussenuit te gaan. “ Ik keek nieuwsgierig. “Hoe deed je dat dan voor die tijd, Theo?”
Hij bromde. “Eén week, met moeite. Kijk, Gonnie, Erica en Denise zijn gouden meiden en ze hebben me enorm geholpen in de eerste jaren van DT, maar nu we langzaam maar zeker groter zijn geworden… Erica zei een paar weken terug tegen me: ‘Theo, ik heb het nog steeds vreselijk naar m’n zin hier, maar ik merk dat sommige zaken me te ingewikkeld worden. Die heb ik gelukkig kunnen overdragen aan de zussen Bongers, die draaien hun hand er niet voor om. En dan kan ik me weer lekker op inkoop storten. Dát is mijn vak, dáár heb ik plezier in.’
En ik heb haar gerust kunnen stellen: inkoop doet ze prima. Maar die zussen… Ook gouden meiden.” Hij pakte de thermosfles weer op en achter hem aan liep ik naar zijn kantoor. Daar waren vier dames nog steeds in een pittig gesprek over bedrijfseconomie gewikkeld. “Hé meiden, kappen nu; even een kwartiertje pauze.” Gertie keek op. “Oh, de chef himself… Met wat te drinken! Goed van je, Theo!”
“Wat te drinken? Oh, dan wil ik ook directiekoekjes… Jummie!” Angelique keek plagend.
Theo greep in een kast en pakte een trommel. “Hier… Wie weet ga je ervan groeien.” Ze deed de trommel op pakte twee koekjes. “Hé mevrouw Jacobs! Geen twee koekjes bietsen!” Gertie keek verwijtend. “Eéntje voor mijn roommate, Gertie.” Die bromde wat. Even later gingen ze door met economische praat. Tot half vier, toen sloot Gertie de klapper waar ze een aantal zaken in had gezet.

“Zo. Klaar. Wij gaan zo meteen lekker op vakantie terwijl we weten dat DT in goeie handen is. Ze keek ons aan. “Dank jullie wel. En Angelique: jij rijdt zo dadelijk met Henry mee naar ons huis voor de overdracht dáár.” An knikte. “Wat gaan jullie doen in je vakantie, Gertie?” Joline keek haar wat plagend aan en Gertie trok een wenkbrauw op. “Jij lacht nogal verdacht, mevrouw Jonkman…”
“Nou, Theo vertelde dat jullie terug gingen naar de plek van jullie eerste vakantie samen. En ik vroeg hem toen of jullie toen nog wat van de omgeving hebben gezien of alleen de binnenkant van jullie tentje..”
“Jolién!” Ik plofte zowat. “Dat kun je niet maken!” Maar Gertie lachte liefjes. “Laat mij maar even, Kees… Lieve Joline, vind je het erg als ik je antwoord op deze vraag even schuldig blijf?” En met een blik op Theo klonk het snijdend: “En jij ook, meneer Koudstaal!” “Natuurlijk schat…” We proestten het uit. “Bij jullie is de rolverdeling net als bij ons, zie ik wel”, mopperde ik. “En bij ons!” zei Angelique er meteen achteraan.
Gertie gniffelde. “Ja. Heb ik even goed geregeld hé?” Margot en Charlotte zaten het geheel aan te kijken. “Ik weet nog niet of dat later bij ons ook gaat lukken…” zei Charlotte zachtjes. Gertie boog zich naar hun toe.
“Luister meiden: als je je opleiding wegflikkert en jezelf achter het aanrecht opsluit ben je niet goed wijs. Zeker jullie niet. Jullie zijn allebei bijzonder bij de pinken…” Ze dacht even na.
“Theo en ik zijn geen kerkgangers. Maar een paar dingen hebben we wel meegekregen uit onze jeugd, van onze ouders. Onder andere dat je je talenten moet gebrúiken. En niet moet begraven. Jullie hebben heel veel talenten: doé er iets mee.
En als jullie potentiële partners eisen dat jullie na jullie bruiloft achter de geraniums gaan soppen, poetsen en kinderen baren: geef betrokkene een trap onder zijn reet en draai ‘m de rug toe. Dan is hij jullie niet waard.”

