De Vriendengroep - 55

We gaan. Ik ga mee. Dit keer huren we geen autootje, maar pakken we het openbaar vervoer. Ik sluit de winkel een paar dagen. En op een wat koele vrijdagochtend stonden we op de boot. De spanning overheerste. Eigenlijk vanaf het moment van die uitnodiging al. Ik speelde met bepaalde ideeën, maar sprak die zeker niet uit. Elise wel. Die zei het spannend te vinden überhaupt weer haar vriendinnen te zien. En dan had ze het nog niet over Mussa en Jeff. Dat verzweeg ze. Alsof ze niet bestonden en zelfs niet kwamen. En dat op uitnodiging van de één. De vorige keer was het op uitnodiging van de ander. Ik wilde haar weer niet tegenhouden. Ook niet als ze zich over andere dingen zorgde maken, of juist naar uitkeek. Er waren twee Elises. De één had ze nu een beetje weggestopt, maar ik wist dat ze er was. De Elise die altijd nog meer wilde halen uit haar seksleven. Haar aanwezigheid was te voelen, maar die sprak zich niet uit op dit moment. Ik ben er bang voor. En tegelijkertijd zo nieuwsgierig over wat die Elise te melden en te wensen heeft. Eigenlijk was het bijna niet te doen. We waren juist zo goed bezig, open en eerlijk geweest. Zeker voor ons doen. Maar nu kwam dat weer in gevaar, doordat we teruggingen in de tijd. Zo voelde het een beetje. Ik dacht dat dat hoofdstuk afgesloten was, maar dat was naïef geweest. En ik wist dan ook niet wat te verwachten. Van niemand. Nu waren we gewoon een onzeker stel, in de trein naar Den Haag. Vanavond stond er een feestje gepland ter ere van de verjaardag van Mussa. En Mussa was toch nog steeds die jongen die haar had genomen zonder dat dat de afspraak was geweest. Laten we het daar maar op houden. Ondertussen wist ik wel dat het niet tegen haar zin was geweest...

Den Haag trok me niet. Gelukkig gingen we nog een stukje verder. Mussa woonden in Scheveningen. Daar zou ook het feestje zijn, en daar had hij ook voor de hele groep twee huisjes gehuurd op een vakantiepark net achter de duinen. We hadden nog een tram gepakt en moesten het laatste stukje lopen. Ik had voorgesteld via de boulevard te lopen, en dat vond ze een leuk idee. Toch maar het beste van maken. Het was winderig, maar wel warm. Toch andere duinen en stranden dan bij ons op Ameland. Maar hier voelde ik me meer thuis dan in de grote stad. We waren niet de eersten, en konden zo doorlopen het park op richting de huisjes. Er was ook een grote camping en alles oogde nog vrij modern en alsof het niet al te lang geleden flink op de schop was genomen. Een smal weggetje vormde een allee met bomen die onderbroken werden door huisjes, ongeveer net zo groot als wat wij op Ameland hadden staan. Een beetje standaard ingericht en her en der stonden auto's voor de deur met vooral Duitse kentekens. Het was echt een vakantiepark. Ergens wel leuk. Ook omdat ik het een en ander herkende van wat Kamila mij had laten zien. De keten waarbij dit park hoorde, had haar toen eens ingehuurd om promotie te maken, waaronder hier in Scheveningen. Ik zie haar nog zichzelf filmen, alleen in zo'n huisje. Zou ze dan in de avond een andere soort opnames gemaakt hebben? Haar gingen we ook weer zien. Misschien was Elise daarom ook wel nerveus. Ik had gevoelens voor Kamila. Ik had wel gevoelens voor een ander, zij niet. Niet dat ik dat gezegd had, maar ze wist het waarschijnlijk wel. Er was wel één geruststelling. Het was op voorhand al bekend dat Mussa zelf niet in één van deze huisjes zou slapen, maar gewoon thuis. Voor zover ik wist, woonde hij riant met de status die hij had als kickbokser. Dan is dit te min. En gelukkig maar.

