De Vriendengroep - 56

We werden niet echt gemist. Zoals het hoorde. De rest van de middag was het nog wat bijkletsen met z’n allen. De grote afwezige was Hyun die zich op haar kamer ophield. We hadden bij het centrum op het park friet gehaald met een snack en met z’n alleen zaten we buiten aan tafel te eten. Hier was Hyun dan wel bij, maar ze was erg stil. Vervelend, maar nu even niet de moeite waard. Ze had het er zelf naar gemaakt, vond ik. Iedereen was een beetje gespannen voor de avond. Er was niet veel over bekend, maar het scheen toch wel een groot feestje te worden. Hij werd 21. Dat zal wel. Het was een aanstekende opwinding en iedereen had er zin in. Ik kreeg er zelfs bijna zin in. Wel had ik een enorme knoop in m’n maag. Ondertussen om meerdere redenen.

Ik en Elise trekken ons terug naar onze kamer. We moesten ons wel een beetje netjes kleden. Ik had een donker pantalon en een blauwe blazer met een plain, wit shirt eronder. Eenvoudig, maar netjes. Volgens Elise mocht ik wel vaker m’n best doen. Haar blik was de moeite waard. Ik was snel klaar. Ik zat op ons bed en voor me stond Elise voor de spiegel. Ze zei wel wat, maar ik hoorde het niet. Ze was bezig met haar make-up en werd met de seconde nog knapper dan ze al was. Ik had veel nagedacht. En nu zag ik haar zo staan. Ze deed zo haar best er mooi uit te zien. Bescheiden op haar manier, maar een lekker wijf als vanzelfsprekend. Toen ze haar mooie, lange haren hoog opstak voor een verleidelijk staartje en een paar lokken los langs haar gezicht liet vallen, begon ik het steeds meer voor me te zien. Steeds makkelijker. Iets wat ik de laatste weken wel vaker voor me gezien had, maar nu het moment daar kwam, ontnam het idee alleen al m’n adem. Ze had een dunne, zwarte choker omgedaan met een zilveren ring bij haar keel. Ook zoiets. Ze had zich even voor me omgedraaid en mijn goedkeuring gevraagd. Denim stond haar goed. Strakke jeans voor die strakke reet van haar. En een denim jacket wat netjes en uitdagend tegelijk was. Dat zat los en was wat aan de korte kant. Zij droeg dan een zwart shirtje eronder, en die was aan de bovenkant wat kort. Een push-up zorgde voor de rest en eigenlijk was ze van top tot teen gewoonweg sexy. Echt heel sexy. Lange wimpers, een beetje rouge op haar snoet en haar lippen in lichtroze balsem. Ik krabbelde me achter m’n hoofd. Voor wie deed ze nou zo haar best? Voor mij. Dat wist ik eigenlijk wel zeker. Maar ze zou niet alleen op mij indruk maken op deze manier. Ook dat wist ik zeker.

We hadden een cadeautje voor Mussa. Hij hield van Cognac en ik had iets uit de winkel meegenomen. Geen lullig flesje van twee tientjes, maar wel iets exclusiefs. Ook ik wilde indruk maken, of in ieder geval tonen dat ik nog iets was. Dacht dat op deze manier te doen. Dat sloeg eigenlijk nergens op. Maar goed. Elise vond het een goed idee. Hij had alles al, had ze gezegd. Deze fles misschien ook wel. Maar we konden er mee aankomen. Mussa had alles al. Hij was een beetje een beroemdheid. Zeker in zijn wereld. In deze vriendengroep viel hij vooral op door zijn uiterlijk, maar was hij verre van de patser die hij acteerde als hij moest vechten in de ring. Ik had wel eens wat van hem gezien. Toen ik hem beter leerde kennen in Brugge was het zelfs een aardige gozer. Wat bescheiden. En een beetje een kneus, als ik eerlijk ben. Toch had hij alles. Echt alles. Een mooie studio waar hij in woonde, een mooie carrière, auto’s, noem het maar op… Wat had hij niet?

Simpel. Elise. Die had hij niet. Die wilde hij misschien wel boven alles. Die kneus, die enorme kickbokser wilde mijn vriendin en die kon hij niet krijgen. Kansen heeft hij wel gehad. Ik weet nog goed hoe hij dreigde haar van me af te pakken. En toen deed hij wat hij gedaan had… Niet zo slim. Niet als hij haar echt wilde. Hij had geen idee dat het doorwerkte in mijn relatie met Elise tot de dag van vandaag. Hij kon haar krijgen. Hij kon haar niet van me afpakken. Maar ik kon haar wel weggeven… Daar speelde ik al een tijdje meer. En steeds meer. Zeker nu ik haar zo zag. Wat een geil wijf. Zo knap. En dan zo nuchter doen. Voor de bühne dan. Ik wist ondertussen wel beter.

‘Schat?’ riep ik haar toen ze nog met haar mascara bezig was. ‘Bedacht met net iets.’ zei ik alsof ik er nog over nadacht. Dat deed ik ergens ook wel. Moest ik dit doen? Hoe ging ze reageren?

‘Ja?’ vroeg ze toen wel nieuwsgierig en ze keek naar me om.

‘Ik bedacht me dat we hem iets cadeau konden geven, wat hij nog niet heeft.’ kwam dit niet helemaal uit het niets voor haar. Iedereen had het er vanmiddag over dat ze niet wisten wat ze hem nog konden geven.