Joline knikte. “Zo is dat, meiden!” Ik keek Theo aan. “Pittige echtgenote heb jij, hoor…” Een strenge blik van Gertie snoerde hem de mond. “Ik zeg even helemaal niks, Kees…” Ik knipoogde. “Overigens, Kees: over twee weken, op de maandagavond, is er zo’n netwerkbijeenkomst van de KvK. Als je zin hebt: ga er heen. Samen met Joline.” Ik trok een smerig gezicht, maar Theo zei: “Ja, ik weet dat je niks in ziet, maar doe het toch maar. Ik heb het al vaker gezegd: technische kennis is leuk, maar relaties zijn handiger voor de naamsbekendheid en het binnen halen van orders.”
“Gatverdamme, Theo… Ik ken daar niemand. En diep in m’n hart ben ik nog steeds die ijsberg, hoor.” “Je hebt een hele knappe dame naast je om de aandacht te trekken, Kees.” Gertie zei het zachtjes, maar zeer nadrukkelijk en Joline trok een wenkbrauw op. Ze knikte. “Ja, dat meen ik. Soms helpt de charme van een vrouw best wel goed om nieuwe contacten te leggen. De eerste paar keren ging Theo alleen. En kwam met lege handen thuis. Toen ben ik een keertje mee gegaan en bingo… we kregen contact met een redelijk groot bedrijf uit Rotterdam en een paar weken later hadden we aardige klus binnengehaald.” Ze gniffelde.
“Joline: zeg gewoon wie je bent en wat je doet. Voorkomt ellende. Zoals kerels die in ruil voor een nachtje met die leuke jongedame wel een opdracht verstrekken. En met jouw ogen kun je kerels prima op afstand houden.” “En anders wel met haar oorvijgen of haar pumps…” mopperde ik. “Of twee bekers heet theewater”, giechelde Margot.
We schoten in de lach en Theo zei: “Gewoon doen, Kees. En Joline. En als je het drie keer niks vindt: ook even goeie vrienden.” Hij stond op en reikte naar Gertie. “Mooie blonde vrouw… Ga je mee? Dan laat ik je de plek zien waar ons tentje stond, tijdens onze eerste vakantie…”
Gertie gniffelde. “Lijkt me een goed plan. Want van de omgeving heb ik toen niet zoveel gezien, geloof ik…” We schoten in de lach. “Kom Angelique, Marion haar koekje geven, Henry ophalen, spullen pakken en achter ons aanrijden. Joline, Kees, meiden…” Gertie gaf ons een knuffel. “Succes deze weken. En alleen bellen als er écht paniek is, oké?” We knikten braaf. Theo gaf mij een hand, de dames ook een knuffel. “Dank jullie wel. We gaan met een gerust hart lekker vakantie vieren!”

Even later waren ze vertrokken. Op Theo’s tafel stonden hun kopjes nog en de koektrommel. Ik jatte er een koekje uit en Joline keek verwijtend. “Als ze terugkomen, zijn deze koekjes beschimmeld… kunnen we niet maken, schat.” Ze zuchtte. “Húp, jij ook je spullen pakken. Over vijf minuten instijgen; vanavond de laatste dansles! En we maken er wat fraais van, zodat Carlos en Juanita omkomen in de nieuwe leerlingen!” Een tik op mijn billen volgde. “Omkomen doen ze toch wel, schat. Ze lachen zich dood als Fred in z’n tutuutje aan komt walsen…”

Op weg naar Veldhoven reed ik op de automatische piloot en zei weinig. Dat viel op en toen we langs De Lucht reden vroeg Charlotte dan ook: “Kees… Je bent stil. En op vrijdagavond zijn we dat niet van je gewend. Dan worden er grappen gemaakt over dansles en zo…”
“Sorry Lot, maar het vloog me net een beetje aan. Wij zijn nu verantwoordelijk voor DT. En dat is een last die ik behoorlijk op m’n schouders voel.” Het was even stil. Toen schoot Margot uit. “Kees, dat is onzin. Nergens voor nodig. Alle teamleiders staan om jullie heen, Angelique, Fred, wij… Als je ergens een beslissing over moet nemen waar je vragen over hebt roep je de hele club bij elkaar en dan leg je voor wat er aan het handje is. En ja, dan krijg je een aantal onderbouwde meningen waar jullie een beslissing over moeten nemen. Is dat zwaar? Kan ik me niet voorstellen, want zo doet Theo het ook.”
“Het is zijn geld, Margot. Nou ja, 80% is van Gertie. Misschien nog wel veel enger…” “Klets niet, Kees Jonkman. Wij houden de tent prima draaiende met z’n allen. Joline, zeg er eens wat van!” Naast me bleef het stil, totdat ze zei: “Ik zit ook een beetje met een donkere wolk boven me, meiden. Vorig jaar was ik lekker simpel receptioniste en Kees was lekker simpel teamleider. Nu moeten we een bedrijf van meer dan 40 medewerkers draaiend houden.”
Charlotte stak haar hoofd tussen de voorstoelen door. “Nou moeten jullie eens goed naar ons luisteren… DT is een uiterst florerend bedrijf, dat hebben we deze week gezien. Met prima personeel. En dat personeel gaat voor jullie net zo door het vuur als voor Theo en Gertie, dat weet ik zeker. Kortom, Joline en Kees: hou op met dat gepieker! We gaan vanavond lekker dansen. Even de zinnen verzetten, want jullie hebben dat nodig. Als we thuis komen gaan jullie lekker douchen en omkleden in mooie danskleding. Dan gaan we samen opeten wat Margot en ik gekookt hebben, drinken we nog een kop koffie en dan gaan we richting Carlos en Juanita, Fred en Wilma en de andere leden van ons octet…” Ze grinnikte even. “…en niet te vergeten naar Marije-nu-zonder-beugel. Lekker losgaan op mooie muziek. Begrepen?”
“Ja Lot, je hebt gelijk Lot, ik zal genieten van Marije, Lot…” “Mooi zo”, bitste ze terug. “Joline mag een pets op je kop geven als de motor uit is.” We grinnikten samen en Joline draaide zich naar haar om. “Dank je wel voor je peptalk, Lot. Hadden we even nodig, nietwaar Kees?” Ik knikte en keek in de binnenspiegel, recht in de ogen van de dames.
“Lief van jullie dat jullie zo om ons geven.” “We zijn blij dat we iets terug konden doen, Kees.” Lot knipoogde. “En vanavond willen wij met jullie allebei dansen. Desnoods de Radetskymars.” We schoten nu voluit in de lach. “Ja, dat zal op prijs gesteld worden… Plotseling een paar hoge gilletjes door de zaal en de zussen Bongers die de zaal verlaten terwijl de één over haar linkerbil wrijft en de ander over haar rechterbil… Zal Juanita wel iets van gaan vinden,denk ik…” Joline giechelde.

