Mini - 249

Eenmaal thuis dirigeerden de zussen Joline en mij op de bank. “Wat willen jullie drinken?” “Tia!” riep Joline meteen. “Heb ik nu zin in. Het is weekend, ik ben lekker opgetut, er zijn twee prachtige vriendinnen en een lekkere vent in huis, waar we vannacht allemaal allemaal leuke dingen mee gaan doen, maar…” Ze zweeg en ik keek haar aan. “Je moet nog een beetje loskomen, Jolientje?”
Ze knikte. “Ja. Anders wordt het niks.” Twee handen van Margot gleden over Joline’s borsten en streelden haar. Ze schrok en schoot overeind. Haar rok gleed omhoog. “Mooie benen, Jolien. Doe er eens iets mee, Kees.” Joline worstelde om los te komen. “Nee… Niet zó. Eerst drinken. Dan ben ik…”
Ze zweeg en werd rood. Margot liet los. “Sorry, Jolien.” Die draaide zich om. “Niks ‘sorry’ lieverd. Maar ik wil gewoon lekker ontspannen zijn. Anders kan ik mezelf niet zo lekker laten gaan. Teveel nog het nette meisje…” Charlotte kwam met vier glaasjes aan. “Hier. Word je lekker teut van.” Joline sloeg haar drankje in één keer naar binnen en hield haar glaasje weer op.
“Please…?”

“Je bent een drankorgel, mevrouw Jonkman. Kees, zeg er wat van!” Charlotte keek me streng aan en ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Mevrouw Jonkman wil loskomen vanavond? Nou, dan gaan we wat beleven!” Joline’s tweede glaasje ging wat rustiger naar binnen. “Zo. En nu hier de boel in orde maken. Kees: sluit af. Meiden: jullie matrassen, dan pak ik die van ons.” Vijf minuten later konden we gaan liggen.
Joline giechelde. “Best wel lekker sexy, deze rokjes, nietwaar meiden?” Ze knikten en Charlotte zei: “Je moet alleen zo oppassen dat er tijdens het draaien niet teveel zichtbaar is…” “Heb ik niks op tegen, Lot. Jullie hebben ondertussen mooie benen gekregen. Daar kan ik best wel van genieten.” Ze bloosde. “Dank je wel…”
Joline keek me even aan. Haar blik seinde: ‘Kalm aan doen’ en ik knikte zachtjes. Rustig, half zittend, half liggend genoten we van onze drankjes. “Lot, lieve zus…” Margot zei het zachtjes. “Wil jij met me vrijen?” Charlotte keek in haar glaasje en antwoordde niet meteen. Toen keek ze haar zus aan. “Zachtjes aan, Margot. Ik moet nog even overschakelen. Niet meteen los gaan, alsjeblieft.”

Margot knikte. “Mag ik dan lekker tegen je aan liggen?” Een knikje volgde en Joline maakte plaats voor Margot. Meteen deed ze de lichten uit; de bijna volle maan scheen de kamer in en gaf genoeg licht. Toen kwam ze tegen mij aan liggen en omarmde me. “Rustig aan Kees. Desnoods lekker tegen elkaar in slaap vallen, oké?” Ik knikte. Naast ons zoenden de zussen elkaar zachtjes. Tegen elkaar liggend, elkaar rustig strelend. Joline en ik keken ernaar.
“Jullie zijn mooi, lieve meiden”, zei ze zachtjes.
Charlotte tilde haar hoofd even op. “Jullie ook. En fijn dat jullie ons even met rust laten.” Ik boog me naar haar toe. “Lot: als jullie willen dat wij op onze slaapkamer verder gaan…” Verder kwam ik niet; een hand gleed over mijn gezicht. “Nee. Jullie blijven hier. Zijn we blij mee, voelt veilig en warm. Wij genieten, ook van jullie.” “Dank je wel”, zei ik, en ik gaf een zoen op haar voorhoofd. Toen ging ik weer liggen, lekker tussen Joline en Margot.
Even later kwam Joline iets overeind. “Even mijn schoentjes uit doen, hoor. Die beginnen wat te knellen.” “Goed plan Joline”, zei Lot. “Margot, kun jij m’n schoenen losmaken? Jij kunt er beter bij…” “Laat Kees het maar doen”, giechelde Margot. “Zal hij vast niet erg vinden en kan hij je meteen een voetmassage geven na de dansles.” Ik keek Joline aan en die knikte. “Leef je uit, lieverd. Deze dames hebben een avond gedanst op charmante schoentjes, om de heren te plezieren; maak onze voetjes dan nu maar weer soepel.”
“Ik heb geen heer gezien die ik stond te plezieren, Joline”, mopperde Charlotte. “Echt wel, dame”, zei ik. “Ik heb best wel genoten als ik naar jullie keek of met jullie danste.” Ik kwam overeind en trok langzaam en voorzichtig drie paar charmante schoenen uit. “Zo dames. Schoenen zijn uit. En nu?” “Voetmassage, Kees. Volgens Joline kun jij dat prima. Dan houden wij dames elkaar wel even bezig. Misschien krijg je als beloning af en toe een mooi uitzicht.”
Margot lachte en trok een been iets op, zodat ik onder haar blauwe rokje kon kijken. “Ohlala, mevrouw Margot… Dat is zeker een mooi uitzicht… Al die laagjes nylon… Ik kan uw mooie benen helemaal zien!” Ze sloot haar benen weer. “Ja. En nu aan het werk met onze voeten graag.” Margot’s stem klonk bits, maar ze lachte lief naar me. “Goed hoor… Ben al bezig… Ik heb helaas voor jullie geen zes handen, dus op je beurt wachten graag.”
“Ik wacht de hele avond al op ‘een beurt’, Kees…” Joline klonk nu plagend. “Eigen schuld, meisje Jonkman. Wie zei er zojuist héél zachtjes in mijn oren ‘Kalm aan, Kees’? Volgens mij was jij dat.” Ik verwende Margot’s voeten en ze ging op haar buik liggen. “Lekker Kees…” “Je hebt mooie voetjes, Margot. Heerlijk om daar aan te prutsen.” “Prutsen?” hoorde ik Charlotte zeggen. “Dat dacht ik niet,meneer. U verwend onze voetjes maar eens goed. Prutsen doe je maar aan je Volvo.”
Ik streelde met één vinger onder haar voetzolen en ze trok meteen haar benen op. “Hou op! Dat kietelt!” “Eigen schuld, Lotje… Dan moet je maar een beetje aardig tegen me zijn. Overigens geniet ik ook van jouw mooie benen, zo met je rokje wat opgetrokken.” Joline legde een hand op mijn handen. “Lief zijn, Kees. En kalm aan.”

