De rit naar huis was stil. Geen woorden. Alleen het zachte geluid van de motor, het zoemen van de airco en het natrillen van wat er net was gebeurd. Cynthia zat naast Pieter op de passagiersstoel, haar hand nog steeds op zijn dij. Achter hen zat Marc. Niet gebroken, maar stil. Zoals hij altijd stil was als iets groter was dan woorden.

Thuis aangekomen liep Marc als eerste naar binnen. Hij zette de tas bij de trap, draaide zich om en keek naar hen — Pieter en Cynthia. Samen in de deuropening. Dichter bij elkaar dan hij haar ooit bij hem had gezien.

“Willen jullie gaan zitten?” zei Cynthia zacht.

Ze gingen met z’n drieën aan de keukentafel zitten. De lucht voelde zwaar, geladen.

Marc sprak als eerste. Zijn stem was kalm, maar met een rauw randje dat hij nauwelijks kon bedwingen.

“Ik weet wat ik gezien heb. En ik weet dat het niet alleen seks is.”

Cynthia knikte langzaam. “Nee. Dat is het niet.”

Er viel een stilte. Tot Pieter zich voorover boog, zijn onderarmen op tafel.

“Ik wil haar niet afpakken, Marc. Maar ik wil haar wel. Echt. Volledig. Niet stiekem. Niet half.”

Marc slikte, zijn kaken aangespannen.

“En ik wil haar ook niet kwijt.”

Cynthia keek van de één naar de ander. Ze voelde hoe haar keel zich aanspande. Maar ze wist wat ze moest zeggen.

“Het is niet eerlijk meer om te doen alsof ik kan leven tussen jullie in.”

Pieter keek haar aan, zwijgend.

Marc’s blik was zwaar. “Dus… wat wil je?”

Ze ademde diep in.

“Ik wil Pieter in mijn leven. Hier. In dit huis.”

Marc trok zijn hoofd iets terug, alsof hij die woorden al had vermoed maar ze nu pas echt voelde.

“En seksueel?” vroeg Pieter rustig, maar direct. “Wil je dat ook duidelijk maken?”

Cynthia knikte. “Ja. Ik wil seks met jou. Niet als spel. Niet als afleiding. Ik wil alles van je.”

Ze draaide haar blik naar Marc. “En Marc… ik hou nog steeds van je. Maar… lichamelijk voel ik geen connectie meer zoals ik die met hem voel.”

Marc knikte langzaam. Geen woorden. Alleen adem.

Toen zei Cynthia, zachter, maar helder:

“Ik wil een kind van Pieter.”

De stilte was oorverdovend.

Marc stond langzaam op. Hij keek naar haar — niet met haat. Maar met verlies.

“Ik zal mijn spullen naar de logeerkamer verplaatsen.”

Hij liep naar boven.

Pieter bleef zitten. Zijn hand vond die van haar.

“Je hebt gekozen.”

Zij kneep in zijn vingers.

“Ik moest wel. Mijn lichaam had het al eerder gedaan. Mijn hart moest volgen.”

Die nacht trok Pieter zijn tas open aan het voeteneind van hun — van haar — bed. Marc’s geur hing nog in de lakens. Maar daar bleef niets van over toen Pieter haar tegen zich aan trok, haar nek kuste, en zij zich zonder twijfel naar hem toedraaide.

Het huis had zijn rust niet verloren.

Het had een nieuwe orde gekregen.

Het huis ademde anders.

Niet door de meubels, of door wie waar sliep — maar door de energie die zich in stilte tussen de muren had genesteld. Er werd nauwelijks over gesproken, maar iedereen wist het. Pieter sliep in haar bed. Marc in de logeerkamer. En Cynthia… was thuis. In elke ruimte van het huis.

De ochtenden begonnen met koffie. En vaak met Pieter’s hand op haar heup, zijn lippen in haar hals, zijn lichaam dat zich tegen het hare drukte — soms nog voor ze haar voeten op de vloer had gezet. En als Marc al beneden was, hoorde hij het. Of erger: zag hij het.

Een hand onder haar rokje in de keuken. Een heupbeweging te veel tegen het aanrecht. Een gefluisterde kreet vanuit de badkamerdeur die nét niet dicht zat.

Marc keek niet weg. Niet altijd.

Soms keek hij.

Lang.

En soms zag Cynthia het. Hoe hij stilstond in de deuropening. Zijn ogen op haar lichaam, haar blote rug, haar gezicht half gebogen over Pieter’s borst. Ze zei niets. Ze kneep Pieter alleen iets steviger vast.

De seks was alles.

Rauw. Teder. Onverzadigbaar.

Overdag op de bank. ’s Nachts tegen de muur. In de tuin. Op de trap. Cynthia leefde in overgave. Haar lichaam gehoorzaamde zijn wil, haar stem kreunde zijn naam. Elke keer opnieuw. Zonder terughoudendheid. Zonder spijt.

En toen, drie weken na haar laatste bloeding…

… bleef die uit.

De test gaf haar bevestiging die haar lichaam al voelde:

Zwanger.

Ze vertelde het aan Pieter in bed, haar hand op haar buik, zijn hand daarbovenop. Hij zei niets. Alleen zijn ogen spraken. Zachter dan ooit. En zijn kus op haar voorhoofd vertelde haar alles wat ze nodig had.

Marc hoorde het nieuws via het tikken van de muur.

Een week later lagen zijn kleren in de hal. Zijn tas stond klaar.

Hij zei niets meer. Alleen:

“Ik trek het niet meer. Laat de advocaat het afmaken.”

En hij vertrok.

Cynthia keek hem na vanaf de voordeur. Pieter stond achter haar, één hand op haar buik. Zij stond recht. Stil. Maar zonder spijt.

Ze had gekozen. En dat leven in haar buik?

Dat was van haar.

En van hem.

Het huis was niet meer verdeeld.

Het was bezet.

Vol.