Het avondeten verliep in een uitgelaten sfeer. De kinderen hadden flinke honger gekregen van de wandeling en stortten zich als een bende uitgehongerde wolven op de enorme pannen spaghetti die op hen stonden te wachten.

De lucht was vervuld van hun lachen, van de verhalen die ze elkaar zeker moesten vertellen.

Tim keek Marianne, die schuin tegenover hem zat, een beetje onzeker aan, hij was bang dat zij iets tegen de anderen zou zeggen over wat ze samen hadden gedaan, hij wilde liever niet dat de hele school zou weten dat hij was afgetrokken door de stagiaire. Maar toen Marianne vertrouwelijk naar hem knipoogde wist hij dat zijn geheim veilig was en deed hij vrolijk mee met het gejoel.

Peter en Liesbeth zaten naast elkaar. Ze hadden alleen oog voor elkaar, wat er zich tussen hen tweeën had afgespeeld had hun verhouding alleen maar intiemer gemaakt. Zachtjes fluisterden ze elkaar lieve dingen toe, de rest van de wereld was vergeten.

Toen hun blote dijen elkaar raakten, scheen het hun toe alsof de vonken oversprongen. Discreet wreven ze af en toe onder de tafel over elkaars knieën, verder durfden ze niet te gaan met al hun klasgenoten en die vele docenten erbij.

Na het eten ging de hele groep naar buiten, naar het grote grasveld naast het chalet. De docenten hadden een groot kampvuur gemaakt en de kinderen haalden de dekens van hun bedden, die ze in een grote cirkel rondom het klaargelegde hout legden.

Toen het donker werd, werd het kampvuur aangestoken. Al snel reikten de vlammen naar de eindeloze sterrenhemel en werd de wereld niet groter dan de lichtkring rond het kampvuur. Eén van de leraren had een gitaar meegebracht en luid begonnen allen zijn liedjes mee te zingen.

Toen de avond vorderde en de vlammen kleiner werden, werden de liedjes zachter en langzamer, staarde iedereen steeds vaker zwijgend in het vuur en wie zich uit de lichtkring terugtrok om te gaan plassen maakte daar gebruik van om naar de sterren te kijken en zich over te geven aan diepe gedachten. Melancholie maakte zich meester van de groep.

De kinderen schoven dichter naar elkaar toe, sloegen dekens om zichzelf en hun vriendjes, op zoek naar bescherming tegen de opkomende avondkilte.

Plotseling stonden de docenten op en kondigden aan dat ze naar binnen gingen. De kinderen mochten buiten blijven als ze rustig aan deden en op tijd gingen slapen, juffrouw Marianne zou daarop letten. En ze verdwenen in het chalet.

Door het verlichte raam op de benedenverdieping zagen de kinderen hen rond de tafel zitten, grote glazen wijn drinkend, in serieuze gesprekken gewikkeld. Maar hoe meer ze dronken, hoe zachter hun blikken werden en hoe meer ze moesten lachen, vooral dan om de fratsen van die dikke leraar Frans. Tot buiten hoorden ze zij hem herhaaldelijk bulderen: ‘Mais non Monsieur, c’était mon frère Lucien’. Dat was blijkbaar de pointe van een heel geslaagde mop want ze werd steeds gevolgd door een onbedaarlijke lachbui van zijn collega’s.

Peter en Liesbeth zaten dicht tegen elkaar aan, lekker warm onder eenzelfde deken. Peter leunde tegen Liesbeth en zij leunde gezellig terug. Samen luisterden ze naar de verhalen die Marianne vertelde. Zij was een uitstekende vertelster en op vraag van de kinderen diste ze eindeloze verhalen op, waarvan ze zei dat ze die allemaal helemaal waar waren – wat haar toehoordertjes maar half geloofden. Ze vertelde over verre landen, over mensen die vroeger geleefd hadden, over haar vrienden en haar leven buiten de school. De kinderen hingen aan haar lippen en toen ze langzamer begon te praten en de onderwerpen rustiger werden stelden ze vragen, lieten elkaar uitspreken en luisterden zwijgend en ernstig naar haar antwoorden.