Kortom: in een goeie stemming kwamen we thuis aan. Joline en ik werden naar de badkamer verbannen. “Wij koken! Lekker douchen en mooi aankleden! We willen straks trots op jullie kunnen zijn!” Lot keek waarschuwend. “Kom schat, met de smoes ‘Maar ik moest me toch mooi opmaken?’ verdwijnen we voor een uurtje in de slaapkamer…” Ik trok Joline mee en hoorde nog net de lachjes van de zussen. Joline trok me in de slaapkamer tegen zich aan. “We redden het samen wel, piraatje van me. Don’t worry.”
Een kus volgde en daarna een zacht: “Ik ga jou vanavond grondig afleiden, Kees.” Ik keek gespeeld wanhopig. “Toch niet tijdens het dansen? Dan bak ik er niks van…” Ze keek me aan. “Zeker weten van wel. Af en toe draaien, zodat mijn rokje wat opwaait… Dan denk jij maar aan één ding. En nee, dat is niét DT.” Toen liet ze los. “Kom. Uitkleden en douchen.” Fris kwamen we onder de douche uit.
Joline rommelde in mijn kledingkast en pakte mijn nette, blauwe kostuum er uit. “Dit aantrekken, liefje. En je Veteranenspeld er op. En gewone, nette schoenen. Ik wil trots op je zijn.” Ik gehoorzaamde braaf. Die nette schoenen was ik wel blij mee; de ‘dansschoenen’ met witte accenten vond ik niks. Joline trok een wijde, felrode rok met allemaal laagjes aan. Zoals gewoonlijk voor de dansles liet ze er een onderrokje iets onder uit steken. En daar onder zag ik prachtige benen, nu in een donkere panty met klimplanten aan de buitenzijde van haar benen. Een witte blouse met transparante mouwen volgde; Een brede zwarte riem om haar slanke middel en een zwart-fluwelen band sierde haar hals.
“Me opmaken doe ik straks wel, Kees. Eerst eten.” “U ziet er nu al fabuleus uit, Freule. Alle kerels…” Ze onderbrak me. “Jaja, die liggen aan m’n voetjes, Kees. De smeerlappen. Allemaal in de hoop een glimp van mijn volmaakte bovenbenen te kunnen zien. Of via die klimplanten er in te kunnen klimmen. Mooi niet; de enigen die dat mogen wonen in dit huis.” Ze giechelde even en trok me mee. “Kom. Eten.”
We liepen de kamer in en ze draaide sierlijk een rondje. “Zo meiden… Gereed voor de flamengo!” Twee zachtje fluitjes klonken. “Wat mooi Jolien!” Ze lachte. “Ik heb nóg twee van dit soort rokken. Die trekken jullie straks aan. Moet je eens kijken hoeveel kerels dan hun ogen niet van jullie af kunnen houden.” Het eten smaakte prima; de zussen kookten nét iets anders dan wij en dat beviel goed. Na het eten ruimde ik de tafel op; de zussen verdwenen met Joline in de slaapkamer. Om er na twintig minuten weer uit te komen.
“Kees… Jouw mening graag.” Joline duwde Lot en Margot naar voren. “Dames… Ik durf het woord ‘meiden’ niet meer in m’n mond te nemen bij het zien van zoveel charme. Jullie zien er fantastisch uit!” Beiden een zelfde soort rok aan als Joline, Marcot in diepblauw, Lot in het geel. Ook beiden een witte blouse aan, een brede ceintuur om hun slanke middel en alle drie prachtig opgemaakt. “Alle kerels balen vanavond als een stekker dat Carlos en Juanita op vakantie gaan en ze zes weken geen dansles hebben…”
Ze lachten zachtjes en Charlotte zei ondeugend: “Mooi. Dan heb ik zes weken de tijd om Ben om mijn vinger te winden. Want dat wil ik gaan doen.” We keken haar even aan en toen zei Joline: “Als je hem zo’n leuke kerel vind… Go for it, Lot.” En Margot giechelde: “Dan zoek ik wel een ander willig slachtoffer.” Ik hield mijn mond; dat andere willige slachtoffer zou wel eens sneller in beeld kunnen komen dan zij dacht. Ene Gerben… “Kees, pak je fototoestel eens! Ik wil hier een paar foto’s van! Girls only.”
Ze sloegen hun armen om elkaar heen en ik maakte een paar foto’s van het drietal. Op het balkon, in de avondzon. We bekeken de resultaten op het schermpje. “Prachtig, meiden! Jullie stralen!” Margot giechelde: “Zullen we er een paar opsturen naar Groot-Ammers? Naar onze ex-potentiële bruidegoms en meneer en mevrouw Bongers? Die krijgen een acute hartaanval.” Charlotte keek haar smerig aan. “Heb je nu al aan de Tia Maria gezeten, zus? Ben jij gek geworden…” “Kom dames. Tasjes pakken en instijgen. De tango’s wachten.”