“Sorry dames…” Ik keek berouwvol en begon hun voeten nu écht te masseren. “Dat is heerlijk… Doe je goed, Kees”, hoorde ik Margot zeggen. “Jáááren op geoefend, Margootje.” “Bluffert”, zei Joline. “Iets meer dan één jaar. Bij mij. Want bij andere dames durfde je het niet.” “Had ik ook geen behoefte aan, schat.” Daarna was het stil. Ik genoot van zes mooie voeten en het uitzicht wat ik had; de dames lagen naast elkaar op hun buik en genoten blijkbaar van mijn strelingen. Na een tiental minuten keek Joline me aan en zei zachtjes: “Kom maar naast me liggen, Kees. De zussen slapen volgens mij al.” Langzaam en voorzichtig stond ik op, pakte een plaid en legde die over de zussen heen. Een andere plaid over Joline en daar kroop ik ook onder. “Hoi schatje… Het was heerlijk, Kees.” Ze giechelde zachtjes. “En bijzonder slaapverwekkend.”
Ik keek over haar heen naar de zussen: die lagen dicht tegen elkaar aan. “Kom vrijer… Lekker slapen. Voor hevige sex zijn we blijkbaar te moe.” “Als je wakker wordt en zin hebt, merk ik het wel, Jolientje.” Een zoen volgde en ik ging liggen. Lekker tegen de rug van Joline aan. Ik streelde nog even zachtjes tussen haar benen. “Lekker, Kees… trek mijn rokje maar wat op… Lekker, die warme hand op mijn benen. Kan ik heerlijk van genieten voor ik slaap val.” “Ik ook, lekkere meid… welterusten.”

Even later hoorde ik aan haar ademhaling dat ook Joline sliep. Ik moest zachtjes lachen. De Tia Maria deed haar werk grondig. Niks: ‘Een dronken vrouw is een engel in bed.’ Alle drie de dames waren uitgeteld. Nou ja, er waren beroerdere plekken en omstandigheden geweest waar ik probeerde te slapen. Mij gedachten dwaalden nog wat rond. Ja, het was een lekkere dansles geweest. En die irritante dame zou wel uitkijken om nog een keer een rotopmerking te maken… En Joline had er prachtig uitgezien in haar Flamengo-rok. De zussen Bongers ook, trouwens.
Als Charlotte een béétje haar best deed, kon ze Ben zó binnenhalen. En Margot hoefde niet haar best te doen; Gerben was volgens mij nú al behoorlijk verkikkerd op haar. Benieuwd wanneer de diverse apen uit de mouw kwamen. En dan zouden we inderdaad een tiental hebben. Zouden Ben en Gerben daarbij passen? Ben wel, dat wist ik zeker. Leek wel wat op Henry: teruggetrokken, bescheiden in het begin, maar toen hij een beetje gewend was in de loopgroep, kwam hij best wel gevat uit de hoek.
En wat deed hij ook alweer? Ik moest behoorlijk in m’n geheugen graven. Oh ja, docent wiskunde op een middelbare school. Geen domme jongen dus, voor die baan moest je je Master hebben. En Gerben was net al ik Ir… Qua opleidingsniveau pasten beide heren in ieder geval prima bij de zussen Bongers. Hé Kees… Zit jij nou potentiële vrijers van de dames te beoordelen? Dat kunnen die meiden prima zelf. Je bent hun pa niet…
Nee, maar wel één van hun beschermengelen. Ik voelde me best wel een beetje verantwoordelijk voor die meiden. En Joline ook, dat wist ik zeker. Haar eens aan haar vragen hoe zij er tegenover stond. Ze had Gerben in de pauze gezien, tijdens het lopen en tijdens het eten; haar kennende had zij haar mening al gevormd over Gerben, ook al wist ze niks van zijn belangstelling voor Margot. Loslaten, Kees. Ze dames moesten het zelf uitzoeken...

Als afleiding keek ik naar boven, door het glas van de deuren naar de sterrenhemel. Van hieruit kon ik de grote Beer compleet zien. De ‘steelpan’. En vijf keer het stuk tussen de sterren Merak en Dubne, die de opstaande rand van de ‘steelpan’ vormden, verlengen dan kwam je bij de Poolster. Vijf keer die afstand verlengen… Hoeveel lichtjaren zou dat zijn? Vanaf de Aarde zag je de ruimte in feite slechts tweedimensionaal. De ‘diepte’ zag je niet, die kon je alleen meten met geavanceerde apparatuur… En de Grote Beer bestond uit behoorlijk wat meer sterren. Die samen, aangevuld met wat fantasie, de vorm van een beest vormden. Welke idioot had daar ooit een beer in gezien? Wellicht ook pas na wat Tia Maria’s…
En de ster Dubne… Wat was daar ook alweer mee? Ik groef weer in m’n geheugen. Ooit had ik op de middelbare school een boekje gelezen over de zonnen die de Grote Beer vormden. Oh ja, Dubne was een ‘rode reus’, een ster die bijna aan het eind van zijn ‘brandtijd’ was. Nou ja, ‘bijna’ is een nogal rekbaar begrip in de kosmos; het moment dat hij zou imploderen zou Kees Jonkman écht niet meemaken. Zelfs niet als Opa Jonkman zijn zoveelste potje Bingo speelde in het verzorgingstehuis…
Al peinzend over allerlei zaken gleden mijn ogen langs de sterren. Dat was het voordeel van dit appartement: omdat je hier zo hoog zat, had je weinig last van ‘lichtvervuiling’. Tenminste: als het mooi helder was. En nu mijn ogen helemaal geacclimatiseerd waren, zag ik steeds meer sterren. Of planeten, dat wist ik niet. Rustig liet ik mijn ogen dwalen. Sterren die ik op een gegeven moment zag, verdwenen als ik er gericht naar keek… En langzaam maar zeker zakte ik ook weg…

