Hoofdstuk 3: Jij brak de regel...

Het is al avond wanneer je bij hem aanbelt.

Je wist dat het zou gebeuren. Je voelde het de dag dat je hem weer zag en die blik opving. Die blik die zei: je hebt het gedaan, meisje. En nog erger: je vond het lekker. Maar het was niet aan jou.

Hij doet de deur open. Staat daar kalm, in een donker shirt, zijn blik warm en strak tegelijk.
“Kom binnen.”

Je stapt naar binnen. Alles in je trilt, van je adem tot je knieën.
Hij laat je binnenlopen, maar sluit de deur zacht achter je. Dan zegt hij niets.

Pas als jij je omdraait om iets te zeggen, staat hij ineens vlak voor je.
Zijn hand tilt je kin langzaam omhoog. Zijn ogen vangen de jouwe.
Zijn stem is laag.

“Je hebt jezelf aangeraakt.”

Je staat stil en zegt niks.

"Je hebt jezelf aangeraakt." Zegt hij nog een keer. Strenger dan net.

Je knikt.
“Ik kon het niet—”

Zijn vinger op je lip.
“Geen excuses.”

Hij stapt dichterbij. Zijn andere hand rust nu op je onderrug.
“Ik geef jou grenzen om je te beschermen tegen jezelf. En jij… verbreekt ze.”

Je slikt.
“Het spijt me.”

Zijn blik wordt zachter. Zijn hand streelt nu je wang.
“Het hoeft je niet te spijten, meisje. Je wilde het. En dat begrijp ik.”
Hij buigt iets dichterbij. Zijn adem warm tegen je huid.
“Maar nu ben je van mij. En ik ga je laten voelen hoe het is… als je niet hoeft te kiezen. Alleen maar hoeft te luisteren.”

Je knikt. Trilt. Fluistert:
“Neem me dan.”

Zijn ogen glanzen donker.
“Zeg het nog een keer.”

“Neem me. Ik ben van jou.”

Hij blijft een seconde stil. Dan kust hij je voor het eerst. Niet zacht, niet voorzichtig — maar bezwerend. Alsof hij je opeist met zijn mond. Zijn tong zoekt je lippen, je tanden, dwingt je open, en jij geeft toe alsof je altijd al van hem was.

Zijn handen glijden langs je armen, je flanken, naar beneden. Hij draait je om en drukt je zacht tegen de muur. Zijn vingers trekken je broek omlaag, zijn mond volgt je nek, tot je lichaam zich automatisch naar hem uitstrekt. Jij hoopt dat hij je benen aanraakt, maar zijn handen blijven bij je heupen.

Dan trekt hij zich terug. Zijn stem weer beheerst.
“Kom.”

Hij leidt je naar zijn slaapkamer. Elk detail is intiem, maar krachtig. De gordijnen half gesloten. Zachte muziek op de achtergrond. Een geur van leer en hout hangt in de ruimte — mannelijk, kalm, veilig én gevaarlijk.

Hij laat je op bed zitten, blijft voor je staan.
“Uit.”

Je vingers beven als je je trui omhoog trekt. Je zit daar, alleen in je lingerie, terwijl hij je aankijkt alsof je het mooiste bezit bent dat hij ooit heeft gehad — en dat je dat ook moet weten.

Langzaam komt hij dichterbij. Zijn vingertoppen strelen over je sleutelbeen, naar de sluiting van je beha. Hij maakt het los met één handbeweging, maar laat het stof nog even rusten op je huid — net lang genoeg om je te laten gloeien van verlangen.

Dan glijdt het van je schouders. Je ademt sneller.

Je onderbroek volgt. Zijn handen laag, traag. Zijn ogen strak op de jouwe.
Je zit daar, volledig naakt. Je voelt de hitte in je wangen, tussen je benen, in je borst.

“Ik wil dat je onthoudt…” zegt hij, zacht.
“…dat vanaf dit moment, je geen seconde meer twijfelt aan wie je toebehoort.”

Hij duwt je langzaam achterover. Kust je hals. Je schouders. Zijn tong is warm, zijn adem vochtig. Zijn handen verkennen je buik, je zij, je borsten. Hij raakt je alsof hij je bouwt.

Dan kleedt hij zich uit. Elke beweging doelgericht, gecontroleerd.
Zijn blik verlaat je geen seconde.

Je ziet hem. Breed. Hard. Vol honger. Maar beheerst.
Alsof hij zichzelf inhoudt. Voor jou.
Je wil naar alles kijken, maar weet niet waar je moet kijken. Je durft jouw blik niet van zijn blik los te maken.

Hij komt boven je. Zijn knieën tussen je dijen. Zijn hand glijdt naar beneden — vindt je nat, open, trillend van overgave.

“Je lijf liegt niet,” fluistert hij. “Je bent van mij.”

En dan beweegt hij zich in je.
Langzaam.
Diep.
Je lijf omhelst hem als vanzelf. Je benen krullen zich rond zijn heupen. Je nagels vinden zijn schouderbladen.

Jouw adem stokt. Je kreunt zijn naam, zacht, haast beschaamd.

Hij beweegt. Steeds dieper. Steeds zekerder.

Zijn mond vindt je oor.
“Zeg me dat dit is wat je wilde.”

“Dit… dit is wat ik wilde,” hijg je.

Zijn handen op je heupen. Zijn bekken ritmisch tegen je aan.
Hij vult je — lichaam en geest.

“Kom voor me,” beveelt hij, stem ruw van verlangen.
“Laat me voelen wat van mij is.”

En je breekt.

Je hele lijf spant zich. Je komt — wild, intens, met zijn naam op je lippen.

Maar hij stopt niet. Hij draait je om. Jij op je knieën nu.
Hij neemt je van achteren. Dieper. Harder. Zijn hand op je nek, zijn andere hand grijpt je heup.

Je gromt van genot. Ruw. Echt.
“Jij bent zó van mij.”

Je komt opnieuw. Nog sneller. Nog heftiger. Alsof alles wat je bent zich in dat ene moment verzamelt.

Hij volgt kort daarna. Zijn adem gebroken. Zijn lichaam trillend boven het jouwe. Zijn vingers om je polsen, zijn lippen op je rug.

Later liggen jullie stil.
Zijn hand op je rug. Jouw hoofd op zijn borst.
Zijn lippen tegen je voorhoofd.

En dan zegt hij:
“Ik wil je langer dan één nacht. Ik wil alles. Jij en ik… dit is nog maar het begin.”