Bijwerkingen - 5

Deze keer was het iets verder rijden. Nog een paar dagen tot het etentje. Ik hoefde nu geen lange jas aan.

'Alles komt wel goed.' zei ze nog alsof ik ernstig ziek was. Zij leek meer gespannen dan ik. Zou ze weten wat er gebeurd was? Zou Sarah het haar verteld hebben? Ik vermoedde van wel. Lies deed anders na die keer. Ze wilde weer. Maar het was wel anders. Ze deed nog meer haar best. Nog meer alsof ze iets te compenseren had, of mij verschuldigd was. Als ik haar nu aankeek, lachte ze lief terug. Maar ze liet niet alles zien. Zij reed weer. Ik wilde wel rijden, maar makkelijk ging dat niet. Iets wat ik hopelijk na vandaag wel weer kon. Want we reden naar Sarah. Naar haar thuis. Verder naar het oosten. Sarah had een oplossing gevonden, had ze tegen Lies gezegd. Ik had er een hard hoofd in. Maar ik wilde Sarah ook wel weer zien. Onze eerste ontmoeting was een zeer korte maar heftige geweest. En ik wilde gewoon weten wat er aan de hand was. Lies had zich mooi gekleed. Netjes zelf. Niet te overdreven. Jeans stonden haar altijd goed met die lange, strakke benen die ze had. En haar torso minstens zo strak in een blauwgroene coltrui. Ik kon maar met moeite m'n ogen van haar afhouden. En dat ik hard werd, was natuurlijk al wel duidelijk. Ze vond het niet erg. Ik denk dat ze het wel wist; dat wat er de laatste keer gebeurd is. Dat kon niet anders. Op de snelweg gleed haar hand ook langs het dichtstbijzijnde been en dus het dichtstbijzijnde derde been. Of vierde. Het is maar net hoe je het bekijkt. 'Het komt wel goed.' zei ze dan nog een keer zacht. Al had ik het idee dat ze nu vooral haarzelf probeerde gerust te stellen.

We reden op een gegeven moment een landweggetje in, en niet veel later hobbelden we over een onverharde weg die zo het bos in leek te gaan. Het werd donkerder en donkerder zonder dat het echt donker werd. Al snel zag wel door de bomen het bos niet meer. Iets wat wellicht wel toepasselijk was in onze situatie. Waarom waren we hier? En hier was een huisje in het bos. Een kleine openplek tussen hogen dennenbomen. Het huisje had wel iets sprookjesachtig. Ik wist niet heel veel beter. Maar wat een meisje als Sarah hier te zoeken had, wist ik al helemaal niet. Ik wist dan ook niet heel veel beter. Lies stapte meteen uit en keek wat onheilspellend om haar heen en naar dat huisje. Wist ze meer? Ja, ze wist nog altijd meer.

‘Kom’ zei ze dan, alsof ze voelde dat ik het wantrouwde. Er hing ook iets onheilspellends in de lucht. Er klopte iets niet. Maar ik wist nog altijd niet wat. Los van dat ik twee piemels had. Dat klopte natuurlijk ook nog steeds niet. En daarom waren we hier. Dat was de eigenlijke reden. Maar er leek zoveel meer te spelen. De deur ging al open, en Sarah stond met een heugelijke lach op ons te wachten. Zij droeg een strak jurkje wat los hing vanaf haar heupen, met blote benen eronder, en ook blote voeten. Wit, met rozenstruiken erop gedrukt. Haar lange, bruine haren los en netjes glad gekamd en al met al stond ze er erg poezelig bij, in contrast met de omgeving buiten het huis. Zou ze ons vertellen dat hier ook zeven dwergen zouden wonen, zou ik het zo geloven. Wist ik veel dat het veel gekker zou worden dan dat…

Binnen was het knus. Vrijwel geen technologie. Dat viel meteen op. Sarah leek ook wat gespannen te zijn. Had ze echt een oplossing? Of was dit weer een grap. Had ze weer ‘monster’ nodig, zeker… Ik hoopte het maar. Eens zien wat Lies dan zou doen. Lies kwam meteen ter spraken.

‘Volgende keer echt niet meer doen, hoor.’ lachte Sarah wat ondeugend naar Lies, en ze vond het vooral erg vermakelijk. Nog steeds. Zoiets zei ze toen ook al, al ze toen nog zo weinig gezegd. Ik zag Lies blozen en ze werd alleen maar ongemakkelijker met de minuut.

