Is Er Nog Een Toekomst? - 2

Dit is deel 2 van een liefdes verhaal. Over hoe een echtpaar uit de krochten van het leven probeert op te krabbelen en onderzoeken of ze samen verder kunnen. Voor de goede orde raad ik u aan eerst deel 1 te lezen. Deze eerste 2 delen kennen nog weinig seks momenten maar daar gaat snel verandering in komen.

Mijn naam is Birgit en ik ben een getrouwde vrouw van net 40 jaar oud. Moeder van een geadopteerde zoon en 2 dochters. Ik heb, mag ik van mezelf zeggen, nog altijd een mooi figuur. Ben 1.78 mr lang, weeg 72 kilo, en heb een C-cup. Samen met mijn man Dick doe ik veel aan sport wat er mede voor zorgt dat ik in erg goede conditie ben. En ben nu al bijna 10 jaar werkzaam voor een grote multinational, de laatste 2 jaar in een internationale functie. Oorspronkelijk aangenomen als architecte maar in de praktijk bleek de invulling van mijn baan anders te zijn dan mij voorgespiegeld was. Maar daarover later meer.

Dick en ik kennen elkaar al heel lang, eigenlijk vanaf het begin van mijn studie. We woonden in 2 studentenhuizen die vrijwel naast elkaar stonden. Ik weet nog hoe ik aankwam in Delft met 2 zware koffers en hij net kwam aanrijden op zijn motor. Hij afstapte, zijn helm en bril afdeed en ik in de mooiste ogen keek die ik ooit gezien had. En de liefste lach zag, helemaal toen hij aanbood mij even te helpen om mijn koffers naar boven te dragen. Nu ben ik voor een vrouw best lang maar hij stak bijna een kop boven mij uit. Een stevig gebouwde en atletische man met een aanstekelijke lach, een open en vrolijk gezicht die mijn beide koffers zo maar optilde alsof ze niks wogen. En ze in een ruk naar de bovenste verdieping van mijn studentenhuis, waar trouwens alleen maar vrouwen woonden, bracht. Zich daarop voorstelde en zei dat hij naast ons woonde in een, hoe kan het anders, mannen studentenhuis. Ik was op slag verliefd, en vrijwel sinds die tijd zijn we onafscheidelijk gebleven. Dit tot grote jaloezie van mijn huisgenoten die al langer een oogje op hem schenen te hebben. Onafscheidelijk hield niet in dat we op elkaars lippen zaten, verre van dat. We lieten elkaar vrij, gaven elkaar de ruimte maar 1 ding stond als een paal boven water, we sliepen iedere nacht bij elkaar. Hoe wild de nacht ook geweest was, hoe uitgewoond een van ons beiden ook maar was het maakte niets uit. Geen andere man of vrouw deelde ooit ons bed. We hadden een eenvoudige code afgesproken om af te spreken wie bij wie zou slapen. Een groen of rood hartje via WhatsApp. Groen betekende bij de afzender, rood bij de ontvanger. De eerste die het berichtje zond ‘won’ altijd, ook als we allebei rood hadden gezonden. Dat laatste betekende gewoon bed kuisen en de eventuele sekspartner van dat moment de deur uitwerken.

Het stond in de sterren geschreven dat we met elkaar zouden trouwen maar geen van ons beiden had daar haast mee. Ieder van ons was op een ontdekkingsreis en die was bij lange nog niet afgesloten. We hadden samen nog grootste plannen, ondermeer een lange wereldreis na ons afstuderen. In die tijd hadden mijn zuster en haar man ons benaderd met de vraag of wij de voogdij van hun kind( eren) wilden aanvaarden in geval hun iets overkomen zou. En daar ik maar 1 zus heb, geen broers, hadden ik en Dick vanzelfsprekend ja gezegd. Wie stond er ook bij stil dat hun iets overkomen zou, zo jong en gelukkig als ze waren.

Maar helaas haalde de harde realiteit ons hier in. En opeens hadden we de verantwoordelijkheid voor een klein mannetje, nog geen jaar oud. Of wij er klaar voor waren? Verre van dat, maar deze verantwoordelijkheid ontlopen wilden we ook niet. Ik had het mijn zus beloofd. En Dick is daar trouwens helemaal rigoureus in, bij hem is het simpel: afspraak is afspraak. We zijn in stilte en kleine kring getrouwd en omdat ik wist dat mijn zus al snel een tweede baby wilde hebben zodat Pim niet alleen opgroeide was ik ook snel zwanger geworden om haar wens op te volgen. En direct daarna nog een tweede gekregen.

