Åland - 9

Het was begin september en er was een storm over de archipel getrokken. Toen de harde wind een beetje afgenomen was reed Vincent met de trekker door het bos op zoek naar omgewaaide bomen. Hij zaagde dan de langste takken er af met de motorzaag om die later op te halen en sloeg een ketting om de stam en sleepte die achter de trekker naar het grasveld achter de schuur. Daar was een zware stalen I-profiel balk die aan één kant op het balkenframe van de schuur steunde en aan de andere kant op een stevige driepoot. Hij was zo hoog dat je er net onder door kon rijden. Aan de onderste flens van de balk hing een takel die op rollen heen en weer kon rijden, een zogenaamde loopkat.
Vincent reed met de boomstam achter zich aan onder het portaalkraantje door en maakte daarna met een ketting de boomstam vast aan de takel, zodat hij het trekkertje er onder vandaan kon halen. Daarna kon de boomstam in stukken worden gezaagd. Op die manier hield hij het bos vrij van overal in het rond liggende boomstamresten en vulde hij zijn houtvoorraad in de houtschuur aan. Een aparte stapel hout werd gevormd door snoeihout van de paar appelbomen die naast het huis stonden, want dat gebruikte hij voor zijn rookoven. Daarvoor had hij niet heel veel nodig, want als hij twee dagen vis en vlees aan het roken was geweest dan had hij ruimschoots voldoende om de hele winter door te komen.
Maar nu had hij weer een lange omgewaaide den achter zijn trekkertje hangen en reed die onder de hijsinstallatie. Rose had de meeste houtblokken al met de hydraulische houtklover gekloofd en opgeruimd, maar nu kwam ze naar hem toe met mokken koffie en zette die op een rechtop gezet houtblok. “Vin, koffie” riep ze en ze pakte een ander houtblok en ging daar op zitten. Samen dronken ze hun koffie en keken naar de boomstam die in de ketting hing, klaar om aan stukken te worden gezaagd.
“We stoppen er mee voor vandaag” zei ze. “En er komt weer opnieuw harde wind, dus die boom kan zo niet blijven hangen.” Ze vierde de ketting van de takel zo dat de stam op de grond lag en zei toen tegen Vincent “Ik wil even het zaagsel en het zweet van me afspoelen. Zou me even naar het meertje willen brengen?” Toen ze hun koffie op hadden startte Vincent de trekker en ging Rose naast hem zitten en reed met hem mee naar het hart van het bos.
Midden in het bos op Kristinas Holme was een meertje. En dat was niet zomaar een meertje, het was ontstaan door een bron waar zoet water naar boven kwam uit de rotsbodem. De watervoorziening van het huis was daardoor verzekerd, want Kristinas ouders hadden een goed geïsoleerde leiding er naartoe gelegd en het drinkwater werd vanaf een diepte waar het nooit bevroor naar boven gepompt. Bij dat meertje aangekomen trok Rose haar houthakkersoverhemd en haar korte broek uit en sprong poedelnaakt in het ijskoude water. Vincent kon niet nalaten om te lachen. Soms was de spontaniteit en levenslust van Rose bijna die van een tiener ondanks dat ze inmiddels zes weken zwanger was.
Maar al snel werd het haar te koud en kwam ze er uit. “Zo, en nu doorwarmen voor de haard” grinnikte ze en sprong op het trekkertje en wenkte Vincent om haar naar huis te brengen.

Daar ging ze even onder de warme douche staan om door te warmen en deed toen een behaaglijk knalroze joggingpak aan en ging voor de haard zitten.
Maar op dat moment werd er op de deur geklopt. Het waren Erik en Frida.
“Hoi Vin, hoi Rose” begroette Frida ze.
“We wilden eigenlijk gewoon even bij jullie op bezoek komen, maar onderweg kregen we te maken met hele hoge golven die vanuit de Ängskärs Fjärden de Strömmen in kwamen rollen en doordat er nogal wat water over kwam zijn we behoorlijk nat geworden. Dus we willen graag ook even onze kleren drogen als dat mag.
Vincent verzamelde hun natte kleren en hing ze bij de kachel te drogen en stuurde ze ook even onder de douche.
Een poosje later kwamen ze gekleed in joggingpakken en warme slofjes de kamer in en gingen bij de haard op de grond zitten.
“Willen jullie iets drinken?” vroeg Vincent.
“Als je nu warme chocolademelk met rum hebt, dan krijg ik helemaal zo’n deja vu gevoel” grijnsde Frida naar Vincent. Die grinnikte en wist precies waar ze op doelde; de dag dat hij Anna en haar ‘gered’ had toen zij een stuk visnet in de schroef van hun boot hadden gekregen hadden ze ook warme chocolademelk met rum gedronken en daarna hadden Vincent en de meiden heerlijk met elkaar gevreeën. Hij had die keer meteen een zwak voor Frida gekregen en hij wist zo langzamerhand dat dat wederzijds was. Rose glimlachte en gaf hem een vette knipoog; er waren geen geheimen tussen hen en Vincent had haar verteld wat er was voorgevallen die namiddag en nacht na de redding van Frida en Anna.

