Het ochtendlicht viel gefilterd door de zware gordijnen de kamer binnen. Elise opende haar ogen langzaam, haar lichaam loom en warm. Een seconde lang moest ze nadenken waar ze was.

Het bed voelde anders. De geur. De stilte.

En toen draaide ze zich om.

Niet Klaas.Jan.

Hij lag op zijn zij, één arm losjes over het laken, zijn gezicht ontspannen in diepe slaap. Elise bleef even liggen, keek naar hem. Zijn kaaklijn. Zijn mond. Zijn borstkas die langzaam op en neer ging.

Haar hand gleed onder het laken. Voorzichtig.Ze vond hem — nog zacht, nog slapend.

Ze begon hem langzaam te strelen. Kleine bewegingen. Geen haast. Gewoon voelen. Zijn warmte in haar hand. Zijn vorm.

Hij werd harder, langzaam.

Maar zijn ogen bleven gesloten.

Elise grijnsde zacht. Ze schoof onder de dekens, draaide zich op haar zij, en liet haar lippen zacht over hem glijden. Eerst alleen een kus. Een lik. Toen gleed hij dieper haar mond in. Teder, beheerst, met aandacht.

Toen ze een zachte kreun boven haar hoorde, wist ze dat hij wakker was.

Zijn hand vond haar haar.“Wat een manier om wakker te worden…”

Ze kwam langzaam boven de dekens uit, haar ogen stralend, haar lippen vochtig.“Ik dacht: waarom wachten?”

Hij keek haar aan.“Zin in een rondje zoals gisteren?”

Ze lachte kort. “Misschien…”

Toen werd zijn blik iets serieuzer.“Sta je open voor iets nieuws?”

Ze fronste even. “Wat bedoel je?”

Hij schoof iets dichter tegen haar aan.“Ik wil je ook op een andere manier voelen. Alleen als jij dat wilt. Iets wat we nog niet hebben gedaan.”

Haar hart sloeg even sneller. Ze begreep hem meteen.Ze had het nooit overwogen — en nooit toegelaten.

Maar nu, met hem?Misschien juist nu wel.

Ze keek hem recht aan.“Als je het rustig aan doet. En echt voorzichtig bent.”

Zijn glimlach was oprecht. Geen triomf. Alleen… dankbaarheid.“Ik beloof het.”

Wat volgde was zacht, traag en bijna meditatief. Zijn handen voorbereid, zijn mond geruststellend, zijn stem fluisterend. Haar lichaam schrok niet. Het opende zich. Haar ademhaling versnelde, haar hand zocht de zijne.

Ze had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld — en tegelijkertijd zo veilig.

En toen ze uiteindelijk in zijn armen lag, haar hoofd tegen zijn borst, haar benen verstrengeld met de zijne, voelde ze hoe haar lijf natrilde. Ze was uitgeput. Vol. Totaal van hem geweest. Zowel haar kont als kut waren volgespoten.

Er gleed iets warms langs haar dij — traag, onmiskenbaar. Alsof haar lichaam zelf bevestigde hoe ver ze was gegaan. Hoe diep hij haar had bereikt.

De ochtend was nog jong. Maar Elise wist:Vandaag was ze al volledig gevuld begonnen.

Na hun uitputtende ochtend lagen ze nog even in stilte naast elkaar. Elise’s lijf voelde zwaar, loom. Jan streelde haar rug met trage, doelloze bewegingen. Toen stond hij op.

“Kom,” zei hij. “Douchen. Voor het ontbijt koud is.”

Onder de warme straal in de douche probeerde Jan haar opnieuw te verleiden. Zijn handen op haar heupen, zijn lippen in haar nek. Elise lachte zacht, draaide zich om en legde haar hand op zijn borst.

Jan grijnsde “Ik zou willen, maar dit lijf heeft even pauze nodig.”

Na het douchen kleedden ze zich aan, liepen hand in hand naar het ontbijtbuffet, en genoten in de zonnige ontbijtruimte van verse jus, croissants en een espresso die brandde op haar tong.