De eerste jaren had ik me vrijwel volledig op het moederschap gericht. Gelukkig sprongen mijn ouders, schoonouders en ook de ouders van John (de man van mijn zus Yolanda) regelmatig bij. Dit stelde mij in staat om mijn studie af te ronden. In de jaren daarna, totdat de kinderen naar de basisschool gingen, heb ik mijn rol als moeder vervuld. Wel waar mogelijk wat extra cursussen en workshops gevolgd om later beter beslagen op de markt te komen. Dick had mij in al die jaren ondersteund en ook zijn verantwoordelijkheid als vader en kostwinner genomen. En gelukkig zijn weg weten te vinden en door te groeien tot de prachtige man en vader die hij nu is. En om eerlijk te zijn, ons seksleven heeft er niet echt onder geleden in al die jaren. Ok, we waren nu grotendeels monogaam, maar natuurlijk waren er nog verlangens en fantasieën die niet uitgewerkt waren. En zowel hij als ik hebben zeg maar met zekere regelmaat een uitstapje genomen, om uit de sleur te blijven. Maar daar zijn we altijd eerlijk en open naar elkaar toe over geweest.

Nadat Juana, onze jongste dochter, eenmaal haar plek gevonden had op de basisschool, ben ik direct begonnen met solliciteren en tot mijn verbazing kon ik al vrij snel terecht bij het bedrijf waar ik nu nog met veel plezier voor werk.

Ik was afgestudeerd als architecte en ook in die hoedanigheid aangenomen. En zoals al in de inleiding aangegeven bleek al snel dat men mij niet zozeer voor mijn kennis als architecte had aangenomen, maar veel meer voor zeg maar mijn vrouwelijke verdiensten, in andere woorden als hoertje of sletje van het bedrijf. En ergens sloot dat, vreemd genoeg, perfect aan op een onuitgesproken en onvervuld verlangen bij mij. Er was slechts een maar, waar ik snel overheen stapte: ik mocht dit met niemand buiten het bedrijf delen, ook niet met mijn man. Waarom ik die clausule toen zonder nadenken getekend heb weet ik niet meer. Echt spijt ervan heb ik nooit gehad. Al had ik de impact op mijn relatie met Dick onderschat. En heb dit altijd opgelost door voor te doen voorkomen alsof ik een avontuurtje gehad had, zonder de relatie met mijn werk te bespreken.

Maar nu, nu ik thuiskwam vanuit een zakenreis uit Dubai zag de wereld er opeens anders uit. Die kille en afstandelijke WhatsApp van Dick eerder vandaag had me al onaangenaam verrast. En daarbovenop kwam het bericht van mijn ouders dat hij reeds thuis was en niet op de hoogte bleek te zijn van mijn zakentrip. Ik kon me wel voor het hoofd slaan over deze nalatigheid. Of was het iets Freudiaans en viel nu alles op zijn plek. Moest dit ooit gebeuren, want ik had over al deze jaren zoveel verzwegen over mijn echte werkzaamheden die ik deed voor mijn werkgever. Had bewust al onze afspraken overtreden en mijn man tot op het bot bedrogen. Had hem altijd naïef gevonden, omdat de zakenwereld nu eenmaal keihard was, waar je opofferingen voor moest doen om te overleven.

Opeens schrok ik van mezelf, van deze gedachtegang. En zag een beeld van mezelf, van een vrouw of persoon die iemand geworden was waar ik altijd een hekel aan gehad had. Kil, afstandelijk, harteloos, materialistisch en egoïstisch. Iemand die ver van haar eigen gevoel afstond als ze dat nog wel had. Eigenlijk het beeld van de vrouw van de eigenaar van dit bedrijf, besefte ik. Iemand waar ik medelijden mee had omdat ze volgens mij zo ongelukkig was. En ik was nu ook zo geworden of ver op weg daarnaar toe.

