Het begon al bij het aankleden.

Elise stond voor de spiegel in de hotelkamer, de zwarte avondjurk losjes over haar schouders. De stof glansde zacht in het warme licht. Open rug. Hoge split. Een jurk die niets verhulde, maar alles sierlijk bedekte.

Jan zat op de rand van het bed. Zijn ogen volgden haar bewegingen alsof ze een geheime choreografie uitvoerde.

Toen ze zich omdraaide en met één hand haar rits probeerde te sluiten, stond hij op. Zonder iets te zeggen nam hij het over. Zijn vingers gleden langzaam langs haar rug, van nek tot onderrug, terwijl hij de rits omhoogtrok.

Hij boog zich iets naar voren, zijn lippen vlak bij haar oor.

“Je bent mooier dan ik ooit durfde in te beelden.”

Ze glimlachte, haar wangen licht gekleurd. Ze droeg eenvoudige oorbellen, rode lippenstift, haar haar in een losse opgestoken krul. Alles voelde juist. Elegant. Zacht. En toch geladen.

Bij het diner hield Jan haar stoel vast. Hij schonk haar wijn in. Zijn hand rustte af en toe op de hare. Niets opdringerigs — alleen vanzelfsprekend. Als een man die wist dat de vrouw naast hem bij hem hoorde.

En Elise? Ze protesteerde niet.

Ze vond rust in zijn aanwezigheid.

Zelfs in de ogen van collega’s, klanten, mensen die hen groetten alsof ze al jaren een stel waren.

Tijdens het eten raakte zijn knie zachtjes de hare. Hij legde zijn hand op haar dij onder de tafel, zijn duim streelde haar huid net onder de split van haar jurk. Ze voelde hoe haar ademhaling iets versnelde — niet zichtbaar, maar voelbaar.

Hij fluisterde haar naam toen hij het glas hief.

Niet als een toost. Maar als een bevestiging.

Op de dansvloer trok hij haar stevig tegen zich aan. Zijn hand rustte laag op haar rug — soms iets lager. Zijn vingers lagen op haar heup. Hij leidde haar zonder woorden, soepel, zelfverzekerd. De muziek was traag, warm, jazzy.

Bij elke draai liet hij zijn hand net iets langer rusten op haar taille. Bij elke pas gleed zijn dij iets dichter tegen haar aan. Elise legde haar hand op zijn borst, voelde zijn hartslag, voelde haar eigen verlangen. Niet wild. Niet overrompelend. Maar als iets wat er al was — en alleen nog ruimte nodig had.

Ze dansten twee nummers. Toen drie. Toen hield hij haar vast.

“Als dit een toneelstuk is,” fluisterde hij in haar oor, “dan ben ik allang vergeten dat het spel is.”

Zij keek op.

“Misschien is het ook geen spel meer.”

De dansvloer draaide langzaam om hen heen. De zachte tonen van een laatste nummer vervaagden in het geroezemoes van stemmen en glazen. Elise voelde Jan’s adem in haar hals, zijn hand stevig op haar onderrug.

Ze had haar ogen gesloten.

Een paar seconden maar.

Toen opende ze ze weer, keek omhoog en bracht haar lippen naar zijn oor.

“Ik weet dat dit begon als iets anders…”

Haar stem was nauwelijks hoorbaar boven de muziek.

“Maar ik begin iets te voelen.”

Ze slikte.

“Jan… ik denk dat ik verliefd op je aan het worden ben.”

Hij verstijfde niet. Hij glimlachte niet. Hij zei niets.

Hij hield haar alleen dichter tegen zich aan.

Buiten regende het licht. Een Parijse nachtregen — genoeg om de straten te laten glimmen, om alles zachter te maken. Ze liepen samen richting de taxi. Jan hield een hand op haar onderrug, beschermend. Elise voelde zich licht, alsof haar voeten nauwelijks de grond raakten.

Toen de taxi hen oppikte en ze instapten, zaten ze naast elkaar — dicht, warm. Het interieur rook naar leer, naar avondlucht en iets kruidigs van het parfum op haar huid.

Geen van beiden zei iets.

Tot Elise haar hand op zijn dij legde.

Jan draaide zich naar haar toe.

En zij kuste hem.

Geen kus als afsluiting van een avond.

Maar een die iets opende.

Hun lippen vonden elkaar, zacht eerst, verkennend. Toen voller, verlangender. Haar hand gleed omhoog naar zijn borst, zijn vingers door haar opgestoken haar.

De taxi reed verder. Parijs flitste voorbij. Maar op de achterbank was alleen hun wereld. Hun moment.

Tong tegen tong. Adem tegen adem.