‘Uhu…’ had ze het dan ook nog niet door.

‘Jou.’ zei ik toen koelbloedig en zweeg verder. Ik keek naar haar en zij keek naar mij. Plots een doodse stilte. De spanning werd voelbaar. ‘Je kan hem pijpen.’ zei ik, hoorbaar moeilijk. Ik schraapte dan ook m’n keel. ‘Toch? Dat zou hij wel willen. Dat heeft hij niet.’ vulde ik de rest al in terwijl Elise nog duidelijk op zoek was naar een passende reactie. Dit had ze dan toch niet zien aankomen.

Ik was gek. Ik wachtte het niet af, maar stelde het nu gewoon voor.

‘Ik weet het niet, Lucas.’ klonk haar antwoord. Dat was meteen interessant. Geen keiharde nee, dus… ‘Ik bedoel... Moeten we dit wel willen?’ vroeg ze me. Eindelijk een goeie vraag.

‘Ik weet dat jij het wilt. En ik wil het ook.’ zei ik haar direct en stond op en liep rustig op haar af. Ik pakte haar handen en keek haar aan. ‘Samen, deze keer. Ik ben er bij. Al hoeft hij dat niet te weten.’ probeerde ik het idee meer vorm te geven. Haar ogen zijn groot en angstig. Ze slikt. Ik weet dat ze het wil. En dat vindt ze eng. Blijkbaar had ik het al helemaal uitgedacht…

‘We kunnen niet met iedereen… zomaar…’ wilde ze iets zeggen. ‘Hij heeft nog steeds gevoelens voor me. Dat weet ik.’ zei ze toen. Iets wat ik dacht te weten, maar zij zei het alsof ze het gisteren nog van hem gehoord had. ‘Je weet hoe ik erover denk. En ik wat het met jou doet.’ zei ze. ‘Ik wil het wel…’ gaf ze toen toch toe. Even keek ze weg. Ook ik vind het dan nog moeilijk het haar zo te horen zeggen. Het denken, of denken dat je het zeker weet, is toch iets anders dan het ook echt horen. Ze zei het nu. Eindelijk. Ja, ze wilde best Mussa pijpen voor z’n verjaardag. Zeker als ik dat ook een goed idee vond. Hoe gek wil je een stel hebben? Maar we voelden ons niet gek. We keken elkaar weer aan. Ja, dit waren wij. En dit was goed voor onze relatie op de een of andere manier. Het idee alleen al wond me enorm op en het liefst wilde ik haar nu nog een goeie beurt geven die dat kracht zou geven.

‘Dus?’ wilde ik het wel zeker weten.

‘Kijk naar Hyun.’ zei ze toen echter. ‘Waarom denk je dat ze zo doet? Dat is ook niet helemaal goed gegaan.’ zei ze, en wist ze denk ik ook meer dan ik. Nee, dat ging niet goed. Dat zag ik ook wel. Maar was dit hetzelfde?

‘Voel jij wat voor hem?’ vroeg ik haar voordat ik het doorhad.

‘Wat? Nee, natuurlijk niet.’ keek ze me zelfs boos aan dat ik dat zou durven te denken. ‘Nee, echt niet.’ zei ze daarna nog een keer duidelijk en keek me ook net zo duidelijk aan. ‘Het is puur seksueel.’ zei ze dan alsof dat normaal was. Dat was het misschien ook nog wel.

‘Als ik m’n ogen sluit, hoor ik je nog kreunen op z’n lul.’ zei ik en sloot ik m’n ogen. ‘Ik gun je dat.’ vond ik. ‘En als hij verliefd is, is dat toch niet erg. Hij moet blij zijn met dat je dit nog doet dan. En je bent nog steeds bij mij. Dat zegt toch genoeg.’ liet ik haar slikken met mijn woorden. Even beet ze op haar lip. Ook zij gunde dit haarzelf… Ik gunde mezelf ook van alles met haar vriendinnen. Het bleef geven en nemen. En ik wilde geven. Laat Elise zich maar nemen…

Toch geeft ze geen uitsluiting. Geen ja en geen nee. Ze kust me. En ze bedankt me. Gewoon voor het vrijdenken, denk ik. Vrijheid was heilig. Het was fijn even wat uit te spreken tegen elkaar, maar de spanning was nog niet weg. Die nam alleen maar toe. We gingen het wel zien. Het is wat het is. Genieten zolang het nog kan. En nog honderd clichés die nergens op sloegen. Er kon nu even niks meer gezegd werden. We voegden ons niet veel later bij de rest die nog op ons aan het wachten waren. Iedereen had z’n best gedaan. Alle dames zagen eruit om op te vreten. Ik laat mijn ogen natuurlijk op Kamila vallen en haar figuur. Zij ziet dit. Ze lacht naar me, en ze lonkt ook naar me. Het was bijna een optelsom aan het worden. Als ik Elise weggeef aan Mussa, kon ik aan de haal met Kamila. Maar daar was het me niet om te doen. Zeker niet. Mocht Elise beslissen het toch te willen, een beslissing die ik al gemaakt zou hebben voor haar, dan zou ik niet Kamila opzoeken, maar ervoor zorgen dat ik geen seconde mis. Over het hoe en wat had ik dan weer niet nagedacht. Ik kan me niet voorstellen dat Elise daar ter plekke voor hem naar de grond zou gaan. Toch? Of wel? Maar dat zien wel dan wel. We gingen het wel zien.