‘Ja, ja.’ zei ze toen wel. Ik wist nu dat Lies meer wist. Al een tijdje, dacht ik. Wat wisten hun wat ik niet wist? Dat wilde ik nu wel weten. Maar ik durfde het niet te vragen. Ik voelde me best geïntimideerd door de twee. Gewoon al omdat ze zo knap waren. Dat had ik altijd al met Lies. Ik zou haar nooit zomaar tegenspreken of laat staan vermoedens uitspreken over haar. Niet als ik haar zou kunnen verliezen. Want ik waande mij nog altijd de gelukkigste man op aarde met haar aan mijn zijde.

‘Neem plaats. Dan kunnen we gelijk beginnen. We hebben eigenlijk geen tijd te verliezen.’ zei ze luchtig en lachte ze lief, maar klonk de boodschap toch vrij ernstig. En ze had het tegen mij. Ik moest gaan zitten. Ik had m’n jas uitgedaan en zag de twee kijken naar de harde stangen naast mijn benen. Sarah begon meteen te grijnzen. Die leek wel te willen.

‘Moet dit echt?’ vroeg haar Lies haar toen, en de tegenzin was voelbaar.

‘Ja, dit moet echt. Jij wilt mijn hulp. Ik weer hoe we dit kunnen oplossen. Dus dit moet echt.’ klonk Sarah heel duidelijk.

‘Kan ik iets doen?’ vroeg ik nog, om beiden tegemoet te komen. Ik vond die spanning tussen die twee niks. Sarah werd steeds ernstiger en dit leek Lies alleen maar af te schrikken.

‘Zeker.’ zei ze me toen toch al weer wat meer opgewekt. ‘Wil je je broek alvast uittrekken?’ vroeg ze zomaar. Ik aarzelde meteen en keek Lies verschuldigd aan. ‘Geen zorgen. Ze weet al dat ik ze gezien heb.’ haakte Sarah hier meteen op in. Ze mocht dan wel jonger zijn, maar ze liet er duidelijk geen gras overheen groeien. Ze had wel meer dan ze alleen gezien, dacht ik nog.

‘Ik weet ervan.’ zei Lies toen nog duidelijk tegen mij. En meer hoefde ze niet te zeggen. Ze wist het dus.

‘Het is niet dat ik… Ik wist niet…. Ik wilde je niet bedriegen…’ schrok ik dan meteen weer, waar de twee alleen maar om moesten glimlachen.

‘Maak je geen zorgen. Het zal je snel duidelijk worden. Maar het is allemaal mijn schuld.’ zei ze toen maar weer een keer.

‘En daarom moeten jullie allebei naar me luisteren.’ bracht Sarah ons weer terug bij de zaak. Lies knikte, en ik daarna ook. Dus moest die broek uit. Ik zat een beetje achterover op een comfortabele stoffen bank met houten leuningen en had mijn broek dus uitgetrokken. ‘Je hoeft in principe vrij weinig te doen.’ zei Sarah me nog. ‘Maar omdat het er twee zijn, moeten we ze ook correct stimuleren. Pas dan kunnen verder met dit ‘probleem’. vertelde ze toen langzaam en zwoel. Ze vond het overduidelijk geen probleem in haar ogen. Daar werd ik alleen maar harder van. Ook zoals ze langzaam dichterbij schuifelde en daarbij Lies’ hand had gepakt. En zo stonden ze voor me. En even later zaten ze naast me. Lies keek nog altijd alsof ze niet wilde. Maar ze moest. Hun moesten dit doen om ons van dit probleem af te helpen. En ondanks dat ik best wel op wat gehoopt had onderweg hiernaartoe, zag ik dit toch niet aankomen. Links van me zat Sarah, rechts van me Lies. Ze keken elkaar aan en knikten naar elkaar. Lies wist wat er moest gebeuren. Dat wist ze denk ik al een tijdje. Jammer dat het niet eerder gebeurd was. Wilde ik er nu nog wel vanaf?

