Schrijfslavin In Wording

Zo verleidelijk en soms zelfs wreed mijn beeldscherm ook staat te glunderen, steeds voel ik de wrangheid van schuldgevoelens als ik de verhalen op “Opwindend” lees. De soms onthutsende aanvallen van opwinding, die ik tevergeefs probeer te weerstaan. Sommige verhalen druipen van de banaliteiten, maar ook al vind ik ze vunzig en soms zelfs grof, ze doen de precies wat de schrijvers ermee lijken te beogen. Er zijn verhalen bij die je meeslepen, zodat je als een Alice in Wonderland door een spiegel in een bizarre wereld gezogen wordt. Maar tot dan bleven de verhalen opwindend, maar passief en op afstand. Soms gaf ik (allesbehalve een waaghals), brutaalweg een commentaar op een verhaal. Eigenlijk ook als een bedankje voor de geilheid waartoe de schrijver mij veroordeelde. En misschien vaag in de hoop er een reactie op terug te krijgen.

Een paar dagen geleden kwamen de dode letters die tezamen voor een orakel van seksuele visoenen zorgen, tot leven. Een bericht dat ik via “Opwindend” ontving. Het voelde alsof ik abrupt uit een dromerige stemming ontwaakte. De schrijver die mij benaderde moet gerefereerd hebben aan mijn reactie onder het verhaal “Schrijfslavin”. Ik reageerde met daarop met:

“Het idee dat een dominant zich omringt door tot schrijven van erotische literatuur “gedwongen” schrijfslavinnen is opmerkelijk. Hij mag hun teksten niet alleen opeisen maar er ook mee doen wat hij wil. En het zou nog opmerkelijker zijn als hij de schrijfslavinnen tegen elkaar uit zou spelen door ze publieke waarderingscijfers te geven om ze tot nog betere prestaties te manen.”

Of ik die reactie in een aanval van jaloezie schreef weet ik eigenlijk niet. Ik denk het wel. Het idee een van de schrijfslavinnen van een meester/uitgever te zijn en tot dwangarbeid veroordeeld worden intrigeerde me. Zoiets bestaat niet echt. Of toch wel? En als het nog niet bestaat moet het dan niet uitgevonden worden? Maar een paar dagen geleden als donderslag bij heldere hemel plofte een virtuele brief op mijn deurmat. De afzender was Meester Boris. Hij had zich de moeite getroost mij te benaderen met

“Hoi Helga,

Leuk om jezelf zo te profileren hier en gelijk ook je onderdanige kant te laten zien. Dat waardeer ik enorm

Jij vraag om schrijfslavin te worden wil ik bij deze wel positief beantwoorden

Ik ben een 50+ er, met ervaring op het gebied van SM en hier ook actief als schrijver met momenten

We kunnen samen eens ontdekken of jij de rol van schrijfslavin verdient en aan kan

Aan jou om binnen 24 uur te reageren op …

Liefs mr Boris”

Voor het eerst was de verhalensite voor mij echt tot leven gewekt en was ik blijkbaar bevorderd (of gedegradeerd?) tot schrijfslavin. Waren de monniken die in de middeleeuwen handschriftminiaturen vervaardigden niet ook een soort slaaf? Als er dan een overeenkomst is betekent het dat ik gedoemd ben tot schrijven en beschrijven van mijn intiemste gevoelens, verlangens en fantasieën. Mezelf binnenstebuiten keren voor anderen dan alleen voor mezelf. Zou het een roeping kunnen zijn? Heb ik de tekst in mijn profiel op “Opwindend” misschien daarom zo suggestief mogelijk geschreven en hoopte ik dat er gebeuren zou wat er uiteindelijk gebeurde?