Ik sloot af en even later later reden we weg. “Kees… Jolien…” De stem van Margot klonk wat verlegen. “Yes, dame?” “Mogen we vannacht weer samen met jullie…” Joline draaide zich om. “Lot, hoe denk jij daar over? Jij ziet wel wat in Ben. Wil je dan nog wel…” Ik hoorde Charlotte zachtjes lachen. “Ik moet nog wat dingetjes leren, Jolien. En jullie kunnen me daar prima mee helpen. ‘Huiswerk’ zeg maar…” We schoten in de lach en Joline zei: “Jaja… Met een mondelinge overhoring zeker?” Droog antwoorde Lot: “Nee. Met een practicum.” “Tutje”, bromde ik en Joline zei: “We zien er naar uit, meiden. Maar nu eerst lekker dansen! Ook met die andere gekken van ons octet!” “Ja. En met Fred. En Wilma. En Marije…” zei Margot ondeugend. Er klonk een zachte grom naast me.
“Ehh… Margot: mevrouw Jonkman heeft wat bezwaren, geloof ik. Ik denk dat dat gaat over de combi ‘Kees en Fred’…” “Inderdaad! Want als Fred in z’n tutuutje aankomt, ga jij natuurlijk meteen voor de bijl, meneer Jonkman!” “Ja schat. Ik zal niet al teveel naar Fred z’n benen kijken schat.” Op dat moment draaide ik de parkeerplaats van de dansschool op. “Oké, einde discussie. Vanaf dit moment doen we weer gewoon, graag, dames.”
Toen we naar binnen liepen hoorden we Fred en Ton al grommend samen lachen. “De rest van het octet is er al, geloof ik. Laten we maar eens kijken.” Juanita stond bij de deur van de bar. “Zóóó… Dát ziet er leuk uit, dames! Uiterst geschikt voor een mooie Flamengo. Kom maar binnen, de rest van jullie gezelschap is er al!” In de bar zaten Claar, Mel, Ton, Rob, Wilma en Fred al achter een drankje. “Goede avond allemaal!”
Ze keken om en er klonken wat lage fluitjes. “Wat zien jullie er fraai uit, dames!” “Nogal. Dat zou je niet verwachten bij een stelletje droogstoppelige economen…” Fred natuurlijk. Joline liep op hem af. “Zeg meneer van Laar: niet zo minachtend over mijn vriendinnen hé?” “Hoezo alleen jouw vriendinnen Jolien? Jij bent toch ook econoom?” Ze keek Wilma aan, haar hand geheven. “Mág ik?” Wilma knikte. “Ja hoor. Maar alleen op z’n oor.” Ze giechelde. “Er zijn nog wat plekjes waar ik…” “Teveel info!” onderbrak Ton haar snel.
Joline haalde uit, maar ik was haar te snel af en onderschepte haar hand. “Nee mevrouw, dat doet u niet met mijn buddy. Dan loopt u keihard tegen Kees Jonkman aan, begrepen?” Joline keek om en glimlachte. “Oh, Kees de IJsberg? Die smelt al als ik hem aankijk.” Haar blik veranderde. “En nu mijn pols loslaten, Kees, of ik word heel onaangenaam in de omgang!” Ik gehoorzaamde en Joline streelde even over Fred z’n wang. “Jij had het over droogstoppels? Die voel ik nu. Op je wang, vriend. Je hebt je niet geschoren voordat je hierheen kwam. Foei!” “Geschoren misschien niet, maar gedoucht wél, Jolien.”
Wilma lachte liefjes, Joline zuchtte en Fred en ik gniffelden. “Leggen we nog wel een keertje uit, lui”, zei ik tegen de rest. Op dat moment kwam Carlos de bar binnen. “Lieve dames, beste heren… Zullen we gaan dansen? Over een half uurtje gaat de zaal open voor potentiële nieuwelingen, dan moet u wel een beetje opgewarmd zijn.” En met een blik op Melissa: “Om van ‘bezweet’ maar niet te spreken.” Mel werd een beetje rood, snauwde: “Rotzak!” “Dat krijg je als je tegen mij jokt, Melissa.” Ze stak haar tong uit, greep Rob’s hand en liep snel naar binnen.
Ik werd nieuwsgierig. “Carlos, je had precies de goeie zus te pakken. Hoe deed je dat?” Hij keek triomfantelijk. “Gegokt, Kees. Ze stond naast Rob en heeft een groene jurk aan. Op jullie trouwen hoorde ik dat dat de lievelingskleur van jouw zus Melissa is.” Ik stak een duim op. “Keurig hoor! Er zijn er niet veel die die twee uit elkaar kunnen houden. Nou ja, behalve Rob en Ton dan.” Juanita stond al klaar, microfoon in haar handen. “Dames, heren: welkom. We gaan ons een halfuurtje opwarmen. Niet meteen voluit Zuid-Amerikaans, maar eerst wat rustige werkjes. Spieren soepel maken en zo. Als de nieuwe belangstellenden erbij komen, gaan we even los met een paar tango’s. Daarna weer kalm aan en dan hoop ik dat u een van de nieuwelingen ten dans vraagt. En het leuk maakt voor hem of haar!” Ze keek waarschuwend.
“Nee, even zonder dollen: vorig jaar stond u hier ook voor de eerste keer en u bent gebleven. Dát is de beste reclame die we kunnen hebben! Bovendien…” Ze glimlachte. “In tegenstelling tot STER-zendtijd levert uw reclame ons nog geld op ook. Daarom zijn ook uw drankjes vanavond gratis.” Applaus klonk en daarna begon de muziek. Een rustige wals van zoon Strauss en ik gaf Joline een handkus. “Weinig kans dat je me hierop aan het draaien krijgt, Kees”, hoorde ik plagend in mijn oor. “Dan draai ik je vanavond in bed wel een paar keer extra, schat.” Een knipoog kwam mijn kant uit en héél zachtjes hoorde ik in m’n oor: “Lijkt me heerlijk, Kees.”
Ik trok Joline even naar me toe en kuste haar snel. En op hetzelfde moment zag ik de dame die vorige week commentaar op ons ‘close’ dansen had gegeven naar ons kijken. Deze keer met een hautaine blik. Gelukkig draaiden we; de blikken van de dame en de mijne hadden elkaar misschien een halve seconde gekruist. Maar ik wist genoeg; de dame in kwestie en ik zouden geen vrienden worden. Mooi, had ik ook geen behoefte aan.
Een paar dansen volgden en toen kwamen er een aantal nieuwe mensen binnen: de belangstellenden voor een volgende cursus. Carlos hield een zelfde soort welkomstpraatje als negen maanden geleden en vervolgens startte de muziek. Een rustige, bijna statige tango. Joline glimlachte naar me toen ik haar hand vastpakte. “Nou Kees… Doe je best! Carlos en Juanita rekenen op je!” Ik schoot in de lach. “Maffe tut… Ik zal je een paar keer laten draaien, dan schrijven de nieuwe heren zich acuut in.” Nu proestte Joline het uit. Enfin, we volgden de muziek en al met al zag het er wel aardig uit, vond ik. Een paar nieuwe mensen liepen ook de vloer op.