Vreemd genoeg gingen toen mijn gedachten naar mijn zus uit. Die ook voor dit bedrijf gewerkt had en was verongelukt na een bedrijfsfeestje. John had haar die avond laat opgehaald, herinnerde ik me nog. Een eenzijdig ongeluk, op een rechte weg zonder tegenliggers en bij goed zicht en weer. Geen alcohol of drugs in het bloed van John, i.t.t. dat van Yolanda. En er waren sperma resten bij haar gevonden. Maar John zijn broek was dicht, voor zover ik wist. Had hij iets ontdekt en hadden ze daar ruzie over gemaakt onderweg. Dat zou zomaar kunnen want mijn zus was ook zijn geil type als ik. En de oorzaak van dat ongeluk was altijd onbekend gebleven. Het kon niet anders, het moest iets zoals dit zijn, want John was altijd een toonbeeld van rust geweest, zelden boos te krijgen. De schrik sloeg me om het hart bij deze constatering, mijn gevoel zei me dat ik het bij het rechte eind had. Want John was de dag daarvoor bij ons geweest. Hij was vreselijk boos omdat Yolanda een tatoeage had laat zetten van ons bedrijf. Hij had het zelfs over scheiden, herinnerde ik me nu. Dat hadden ze ook bij mij willen doen, en ik heb dat geweigerd, weet ik nog. Het was iets in de trant van ‘Owned by …..’ . Ik was hun eigendom niet en ik kon het ook niet aan Dick verklaren. De rillingen liepen over mijn lijf, nu ik hier weer over nadacht. Wat was dat voor bedrijf waar ik voor werkte. Zagen ze de vrouwen als hun eigendom? Het leek er wel op. Ik moest toch eens kijken of ik nog foto’s van Yolanda had.

En ik besloot dat het genoeg geweest was, ik niet meer voor dit bedrijf wilde werken. Dat indirect schuldig was aan het vernietigen van het leven van 2 nee 3 gezinnen als ik dat van mijn ouders meetelde. Ongeacht de uitkomst van mijn gesprek met Dick.

Hij was dat absoluut niet waard, verdiende dat niet om tegen te liegen, realiseerde ik mij nu. Ik was gewoon een onnozel kind geweest, had mijn geilheid laten overheersen toen ik die clausule tekende en moest nu maar met de gevolgen leren leven. Wat had ik al die jaren gedaan om het zover te laten komen, waar had ik mezelf verloren, deze vragen speelden opeens door mijn hoofd. En diepe gevoelens van spijt. Of zoals politici zo gemakkelijk zeggen: ‘Als ik toen geweten had, wat ik nu wist’.

Helemaal nu ik juist een ‘aanzoek’ van die collega van mij had gekregen om naar Dubai te verhuizen, om met hen te gaan samenwerken, misschien trouwen zelfs, ten minste als het aan hem lag. Hij wist wie en wat ik was en had er geen problemen mee. Al die jaren dat ik bij dit bedrijf werkte, soms uitgewoond en uitgeput was na weer een orgie of gangbang, was hij daar geweest om mij liefdevol te verzorgen en op te vangen. Als een soort vriend ook, temeer daar ik zwijgplicht had naar mijn echtgenoot. Puur schijnheiligheid moest ik nu erkennen. Hij wilde zelfs mijn kinderen adopteren in geval zij met mij mee wilden komen. Wat een onzin eigenlijk, alsof mijn kinderen dat zouden willen. Maar er was meer om me nu, nu het te laat was, voor te schamen: ik had er serieus over gedacht op in te gaan. Deze afgelopen week had ik zelfs voor het eerst met hem in bed geslapen, voor het eerst in mijn leven met een andere man dan Dick de nacht doorgebracht. Geen enkel gevoel van schaamte of wroeging gevoeld of gehad. Nee, ik had me op dat moment comfortabel gevoeld, beschermd. Beschermd omdat hij mijn verleden kende als hoertje en mij accepteerde zoals ik was. Maar respecteerde hij me ook daarvoor, vroeg ik me nu af?

En Dick, kon hij wel omgaan met mijn verleden, mijn bedrog en mijn werk als hoer. Durfde ik na al die jaren daar wel open kaart met hem over te spelen, in de wetenschap dat ik dan ook misschien wel mijn kinderen zou verliezen. Hij verdiende dat niet, maar mijn kinderen waren belangrijker voor mij. Toch maar liever liegen en zeggen dat ik verliefd was geworden op iemand anders?