De lucht betrok nog verder, de hemel was nu inktzwart. Een epische storm kondigde zich aan. “Ik denk dat het verstandig is als jullie hier blijven tot de storm overgetrokken is” zei Rose “Ik zal twee borden extra neerzetten, dan kunnen jullie mee-eten .”

Na het eten schaarden ze zich om de kachel en genoten van warme kruidenthee en koffiebroodjes die Rose had gemaakt. Frida gaf Erik een knuffel en een kus en ging toen naast Vincent zitten. Die sloeg zijn arm om haar heen en knipoogde naar Rose.

Rose leunde tegen Erik aan en hij aaide met zijn hand onder haar jogging pak over haar buik. Rose spreidde haar dijbenen een beetje en humde genietend toen hij zijn hand er wat dieper tussen bewoog en omlaag ging in de richting van haar liefdestempeltje. Ze krulde zich wellustig tegen hem aan en genoot van zijn hand die brutaal via haar broeksband naar de warme vochtige driehoek tussen haar dijen ging. Samen keken ze naar Vincent die met Frida aan het kroelen was. “Wat zijn ze lief hè die twee” fluisterde Rose. Erik knikte “Ze is dol op Vincent.”

Ook Frida opende haar benen voor Vincents onderzoekende vingers en toen hij ze diep in haar warme zachtheid had geduwd fluisterde ze in zijn oor “knulla mig.”
“Ik wil je in bed” antwoordde hij “en dan heel lang”.
Ze keek hem bijna verliefd aan en stond op en trok hem mee aan zijn hand.
Rose en Erik zagen ze naar de logeerkamer vertrekken en Rose grinnikte “kom mee, we zien hun morgen wel weer.” En op haar beurt voerde ze Erik naar haar slaapkamer.

Met rozige gezichten zaten de vrouwen de volgende morgen aan de ontbijttafel. Vlak voordat ze uit bed kwamen waren ze allebei nog een keertje de hemel ingeneukt en nu zaten ze tevreden na te genieten van het langzaam wegebbende orgasme gevoel.
Erik en Vincent waren al buiten om de houthakkers spullen op te ruimen. Ze hadden de laatste boom die nog onder het zaag portaaltje hing aan stukken gezaagd en Vincent had bij een laatste inspectie geen nieuwe omgewaaide bomen gezien, dus het werk was klaar voor dat moment.

Rose nam Frida’s handen in haar hand. “Was het fijn vannacht, lieverd?” vroeg ze.
Frida kleurde een beetje en fluisterde “heerlijk.”
“Vincent durft bijna niet te vertellen hoe heerlijk het altijd is als jullie vrijen” lachte Rose “alsof hij zich er voor schaamt tegenover mij.”
Ze schoof met haar stoel naar Frida toe en kuste haar op haar mond. “Maar ik heb vannacht zalig met Erik gevreeën en ik schaam me er helemaal niet voor om dat tegen je te zeggen. Bovendien kan hij alvast eraan wennen hoe het is om het met een zwangere vrouw te doen” grijnsde ze.
“Voorlopig nog niet” grinnikte Frida “ ik wil nu nog geen mama worden. Liever op een wat latere leeftijd, zoals jij.”
“Kom, dan ruimen we de tafel af, die twee kerels willen koffie als ze zodirect binnen komen.

Weer met z’n tweetjes

Erik en Frida waren weg en Rose stond met haar handen geleund op de wastafel en Vincent stond achter haar en speelde met haar borsten. Rose voelde haar kutje vollopen want de geilheid die ze de hele ochtend al voelde nam nu met sprongen toe. Ze had heerlijk gevreeën met Erik maar nu wilde ze haar eigen Vincent en ze wilde hem heel diep in zich voelen. Daar beneden in haar genotsgrotje werden de slingers al opgehangen voor het komende feest. En de streling over haar billen liet haar sidderen. Ze ging op het badkamermeubel zitten en spreidde haar benen op zijn schouders. Zijn handen omvatten haar billen en zijn duimen trokken haar opgehitste schaamlippen uiteen. Rose keek hem met half dichtgevallen ogen aan en kreunde “Ohw Vin schiet op, knulla mig”
Het samentrekken van haar orgaantje verhevigde zo dat ze bang was dat ze klaar zou komen voordat hij in haar zat. Ze duwde haar gleufje naar hem toe en voelde Vincents pik er tussen drukken. Toen keek ze hem aan en stotterde “T.t.toe maar, anders b.b.begint mijn p.p.poesje z.z.zonder j… whowjaahhhhhhh!!!”