“Hup Kees. Vraag een dame of ze met een ijsberg wil dansen. Ik ontferm me wel over een zielige heer.” En meteen draaide ze zich om. Ik keek even, maar de nieuwe dames bleven óf aan de kant staan, óf hadden al een partner gevonden. Dus liep ik ook naar de kant en keek naar de dansers. Joline leidde een jonge knul die in ieder geval een beetje danservaring leek te hebben. Mel en Claar hadden zich ook over een nieuweling ontfermd, maar Lot en Margot stonden weer aan de kant. Ik liep naar hen toe. “Met wie van deze verbluffend mooie dames mag ik een rondje dansen?” Charlotte duwde Margot naar me toe. “Hup zus. Met die knappe vent mee!” “Geen straf, lieverd”, lachte Margot en gleed in mijn armen.
“Hoi Kees. Alles in de hand?” Ik streelde haar rug even. “Zo te voelen wel, Margot.” Ze lachte lief. En meteen hoorde ik achter me een damesstem: “Zo, meteen maar een ander aan de haak geslagen, jongeman?” Wel allemachtig! Wéér die trut die me vorige week ook al dwars zat. Margot kneep in mijn hand. “Niet op reageren, Kees”, hoorde ik zachtjes.
We dansten verder en even later zag ik haar dansen met de man waar ze vorige week ook mee was. Haar man? Het zou me een biet zijn…
De dans erna danste ik met Charlotte: een vlotte Chacha. Ging lekker; Lot danste soepel. En regelmatig moesten we ‘close’ dansen, wat we beiden niet zo erg vonden. “Je danst heerlijk, Kees”, zei ze aan het einde van de dans. “Jij ook Lot. Je komt lekker los, en dat mag hier.”

De stem van Carlos klonk via de geluidsinstallatie. “Dames en heren… Ik zie nog steeds een aantal mensen die nog niet op de dansvloer hebben gestaan. Wees niet bang; ruim een jaar geleden wisten de mensen die nu voor u dansen nauwelijks het verschil tussen hun linker- en hun rechtervoet. Stonden ze net zo te aarzelen als u. Het is nergens voor nodig om u te schamen; autorijden leer je ook niet in één lesje. Als u niet de vloer op gaat, leert u het nooit, dus…” Carlos keek vervolgens de zaal in. “Mag ik de routiniers verzoeken om een van de nieuwe mensen te vragen om te dansen?” Hij gniffelde een beetje. “En er voorzichtig mee te zijn? Dank u wel.” Ik liet Lot los. “Ik ga even zoeken, Lot.” Ze knipoogde. Ik liep naar een zijkant en vroeg aan een dame van een jaar of veertig: “Mevrouw, mag ik u vragen om met me te dansen?” Ze werd een beetje rood. “Ik kan absoluut niet dansen, meneer…” Ik stak mijn hand uit. “Jonkman. Kees Jonkman. Maar zoals Carlos al zei: staand aan de kant leert u het nooit. Mag ik u een beetje coachen? Tenminste…” Ik keek naar de man die naast haar stond. “Als u het ermee eens bent?”
Hij knikte. “Ga je gang.” Ik leidde de dame de vloer op en rustig leidde ik haar door een paar simpele pasjes heen. Ze had het vrij snel door en begon er lol in te krijgen. “Dit is leuk, Kees!” Ik knikte. “Maar… Geloof je me als ik je vertel dat ik negen maanden geleden óók met het angstzweet in de oksels aan de kant stond?” Ze keek ongelovig en ik knikte. “Jazeker! Maar ik had een stok achter de deur: in Juni zijn mijn echtgenote en ik getrouwd, en wij moesten natuurlijk wel het bal openen. En mijn echtgenote, Joline, kon toen al uitstekend dansen, maar ik was de houten Klaas. Dus kreeg ik thuis privéles…”
De dame lachte. “Ja, dat motiveert wel. Ik heet trouwens Ageet en mijn man heet Han.” “Mooi, Ageet. Welkom hier. Ik hoop dat je aansluit. En je man natuurlijk ook; dansen is écht plezier voor twee.” De dans was afgelopen en ik bracht haar terug naar haar man. Ik bleef even bij hen staan kletsen. Het was een aardig stel.