Ik werd wakker van gefluister naast me. Lot en Margot. Het was nog donker in de kamer, dus nog bijzonder vroeg. Ik hield me slapend; als ik omdraaide zou Joline meteen wakker zijn. Zachtjes hoorde ik: “Maar ik kan toch niet plotseling zeggen dat ik niet meer met hem wil vrijen?” Toen de stem van Margot: “Lot, ze zullen het begrijpen. Maar dan moet je het wel uitleggen. Jij bent nu verliefd op Ben. Snap ik, want het is een leuke vent. En je wilt niet op twee gedachten hinken. Verliefd zijn op Ben en ondertussen met Kees en Joline naar bed gaan. Dat botst. Dat begrijp ik, en dat zal Kees ook begrijpen. En Kees en Jo hebben dat al lang gezien, afgelopen dinsdag. Dat weet je net zo goed als ik. Morgenochtend gewoon uitleggen, oké?”
Een diepe zucht klonk. “Ja. Maar het is heerlijk met Kees…” “Dat weet ik, schat. Vind ik ook. Jo en Kees hebben me dingen laten voelen die ik nog nooit gevoeld heb en dat is bij jou niet anders. Maar als jij nu gaat vrijen met Kees, heb je kortsluiting in je mooie hoofd. Dan lijkt het…” een zachte giechel volgde, “alsof je overspel pleegt, terwijl je nog niet eens verkering hebt met Ben.”
Even was het stil. “Wat ben jij een schat. Je begrijpt me zó goed, Mar.” Weer een stilte en toen de stem van Margot: “Wil je nog wel met mij vrijen, zusje van me?” “Natuurlijk wel. Jij bent mijn allerliefste zus. Wat wij samen hebben… Als wij beiden verkering hebben, moeten onze vrijers er maar aan wennen dat wij af en toe bij elkaar in bed liggen, schat. En als ze dat niet willen is de verkering snel over.”
“Net als bij Clara en Melissa dus.” “Uhuh… Die twee zijn ook… En Ton en Rob vinden het goed, zei Jo een paar weken terug. Oók prima kerels.” Een tijdje was het stil, toen hoorde ik Charlotte weer. “Lieve Margot… wil je met mij…” Het antwoord bestond uit een zacht kreuntje, gevolgd door een paar bewegingen onder de plaid. “Zachtjes, schat. Anders worden Jo en Kees wakker.” “Dat mag, Margot. En ze zullen het begrijpen, dat weet ik nu. Dank je wel…”
Rustig draaide ik me om en snurkte even. Een zachte giebel klonk naast me. “Kees start de kettingzaag…” Ik dwong me om stil te blijven liggen. Laat die schatten van elkaar genieten. Wat ik gehoord had was voldoende om met een grote glimlach weer in slaap te vallen… En dat gebeurde ook snel: terwijl de zussen héél stil naast me lagen te vrijen, viel ik weer in slaap…

“Goedemorgen slaapkoppen! Ontbijtje!” Ik deed m’n ogen open en meteen weer dicht: zonlicht viel door de ramen naar binnen. Lot en Margot stonden naast de matrassen, beiden een dienblad in handen. Naast me kwam Joline ook overeind. “Hé meiden… Jullie zijn vroeg.” Een spottend lachje volgde. “Vroeg? Het is over half negen. Wij zijn om half acht maar gaan douchen en hebben toen het ontbijt gemaakt, terwijl jullie nog lekker lagen te ronken. Luiwammessen.” Charlotte lachte liefjes. “Hoe dan ook: lekker, dames. Komen jullie er gezellig bij? Ruimte genoeg hier.” Margot kroop naast Joline, Lot weer naast haar zus en samen ontbeten we.
De zussen waren zwijgzaam, dus ik besloot de koe bij de horens te pakken. Ze zaten er blijkbaar best mee.

“Dames… en met name Lot: ik begrijp best dat je kortsluiting in je hoofd krijgt als je nu met mij zou vrijen. Niet mee zitten. Ik heb vannacht een deel van jullie gesprekje opgevangen. En ben daarna met een enorme glimlach weer in slaap gedonderd, nadat iemand giechelend had geconstateerd dat ik de kettingzaag weer startte.”
Vier bruine ogen keken me geschrokken aan. “Heb jij…” Ik knikte. “Ja. Ik denk dat ik het belangrijkste deel van jullie gesprek heb meegekregen. Dat jij, Lot, het heel moeilijk zou vinden om nu nog, nu je Ben écht heb leren kennen, met mij te vrijen. En ik zou wel een enorme oetlul zijn als ik dat niet zou accepteren, schatten.”
Joline keek van de een naar de ander. “Lig jij in bed dames af te luisteren, meneer Jonkman?” “Niet bewust schat. Ik werd wakker van gefluister naast me. En…” Ik keek de zussen aan, “ik heb genoten van jullie gesprek. Lot, zoals jij bekende het nu heel moeilijk te vinden om nog met me te vrijen. Dat geeft aan dat het met jouw morele kompas goed zit. Margot, over de manier waarop je je zus geruststelde. Daar sprak alleen maar liefde uit. En toen jullie elkaar gingen knuffelen, heb ik de kettingzaag inderdaad gestart en ben vrij snel daarna écht in slaap gevallen. En nogmaals: waarschijnlijk met een grote glimlach op m’n gezicht.”

Bij Charlotte gleden tranen over haar wangen en Joline trok haar naar zich toe. Ze kuste Lot zachtjes, maar die keek haar aan. “Jolien… Mag ik even met je ruilen?” Ze klom over Joline heen en sloeg haar armen om mijn nek. Een zoen op mijn wang volgde. “Dank je wel, Kees. Ik zag er als een berg tegenop om dit te vertellen…” Ik sloeg mijn armen om haar heen. “Ik ben blij dat ik wakker werd, meid. Zodoende heb ik jullie een moeilijk momentje bespaard.”
Ze legde haar hoofd tegen me aan en ik kuste haar bruine haren. Even bleef ze zo liggen, toen keek ze op. “Nog steeds een veilig plekje, Kees…” “Ik hoop dat je binnenkort een nóg veiliger plekje vind, schat.” Margot loste haar zus af, ook met een zoen. “Dank je wel, Kees. Je bent een hele fijne vriend.” “Jij bent ook een schat voor je zus, Mar…”
Ze giechelde. “Ze heeft me vannacht uitgebreid bedankt. Heb je daar nog iets van mee gekregen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Toen was ik, en dat klinkt natuurlijk héél onwaarschijnlijk, weer in slaap gedonderd. Misschien maar goed ook, want jullie hadden toen nog die sexy flamengo-rokken aan…” Margot gniffelde. “Ja. Heerlijk!” Joline keek ons aan en begon te glimlachen. “Kees… Ik heb nog wél zo’n rok aan…” Ze sloeg de plaid opzij en twee mooie benen werden zichtbaar onder een behoorlijk hoog opgetrokken rokje. “Mevrouw Jonkman toch! Geen aanstootgevend gedrag in mijn huis!”
Ze trok me naar zich toe. “Het is óns huis, sukkel. Maar ik zal me wel weer gedragen…” De plaid ging weer over haar benen. Toen rekte ze zich uit. “En ik heb heerlijk geslapen meiden. Niks gemerkt van gesprekken of hetgeen er op volgde. Helaas.” Margot keek me aan. “Vanaf nu slapen wij weer op onze kamer, Kees en Jolien. Ik wil niet…” “…zonder je lieve zus bij ons slapen. Snappen we, Margot.” Ik knikte en Joline vulde aan: “We zullen de ramen op sommige avonden wel dichtdoen, schatten. Beter voor jullie gemoedsrust.” Ze lachte er gemeen bij en we schoten ook in de lach.