Maar was ik dat wel? Deze man was verliefd op mij en had gezegd of beter gedreigd mijn dubbelleven bekend te maken aan Dick als ik niet van hem ging scheiden. Of door te spelen aan de politie in Dubai dat ik een prostitué was. Dat was wellicht nog erger. Maar hij verzekerde mij dat hij me kapot zou maken als ik voor hem niet naar Dubai zou komen. Was dat wel liefde of gewoon pure jaloezie?

Nee, deze man was niet anders dan de rest van dat bedrijf. Ze hadden me min of meer door die rot clausule geïsoleerd van mijn gezin en omgeving. En deze man wilde daar op zijn manier op meeliften, in de wetenschap dat ik geen kant uit kon, karakterloos zogezegd. No way, dat ik met hem verder wilde, eigenlijk was ik al te ver gegaan. Maar dat is achteraf lullen.

Met Dick had ik altijd open en eerlijk over mijn affaires gesproken m.u.v. het werk dan. Hij was flexibel en openminded, deze collega juist niet. Kon en durfde ik nu open kaart met Dick te spelen. Uiteindelijk hield ik nog zielsveel van hem, drong tot me door. Wie hield ik nu voor de gek? Mezelf toch. Deze man had geen moment getwijfeld om de verantwoordelijkheid op zijn schouders te nemen voor de opvoeding van mijn neefje Pim. Hij had zijn leven opzij gezet voor dat kleine mannetje en voor mij.

Totaal niet aan zichzelf gedacht, zijn eigen belangen en toekomst ondergeschikt gemaakt aan iemand die eigenlijk (nog) geen familie van hem was. Hij had dat niet hoeven doen maar deed dat zonder blikken of blozen. En nooit, nooit een klacht gehoord van hem. En Pim zag hem als zijn eigen vader.

Nee, dit was de man waarvan ik hield en die ik door mijn zelfzuchtig gedrag dreigde kwijt te raken. Ik moest door die zure appel heen bijten en hopen dat hij mij vergaf en er misschien nog een toekomst voor ons was.

Ik keek naar hem terwijl ik naar mijn kinderen luisterde. Dat warme wat ik altijd bij hem gezien had leek weg te zijn. Hij was afwezig, zag ook een beetje verdrietig uit. Had dat feit dat ik hem niet geïnformeerd had over mijn zakenreis hem zo geraakt? Of was het het gegeven dat ik nauwelijks iets van me had laten horen dezer dagen. Dat ik teveel met mijn nieuwe liefde bezig was en hem vergeten was. Ik wist hoe gevoelig, intuïtief Dick was. Voelde hij iets aan, schoot opeens door mijn hoofd.

Ik kon dit niet ontlopen, hem zo te laten lijden. Ik zei daarop tegen de kinderen dat zij ons even alleen moesten laten, dat ik met Dick moest praten. Ze knikten en gingen naar hun kamer. Ik keek hem aan en vroeg: “Is er iets aan de hand met je dat je zo verdrietig kijkt? Het spijt me echt dat ik je niets verteld heb over deze zakenreis. Ik had je echter niet zo vroeg thuis verwacht en had je dat willen vertellen bij je terugkomst.” Dick keek me aan, pakte zijn mobiel en liet me een foto zien. En liep weg de telefoon op tafel achter latend. Ik pakte hem op en scrolde door de foto’s die weinig aan de fantasie overlieten. Hij had me betrapt met die andere mannen, niet alleen pratend maar ook gearmd en kussend. En nu begreep ik ook die blik in zijn ogen, het was geen verdriet maar verslagenheid.