Later die ochtend liepen ze samen door de stad. Elise droeg een beige trenchcoat over een zachte wollen jurk. Haar haar wapperde licht in de Parijse wind. Jan hield haar hand vast met een vanzelfsprekendheid die haar soms even liet vergeten dat dit allemaal begonnen was met een weddenschap.

Toen ze langs een smalle straat liepen met elegante boetieks, bleef Jan plots staan voor een exclusieve lingeriezaak.

“Kom,” zei hij. “We gaan naar binnen.”

“Nu? We hebben net een halve lading gekocht,” zei ze, verbaasd.

Hij glimlachte. “Dat was praktisch. Dit is omdat ik het leuk vind om je te zien stralen.”

Binnen voelde Elise zich meteen gezien. De verkoopster sprak met respect, en Jan — zoals altijd — was attent en duidelijk. Samen kozen ze een setje van zachtblauw kant met een bijpassende satijnen kamerjas.

Toen ze het aanpaste en zichzelf in de spiegel zag, voelde ze zich... vrouw. Geen echtgenote van. Geen figurant in een zakelijke weddenschap. Maar een vrouw met allure. Met kracht. Met aandacht.

Terwijl ze later op een terras aan de Seine zaten, hun borden voor zich, vroeg Elise plots:

“Waarom heb jij eigenlijk geen vrouw?”

Jan keek even naar de rivier, dacht na.

“Eerlijk?” zei hij. “Omdat ik nooit iemand gevonden heb die écht paste. Niet qua lichaam. Niet qua energie. Niet in bed. Niet in leven.”

Ze knikte langzaam. Begrijpend.

Hij legde zijn vork neer, keek haar aan.

“Jij bent de eerste die met mij mee beweegt zonder te verdwijnen. Jij verrast me, daagt me uit... en laat me thuiskomen.”

Ze slikte.

En toen zei hij het. Simpel. Rustig.

“Ik zou je heel graag als mijn vrouw willen hebben.”

Het viel even stil aan tafel. Alleen het zachte gerinkel van bestek en het gedempte geroezemoes van andere gasten vulde de ruimte. Elise hield haar glas iets te lang vast. Ze voelde Jan’s blik. Niet dwingend. Alleen… aanwezig.

Ze haalde adem.

“Jan…”

Haar stem was zacht. “Je bent een ontzettend fijne man. Je verrast me. Je bent zorgzaam. En —” ze glimlachte wrang — “je bent een betere minnaar dan ik ooit heb gekend.”

Hij zei niets. Wachtte.

“Maar dat zit er niet in,” zei ze. “Ik ben nog altijd samen met Klaas.”

Het klonk beheerst. Eerlijk. Zelfs overtuigend.

Jan knikte langzaam. Zijn gezicht bleef neutraal, maar zijn ogen stelden één stille vraag:

“Zeg je dit tegen mij? Of tegen jezelf?”

En Elise voelde het.

Die vraag brandde harder dan zijn woorden.

Want diep vanbinnen… was het antwoord niet helder.

Zodra de kamerdeur achter hen dichtviel, draaide Elise zich om.

“Ga zitten,” zei ze zacht maar dwingend.

Jan keek verrast, maar gehoorzaamde. Ze liep naar hem toe, haar ogen vast op de zijne. Ze duwde hem achterover op het bed, ging op haar knieën tussen zijn benen zitten.

“Je hebt geen idee wat je met me doet.”

Ze maakte zijn broek los, traag. Gleed met haar vingers langs de rand van zijn onderbroek. Toen ze hem bevrijdde, keek ze er een seconde naar — bewondering in haar ogen, maar ook een vonk van uitdaging.

Ze begon hem te likken. Eerst zacht. Toen voller. Steeds dieper. Jan kreunde, zijn hand gleed door haar haar. Zij duwde juist verder — niet onvoorzichtig, maar vol overgave. Ze wilde hem voelen, proeven, beheersen.

Voor het eerst nam zij de regie. En ze wist: dit ging hij niet snel vergeten.