Buiten in de zon zat Hila. Die hadden we niet meer gezien sinds Brugge, en zelfs toen hadden we haar amper gezien. Ik kende haar ook het minste van allemaal, alleen al om die reden. Zij was die Marokkaanse vriendin met het blonde haar. Dat had ze gelukkig nog. Het meisje met de stichting om hulp te lenen aan mensen in Marokko en degene die zich had aangeboden om dit alles voor ons te regelen in naam van Mussa. Iets organiseren kon zij wel. Ook was Hila het meisje wat naast Elise lag toen Elise voor het eerst de grote lul van Mussa in haar mond had genomen... Ook dat was ik niet vergeten. De twee knuffelden elkaar innig en ook ik kreeg een knuffel van deze mooie en exotische Hila. Ook ik vond het wel iets extra's hebben als de ander een andere cultuur of huidskleur had, zoals Hila, maar natuurlijk ook Hyun had dat. Wat dat betreft is iedereen wel een beetje oppervlakkig van nature en voor het onbekende, denk ik zo. Ik zou ook kunnen zeggen dat het rode haar van Kamilla iets toevoegt aan haar verschijning, maar dat is toch anders. In ieder geval werden we goed ontvangen. Hila droeg een passend jasje bij haar pantalon, en ze had altijd wel iets zakelijks. Haar haar was enorm lang en dus blond, wat mooi in contrast stond met haar licht bruine huid en donkere ogen. Het was voor mij meteen al een trip down to memory lane geworden met wat ik wel wist, en vooral gezien had. Zo bleef de spanning erin.

Sophia was de volgende die arriveerde. Degene die mij het had laten zien wat deze andere twee gedaan hadden met Mussa. Degene die mij nog troost had willen bieden in Brugge. Daar was niks van gekomen. Kamila had dat gedaan in plaats van haar. Sophia en Kamila waren close, als ik Kamila moest geloven als buitenbeentje in de groep. Zou Sophia al meer weten over mij en haar? En zou ze het weten over Elise en Mussa en Jeff? Sophia had altijd alle scoops. Een sprankelende blik begroette mij en ze knuffelde ons allemaal en zei een goeie reis gehad te hebben. Ook zei ze dat Jeff niet kwam, en Nathalie dus ook niet. Tot dit moment had ik daar natuurlijk enorm tegenop gekeken, en er viel zichtbaar een last van mijn en Elise's schouders. Toch wel. Jeff en Nathalie waren nog wel samen, maar hadden al maanden ruzie met elkaar. Ondanks toch nog bij elkaar. Ik en Elise keken elkaar even aan toen Sophia en Hila echt geen idee hadden wat er dan aan de hand kon zijn. Ik had wel een idee. Er waren drie stellen in Brugge, en na dat weekend hadden ze alle drie ruzie gehad. Maja en Pawel zouden ook niet komen. Dat wisten we al. Ook die hadden moeilijke tijden gekend, maar waren nog wel samen. Ergens wel jammer, wat als iemand zou weten wat ik had doorgemaakt, was het Pawel wel. En een aardige gast ook.

Vervolgens kwamen Joey en Alisha aan. Samen. Want dat was een ander verhaal geweest. Hun werden juist een stel na Brugge en waren dat nog steeds. Het leek wat gek ze zo te zien, maar het was een leuk stel om te zien. Joey groot en blond, Alisha tenger en met dat lange, bijna zwarte haar. Ook zij had een mooi tintje, maar had dat echt van de zon. Hyun was de volgende die arriveerde. Een groots moment wat stierf in stilte. Zij was zo stil. Ze keek eigenlijk niemand aan en zei vrijwel niks. Ze had er ook voor gekozen niet met Sophia of Joey en Alisha samen te reizen, terwijl zij allen studeerden in Rotterdam. Iedereen vond dit gek, maar niemand die er wat van zei. Hyun was wel vaker stil. En ook zij was wel vaker het buitenbeentje geweest. Die kwam wel los, hoorde ik er een aantal zeggen toen ze naar binnen ging om een kamer te zoeken. En tot slot, en net als in Brugge fashionably-late, arriveerde ook Kamila weer met grandeur, in een zomerse outfit, gekenmerkt door een bloemenjurk met een aardig decolleté, een zomerse hoed en een flinke zonnebril. Wat een droom. Nieuwe kleren, zo te zien. En vast niet de goedkoopste. Ook had ze twee koffers bij. Ze had geld genoeg... Zij ontwijkt ons niet. Hyun overduidelijk wel.

De twee huisjes stonden tegen over elkaar met de weg ertussen. Toch leek de groep zich wel de hele dag in het ene huis te houden met elkaar. Het was ook snel weer gezellig en over en weer werd gevraagd hoe het tegenwoordig ging, en echt diepgaande antwoorden kwamen daar niet uit voort, maar dat was prima. Voor het slapen moest wel een indeling gemaakt worden. Er konden er zes per huisje, maar we waren met acht. Dus twee keer vier was de afspraak. Ik en Elise liepen naar het andere huisje met onze spullen, gevolgd door Hila en Sophia. Ik had gehoopt op Kamila, maar die was net te laat. Zij en Hyun zaten dan met Joey en Alisha in het andere huisje.