Ik bleef verdoofd achter om vervolgens in huilen uit te barsten. De werkelijkheid had mij ingehaald. Was dit nu einde verhaal voor ons, had ik het definitief verknald? Wat later kwam hij onverwachts toch bij me zitten, en nam me zelfs tot mijn verrassing in zijn armen. En toen kon ik me niet meer inhouden en liet me gaan. Huilde als een gek en kon eindelijk de stress van al die jaren bedrog loslaten. “Ik ben een hoertje schat. Je bent met een hoertje getrouwd, al dik 10 jaar nu. Zo lang bedrieg ik je nu al. Of eigenlijk werd ik gedwongen dit voor je geheim te houden.” Zo snikte ik, en klampte me aan hem vast. En hij liep niet weg, nee. Hij bleef me vasthouden totdat ik geen traan meer over had. Ik had een rauwe keel van het huilen en hij gaf me een glas water. Zei niets, hield me gewoon vast in zijn armen. En ik kon mijn hoofd op zijn borst leggen, en beetje bij beetje tot rust komen. Dick bleef stil zitten, nu met een hand mijn haren en hoofd strelend. Opeens zei hij: “Het was te verwachten dat je libido zich eens weer ging roeren. Dat je het voor mij geheim gehouden hebt of moest houden vind ik wel erg vervelend en triest, maar om jezelf een hoer te noemen is dat niet wat overdreven.”

Ik moest ergens wel lachen om zijn redenering maar zei direct: “ Nee schat, ik ben echt een hoertje geworden in dat bedrijf, een van hun sletten die opdrachten hielp binnen te halen en ook om medewerkers te belonen voor hun goede werk en inzet. En dat betaalde heel goed en ik mocht het nooit tegen jou zeggen.” “En nu” zo vroeg hij aan mij “Gaan onze paden hier nu definitief scheiden en ga je mij of ons definitief verlaten voor je werk en deze man. Want ik zag wel hoe verliefd je bent?”

Ik moest slikken bij deze vraag van hem. Hoe goed kende hij mij wel niet om dat in een oogopslag gezien te hebben. Ja, op dat moment had ik een verliefd gevoel bij die man, maar nu wist ik dat ik mis zat. Hij had me bedreigd, was jaloers en ik besefte nu dat hij nog niet eens in de schaduw van Dick kon staan. Ja, hij had al die jaren mij wel terzijde gestaan tijdens al die orgies, maar dat kwam alleen omdat Dick hier niets van af mocht weten. Eigenlijk had hij meegelift op de strategie van dat bedrijf, nooit een standpunt ingenomen en nu hoopte hij daar ook nog van te profiteren door mij voor het blok te zetten. Dat was geen man naar mijn karakter. Nee , nu die barrière van stilzwijgen eindelijk geslecht was, ging ik Dick ook echt alles vertellen. Schoon schip maken met mezelf en deze omgeving. En dan zouden we wel zien of er nog een toekomst was voor ons.

Ik keek naar Dick op en antwoordde: “Nee schat, dat was een vlaag van verstandsverbijstering besef ik nu. Deze man is niet beter dan de rest van dat bedrijf, en wilt meeliften op hun strategie. Daar hoor je zo van mij meer over. Hij is bij mij aan het verkeerde adres. Ik wil jullie niet verlaten maar weet niet of jij hetzelfde doet als je mij aangehoord hebt. Laat mij mijn verhaal doen nu, het is de tijd ervoor om de scherven op te ruimen en te zien wat er overblijft voor ons.”

En toen zei hij iets wat mij brak: “Maak het niet te zwaar voor jezelf. Houd in gedachten dat wij onverwacht en onvoorbereid een verantwoordelijkheid op onze schouders gekregen hebben waar wij niet klaar voor waren. We hebben ons opgeofferd, ons leven heeft een wending genomen die niemand kon voorzien. We hebben ons eigen leven niet kunnen leiden. Wellicht heb je nu eeng inhaalslag gemaakt, die uit de hand gelopen is. Neem dat mee zonder direct een waardeoordeel over je leven uit te spreken.”

Het is vreemd, maar deze woorden van hem gaven mij een vertrouwen, misschien zelfs een zelfbewustzijn om de aspecten van mijn verhaal of leven, van mijn keuzes te verleggen, vanuit een ander perspectief te zien. En de verantwoordelijkheid voor de keuzes die ik gemaakt had te accepteren, niet bang te zijn voor de oordelen of afwijzing van anderen. En al helemaal niet voor mannen die hier misbruik van wilden maken, zoals die man in Dubai. Goh, wat heb ik Dick onderschat, tekort gedaan.”

En het hielp me over mijn angst om te beginnen met mijn verhaal. Want ik had ook nog dagboeken.

Later meer