Opeens voelde Peter Liesbeths hand over zijn dij gaan. Zachtjes streelde ze de binnenkant van zijn bovenbeen. Hij keek haar aan maar zij zat nog steeds gefascineerd naar Marianne te kijken. Haar hand ging richting de pijpjes van zijn korte zomerbroek en hij opende zijn benen. Nog steeds keek Liesbeth hem niet aan. Hij duwde haar strakker tegen zich aan. Haar vingers verdwenen in de korte pijpjes en kriebelden in zijn lies. Meteen kreeg Peter een erectie, die tegen de achterkant van Liesbeths hand aan drukte. Ze draaide haar hand een kwartslag en ze schoof haar vingers langs de onderkant zijn slipje in. Om haar mond speelde een ondeugend lachje. Toen begon ze aan zijn balletjes te kriebelen en Peter moest zijn uiterste best doen om niet giechelend op te springen. ten slotte greep ze zijn stijve piemel tussen haar duim en wijsvinger. Zachtjes liet ze haar hand heen en weer gaan.

Ze keek Peter aan. ‘Lekker?’ Peter knikte sprakeloos. ‘Zal ik verder gaan?’ Woordeloos hoofdknikje. ‘Zullen we doen zoals vannacht?’. Peter kon alleen maar knikken terwijl haar grip op zijn piemel verstevigde. ‘Kom maar mee, dan. Maar doe voorzichtig, de anderen hoeven hier niets van te merken’. Stilletjes stonden ze op en liepen in de richting van het chalet.

Liesbeth nam Peters hand en leidde hem naar de achterkant, waar op de benedenverdieping alleen een blinde muur was, die helemaal in de schaduw lag. Ze duwde hem met zijn rug tegen de muur, ging dicht tegen hem aan staan en gaf hem een tongkus. Peter kuste terug. Haar hand ging onder zijn T-shirt op en neer over zijn buik en borst, speelde met zijn tepels, die nu al net zo stijf stonden als die van haar. Peter stak ook zijn hand onder Liesbeths T-shirt en zijn handen vonden haar borstjes, met de fiere tepeltjes. Hij bracht zijn hand naar haar kruis en wilde haar daar gaan strelen. Maar Liesbeth duwde zijn hand weg. ‘Nu niet, dit is voor jou’. En ze gaf hem weer een tongzoen. Tijdens het speelkwartiertje met Theresa had ze zich in haar opwinding bijna tot bloedens toe gevingerd en ze wilde haar gehavende grotje vanavond rust gunnen. ‘Poesje moet slapen’.

Ze opende zijn broek en stroopte die samen met zijn slip naar beneden, tot ze bleef hangen boven zijn enkels. Peters piemel stond trots overeind, keihard, kloppend. Ze greep hem vast, genietend van die harde soepelheid. ‘Petertje, Petertje. Nog één zoen en dan een zoen op je piemel’. Ze gaf hem een tongzoen en ging op haar knieën zitten. Ze pakte Peters piemel bij de basis vast en leidde zijn eikel tot voor haar mond. Ze bevochtigde haar lippen tot ze glinsterden van het speeksel en toen gaf ze een oneindig zacht kusje op Peters eikel. Voor Peter leek het echter alsof iemand een aansteker onder zijn piemel hield: heet! Heet! Maar zo lekker! Liesbeth trok de voorhuid helemaal terug zodat Peters piemel helemaal bloot en onbeschermd kwam en stopte hem in haar mond. Ze voelde hem tegen haar huig, helemaal tot achterin haar mond. Ze speelde met haar tong rond zijn eikel, beet zachtjes in de schacht.

Peter beet op zijn tanden, hij vreesde dat hij anders de hele groep tezamen zou schreeuwen. Ze mocht nooit ophouden!

Liesbeth nam Peters piemel uit haar mond en kneep vooraan in de eikel, zodat het plasgaatje open ging. Met het puntje van haar tong drong ze zo bij Peter naar binnen, die een diepe zucht niet kon onderdrukken. Liesbeths tong in zijn eikel! Dit was een droom!