Joline kwam naar ons toe en ik stelde haar voor. Joline stak haar hand uit naar Han. “Wil je met mij dansen? Dan ontfermt Kees zich wel over je echtgenote.” Hij pakte Joline’s hand en liep met haar mee de vloer op. Ageet liep met mij mee. “Wat heb jij een knappe vrouw…” Ik knikte. “Ja. Beauty and brains; ze is bachelor bedrijfseconomie en hoopt volgend jaar haar Master te hebben. En daarnaast is ze ook op andere gebieden reuze slim en houdt van dezelfde flauwe humor als ik. En ze loopt hard met als specialiteit sprint. Ik ben meer van de duurloop.… Kijk uit, achter je!” Ik loodste haar langs een ander paar. Even later stonden we weer aan de kant: Han bedankte Joline, Ageet bedankte mij. “Als jullie het niet erg vinden, dansen we nu weer even met elkaar!”

De volgens dans startte: een opzwepende rumba. “Nu zal ik je een paar keer laten draaien, mevrouw Jonkman!” Joline gniffelde. “Hou je er rekening mee dat je dan bewusteloos wordt geslagen door een aantal kerels die vervolgens die bloemen op mijn benen willen bekijken? ’t Is maar een waarschuwing, Kees…” Meteen liet ik haar draaien en ja: haar rok wervelde behoorlijk op. “Oh la la mevrouw Jonkman… Wát een mooie benen!” Joline giechelde. “Nog een keer Kees. Goed voor m’n zelfvertrouwen…” En ze draaide nog een keer. “Houden jullie het een beetje fatsoenlijk hier? ’t Is hier niet de Moulin Rouge, hoor.” Weer dezelfde stem achter me. Ik keek om en jawel: diezelfde irritante dame.
“Gewoon doordansen, Kees. Na de les haar een lesje leren, nu niet.” Ik gromde. “Da’s de tweede keer vanavond, Jolien. En vorige week ook al. Ik ben een beetje klaar met die trut.” “Straks, Kees. Geen scéne maken op de vloer.” Ze gleed in m’n armen en zoende me even. “Ontdooien, ijsbergje van me…” Gedurende de dans voelde ik de kwaadheid van me af glijden. Ik zou zo wel even met Juanita praten, die regelde het wel…
Ton kwam met Claar onze kant uitdansen en Ton tikte mij af.”Mag ik even met mijn mooie zus dansen, Kees?” Ik gaf Joline’s hand aan hem en Claar gleed in mijn armen. “Zo, rooie… Lekker swingen met je luitenant?” Ze knikte en gaf me een zoen op m’n wang. “Ja. En nu lekker met een majoor. En wie weet, kom ik nog een maarschalk tegen…” “Hé zus, je zit op dansles. ’t Is geen Stratego.” Ze gniffelde. “Nee, dat niet. Maar het heeft wel wat voordelen boven Stratego.” Ze draaide snel en trok mij toen strak tegen zich aan.
“Lekker met mijn grote broer dansen…” Ze keek me aan. “We hebben je best wel gemist toen jullie in Noorwegen zaten, Kees.” Ik keek vragend en ze knikte. “Jolien en jij zijn… hoe zal ik het zeggen? Een beetje de gangmakers van ons clubje.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, Claar. Dat zijn we, ieder op zijn beurt, allemaal. Als het zo uitkomt. En ik hoop dat Lot en Margot ook zo mee gaan doen. Af en toe een voorstel om iets samen te doen. Een wandeling op de Grebbeberg, een keertje dansles in Malden, Chinees eten bij Rob en Mel, vorige week…”
Ze keek zuinig. “Dat zal bij Ton niet gebeuren, Kees. Zijn flatje is net zo groot als jouw huiskamer. Met z’n tienen slapen gaat daar niet lukken.” “Maakt niet uit, schat. Dat komt nog wel een keer. Als hij maarschalk is.” Even later was de dans ten einde en ik leverde Claar af bij Ton. “Hier knul, je eigen meissie terug. Mag ik de mijne weer?” Grinnikend gaf hij Joline een zoen op haar wang. “Heerlijk om weer eens met jou te dansen, mooie zus.” Joline sloeg haar armen om Ton heen en kuste hem terug. “Mijn lieve, stoere broertje. Dank je wel, Ton.”