Geen weddenschap meer. Geen rol.

Alleen gevoel.

Rauw. Echt.

De liftrit duurde nauwelijks twintig seconden, maar voelde als een eeuwigheid.

Elise stond dicht tegen Jan aan, haar vingers rustten op zijn borst, zijn hand strak rond haar middel. Beiden zwegen, maar hun lichamen spraken in pulsen. In ademhaling. In ongeduld.

Zodra de hoteldeur achter hen dichtsloeg, brak alles open.

Ze vlogen op elkaar af alsof ze elkaar weken hadden moeten missen. Zijn handen vonden haar rug, haar hals, haar gezicht. Haar lippen op de zijne. Haar vingertoppen haastig bij zijn kraag, zijn knopen, zijn riem. Haar jurk gleed over haar schouders. Zijn overhemd werd haast gescheurd. Geen voorzichtigheid meer. Alleen honger.

Ze struikelden naar het bed, half lachend, half hijgend. Elise duwde hem achterover, kroop bovenop hem, haar borsten zwaar van verlangen, haar ogen glinsterend. Ze boog zich naar hem toe.

“Ik wil je…” fluisterde ze hees.“…helemaal. Diep. Echt.”

Jan antwoordde niet. Hij handelde. Zijn handen gleden over haar lichaam alsof hij haar uit zijn hoofd kende. Alsof hij wist waar ze gevoelig was, waar ze wilde worden vastgepakt, gekust, gedragen.

En hij gaf haar die aandacht. Niet gehaast. Niet ongericht.Hij hield haar vast alsof ze van hem was.En zij liet het toe alsof dat eindelijk mocht.

Toen hij haar onder zich trok en langzaam in haar gleed — zonder barrière, zonder twijfel — voelde Elise het verschil. Geen spel. Geen spanning. Geen enkel deel van haar bleef ongeraakt. Zijn lichaam vulde haar, zijn tempo bracht haar tot leven.

Zij kreunde zijn naam.Niet uit lust.Maar uit iets veel diepers.

De verliefdheid spatte niet af van wat ze deden.Die leefde erin.

Ze komen beide gelijktijdig klaar, hij spuit wederom een volledige lading sperma in haar kut (zeker de 10e deze week). Hij kust haar en ze gaan zwijgen tegen elkaar aan liggen. Beide in gedachten.

De kamer was stil. Alleen het zachte gezoem van de stad onder hen vulde de ruimte. Elise zat op de vensterbank, gehuld in de satijnen kamerjas die Jan haar eerder had gegeven. Haar knieën opgetrokken, haar blik op de lichten buiten. Parijs leek verder weg dan ooit.

Achter haar zat Jan op het bed. Shirtloos, zijn armen over zijn knieën gevouwen, kijkend naar haar rug alsof daar het antwoord stond op wat hij wilde vragen.

“Het is onze laatste nacht hier,” zei ze zacht.

Jan knikte. “Ik weet het.”

Ze draaide zich langzaam om, haar blik zoekend. “En morgen… worden we weer wie we waren?”

Hij stond op, liep naar haar toe en knielde voor haar. Zijn handen rustten op haar knieën.

“Ik wil niet terug naar wat we waren.”

Ze voelde zijn ernst. Zijn verlangen. Zijn waarheid.

“Ik wil verder. Met jou. Niet stiekem. Niet tijdelijk. Maar echt.”

Elise ademde diep in. Haar hart bonsde. Ze had zich zelden zo kwetsbaar gevoeld.

“En Klaas?”

Jan keek haar aan. “Je verdient een man die je ziet. Die je voelt. Die je kiest. Iedere dag opnieuw.”

Ze knikte langzaam. Haar hand vond zijn kaaklijn.

“Ik moet het hem vertellen. Alles. Niet omdat ik wil kwetsen… maar omdat ik niet kan doen alsof.”

Hij streelde haar dij. “En wat vertel je hem?”

Ze glimlachte flauwtjes, verdrietig en zeker tegelijk.

“Dat ik iemand heb ontmoet die me heeft laten voelen hoe het ook kan. Dat ik iemand heb ontmoet… met wie ik me volledig vrouw voel. En dat ik kies. Voor hem. Voor jou.”

Die nacht hielden ze elkaar vast. Geen haast. Geen jacht.

Alleen intimiteit. Een lang afscheid van de stad, van het toeval, van het spel.

Ze beminden elkaar alsof ze het moesten onthouden.

Alsof dit de blauwdruk was voor wat komen ging.

En de volgende ochtend zou ze Klaas bellen.

Niet om uitleg te geven.

Maar om eindelijk eerlijk te zijn.