Kamila kwam nog vragen of ik even mee wilde naar het strand. Samen. Dit deed ze zonder dat de rest het kon horen. Wel waar Elise bij was, die wel even opkeek, maar weer leek te herinneren wie deze Kamila ook alweer was geworden in ons leven. Ze wilde ook gewoon even kletsen en meer niet. De vraag of er nog meer van zou komen, was moeilijk te beantwoorden. We hadden hier minder privacy als bij ons thuis of toen in dat enorme huis in Brugge. Kletsen dus.

Wat moeilijk was. Kamila maakte het moeilijk. Het was al moeilijk haar te geloven dat ze alleen even wilde praten. Dat kwam door hoe ze er nu bijliep. Net als het eerdere weekend met deze groep, was ze wat aan de late kant, maar zag ze er verpletterend uit. Een eerste indruk maken, kon je wel aan haar overlaten. Ook toen ze bij ons was, kleedde ze zich in het begin veel uitdagender dan tegen het einde aan. En dat vatte ik op als dat ze indruk had willen maken, dat ook gedaan had, en we vervolgens iets meer op de inhoud verder konden gaan waardoor haar uiterlijk, hoe spectaculair ook, minder telde. Maar nu hadden we elkaar weer even niet gezien. En dus geloofde ik dat ze dit ook een beetje voor mij gedaan had. Een donker blauwe zomerjurk met witte bloemen. Een diepe snede zorgde voor een spectaculair decolleté. Geen bh. Dan had ik dat moeten zien. Haar borsten lagen namelijk echt voor een deel bloot zonder dat ze naakt was. De stof van haar jurk duwden ze iets omhoog en naar elkaar en een mooie, verleidelijke gleuf bleef mijn blik trekken. Daar zou die van mij mooi tussen kunnen liggen, dacht ik dan. Los van dat ze dus alleen wilde praten. Zo was er de spanning die we meenamen, en de spanning die Kamila meebracht. Die tweede was me stuk duidelijker. Daar had ik geen vragen meer over. Daar konden we wat mee. Vandaag al, als het aan mij lag. Maar die andere spanning was een ander probleem. En of haar dit al was opgevallen, wist ik niet. Maar Kamila was slim genoeg te verzinnen dat ik en Elise met een rugzakje naar Scheveningen waren afgereisd.

De duinen van Scheveningen waren anders dan die van Ameland. Langere paadjes, want veel breder. Her en der dacht ik wel met Kamila ergens de bosjes in te kunnen duiken. Maar het was hier ook veel drukker. Ik zette dat snel uit m’n hoofd. Ze wilde ten slotte praten. Maar als ze me aankeek, begonnen we te lachen. En dan hadden we kunnen zoenen. Niemand die ons zou herkennen, dus waarom ook niet. Toch gebeurde het niet. Eenmaal op het strand zochten we een kuil op aan de voet van de duin en in een lekker zonnetje uit de wind namen we plaats. Ze keek me nog even aan. Alsof ze me iets wilde vragen wat ze eigenlijk niet durfde. Maar mij mocht ze alles vragen. Het werd me dan ook weer snel duidelijk dat Kamila niet zomaar een meisje was.

'Dapper.' Noemde ze het. 'Geen goed idee, of wel?' vroeg ze me. 'Ik kon de spanning voelen'. Ik moest er een beetje om lachen. Ze kende ons al goed. Ik wist meteen waar ze het over had.

'Misschien niet. Maar ze wilde graag. Dan kan ik er maar beter bij zijn. Scheelt dat die sukkel uit Brugge er niet is.' durfde ik eerlijk tegen Kamila te zijn.

'Heb zo m'n best gedaan jullie weer bij elkaar te krijgen.' leek ze echt even te menen alsof dat nu op het spel stond. Maar daar lachte zij ook stiekem om.

'Dat viel je vast heel zwaar.' merkte ik dan ook terecht op. We glunderden om het idee. Dat zou haar vast weer lukken op deze manier. En zelf had ze er ook wat aan overgehouden, natuurlijk. Kamila was lief en oprecht. Daar twijfelde ik niet aan. Wel had ze die dubbele agenda. En nog steeds.

