an lag achterover op het bed, zijn bovenlichaam nog half aangekleed, maar Elise had daar geen geduld meer voor. Haar handen waren vastberaden. Zijn overhemd ging open, knoop voor knoop, en ze duwde het van zijn schouders. Hij zei niets, liet haar doen. Hij zag het in haar ogen: dit was geen speels moment. Dit was een beslissing.

Ze boog zich over hem heen, haar lippen raakten zijn borst, zijn buik, lager. Haar vingers haakten zijn broek los, zijn boxershort gleed mee naar beneden. Jan’s ademhaling versnelde, zijn spieren spanden zich aan.

Toen ze hem in haar mond nam, gebeurde dat zonder aarzeling. Elise bewoog traag, beheerst. Ze keek hem aan terwijl haar lippen over hem gleden, steeds iets dieper. Zijn hand lag losjes op haar achterhoofd, maar duwde niet. Hij durfde nauwelijks te bewegen.

Haar tong speelde met zijn gevoeligste plek. Haar hand greep zijn dij. En op het moment dat hij zijn hoofd achterover liet vallen, duwde zij zichzelf verder. Langzaam. Dieper. Ze wilde hem voelen. Helemaal.

Jan kreunde, hees, rauw.

“Jezus, Elise…”

Ze trok zich terug. Haar lippen glansden. Haar ogen fonkelden.

“Is dit wat je bedoelde met ‘een match’?”

Haar stem was laag. Uitdagend.

Hij lachte kort, schor. “Dat en nog veel meer.”

Zij gleed langs zijn lichaam omhoog, haar knieën aan weerszijden van zijn heupen. Haar jurk was al half opgeschoven, haar slipje verdwenen ergens tussen hun kleding. Ze boog zich voorover, fluisterde in zijn oor:

“Dan laat ik je nu nog iets voelen wat je nooit meer vergeet.”

Jan lag achterover, zijn handen losjes op het bed, alsof hij haar niets wilde afnemen. Zijn blik was gefixeerd op Elise, die boven hem zat, haar dijen krachtig tegen zijn heupen gedrukt. Haar jurk gleed van haar schouders, liet haar borsten vrij. Geen aarzeling. Geen schaamte. Alleen overgave aan het moment.

Ze hield zijn blik vast toen ze haar hand naar achteren bracht en hem geleidde.

Langzaam liet ze zich op hem zakken.

Hij gleed in haar — diep, langzaam, warm.

Ze sloot haar ogen kort. Haar lichaam sidderde.

“Niet bewegen,” zei ze zacht.

Jan lachte ademloos. “Alsof ik dat nu zou kunnen.”

Zij begon te bewegen. Eerst met haar heupen, cirkelend, uitdagend. Toen omhoog — bijna los — en weer omlaag. Zijn handen vonden haar heupen, maar zij legde haar hand op de zijne.

“Ik bepaal,” fluisterde ze.

Hij knikte. Zijn blik was donker van verlangen.

Elise vond haar ritme. Haar rug recht, haar borsten bewegend in het schemerlicht van de kamer, haar huid glanzend van zweet. Elke stoot bracht haar dichter bij zichzelf. Bij wat ze al die tijd had onderdrukt.

Ze sloot haar ogen. Haar ademhaling versnelde. Haar vingers klemden zich in zijn schouders toen ze zichzelf verloor in het ritme, in de controle, in het diepe, pulserende gevoel dat zich opbouwde in haar onderbuik.

“Elise…”

Zijn stem was rauw, vol bewondering en honger.

Zij bewoog sneller, dieper. Haar hoofd achterover. Haar mond half open.

En toen — met een schok — kwam ze. Kreunend, trillend, volledig.

Haar lichaam beefde boven hem. En pas toen zij stilviel, durfde hij zijn heupen op te tillen. Eén stoot, dan nog één. Ze voelde hoe hij zich vasthield. En losliet.

Ze zakte neer op zijn borst, zijn ademhaling tegen haar huid. Zijn armen om haar heen. Zijn handen streelden haar rug, langzaam, teder.

Er viel een stilte. Niet leeg. Maar vol. Vol van wat er net gebeurd was.

“Je bent gevaarlijk goed,” fluisterde Jan in haar haar.

Ze glimlachte. “Je hebt er zelf om gevraagd.”

Elise lag uitgeput op haar rug, haar hart bonkte nog in haar borst. Haar huid was warm, bezweet, maar ontspannen. Haar benen lagen losjes gespreid over het bed, haar armen naast haar hoofd. Ze voelde zich… leeg en vol tegelijk. Bevrijd.

Jan zat naast haar, zijn hand rustte op haar heup. Hij keek naar haar met een blik die geen haast kende. Alleen rust. En honger.

Zonder iets te zeggen boog hij zich voorover. Hij kuste haar onderbuik, haar navel, gleed met zijn lippen over haar dij. Ze voelde zijn adem tegen haar huid, warm en zacht. Haar lichaam reageerde onmiddellijk — een siddering gleed langs haar ruggengraat.

Zijn tong vond haar opnieuw. Geen haast. Geen doel. Alleen… aanbidding.

Elise kreunde zacht. Ze wist niet of ze hem nog aankon, maar ze wilde ook niet dat hij stopte. Zijn aandacht was teder, maar ook vol eigendom. Alsof hij wilde laten voelen:

Je bent nog steeds van mij. Ook nu. Vooral nu.

Zijn handen hielden haar benen vast, gespreid en stil. Zijn mond verkende haar. Niet om haar weer te laten gillen, maar om haar lichaam te eren. Te proeven. Te houden.

Ze lag daar — open, nat, gevoelig — maar nergens onzeker. Geen enkel stukje van haar werd ontweken of genegeerd. Hij maakte haar tot centrum. Tot focus.

En zij… ze liet het toe.

Glimlachte loom.

Zei niets.

Voelde alles.