Toen gaf ze me een por. “Kom Kees. We gaan er ook uit. Even douchen is wel nodig, want zo’n flamengorokje is best wel warm, ook al lig je onder een simpel wollen dekentje en verder niks.” Margot zei droogjes: “Kun je nagaan hoe warm je het hebt als je in zo’n rokje lekker met je zus hebt gevreeën…” We gniffelden. “Ondeugden zijn jullie. Kom Kees, onder de douche jij.” Joline duwde me naar de slaapkamer.
En met de deur dicht draaide ze zich om. “Wat ben jij toch een heerlijke vent… Ik hou van je, Kees. Zoals jij Lot gerust kon stellen… Ze zat er écht mee.” Ik knikte. “Ik zag het vanochtend, schat. Vandaar dat ik maar meteen het onderwerp ter sprake bracht. Niet laten doorsudderen. Maar die twee… Zijn net zo close als Claar en Mel. Schatten voor elkaar.” Joline kuste me. “Maar nou lopen wij een vrijage op hen achter… Dat kan toch niet, Kees?” Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde eerst haar rug, toen haar billen. Ik trok haar rokje wat op en genoot van haar lange benen.
“Ik weet natuurlijk niet in welke frequentie ze met elkaar vreeën, schat, maar ze deden het vanaf hun… zestiende? Dan zou het inderdaad zo maar eens kunnen zijn dat wij nog wat achterlopen. Ik stel voor dat we vanavond eens een begin maken om die achterstand in te lopen. Wat dacht je daarvan?” Twee blauwe ogen keken me aan. “Lijkt mij een prima plan, Kees.” Er kwam een flauwe glimlach om haar mond. “En woensdagavond zijn we alleen hier, lieverd… Dan zijn die twee bij Fred en Wilma. Kunnen we ons helemaal laten gaan, schatje…”
“Ik zie daar ook naar uit, mooie vrouw.” Ze hield me vast. “En je hebt me wat beloofd, vrijer. Voor de eerste de beste avond dat we alleen zijn. Ik ben helemaal van jou.” Haar ogen keken nu vast in de mijne en ik knikte. “We gaan samen genieten, schat.” Een tik op mijn billen volgde. “Zeker weten, Kees. En nu douchen. En dan aan het werk. Jij moet vandaag minstens twee uur bugel spelen en je hebt nog een rapport over Bosnië wat af moet.” Ik zuchtte. “Daar gaat m’n vrije zaterdag…” Hardvochtig klonk: “Dan had je maar een vak moeten leren, Kees… Ga je mee douchen?”

Toen we weer in de kamer kwamen was er niets meer wat wees op een mogelijk erotisch feestje. De matrassen lagen weer op hun oorspronkelijke plaatsen, de bank stond weer waar hij hoorde, ontbijtspullen opgeruimd en zelfs de glaasjes Tia stonden in de afwasmachine. “Goed bezig geweest, dames!” We dronken nog een kop koffie en bespraken de dag. “We moeten het huis weer eens aan kant maken, mensen. Vandaag is het nog mooi weer, vanaf morgen wordt het een paar dagen regen. Triest voor onze directie maar die zijn wellicht nog druk met de binnenkant van hun tentje te bekijken.” Joline keek ondeugend.
“Dus: de kamer leeg, spullen op het balkon, zuigen en stoffen. De keuken: alle kastjes leeg en schoonmaken. Slaapkamers zuigen en de badkamers en toiletten soppen. En Kees moet zijn avonturen in Bosnië op papier zetten én twee uur studeren, dus de meisjes gaan in huis aan de slag.”

Ik stak een hand op. “Niks ervan. Kees helpt gewoon mee. Ik wil niet de indruk wekken dat huishoudelijk werk het privilege voor dames is, dank je wel. Vanmiddag pak ik de bugel wel en ga ik daarna achter de PC zitten. Tijd zat.” En zo gingen we aan de slag: samen met Lot en Mar sleepte ik de meubels het balkon op. Daarna sloot ik de slang op de buitenkraan aan; als de zussen gereed waren kon ik daarna mooi de ramen wassen aan de buitenkant. Charlotte klopte alle kussens van de stoelen en de bank uit en dat ging best fanatiek. De mattenklopper deed goede zaken.
“Ik begin nu al medelijden met jullie toekomstige partners te krijgen, meiden.” Lot kwam met geheven mattenklopper op me af. “Vijf keer, Kees!” Ik zuchtte diep. “Ettertje… Ik ga binnenkort eens een goed gesprek met Ben aan, denk ik.” Narrig antwoordde ze: “Doe maar. Als kerels onder elkaar zeker? Met veel drank… Zal wel een hoogstand gesprekje worden…” Ondertussen had ik de buitenkraan opengedraaid en hief de slang op. “Pas jij een beetje op, mevrouw Charlotte? Even zo doorgaan en je bent kliedertjenat, denk er aan.”
“Dat durf je niet, Kees. Dan heb je drie woedende meiden tegenover je!” Ik haalde de trekker van het spuitstuk even over en de brede straal trof Lot op haar buik. Ze gilde. “Ahh!! Rótzak!” “Zeg nooit tegen Kees Jonkman dat hij iets niet durft, Lotje. Daar krijg je spijt van!” Ze draaide haar hoofd om en riep naar binnen: “Mar! Jo! Kees staat me te pesten!” Margot kwam aanrennen, zag haar zus, schoot in de lach en zei zachtjes: “Kom op Lot… Je bent wel eens natter geworden van Kees…”
Charlotte keek haar boos aan. “Fijne zus ben je. Aan jou heb ik ook al niks.” Joline kwam ook naar buiten. “Je zou het aardig doen bij een ‘Miss Wet T-shirt-verkiezing, Lot.” En ze vervolgde met een uitgestreken gezicht: “Als Kees wat hoger had gericht had je in ieder geval twee punten meer gehad.” “Kan ik zó regelen, schat…”

