“Laetizia, je hebt gelijk, hier zitten we rustig. En buiten het bereik van het lawaai aan het zwembad.“

“Precies. Baby'tje slaapt hiernaast.

Honey, wat fijn dat je consultatie wil houden voor mij.”

“Laetizia, even puntjes op de i. Hier ben ik mevrouw Storm”

“Komaan? We zijn toch al een beetje vriendinnen? Toch?”

“Precies daarom. Deontologisch gezien kan ik geen vrienden consulteren. Daarom heb ik graag dat je mij mevrouw Storm noemt, Laetizia.”

“OK, en ik ben mevrouw Borgia,” grapte ze.

Oeps! Borgia? Dacht Honey bij zichzelf, die zag ik niet aankomen. Toch geen verre familie van… Niet over beginnen.

“Zo Laetizia, vertel eens.”

“Zeg, Honey, dat is echt raar. Jij noemt me wél bij de voornaam.”

“Echt? Wel, Laetizia, dat is een deel van onze benadering. De patiënt stelt zich open, en de therapeut is slechts de mediator, en zijn persoon wordt geabstraheerd. Soit. Een psycholoog zoekt een probleem voor elke oplossing. Snap je?”

“O ja, ik heb ooit een workshopje over psychoanalyse gevolgd. Ik heb zelfs een attest! Jij hebt waarschijnlijk een echt diploma?? Cool! Doe voort! Of liever, begin! Cool!”

Leek het even of Laetizia haar voor de gek hield? Honey voelde zich plots wat minder zelfzeker.

“Waar waren we. Vertel eens, Laetizia?”

Laetizia nam diep adem door haar neusgaten. Ze keek peinzend naar linksboven met duim en wijsvinger rond haar kin, en zweeg.

Honey vroeg zich af of ze niet hopeloos door de mand zou vallen. Ze was helemaal geen relatietherapeute. Laat staan dat ze haar eigen relaties in stand kon houden. Ze had in feite nooit een echte relatie gehad, behalve... De stilte werd ongemakkelijk. Ze pijnigde haar hersenen. Haar opleiding psychologie… Dat zat ver. Wacht… Gesprekstechnieken. De luisterende therapeut…

“Hoe voel je je, Laetizia?”

Stilte.

“Hoe voel je je als je aan je huwelijk denkt, Laetizia?” specifieerde Honey.

Laetizia slikte enkele keren, keek naar linksboven, en begon:

“Kijk Honey, ik loop al lang rond met de gedachte dat mijn huwelijk niet goed zit. Dat mijn huwelijk eigenlijk geen huwelijk is, eerder een zakelijke overeenkomst. Nee, nee, een soort samenlevingscontract tussen goede vrienden. Wacht nee, een belofte waarvan de inhoud verwaterd is. Of nog meer precies: een kinderoppas.”

“Hmmm…”

Laetizia leek haar zelfzekere pose te verliezen.

“Ik durf daar met niemand over spreken.”

“Hmmm…”

“Hon… Mevrouw Storm, ik zit daar echt mee!”

De luisterende therapeut zag in dat ze ook iets moet zeggen.

“Rustig Laetizia. Wat je daar zegt klinkt bekend. Ik kan je verzekeren dan vele koppels hun huwelijk als zodanig beschrijven.

“Ja… ja?”

Laetizia scheen niet overtuigd te zijn.

“Echt, ik verzeker het je.”

“Ik heb het ergste nog niet gezegd, mevrouw Storm.”

“Gooi het op tafel, Laetizia.”

“Ik durf niet goed. Het is te erg.”

“Kijk Laetizia, in mijn praktijk kom ik soms vreemde toestanden tegen, en er is weinig dat mij nog doet schrikken.”

“OK dan. Ik ben nog maagd.”

“Oeps… Komaan!” Honey viel bijna uit haar rol als begripvolle nooit oordelende therapeute en herpakte zich:

“En heu… hoe voel je je?”

“Echt, mevrouw Honey, ik bedoel mevrouw Storm, ik ben nog maagd! Ik heb dan wel een kind, maar ik ben nog nooit geneukt geweest. Magnus wil dat niet. Het zou mijn Lactobacillus om zeep helpen!”