Juanita kondigde de wisseldans aan en legde de spelregels uit. Het was een rustige chacha, die iedereen mee zou kunnen dansen. Na een paar maten werd Joline afgetikt door Marije. “Hé Marije… Fijn om weer eens met jou te dansen!” Ze knikte. “Idem hier, Kees.” Rustig schoven we over de vloer. “Wat ziet jouw vrouw er schitterend uit, Kees…” Ik knikte. “Helemaal mee eens. En ze weet het donders goed, de ondeugd…” Marije lachte. “Soms heb je als vrouw wat hulpmiddelen nodig om een man te lokken, Kees.” Ik knikte zielig. “Klopt. En ik ben de sigaar…”
Ze keek me aan. “Als je nu zegt dat je het erg vindt, ben je een enorme leugenaar, Kees.” Ik knikte. “Ook dát klopt, Marije. Ik ben de gelukkigste vent van Nederland, omdat ze met mij wilde trouwen.” “Goed zo. Dat wilde ik even horen. Dááág, Kees…” Ze draaide van me weg en tikte Melissa aan, die met Charlotte danste. Mel lachte breeduit en sloeg een arm om me heen. “Hoi zuster… Lekker om met jou een chacha te dansen.” “Hé mooie broer van me…”Ze draaide in mijn armen en legde haar hoofd ruggelings op mijn schouder. Toen draaide ze weer terug.
“Ik kon, tussen je borsten door, rechtstreeks in je navel kijken, zus…” fluisterde ik in haar oor. Ze giechelde. “Doe ik bij Rob ook wel eens. En hij kan het wel waarderen, Kees.” Ik grinnikte. “Ja, dat zal wel, rood krengetje.” “En Jolien? Kun je bij Jolien ook zo ver in haar decolleté kijken?”
Ze keek plagend en ik keek streng. “Dienstgeheim. Mag ik niet over uitweiden, anders slaap ik een week in de berging.” Even dansten we zonder te kletsen verder, toen zij ik: “Ik ga zo meteen even bij Juanita klagen, Mel. Die trut die jij vorige week uitfoeterde is weer bezig. Heeft nu al twee keer een stekelige opmerking gemaakt tijdens het dansen. Ik ben het beu.” Ze keek om zich heen. “Die dame in die rode jurk met witte pumps?” Ik knikte. “Dat lossen we anders op, Kees… Ik tik haar zo wel af, dan mag jij even met haar dansen. En haar vertellen wat je van haar vindt. En als ze stennis maakt, dan pas overleveren aan Juanita.”
En nog voor ik kon reageren leidde Mel me naar het stel toe en tikte de vrouw af. De dame schrok toen ze zag met wie ze zou gaan dansen, maar ik pakte haar hand en leidde haar.

De eerste maten zei ik niets, maar ik merkte aan alles dat ze zich niet op haar gemak voelde. “U gaat even niemand aftikken, mevrouw. Ik wil u even iets mededelen. Vanaf nu heeft u geen commentaar mee op mij, mijn vrouw, mijn zussen, zwagers of onze vriendinnen. Wij zijn hier met tien vrienden, vriendinnen en familieleden; en we vinden het heerlijk om met elkaar te dansen. Omdat we gek zijn op elkaar. Uw opmerkingen en stekelige blikken worden niet als ‘prettig’ ervaren, laat ik het maar netjes zeggen. Ik heb u vorige week al verteld hoe ik over uw bemoeizucht denk en een van mijn lieve roodharige zusjes heeft dat nog eens dunnetjes overgedaan, geloof ik; als die waarschuwing nog niet genoeg blijkt te zijn, ga ik met Carlos en Juanita praten. Ben ik duidelijk?”
Ze knikte wat schuw. “Mooi. Dan neem ik aan dat zo'n incident zich niet meer voordoet. Fijn.” Ondertussen was de dans bijna aan het einde gekomen en maakten we de laatste draai.
En toen de muziek stopte gaf ik haar een handkus. “Dank voor deze dans, mevrouw.” Ze keek me aan. “Mag ik u wat vragen? Die rode tweeling… zijn dat uw zussen?” Ik knikte. “En die dame met die lange blonde haren uw vrouw?” Weer een knik. “En mijn zussen hebben beiden een relatie met de broers van mijn vrouw…”
“en nee, die zijn nog niet getrouwd, maar dat gaat wél gebeuren, reken daar maar op, mevrouw!” De stem van Mel achter me, nogal strijdlustig. “Mooi zo, zuster. Daar ga ik je aan houden.” Rob, aan de andere kant, ook achter me. Een man kwam naast haar staan. Duidelijk haar partner.
De dame keek ons aan. “Sorry voor mijn gedrag dan. Jullie gaan op zo’n vrije manier met elkaar om… Ik dacht met een soort commune…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee mevrouw. Voor de flower-powertijd zijn we een beetje te jong. We houden enorm van elkaar, dat is alles.” “Ja, en dat is meer dan genoeg”, hoorde ik een lieve stem naast me zeggen. “Hé schoonheid…” Ik gaf Joline een kus.
“Problemen, Kees?” “Niet meer, schat. Deze dame heeft zich net verontschuldigd voor haar gedrag vorige week en vandaag. That’s it.” Ik draaide me naar de dame toe. “En u danst goed, voor zover een botte techneut als ik dat kan beoordelen. Fijne avond verder, mevrouw, meneer.”