Een twee straal trof Charlotte en haar T-shirt was nu compleet doorzichtig. Het was goed te zien dat ze geen BH aan had. “Kijk Lot… Twee punten meer. Hoef je niks voor te doen.” Margot gierde van het lachen en ook Joline moest giebelen. Charlotte keek sip. “Ja, lachen jullie maar… Rotzakken. Jullie bekijken het maar; ik ga me lekker afdrogen en schone kleren aantrekken.” Demonstratief smeet ze de mattenklopper in een hoek en liep met grote passen naar binnen. “Joline en Margot haalden de kussens naar binnen en ik sloot de deuren.
Vervolgens de waterstraal op de ramen, daarna spons met sop er overheen en als laatste de trekker om de handel droog te maken. Zo, dat was ook weer netjes. Er had aardig wat vogelpoep op de ramen gezeten. Meteen de plantenbakken van wat water voorzien, de vlonder schoonspuiten en het buitenwerk was klaar. Slang loskoppelen, leeg laten lopen en opbergen in de buitenkast. Vervolgens de binnenzijde van de ramen: dat was altijd lastiger. Hoe voorzichtig je ook was, je werd nat. Nou ja, het was zomer…

Om half één begon mijn maag te knorren. “Dames… Wat dachten jullie van een lekkere lunch?” Dat vonden de dames wel een goed idee. Tijdens het eten vroeg Joline: “Heeft Greet je morgen nog nodig, Kees?” Ik haalde m’n schouders op. “Ze heeft nog niet gebeld, Jolien. Als ze me nodig heeft kan ze me bellen; belt ze niet dan blijft de bugel thuis en zit ik lekker naast jou in de kerk. Hoe dan ook: ik ga vanmiddag even stevig studeren, schat.” Ze knikte. “Goed zo. Dan gaan wij in de tussentijd wel boodschappen doen. Hoeven we ten minste geen twee uur met oordoppen op te zitten.” Ik stak mijn tong uit. “Tutje.”
Maar een half uurtje later stond ik in de kamer te studeren. Aantekeningen op de partituren verwerken tot muziek in plaats van achter elkaar nootjes te spelen. En gaandeweg ging het steeds beter, kon ik de muziek loslaten en uit m’n hoofd spelen. Mijn vingers gingen bijna automatisch over de ventielen en tevreden constateerde ik dat ik de studiestukken nu in ieder geval in m’n haptisch geheugen had. Nu nog mooie muziek er van maken. En weer ging de pen over de partituren: hier een triller, daar wat zachter, vervolgens iets forser spelen…
Voordat ik het wist stonden de dames weer in de kamer en was de klok bijna drie uur verder! En dat voelde ik; ik had een droge keel. “Je bent tevreden, Kees. Ik zie het aan je toet.” Joline keek me lief aan en ik knikte. “Ja. Ik heb bijna drie uur gestudeerd. Geen ‘lekker moppie toeteren’, maar écht studeren: loskomen van de muziek en je eigen accenten aanbrengen. Heerlijk. Maar nu heb ik een droge keel en lust ik wel iets te drinken. En jullie waarschijnlijk ook, want jullie hebben ook behoorlijk lopen sjouwen, zie ik wel.”

De dames hadden drie tassen bij zich die behoorlijk vol zaten. Margot giechelde. “Nou… dat behoorlijk sjouwen viel wel mee. Vanaf de supermarkt naar de auto: 20 meter op de parkeerplaats en vanaf een paar modezaken in Eindhoven weer naar de auto. En vervolgens vanaf de auto naar een leuke ijssalon, waar we onszelf hebben verwend met een enorme sorbet.” Ik keek sip. “En ik maar denken dat jullie het niet eens konden worden over de groenten die we morgen zouden eten… In plaats daarvan zitten de dames sorbets naar binnen te lurken. En ik maar studeren.” Joline knuffelde me even. “Jij hebt ook plezier van onze, nou ja… mijn aankopen van vanmiddag, ventje.” Ze lachte veelbelovend en de zussen lachten mee. “Nou, die mag je dan straks aan me showen, schoonheid…” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Da’s voor woensdagavond.” En met een blik op de zussen: “Dat hadden zij toch allang door.”
Gegiechel klonk en Margot zei zachtjes: “Ja. We zijn niet helemaal gek, Kees. En jullie hebben ook wel eens recht op een avondje samen.” Ik knipoogde. “Dank je wel. We gaan er van genieten. Maar nu wil ik graag wat drinken. Kan ik voor jullie iets inschenken?” Ze schudden hun hoofd. “We zitten nog een beetje vol van een mega-sorbet, Kees.” De zussen pakten elk een tas en gingen naar hun kamer, Joline glipte onze slaapkamer in.
“Even wat opruimen, Kees. En nee, je mag niet spieken!” Ik pakte mijn glas. “Ik ga wel in de studeerkamer zitten Joline. Nu dat verhaal over Bosnië schrijven, anders krijg ik een hoge ambtenaar van Buitenlandse Zaken achter me aan. En hij is voormalig luitenant van het Korps Commandotroepen. Geen baas om ruzie mee te krijgen, begreep ik.”

