Hoofdstuk 2: Jij bent van mij (vanaf nu...)

Verlangen wordt spel. Spel wordt regel. En die regel… verbreek je.

---

Je ziet hem vaker nu. Op feestjes. Kleine bijeenkomsten. Hij is altijd beleefd. Maar je voelt het in alles.

Zijn hand op je onderrug als hij je voorbijloopt. Zijn blik die nét iets te lang rust op je hals als je je haar opsteekt. Zijn stem, die in gewone woorden iets diepers draagt dan hoort.

Je merkt dat je oplet wanneer hij ergens is. Dat je iets meer moeite doet met wat je aantrekt. Je merkt dat je ’s avonds in bed aan hem denkt — als je je hand tussen je benen laat glijden. Soms fluister je zelfs zijn naam. Alleen in je hoofd. Maar dat maakt het niet minder echt.

Op een avond blijf je wat langer hangen bij een vriendengroep waar hij is onder het mom dat je moe bent en wat later naar huis zal gaan na het uitrusten.

Jullie staan met z’n tweeën in de keuken van iemand anders. Hij schenkt wijn in. Kijkt je aan. Zijn blik is zwaar, langzaam, onderzoekend.

"Je speelt ermee, hè?” zegt hij ineens.

Je slikt.

“Met wat?”

“Met wat je met me doet.”

Je zwijgt. Je voelt hoe je wangen gloeien.

Hij stapt dichterbij. Geen centimeter teveel, maar genoeg dat je zijn geur ruikt.

Zijn hand rust tegen het aanrecht naast je heup.

“Ik zie het aan je. Jij denkt dat je de controle hebt,” zegt hij rustig.

“Maar jij wacht erop dat ik iets doe.”

Jouw adem stokt.

Dan zegt hij:

“Ik zou je kunnen nemen. Hier. Nu.”

Zijn stem zakt.

“Maar ik wil dat je eerst leert gehoorzamen.”

Je kijkt hem aan. Alles in je zegt ja.

“Geen seks. Nog niet,” zegt hij. “Maar als jij wil weten hoe dit voelt… dan begin je vanaf nu met luisteren.”

Je knikt.

“Wat wil je dat ik doe?”

Hij lacht.

“Niet veel. Simpel zelfs. Jij raakt jezelf niet meer aan. Geen vinger. Geen speeltje. Geen orgasme.”

“Voor hoe lang?”

“Tot ik het zeg.”

Hij buigt naar je toe. Zijn mond vlakbij je oor.

“Denk je dat je dat aankunt, meisje?”

Je fluistert:

“Ja.”

Zijn hand glijdt zacht langs je wang. Dan loopt hij weg.

Je blijft achter. Gloeiend.

De dagen daarna zijn zwaarder dan je verwacht.

Je doet je best. Echt. Maar alles in je lichaam lijkt wakker geworden, alsof het eindelijk gezien werd — en nu niets anders meer wil. Je draagt die hunkering met je mee, overal.

Op je werk, wanneer iemand iets over je schouder uitlegt, denk je aan zijn stem achter je. In de trein, als je je benen kruist, voel je hoe gevoelig je bent. Je lijf is één grote herinnering aan wat niet mag.

's Nachts lig je wakker. Soms met je hand onder het kussen geklemd, alsof je jezelf in toom probeert te houden. Soms met je vingers in een vuist gedrukt tegen je buik, omdat zelfs daar al een aanraking te veel zou zijn.

En hij?

Hij laat niets van zich horen.

Geen bericht. Geen blik, als je hem toevallig ergens ziet. Alsof hij niets gezegd heeft. Alsof hij het al vergeten is.

Maar jij weet beter. Jij voelt het nog. Zijn woorden zitten in je huid geëtst, zijn ogen achter je ribbenkast.

Op de vierde dag droom je van hem.

Je weet niet precies wat er gebeurde, alleen dat je wakker werd met natte dijen en een hartslag die doordenderde tot in je keel. Je droomde dat hij achter je stond. Fluisterde. Je vasthield. Maar hij raakte je nooit echt.

Dat is het ergste. Zelfs in je dromen gehoorzaam je.

De vijfde avond ben je alleen thuis.

Je hebt geprobeerd je gedachten te bedwingen. Een boek gepakt. Je telefoon weggelegd. Een douche genomen, koud.

Maar het helpt niet.

Je ligt op je zij. Het is donker. Alles is stil. Alleen jij en je lijf — gespannen, verlangend, trillend op het randje van iets wat je niet langer wilt tegenhouden.

Je probeert het nog. Draait je om. Haalt diep adem. Maar dan glijdt je hand onder je deken. Eerst aarzelend. Dan vastberadener.

Je vingers vinden precies wat ze zoeken.

En dan — je komt. Snel. Diep. Schokkend. Heftig.

Je ogen schieten open in het donker. Alles in jou voelt leeg en vol tegelijk. Je ademt zwaar. Je weet niet eens of je kreunde of huilde.

En dan komt het besef.

Je hebt het gedaan.

Niet omdat het verkeerd was. Maar omdat het niet van jou was om te nemen. En jij nam het toch.

Twee dagen later zie je hem weer.

Het is op een verjaardag, ergens in een woonkamer vol mensen. Je lacht met iemand, glas in je hand. Je doet alsof alles normaal is.

Tot je hem ziet. Aan de andere kant van de kamer. Zijn blik vindt de jouwe — en blijft daar.

Hij hoeft niets te zeggen.

Je voelt het meteen.

Hij weet het.

Je ziet het in de zachte aanspanning van zijn kaak. In hoe zijn ogen nét iets donkerder worden. In het subtiele knikje van zijn hoofd. Als een bevel. Of een belofte.

Je knieën worden zacht. Je buik gloeit.

Je weet wat er gaat komen.

Je weet dat je fout zat.

En jij? Jij voelt hoe nat je wordt, alleen al van de gedachte aan wat hij straks met je gaat doen.

Je probeert je ademhaling onder controle te houden terwijl zijn blik je vasthoudt. De kamer om je heen vervaagt. Alleen hij bestaat nog.

Dan pakt hij zijn telefoon. Je hoort het zachte tikken van zijn vingers — terwijl hij nog steeds recht tegenover je zit.

Een seconde later voel je je eigen telefoon trillen in je hand.

Vanavond. 20:00. Bij mij.

Wees braaf.

Je ogen flitsen van het scherm naar hem.

Zijn mond beweegt niet, maar zijn blik spreekt boekdelen.

Hij kijkt naar je alsof hij je al uitgekleed heeft. Alsof hij je lichaam al kent, tot aan de spanning in je onderbuik toe. Zijn tong rust kort tegen zijn gehemelte, een kleine, achteloze beweging — maar jouw lichaam reageert alsof hij je streelt.

Je dijen spannen zich samen onder de tafel. Je voelt jezelf pulseren van verlangen, rauw en onbeschaamd. Alles in jou schreeuwt om zijn handen, zijn stem, zijn regels.

Je knikt nauwelijks zichtbaar. Iets in jou krimpt samen van verwachting.

Niet van angst. Maar van weten.

Vanavond ben jij van hem.