Twee maanden later.

Zoals zo vaak in die streken viel opeens de winter in.
De lucht was loodgrijs. Er stond een koude wind en de temperatuur daalde razendsnel. De regen veranderde in natte sneeuw en vannacht zou waarschijnlijk de sneeuw al blijven liggen zodat het uitzicht alleen nog maar grijs en wit zou zijn.
“De werkboot moet uit het water Vin” zei Rose die voor het raam stond. “Voordat hij vastvriest. Moet ik je helpen?”
“Nee hoor” antwoordde hij “Dat red ik wel alleen, ik heb hem al leeg gehaald, nu hoeft hij alleen nog maar op de helling te worden getrokken en dan moet hij schoongespoten en het dekzeil erover en dat is alles. En bovendien, Jij bent zwanger, ik wil dat je een beetje rustig aan doet.” Hij trok zijn duffelse jas en zijn gevoerde leren laarzen aan en ging naar buiten. De ijskoude wind en de natte sneeuw striemden in zijn gezicht en hij had er nu al spijt van dat hij zijn pool jas niet aangetrokken had, maar hij kon daarin heel moeilijk bewegen en dat was een nadeel. Hij duwde de boot boven de trolley en maakte hem vast. Daarna schakelde hij de winch in en langzaam kwam hij uit het water gekropen als een soort prehistorisch monster. De zeilboot had hij een maand daarvoor al uit het water gehaald en op zijn bok gezet, maar toen was het nog redelijk weer. Het water dat nu van de boot af droop was omstreeks het nulpunt, maar hij moest hem toch schoonspuiten, want als de aangegroeide laag op het onderwaterschip zou opdrogen, dan kreeg je het er bijna niet meer af, dus nadat hij hem zo ver op de wal had getrokken dat de terugloop-keggen onder de wielen van de trolley konden worden geslagen, haastte hij zich om met de hogedrukspuit de hele onderkant van aangegroeide rotzooi te ontdoen. En toen dat klaar was tilde hij met de kraan het zware dekzeil over de boot heen en zette het vast aan de ogen die voor dat doel al jaren geleden, door zijn schoonvader nog, in het beton waren verankerd. Hij had zo hard en ingespannen gewerkt, dat hij helemaal niet in de gaten had hoe nat en koud hij was geworden.
Toen hij de deur binnen kwam beval Rose hem om zich uit te kleden op de inloop mat en ze had een grote dikke handdoek en sloeg die om hem heen.
Ze nam hem mee naar het dikke kleed voor de haard en begon hem warm te wrijven met de handdoek. Zijn hele lichaam begon te tintelen en na een verkwikkend kop hete thee voelde hij zich helemaal behaaglijk en tevreden.
Rose zat op haar knieën naast hem en hees hem in zijn dikke flanellen joggingpak en een paar warme thermosokken.
Vincent keek naar de noordse motieven op de sokken en grinnikte “Nu ben ik echt een viking…”
“Hé pummel, geen commentaar hè? Ik heb ze zelf voor je gebreid” deed Rose gemaakt verontwaardigd “ik heb trouwens zin in je” en ze stak haar hand in zijn broek en streelde zijn pik. “Kom op Vin, geef je kleine feutje een lekker spermabadje” geilde ze en ze schudde haar borsten die al duidelijk begonnen te groeien. Vincent lachte. Zijn liefde voor Rose gloeide door hem heen en toen ze zich glunderend over hem heen liet zakken werden ze één lichaam dat genoot van de heerlijke samensmelting.

De volgende morgen was alles wit. De wind was gaan liggen en er was een serene stilte over het landschap gevallen; het leek wel een tafereeltje uit een kitscherige Hollywood film.
Rose en Vincent hadden de tijd genomen om op te staan en aan het einde van een luie dag stonden ze bij het hek van hun veranda over de Strömmen uit te kijken. Door het papperige drijfijs leek het water te zijn veranderd in een soort dikke soep. In de verte zagen ze de Kristina varen op weg naar de haven. Die had geen last van deze omstandigheden en ploegde moeiteloos door de grijze pap. Kennelijk had Erik of Ragnar ze zien staan, want vanaf de brug van de Kristina flitste even de Aldislamp. Rose en Vincent zwaaiden terug.

Toen ze elkaar aankeken wisten ze het: De komende maanden zijn we op elkaar aangewezen. Zelfs geen Frida en Erik. Voor de eerste keer samen in hun knusse blokhut met het groeiende kindje in de buik van Rose. Maar de voorraadschuur was gevuld en het was behaaglijk warm.
Zo daalde de stilte over de archipel en begon de winter.