Een intensief uur later was ik gereed. Het stuk in twee delen geknipt: politiek en technisch. Bij het technische deel een aantal foto’s van de plaats waar de centrale zou moeten komen en bij het politieke deel ook de vermelding dat de Russische Federatie een poging tot hacken had gedaan. Wacht even… Fred daar over bellen! Even later hoorde ik zijn bromstem. “Zo ouwe reus… Wat heb je nu weer nodig?” “Hoi Fred. Ik ben bezig met het verslagje van ons bezoek aan Bosnië. Heb jij de gegevens bij de hand over die hack vanuit St. Petersburg? Dan vermeld ik die ook er in.”
“Heb je niks aan Kees. Die IP-adressen in Rusland zijn allang uit de lucht. Die mannen wisselen sneller van IP dan jij en ik van onderbroek.” “Maakt niet uit Fred…Graag had ik ze van je. Al was het alleen maar om het plaatje compleet te hebben.” Een grom klonk. “Je bent een lastpost, majoor Jonkman.”
“Ja, dat vonden ze in Travnik ook. Als tegenprestatie zal ik je mijn verslagje sturen. Lees even door en als er iets onjuist in staat, laat me het even weten, oké?” Weer een grom. “Krijg ik nog huiswerk op ook?” “Ja. En je wordt er niet eens voor betaald. Ga maar klagen bij je echtgenote.” “Die is boodschappen doen, dus je hebt geluk. Anders had je een vloekpartij over je heen gekregen van mevrouw van Laar.”
Ik grinnikte. “Mag ze later wel eens doen, Fred… See you!” “Jawel meneer de directeur. Prettig weekend meneer de directeur…” Hij verbrak de verbinding en ik zette mijn verhaal op de mail. Een kwartier later gaf mijn PC aan dat er mail was: van Fred. In de mail de tekst ‘Romeo, hier Foxtrot. Geen leugens gevonden. Uit.” Als bijlage twee A4tjes met Fred z’n verhaal. Had hij dus al klaar, de boef. Ik las het even door en voegde het aan mijn document toe. Zo, dat was gereed. Opsturen naar Martin en Harm. En het verzoek aan Harm om het verhaal door te sturen aan zijn chef. “Anders moet ik op het matje komen bij een luitenant van het KCT. Niet mijn hobby!” Sent. Zo, klaar.

Ik leunde even achterover. Héhé… Drukke zaterdag zo. Drie uur studeren, een uur een rapport schrijven over Bosnië… En de zaterdag was al bijna voorbij. Nu maar hopen dat Greet niet alsnog belde of ik morgen wilde spelen; ik was wel toe aan een beetje ontspanning! Maar goed… Eerst koken en eten! Ik had honger gekregen. Ik liep de kamer in. Daar zaten drie dames te lezen. “Zijn de dames al een beetje bekomen van hun sorbet? Zo ja, dan gaat deze jongen koken. Ik heb honger!” “Tja… jij hebt natuurlijk geen sorbet gehad vanmiddag. Zielepoot…” Charlotte lachte me uit. “Lotje, jij gaat ernstig spijt krijgen van die sorbet. Maandagmiddag en dinsdagavond, als ik je weer eens opjaag in de middagpauze en bij de loopgroep. Al die calorieën die je vandaag naar binnen hebt gesmikkeld gaan zich dan ernstig wreken. En nu: blauwe hap. Vandaag staat er bami op het menu.”
“Dan kunnen we jouw bami de schuld geven als we maandag en dinsdag niet zo fit zijn, Kees.” Joline’s stem klonk pesterig. “Ik zal er wat extra sambal in doen, meiden. Dan lopen jullie maandag en dinsdag een beetje harder dan anders.” Margot trok een wenkbrauw op. “Hoezo?” “Ooit van een ‘afterburner’ gehoord, Margot?” Ze schudde haar hoofd.
“Een afterburner is een systeem wat extra brandstof in de uitlaat van een straalmotor pompt. Dat geeft de motor een behoorlijke dosis extra kracht. Een béétje stevige sambal doet dat ook met het menselijk lichaam…” Drie paar ogen keken smerig. “Koken jij!” Joline wees naar de keuken. “Jawel uwe narigheid…”

Drie kwartier later stond er een stevige portie bami op de eettafel te dampen. Kroepoek, atjar, sateh in pindasaus ernaast. Toen ik de pot sambal op tafel zette schoof Joline die gedecideerd naast mijn bord. “Hier. Creëer jij je eigen afterburner maar.” Ik grinnikte. “Dan moet je tóch achter me aan lopen, Jolientje. Hard rennen en jij loopt in de stank. Ik niet.” Met één beweging griste Charlotte de sambal weg en zette die weer in de kast. “Jij krijgt vanaf nu een sambalverbod. Onze liefste vriendin in jouw stank laten rennen… Ben je gek of zo?” Zelfs zonder extra sambal had ik de bami wel redelijk pittig gemaakt. Ik had een kleine spaanse peper er in verwerkt; lekker! De dames konden het geheel ook wel waarderen; de pan ging schoon leeg.
“En wat wensen de dames als dessert? Een lekkere sorbet wellicht?” Joline greep naar haar buik. “Please, Kees… Geef mij maar een kopje thee. Da’s lekker om m’n mond even te koelen. Want die pepertjes hakten er ook aardig in.” Margot en Lot wilden ook thee. “Geen vlierbesmeuk, Kees! Gewone HT&KT!” Nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauwen te fronsen. “Wát?”
“Huis, Tuin & Keuken Thee. Een woordgrapje van Nadia, Kees.” “Jaja… Advocaten en woordgrapjes… Die kosten meestal een tientje per letter. Maar goed, een bakje Earl Grey dus. Met of zonder melk?” Vieze gezichten. “Dat doen alleen Engelsen, Kees.”

Even later, achter een kop thee kletsten we nog wat. Over DT, over Bosnië, mijn uitzending daar… Ik pakte mijn laptop erbij en vertelde aan de hand van de foto’s wat bijzonderheden. Bij de foto waarop ik trots met de Accuracy in mijn handen stond, zei Margot: “Het is dat we je beter kennen Kees, anders waren we behoorlijk bang geworden na het zien van die foto.” Joline antwoordde voor ik het kon doen. “De lui die hiermee te maken kregen hadden geen tijd om bang te zijn, Margot. Het ene moment stonden ze van de omgeving te genieten of een sigaret te roken, het volgende moment waren ze er niet meer.”
Margot keek vragend naar mij en ik knikte. “Ja, Margot. Dit geweer op de foto was mijn ‘eigen’ Accuracy. Niemand, behalve ik mocht er aan komen. We zijn gedurende vier maanden niet verder dan een meter uit elkaar geweest. Joline heeft jullie, geloof ik, van één van mijn acties verteld.” Margot knikte. “Ja. En dat was voldoende om ons de rillingen over de rug te laten lopen.” : Gezien jullie verleden snap ik dat, meiden. Maar ik hoop dat jullie er ondertussen ook achter zijn gekomen dat geweld soms nodig is om bepaalde types af te laten zien van sommige bezigheden.”
Lot knikte op haar beurt. “Ja, dat weten we ondertussen wel. Maar… Heb je ook leuke dingen meegemaakt op je missies, Kees? Of was het één en al ellende, dood en oorlog?” Ik schudde mijn hoofd. “Genoeg dingen om met een grote grijns op terug te kijken, Charlotte. In Bosnië, maar nog meer in Afghanistan. Dáár zijn Fred en ik samen geweest, weet je nog? En al mijn groepsleden, nooit ver bij elkaar uit de buurt. We sliepen in gepantserde containers, 4 man in één ‘fab’, zoals we ze noemden. Fred, Chris, Tim en ik.
En de fabs ernaast de andere jongens van de groep. En als we niet op patrouille waren, waren we bijna altijd samen, tenzij dat er lui ‘dienst’ hadden ergens op het kamp. De luit wist dat, en deelde ons zo veel mogelijk samen in, omdat hij er dan zeker van was dat dingen voor elkaar kwamen.”