'Okay. Ben je niet bang dan?' Wist zij soms meer? Moest ik bang zijn? Nog banger? Want ik vond het doodeng. Om hem straks weer te zien en om die twee in dezelfde ruimte te laten zijn. Geen idee hoeveel meer mensen er kwamen, maar hij had meer vrienden en kennissen, had ik al begrepen. Dat was maar beter ook.

'Ik vind het erg spannend, ja.' zei ik haar dan ook, maar niet meer hierover. Ik vond het doodeng. Maar ik was niet bang voor Mussa. Eerder voor de onderliggende kriebels bij Elise. Kriebels die ik ook had als het over die twee samen ging... Daar was ik wel bang voor. Hoe diep zat dat? En bij wie dieper van de drie? Ik ging ervan uit dat er niks aan de hand was verder. Ze was niet uit op herhaling. We waren verder dan dat. En zover ik wist en kon merken aan de rest, stond er nu ook geen dom en infantiel spel op de agenda zoals flesje draaien... Maar ja; dit was geen normale groep vrienden en echt zeker weten, deed ik het niet.

'Hoe voel jij je hier eigenlijk onder dan?' probeerde ze toch wat op te vissen. Ik deed het nog af als niks. Door Kamila kreeg ik het idee dat er wat speelde. Dat kon niet zo zijn. Dat was niet zo.

'Eerlijk gezegd hoop ik dat het weekend snel voorbij is. Ik kijk tegen vanavond op. En liever zou ik morgen ook weer gelijk terug willen.' zei ik haar. Dat vond ze minder, met betrekking op hoe zij en ik ook nog een iets waren. Maar zo dacht ik erover. 'Ik denk dat ik hier niet gezeten had als Jeff er wel bij was geweest of als Mussa ook hier op het park zou slapen.' liet ik wel vallen. Daar mee bedoelde ik dat ik Elise dan niet alleen had gelaten, zoals nu. 'Maar het is ook zo verwarrend allemaal. Je weet hoe ik erin sta en erover denk. Ook over wat al gebeurd is. Dat je hier nog zit, vind ik een klein wonder.' doelde ik nu op het feit dat ik al eerder volledig open ben geweest over wat ik voel over dit alles en wat er was gebeurd. En toch vond ze mij leuk. Het hield dan ook geen verband.

'Willen jullie het soms?' durfde ze nu te vragen, waar ze zelf van schrok. Ik ook. Want ik durfde niet te antwoorden. Maar dit was die spanning die al twee weken meester van ons maakte. We gaven het niet toe, maar we wilden misschien wel weer dat Elise de 'fout' inging. Maar dan wel anders. 'En wat dan?' vroeg ze al door. 'Je kan het ook gewoon uitmaken, al je niet verder wil.' Hierdoor wist ik dat Kamila het niet begreep en niet besefte wat er in de koppies van mij Elise speelde. Gelukkig maar. Ze pakte ook m'n hand. Zou het uitgaan, zou Kamila weer klaarstaan. Dat wist ik zeker. Maar niet om te zorgen dat het weer goed zou komen. Niet weer. Zij zou Elise dan maar al te graag vervangen. Een groot verschil met hoe ze over me dacht voor Ameland, en na alles wat er gebeurt, gezegd en gedaan was sindsdien.

Het was grappig. De vragen die ze stelde, had ik Elise van te voren moeten stellen en zij mij. Dat was logischer geweest. De antwoorden die ik gaf, leek ik ook in naam van Elise te geven. Ergens wist ik het al. Maar niks was zeker. Vragen zat dus. Waren we dapper? Of gewoon dom en destructief bezig? Was dit geen goed idee? Waren we niet gewoon bang? En hoe voelden we ons hier eigenlijk onder? Wilden we dit? En wat dan? Vragen die ik zelf zo kon beantwoorden. Maar wat Elise echt dacht, wist ik niet. Ik kneep in Kamila's hand kuste haar op de mond. Om het nog spannender te maken. Wat zag ze er toch sexy uit. Ik denk dat ik wel had geweten wat te doen nu. Maar de situatie rondom het gaan zien van Mussa bepaalde nu alles. Kamila wilde me nog steeds. Ook nu en hier. Maar we gingen terug. Ze had me flink aan het denken gezet. Misschien wel meer dan goed voor mij was, voor mij en Elise, en misschien ook wel voor de verhouding tussen mij en Kamila. Dat laatste had ze niet door. Hopelijk maakte ik de juiste keuze door te gaan doen wat ik zou gaan doen...