Honey leunde ver achterover in haar fauteuil en trok heel even grote ogen. Onmiddellijk herstelde ze haar luisterende therapeutengezicht.

Laetizia vervolgde.

“En hij is trouwens volslagen impotent. Hij kan niet neuken. Hij krijgt geen stijve. Hij beseft het niet eens! Ja toch, hij beseft het. Althans hij beseft niet eens dat een vrouw dat soms ook nodig heeft! Voor hem is seks iets voor lagere diersoorten. Hooguit een noodzakelijk kwaad voor de voortplanting.

En wat het ergste is. Ik heb het tien jaar lang ook niet geweten! Hij was mijn eerste lief, mijn eerste minnaar. Hij heeft me bij mij thuis weggehaald. Mijn ouders waren zo opgetogen met hun schoonzoon. En ik, dwaze maagd, was stapelverliefd op hem. We trouwden. En op de eerste huwelijksnacht: noppes. Tja… eerst dacht ik nog dat hij zat was en niet meer kon. Dat had ik eens gehoord van een vriendin. Nee dus. Zo slap als een touwtje. We maakten er grapjes over. Ik noemde hem Touwtje en hij noemde mij Holletje. Hij neukte mij niet, hij ‘propte hem erin’ en we vonden dat nog grappig ook.“

Laetizia leek te glimlachen; ze keek Honey aan met een blik van “en nu jij.”

En ze zei: “Ik ben zoo onzeker. Ben ik… zijn wij wel goed bezig? Hoe doen andere koppels dat? Mevrouw Honey, u en uw man, klikt dat een beetje?”

“Mijn man?” zei Honey verbaasd. “O. Storm. Wel. Dat is confidentieel. Als therapeut kan ik niet op mijn persoonlijke leven terugvallen. Dat is niet deontologisch.”

“O? Deontologisch, dat hindert niet hoor. Vertel eens, Mevrouw Storm, hoe is meneer Storm?”

“Gewoon…”

“Gewoon… goed? Gewoon slecht?”

“Gewoon… saai.”

“Saai? Dat meent u niet mevrouw Storm. De man, met wie u pas eergisteren getrouwd bent, is saai?”

Honey zag in dat dit verhaal inconsistent was.

“Hij is saai… in bed.”

“Ah? Pas ontdekt? Dat vind ik verrassend. Jullie woonden toch al vijftien jaar samen? Mijn Magnus neukt niet, daarom ben ik wel geïnteresseerd in wat normale mannen doen. Ziet u mevrouw Storm?”

“Ik denk dat Storm… mijn man, niet het onderwerp van deze sessie kan zijn. Waar waren we gebleven.”

“O…? Een gevoelig punt. Er is iets met Storm, of vergis ik me?”

“Je vergist je.”

“Wat ik mij afvroeg. En ik kan me vergissen. Jij en Storm, jullie zijn geen koppel. Het plaatje klopt niet.

“O? We zij al vijftien jaar samen, nochtans.”

“Storm is een nerd. Intelligent, correct. Stil en ultra-efficiënt.”

“Wel ja inderdaad… En dan?”

“Hij lijkt perfect voorspelbaar, maar dat is hij niet.

Allerminst saai.”

“Heb ik dat gezegd?”

“Ja. Jij Honey, jij bent helemaal anders, ik voel angst in jou, en pijn,” en ze legde ongevraagd een hand op de dij van Honey, en hield die daar.

“Jullie zijn geen koppel, ik voel dat, en toch… Er is iets tussen jullie, maar dat is zo… verschillend. Een raadsel. Honey, vertel.”

Honey was in de war. Ze stotterde. “Kijk, Laetizia, dat is niet het onderwerp van deze sessie…”

“… Dat heb je al gezegd. Ik vind Storm heel interessant. Die man heeft brains. Hij slaagt erin om,” en ze knipt met haar vingers, “zó de soulmate van Magnus te worden. Ik ken tientallen mensen dit dat al geprobeerd hebben inclusief ikzelf. Wat heeft hij dat ik niet heb?”

“Wel heu… Dat zal toeval zijn.”

“Nee, mevrouw Honey, er is iets met jouw Storm. Misschien weet je het zelf niet eens. Okee, terug naar de sessie.”

En Laetizia zette haar onschuldig glimlachende vloeibare reeënogenblik weer op.

Honey ademde diep.