De zussen knikten langzaam en ik vervolgde: “En hij wist ook dat als er iets loos was op het kamp, als er rottigheid was uitgehaald ergens, het zo maar zou kunnen zijn dat de groep van sergeant Jonkman erbij betrokken was geweest…” Joline snoof. “Daar hoef je weinig mensenkennis voor te hebben. Fred, jij en nog een paar van die figuren bij elkaar… Ja dat is het ultieme recept voor rottigheid.”
Ik grinnikte. “We hebben de Australische SAS op een ochtend aan het janken gekregen. De Australische SAS zijn commando’s. Keiharde lui die alleen maar ‘special operations’ deden. Niemand mocht weten wát ze deden, maar op het kamp liepen ze altijd rond met een air van ‘Wie doet ons wat?’. Enfin, we zaten op een avond in de kantine en een paar van hen kwamen informeren of wij die lui waren die die bommenfabriek hadden opgespoord en opgeruimd. Kregen een dik compliment van hen. Enfin, we raken verder aan de praat, en wij vragen vervolgens aan hen wat zij hier deden. Hun sergeant keek om zich heen en legde toen de vinger op zijn lippen. "Hushush... Secret!" En Fred kon z’n grote bek natuurlijk weer niet houden en zei op een gegeven moment: “Secret? You are all sissies. I’ll bet we have you crying by the end of the week!” Nou ja, die Aussies natuurlijk hevig over de jank. Werd nog nét geen vechtpartij. ’s Avonds in de fab vragen we aan Fred hoe hij dat voor elkaar denkt te boksen om die lui aan het janken te krijgen. En met een grote grijns haalt hij een buisje CS-tabletten tevoorschijn. CS-tabletten zijn traangastabletten. Als je ze laat smeulen komt er traangas vrij. Maar als je ze verkruimeld en in iemand z’n omgeving legt, heeft hij er ook behoorlijk last van. Alsof je een kilo uien hebt gesneden met een bot mesje. “Een paar van deze jongens in hun aircosysteem en... Bingo!”
Maar ja… Hoe kwamen wij bij de airco-units van die Australiërs? Ze sliepen in een apart,goed beveiligd hoekje van de base. Daar kwam je niet zomaar binnen. Maar Fred had het een en ander al uitgedokterd: twee dagen later hadden wij base-dienst. In feite overal voor opdraaien als er iets in de soep liep. Lekkages verhelpen, vuilnis ophalen, rotzooi opruimen, kleine storingen oplossen… We hadden er een hekel aan, maar ja… “Als we tijdens onze dienst eens een storing aan de airco’s van die Aussies kunnen veroorzaken… De melding komt bij ons binnen en wij moeten opdraven. En dan wat CS-poeder in de luchtleidingen van die airco’s doen…” Enfin, twee dagen later veroorzaakte Tim ’s nachts een storing in de elektrische groep waar de airco’s van de Aussies aan hingen. Binnen het uur kwam er een melding binnen en een paar man van ons gaan er op af. Fred niet, ik ook niet; onze koppen waren té bekend.
Een half uur later was de storing opgelost en de jongens komen met een grote grijns terug. “Opdracht geslaagd!” Die nacht gebeurde er nog niks; ’s nachts waren de airco’s uit, het was koud genoeg. Maar vanaf ’s morgens een uur of acht gingen de airco’s aan, want dan werd het al warm. En om half negen stonden de Australiërs met rode ogen op hun binnenplaatsje, jankend, hoestend, proestend en waarschijnlijk ook vloekend. En vanaf een van de wachttorens kon je dat zien, dus hebben er een paar mooie foto’s van gemaakt; met telelens. Op één van die foto's zag je de sergeant met knalrode ogen opkijken, tranen op z'n wangen. Foto's uitgeprint en een dag later door een collega groepscommandant in een envelop bij de Australiërs laten bezorgen. Met de tekst op de envelop: 'Proof you Aussies are all sissies. Greetings, 22B.' Niet helemaal toevallig waren wij nét de poort uit voor een patrouille van een week…”
Joline keek laatdunkend. “Lafaards.” Ik grinnikte. “Ze waren wel zo sportief om ons bij terugkomst een dag met rust te laten. Want ze wisten als geen ander dat je behoorlijk ‘op’ bent na zo’n lange patrouille. Twee dagen later werden we echter voor de eetzaal omsingeld en werd het een fikse stoeipartij. Uiteindelijk werden we door hen uitgenodigd in hun kleine ‘mess’ en hebben we een hele leuke avond gehad. We waren de enige ‘bloody foreigners’ die hun mess van binnen gezien hebben. Dat was al een onderscheiding op zich.
Twee maanden daarna hebben we, samen met hen, een actie uitgevoerd. Zij moesten een of anderTalib-kopstuk arresteren; wij moesten voor dekking zorgen. Zorgen dat de Talibs geen versterking kregen. We hebben met onze groep een half peloton Talibs tegengehouden; die konden hun chefje dus niet helpen. De Aussies hadden daar dus geen last van. Hun kapitein heeft ons naderhand bedankt voor de steun.
En toen wij een maand daarna vertrokken stonden zij aan de poort van het kamp naar het vliegveld te wachten. Zagen Fred en vroegen waar zijn groep was. Enfin, hij roept ons bij elkaar en hun sergeant, een ijzervreter 1e klas, geeft Fred een schildje van de Australische SAS. Dat hangt nu bij hem thuis, in hun studieruimte.” Joline keek vragend. “Vlak boven de beeldschermen van zijn F16-cockpit. Twee vleugels naast een commando-dolk met daaronder de woorden ‘Who dares wins’.
En toen een of andere U.S. Air Force-pipo stond te drammen dat we op moesten schieten, gromde zo’n SAS-man dat hij échte militairen de gelegenheid moest geven om afscheid te nemen. En hebben we elkaar stuk voor stuk een hug gegeven. Pas daarna mochten we de kist in. En hadden wij rode ogen…” Het was even stil.