Ik maakte rechtomkeert en liep richting bar, Joline naast me. Op een kruk zittend hoorde ik Fred z’n voetstappen achter me. “Hé maat… Heb jij de pest er in?” Ik keek in zijn ogen. Die stonden peilend. “Nee Fred, niet meer. Ik heb zojuist iemand verteld dat wij niet zo gediend waren van haar commentaar over onze omgangsvormen. En, hoeveel schoorvoetend, maakte ze haar excuses. That ’s it.”
“Hmmm… Het leek even op je op een appélplaats stond. Je marcheerde zo ongeveer naar de bar, zag ik. En ik ken dat loopje van jou, dan ben je nijdig.” Naast me klonk een lief lachje. “Ik ook Fred. Vorig jaar liep hij in Gorinchem ook zo, als hij langs mij desk liep. Met z’n uiterst correcte “Een fijne avond, mevrouw.”
Ze giechelde. “En over een paar dagen hebben we een jaar een relatie, Kees. Volgende week woensdag. Ik vind dat we dat moeten vieren.” Ik keek haar aan. “Hoe wil je dat doen, schat?” Ze haalde haar schouders op. “Gewoon, ’s avonds ergens lekker uit eten met z’n tweeën. De zussen mogen dan weer naar de frituur, zich uitleven aan dikke kroketten.” Fred bromde wat. “Dat kán niet, Jo. Heel slecht voor hun prachtige figuurtjes. Wacht even.”
Hij liep naar de zussen toe en nam ze mee naar ons. Wilma liep mee. “Luister meiden… Dit stelletje heeft aanstaande woensdag een jaar een relatie. En ze willen dat vieren door ergens lekker te gaan eten met z’n tweeën. En Joline had een heel slecht plan: jullie zouden dan de frietkraam moeten bezoeken. Vond ik niet zo’n goed plan, want dat is slecht voor jullie lijn. Daarom stel ik voor dat jullie woensdagavond achter mij aanrijden richting Rhenen en een nachtje bij ons logeren. Dan hoeft dat stel hiernaast niet op tijd thuis te zijn voor de meisjes en Wilma en ik leren jullie wat beter kennen. Wat vinden jullie daarvan?”
Charlotte was de eerste die reageerde: ze vloog Fred om z’n nek. Margot volgde niet veel later. En vervolgens Joline. “Hé Jolien... Jij gaat niet bij ons logeren, hoor.”
“Nee, maar je geeft ons wel een vrije avond, zonder dat we op de meisjes hoeven te passen. Dank je wel, grote vriend.” Ik gaf hem een klap op zijn schouder. “Je blijft een enorme pestkop, majoor van Laar, maar om de één of andere reden kan ik dat toch wel waarderen. Dank je wel, maat. En Wilma.”
Die glimlachte. “En waar blijven die zoenen nou, Kees?” “Kom hier dan, tutje…” Ik knuffelde haar; Joline en de zussen volgden. Melissa zat het geheel aan te kijken. “Als jullie uit eten zijn, kunnen wij misschien leuke dingen doen in jullie appartement…”

Joline draaide zich bliksemsnel om. “Dat laat je maar mooi uit je rooie koppetje, Melissa Jonkman! Als wij uit eten gaan is ons appartement afgesloten en staat het alarm er op! En als dat alarm die avond afgaat, staat jullie wat te wachten, hou dat maar in je rooie achterhoofd! En ja, dat geldt ook voor die zus van je!” Mel keek naar Clara. “Jammer Claar. Ik had nog wel zulke leuke ideetjes… Twee muizen loslaten in hun appartement. Elk met een rugnummer. 1 en 3. Of het bed vol leggen met muizenvallen die op scherp staan. Met zakjes jeukpoeder er op of zoiets…” Clara schudde haar hoofd. “Niet doen schat. Wij gaan ooit ook trouwen. En Jolien en Kees kennende, worden we dan keihard en genadeloos teruggepakt. Geen zin in. Tijdens mijn bruidsnacht wil ik honderd procent geconcentreerd blijven op datgene wat je in een bruidsnacht legaal mag doen.”
“Daar ben ik wel blij mee, Claartje.” Ton streelde haar even over haar hoofd. “Wanneer heb je mij horen zeggen dat die bruidsnacht met jou doorgebracht zal worden, luitenant? Jij zit nog steeds in je proeftijd,denk daar goed aan!” Haar toon was weer precies zoals ik herkende uit hun jeugd: zo scherp als een scheermes.
“Ik heb jou al een aantal keren geproefd, schatje. En jij mij ook. En als je zegt dat het niet beviel dan jok je vreselijk, Clara Jonkman.” Joline hield haar handen voor de oren van Charlotte en Margot. “Sorry meiden, maar dit mogen jullie niet horen…”
“Te laat, Joline…” Margot giechelde en Lot zei droog: “Ton… Wij denken in plaatjes, wil je daar rekening mee houden?” Hij knikte. “Oké dames… kleur die plaatjes dan maar en vul het verhaaltje zelf aan.”

Al geinend dronken we onze drankjes op.
“Kom zuster… Wij gaan richting Berg en Dal. Eens kijken of de centrifuge nog werkt.” Rob stond op.
“En wij gaan naar Wageningen!” Clara nam Ton bij de hand. “De hele flat voor ons zelf…” Ze knipoogde.
“Nou dan gaan wij wel naar Rhenen, Fred.” Wilma stond ook op. “Een hele douche voor onszelf…”

Ik schudde m’n hoofd. “Jullie zijn slecht. Allemaal. Wij gaan wel braaf naar ons flatje toe. Drankje op, dames? Bij ons thuis is er ook Tia Maria…” Met een knipoog, hug of een stomp op schouders namen we afscheid en even later reed ik richting huis, met drie giechelende meiden in de auto.