Bij deze gedachte kwam ook een gewetensvraag op: vind ik het heerlijk om schrijfslavin te worden of ben ik er juist afkerig voor. Ik was ongelooflijk opgewonden door het verzoek (of bevel?) van Meester Boris en wilde geen uren wachten alvorens in te stemmen en reageerde vrijwel meteen alsof mijn handen op dat moment al door hem gedwongen waren. Dat ik me nu echt realiseer zijn schrijfslavin te zijn maakt dat ik nog meer details van mijn gevoelens, verlangens en fantasieën moet optekenen om zo weinig mogelijk aan de vergetelheid prijs te geven. Ieder detail?! Ja, heel zeker ieder detail, zodat het voelt als een langzame ontkleding. En dat is het ook, wanneer ik voor mijn sleetse spiegel sta die schuin op de vloer staat zodat ik mezelf van top tot teen kan zien. De spiegel die een een obsessie voor mij is. Het zijn de ogen van een meester. De meester die zegt “doe je jurk uit”, of “laat je slipje een beetje zakken zodat ik je kutje goed kan zien”. Het zijn zinnen die ik zelf verzin, maar in de mond van een virtuele meester leg. En er zijn nog intiemere details te onthullen. Zoals de momenten dat ik zelf tot de conclusie kom dat mijn gedrag voor sanctionering in aanmerking komt. Een berisping misschien, of nog beter, een fysieke straf. Ooit was dat de norm. Er mocht vrijelijk gestraft worden zonder dat de een of andere instantie er schande van sprak. Is de hang naar SM misschien ook een verlangen naar een klassieke manier van sanctioneren?

Het valt op dat de beste auteurs van SM-literatuur vaak vrouw zijn. Dat moet de reden zijn dat ik dagelijks een rijzweepje als ritueel kleinood op mijn art deco-dressoir heb liggen. Die herinnert mij iedere dag aan straf met pijn als gevolg. Zelfstraffen met een rijzeepje levert echter het probleem op dat je niet ieder deel van je lichaam kunt raken, tenzij je over acrobatische gaven beschikt. De gelikte films van "The Life Erotic", waarin jonge vrouwen zich solistisch overgeven aan sadomasochistische rituelen, inspireerden mij in alle hevigheid. Alsof mijn alter ego in mijn oor fluisterde “jij kunt dit ook”.

Terwijl ik languit op mijn rug op de vloer lig beluister ik het zwiepen van mijn rijzeepje op mijn venusheuvel, aangemoedigd door mijn eigen alter die alsmaar roept “harder, harder nog harder.” In de roes van opwinding vervagen de morele grenzen en wint de lust het van de ratio. Daarna de steeds terugkerende schaamtegolf en de schuldgevoelens omdat ik me weer door zwakte heb laten misleiden. Mijn alter ego kan ik de schuld niet geven, want die ben ik zelf. De donkere kant van mijn ziel die de onnozele kant van mijn psyche steeds meer dreigt te overheersen en mijn verslaafd maakt aan opwinding en lust. Het kan zo niet verder, gebied ik mezelf, maar ik ken mezelf goed genoeg dat ik besef dat het wel verder zal gaan. De verleiding is immers te groot om te weerstaan. Toch?

Dat roept de vraag op of wij mensen zonder rituelen kunnen. Misschien dat juist het gebrek aan rituelen ervoor zorgt dat de mensheid steeds meer ontheemd en losgeslagen raakt. Geen kerkbezoek en religie meer, maar wegdrijven in chaos. Ik denk dat ik daarom graag weer naar de kerk ga. De stilte, de devotie, de echo’s van je eigen voetstappen in de holle akoestiek van de neogotische kerk in het dorp: ik ben er verzot op. Zittend op een van de banken voel ik me ingesloten worden door een onverklaarbare opwinding die in een onophoudelijke geilheid omslaat. Alsof ieder moment de stilte verstoord kan worden door de trage voetstappen van een priester of dominee, die mij voor zijn lusten opeist. Naar het altaar gevoerd en dan ten overstaan van de kerkgangers…

Nu ik tot schrijfslavin geroepen ben, voel ik me begeesterd tot gedrag waar ik zelf afnemende invloed op zal hebben. Misschien is het een nieuwe gril: een meester aan het hoofd van een harem van schrijfslavinnen. Een uitgever van erotische literatuur die jonge vrouwen ketent en ze aan de monnikenarbeid zet om er zelf beter van te worden. Als zo’n uitgeverij nog niet bestaat zou die uitgevonden moeten worden. Ik zie het al voor me: een chic grachtenpand met een tot in de puntjes verzorgd interieur met krakend visgraatparket en houten lambrisering. Op trillende knieën en zo provocerend mogelijk gekleed breng je je manuscript in de ijdele hoop dat hij het goed genoeg vindt om het te publiceren. Niet om de roem of het geld maar uit offervaardigheid en hem te behagen. Daarna ben je een open boek voor wildvreemden die als gulzige voyeurs of vraatzuchtige hyena’s je met hun ogen verorberen.

Zoiets dus?