“Jullie blijven een stel vreselijke kerels, hé? Joline keek me lachend aan en ik knikte. “Ja. En daar zijn we trots op. Kijk dus maar goed om je heen als je op ons gouden huwelijksfeest naast me staat om handjes te schudden. Fred zou je wel eens kunnen verrassen.” Ze snoof. “Niks ervan. Die zit naast ons. Op zijn extra stevige rollator óók handjes te schudden. En Wilma staat daar weer naast. En ik hoorde haar voor de receptie zeggen: “Je gaat je koest houden, Fredje! Niet proberen op te staan, want dan lig je wéér voor pampus naast je rollator, denk eraan!”
We schoten in de lach en ik hikte: “Ik zie het voor me… Opa van Laar, zittend op een rollator… En na de receptie Bingo spelen zeker. Écht niet!” Margot giechelde. “En na de receptie mag hij één, piepklein, borreltje van de zuster. En daarna gaat hij knock-out en moet hij naar z’n bedje gedragen worden.” “Dan heb ik nú al, nog voor ze geboren zijn, medelijden met de verpleegsters”, bromde ik. “110 kilo bewusteloos vlees naar boven zeulen… Pittige job!” “Ze zullen daar vast wel een goederenlift hebben, Kees”, zei Charlotte lachend.

“Maar zus, je had het over een borreltje; daar ben ik nu ook wel aan toe. En daarna lekker naar bed; morgen weer naar de kerk. Waarschijnlijk zonder die bugel, ook wel eens prettig.” Lot keek me pestend aan en ik keek dreigend terug. “Kijk je uit schatje? Fred heeft vast nog wel ergens CS-tabletten liggen.” Ze fronsde even. “Schatje? Vergis jij je niet een beetje, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Want als jij straks lekker met Ben zit te knuffelen, mag ik je ‘schatje’ noemen. Zonder bijbedoelingen, Lot.” Ze knipoogde. “Jullie mogen dat. En ik zal eens aan Fred vragen of hij zo’n tablet niet in die bugel kan stoppen. Kijken wat er gebeurt…”
“He-le-maal niks, Lot. Tenminste: niet met mij. Ik blaas in die bugel, weet je? Ik zuig geen lucht door dat ding naar binnen. Dus al die CS-kristallen blaas ik rechtstreeks de kerk in. En Richard maar denken dat hij alle gemeenteleden ontroerd heeft met zijn preek…” Joline keek me misprijzend aan. “Bah, wat ben jij in feite een enorme rotzak!” Ik keek terug en wees. “Het was háár idee om wat CS-tabletten in mijn mooie bugel te frommelen, schat. Net van mij. Ik wijs alleen maar, rationeel als ik nu eenmaal ben, op de consequenties.”
Ze zuchtte. “Maar wél dusdanig beeldend dat je het voor je ziet…” Ze giechelde. “De hele gemeente in tranen omdat die ooit zo lieve Charlotte een geintje moest uithalen met Kees z’n bugel…” Margot stond op. “Ik haal de drankjes wel. Jullie zitten allerlei smerige dingen te visualiseren… Ik ben ten minste nog een net meisje!”

Een kwartiertje later hadden we ons drankje op en trok Margot Lot overeind. “Kom zusje. We gaan naar bed. Ja, het is nog vroeg, maar ik had het nog niet over ‘slapen’ gehad.”Ik keek op de klok. Half negen. Inderdaad vroeg. “Wat doen wij, Joline?” Ze glimlachte. “Hetzelfde, Kees. Lekker naar bed. Ze trok me naar zich toe en kuste me. “Met jou is dat heerlijk.” “Mogen wij jullie ook een knuffel geven?” Margot trok Joline naar zich, ik werd door Charlotte omhelst. “Kees… Dank je wel voor dat gesprekje vanochtend. En jij mag mij altijd ‘schatje’ noemen. Klinkt zo lief…”
Ze kuste me op mijn mond. “Dank je wel, lieve Lot. Jullie zijn allebei schatten, onthou dat goed.” Margot volgde: haar armen om mijn nek, een lieve zoen op mijn wang. “Geniet van Jolien, Kees.” “Altijd, mooie vrouw. En jij van je zusje. Maak er een feestje van!” Ze glimlachte. “Dat is het met haar altijd.” Ze verdwenen naar hun kamers; hand in hand.

“Een mooi stel, Kees. Net als Mel en Claar, maar toch anders.” Ze keek me aan. “Afsluitrondje, meneer Jonkman. En dan naar bed.” Een kwartiertje later lagen we tegen elkaar aan in bed. “Kees…?” “Vertel het eens Jolien.” “Heb jij er geen moeite mee dat…”Joline zweeg en ik pakte haar hand. “Dat we niet meer met Lot en Margot gaan vrijen? Na dat gesprekje wat ik hoorde? Niet meer, schat. We hebben ze kunnen leren dat naar bed gaan met een vent geen straf is. En als ik Ben een beetje goed inschat, is hij ook best onder de indruk van Charlotte. En Margot? Die vindt vast ook wel iemand.” Joline kroop tegen me aan. “En ik heb ook iemand gevonden. Een lekkere, botte techneut.” Ik gniffelde. “Ja. Zo eentje die alleen maar met machines kletst.” Een brommetje klonk naast me. “Ja, zo eentje… Kees, gaan we lekker slapen? Ondanks dat ik misschien een andere suggestie heb gewekt: ik ben best duf.” Ik kuste haar. “Lekker slapen meid. Ik ben ook niet zo helder meer. Nu vrijen zou inhouden dat we op de automatische piloot gaan. Geen zin in.” Weer een tevreden brommetje, gevolgd door een zoen. “We sparen het wel op tot woensdag, oké?” “Prima plan, schat. Welterusten.”

Nog even lag ik te peinzen. Ja, het was heerlijk om met Lot en Margot én Joline samen in een bed te liggen. Maar nu niet meer. Laat de zussen zelf maar ontdekken wat echte liefde met je doet als je iemand tegenkomt waar je helemaal warm van wordt. Even later zakte ik weg…