Want ze namen namelijk elk een stijve voor hun rekening. Beiden vonden ze er eentje met hun hand en trok Sarah de linker een beetje haar kant op, en Lies de rechter een beetje haar kant op. Ik hijgde meteen uit ongeloof. Want tellen later likte Sarah aan de eikel en daarna stopte ze hem meteen in haar mond en begon ze me langzaam te pijpen. Lies keek nog even toe terwijl ze de hare aftrok. Ze keek ook naar mij. Ze was gespannen. Dit was eng. En dat snapte ik wel. Ze zag een ander meisje haar vriendje pijpen. Ook dit was niet normaal. Verre van. Maar het moest. Dat ging ik ook zeker niet tegenspreken. Misschien hoopte Lies wel dat ik dit niet wilde. Maar Sarah pijpten gewoon door, en goed ook. Die ging al lekker op en neer en liet mij echt genieten. Totdat ze doorkreeg dat Lies niet meedeed.

‘Je moet wel meedoen.’ lachte ze dan plagerig haar kant op. Lies knikte weer, slikte vervolgens en sloot toen maar haar ogen en nam toen de hare in haar mond. Ik sloot kort m’n ogen. Dit was ongekend. Lies kon ook zo lekker pijpen. En beiden gingen ze nu op en neer met hun natte monden, en zogen ze elk een harde paal naar binnen, likte ze aan de schacht of eikel, of kusten ze m’n ballen. Ook Lies deed dit alles. Sarah keek me erbij aan. Lies had de ogen gesloten en hield dat zo. Ik had de mijne alweer snel geopend. Dit wilde ik niet missen. Links de brunette, en rechts de blondine. En ze deden allebei zo hun best. Slobberend werkten ze de palen af en ik wist gewoon niet waar ik moest kijken. Het verliep niet synchroon. Dat hoefde blijkbaar niet. Ze trokken me af en zogen de eikel steeds dieper hun mond in en dit ging zonder te stoppen door. Sarah kreunde af en toe geil en dan keek ze me spannend aan en lachte ze terwijl ze de grote eikel haar mond inwerkte. Lies was ook opgewonden. Maar die beheerste zichzelf wat meer. Af en toe zuchtte ze dan geil en verloren terwijl ook zij gewoon door bleef gaan. Als dit de manier was om er vanaf te komen, was dat wel een hele mooie manier. Al begreep ik de logica erachter niet. Niet dat ik daar nu nog aan dacht. Als ik op een gegeven moment wat meer begin te wiebelen, krijgen ze door dat het orgasme nadert.

‘Niet normaal…’ liet ik toen pas verzuchtend uit.

‘Doe mij maar na nu.’ zei Sarah vlug tegen Lies, die nu pas weer de ogen opende. En weer knikte ze dan alleen en zag ze hoe Sarah haar tong uitstak, daar de eikel op legde en met een hand vlug op en neer ging over de nat gepijpte schacht terwijl de andere hand met veel gevoel het zaad uit m’n zak begon te masseren. En Lies deed dit na. Beiden zaten ze daar met hun mond open, te hijgen tegen de eikels die begonnen te pulseren, en trekkende aan die dikke schachten. Dit hield ik niet meer vol. Het was al een wonder dat ik het zo lang vol had gehouden. Maar nu schoot ik, simultaan, de meisjes vol in hun gezicht. Het is nog meer. Sarah hijgt hard en laat haar mond vullen met mijn warme zaad, terwijl er ook al dikke slierten over haar gezicht kleven. Lies schrikt een beetje, maar begint niet veel later ook geil te hijgen terwijl zij de zijkant van haar eikel begint te kussen en zo alles op haar wang laat landen.

‘Oh, jeetje…’ hijgde ik nog als een echte kneus. Sarah begon te lachen en leek nog meer opgewonden te zijn. Lies had het lastiger. Maar niet omdat ze het moeilijk vond mij te delen.

‘Ik voel met niet zo goed…’ zei ze opeens. Mijn pikken waren nog steeds aanwezig en nog altijd hard en groot en prominent aanwezig zo tussen de meisjes in. Sarah keek me even wat stiekem aan. Lies werd duizelig.

‘Dit was pas het begin.’ fluistert Sarah bijna zwijgend in mijn oor, terwijl ze mijn zaad nog van haar gezicht liet druipen. Haar mond had ze al wel keurig leeg geslikt.

‘Het begin…?’ vroeg Lies toen, en ze leek wel high. Maar dan wel een slechte trip, zo te zien. Ik kon haar niet helpen. Blijkbaar wist Lies toch niet alles…