Haar ene hand hield zijn piemel vast, met de andere kneep ze in zijn harde billen, die hij nu strak tegen elkaar aan klemde. Ze keek op naar Peter, die zijn hoofd in zijn nek gelegd had en naar de sterren staarde. Hij ademde snuivend door zijn neus.

Als een ijsje likte ze aan zijn piemel: met lange halen van haar hele tong van onderkant naar de tip en als ze boven was in zijn plasgaatje en dan weer terug naar beneden.

Plotseling begon Peter over zijn hele lichaam te rillen en zijn balletjes maakten sprongen in hun zakje, alsof ze wilden ontsnappen. Liesbeth wist wat er zou komen, wat ze wilde dat zou komen, waar ze de hele dag al naar uitkeek. Ze liet zijn billen los, kantelde haar hoofd naar achteren, richtte zijn piemel naar boven en stak haar tong verwachtingsvol uit, haar ogen geconcentreerd op Peters eikel.

De avondkoelte die zijn piemel onverwachts omvatte doordat Liesbeth gestopt was met likken, trof Peter als een stroomstoot en verhevigde zijn orgasme nog. Hij ging een beetje door zijn knieën, duwde zijn schouders tegen de muur aan, verloor de controle over zijn schokkende bekken, waardoor zijn piemel bijna uit Liesbeths hand losschoot maar die hield hem stevig vast en liet de eikel gericht op haar uitgestoken tong. Toen kwam zijn zaad in enkele stevige stralen in een grote boog naar buiten geschoten. Liesbeth slaagde erin om het meeste op haar tong op te vangen maar door haar onervarenheid kon ze niet voorkomen dat een gedeelte op haar gezicht, haar haren, haar T-shirt terechtkwam.

Peter schokte en schudde nog even na, duwde zijn verslappende lichaam tegen de muur aan. Liesbeth likte de laatste zaadresten van zijn nog steeds stijve piemel. Toen stond ze op en gaf ze de nog versufte Peter een tongzoen, vermengde zijn zaad in hun monden met hun speeksel. Gretig slikten ze die mengeling door, alsof het champagne was waarmee ze op hun liefde dronken.

‘Peter, wil je mijn vriendje zijn? Wil je verkering met mij?’, vroeg Liesbeth hem toen zachtjes. ‘Lieve Liesbeth, kan ik daar nog nee op zeggen, nu ik hier met mijn broek rond mijn enkels sta? Natuurlijk wil ik verkering met jou, niets liever dan dat, van nu af aan wil ik mijn hele leven verkering met jou’.

Teder kusten ze elkaar en nadat Peter zijn broek weer had opgetrokken, liepen ze hand in hand terug naar het kampvuur.

Daar waren de meeste gesprekken gestokt. Alleen Marianne zat nog zachtjes te praten met en paar kinderen maar de meesten hadden zich met zijn tweeën of drieën samen in een deken gerold en lagen vredig te slapen.

Ze vonden een plaatsje naast het vuur en zonder dat iemand het merkte glipten ze tussen 2 groepjes slapers onder een deken. Daar lagen ze stil tegen elkaar aan en Peter viel bijna meteen in een uitgeputte slaap. Liesbeth keek hem glimlachend aan en plots voelde ze in haar haar nog een kloddertje van Peters nog niet opgedroogde zaad. Ze bracht haar hand naar haar kruis, naar haar pijnlijke poesje. Ze smeerde het beetje zaad voorzichtig over haar schaamlipjes en haar klitje en meteen nam het pijnlijke gevoel af, als een wondermiddel bracht het verkoeling.

Liesbeth zuchtte diep en draaide zich nog eens lekker dicht tegen haar vriendje aan. Wat een dag! En nu echt verkering! En dat zaad aan haar poesje deed nieuwe ideeën ontstaan in haar hoofdje maar voor ze daar dieper op kon ingaan, was ook zij in een diepe slaap.