Het was eigenlijk bedoeld als een ontspannen bedrijfsuitje. Een overnachting in een hotel aan de rand van de stad, met een diner, wat presentaties, en daarna een borrel. Janneke was mee als partner van haar man Maarten, die al jaren bij hetzelfde adviesbureau werkte. Ze was begin dertig, slank, elegant — met een zekere natuurlijke allure die opviel zonder opzichtig te zijn.

Ze droeg een strak jurkje, donkerblauw, net boven de knie, met een subtiele inkijk die precies genoeg liet zien om te verleiden, zonder schreeuwerig te zijn. Tijdens het diner had ze gelachen met collega’s van Maarten, wijntje erbij, ontspannen sfeer.

Maar toen ze even naar het toilet liep, volgde er een blik — van een man aan de bar, iets ouder, grijs aan de slapen, zelfverzekerd. Zijn ogen bleven net iets te lang hangen. En toen ze terugliep, stond hij op.

“Jij moet Janneke zijn,” zei hij, alsof ze elkaar al kenden.

Ze fronste even, glimlachte beleefd.

“Ik ken Maarten goed. Werk af en toe met hem samen. Lars.” Hij stak zijn hand uit. Stevige handdruk. Zijn blik gleed heel even over haar lichaam. Niet ongemanierd. Maar wel voelbaar.

Later op de avond kwam Lars bij hun tafel zitten. Gesprekken vloeiden. Wijn ook. Maarten was in gesprek met een collega, en Lars boog zich naar haar toe.

“Jij hebt geen idee, hè,” zei hij zacht.

Ze keek hem vragend aan.

“Hoe vaak jouw man over jou praat. En hoe weinig hij doorheeft hoe andere mannen naar je kijken.”

Een ongemakkelijke warmte kroop in haar buik.

Ze wist niet of ze moest lachen of iets zeggen.

“Zullen we even een luchtje scheppen?” vroeg hij. Gewoon, nonchalant. En voor ze het wist liep ze naast hem, door de gang, richting het trappenhuis.

De zware metalen deur viel zacht dicht achter hen. Het trappenhuis was koel, stil, en verlicht door een enkele tl-buis die zacht zoemde. Lars liep een paar treden naar beneden, draaide zich toen om en leunde tegen de muur. Zijn blik bleef op haar gericht.

“Je weet dat je eruitziet alsof je weet wat je doet,” zei hij.

Ze lachte zachtjes, onzeker.

“Wat bedoel je daarmee?”

Hij haalde zijn schouders op. “Je beweegt alsof je controle hebt. Maar je ogen… die verraden je.”

Ze wilde iets terugzeggen, maar zijn aanwezigheid was zo… dichtbij. Zo fysiek.

“Ik denk dat jij best weet wat voor effect je hebt op mannen,” vervolgde hij.

“Dat denk jij?”

Hij deed een stap omhoog, stond nu één tree lager dan zij, en toch voelde hij groter. Intimiderender. Zijn blik gleed langzaam van haar ogen naar haar hals, naar haar borsten, die zich subtiel aftekenden onder de stof van haar jurk.

“Ik denk dat jij het spannend vindt om bekeken te worden,” zei hij, nu zachter. Zijn stem raakte iets in haar aan, iets wat haar keel deed samentrekken.

Voor ze iets kon zeggen, hief hij zijn hand op — langzaam, afwachtend — en streek met zijn vingertoppen langs haar kaaklijn, haar hals, tot net onder haar oor. Ze verstijfde niet. Integendeel. Haar ademhaling versnelde.

“Ik zou je hier kunnen zoenen,” fluisterde hij. “En je zou het laten gebeuren.”

Haar hart bonsde in haar borst. Alles in haar riep: nee. Maar haar lichaam…

Toen hij haar zacht maar vastberaden bij haar heupen pakte en dichter naar zich toe trok, protesteerde ze niet. Zijn lippen vonden de hare — eerst voorzichtig, peilend, toen voller, intenser. Zijn tong opende haar mond, zijn hand gleed over haar onderrug, drukte haar tegen hem aan.

Ze voelde zijn erectie duidelijk door zijn broek. Zijn opwinding was rauw, tastbaar. Haar lichaam reageerde met een plotselinge hitte tussen haar benen, een drang die ze nauwelijks durfde te erkennen.

Toen ze haar hoofd terugtrok, kort, hijgde ze.

“Dit is fout…”

“Dat maakt het zo goed,” zei hij, terwijl hij haar jurk langzaam omhoogduwde, zijn hand op haar dij, zijn vingers warm op haar huid.

En daar, in dat stille trappenhuis, met haar man nietsvermoedend in de hotelbar, liet Janneke haar benen iets verder uit elkaar glijden.

Zijn hand gleed verder omhoog, over de gladde huid van haar dij. Ze voelde zijn vingers onder haar jurk komen, vastberaden, beheerst. Haar ademhaling versnelde, haar knieën voelden opeens slap, haar hart bonkte in haar borst alsof het wilde ontsnappen.

Lars keek haar aan — zijn ogen donker, gefocust, zonder enige aarzeling.

“Zeg het als je wilt dat ik stop.”

Ze zei niets. Ze kon het niet.

Zijn vingers vonden de rand van haar string. Hij drukte ertegenaan — zacht, masserend — en voelde hoe warm en nat ze al was. Een vlaag van schaamte trok door haar heen, maar nog sterker was de opwinding. Ze wilde dat hij het merkte.

Hij streelde haar langzaam, cirkelend met twee vingers over de vochtige stof, precies boven haar clit. Ze kreunde onwillekeurig, kort en schor, en haar heupen bewogen een fractie naar hem toe.

“Je laat het gebeuren,” zei hij fluisterend, met zijn lippen vlak bij haar oor. “En je vindt het lekker.”

Zijn woorden brandden zich in haar hoofd. Ze voelde zijn hand nu onder haar slipje glijden, zijn vingers die haar lippen spreidden, haar blootlegden. Toen hij haar clit raakte — rechtstreeks, warm en nat — trok ze zich niet terug.

Ze beet op haar lip om haar kreun binnen te houden. Maar haar lichaam werkte niet meer mee. Ze duwde haar bekken tegen zijn hand, haar hoofd leunde achterover tegen de muur.

Lars bracht zijn middelvinger langzaam in haar naar binnen, tot aan zijn knokkel. Hij bewoog ritmisch, zijn duim wreef ondertussen cirkelend over haar clit. Het was intiem, zondig, op het randje van controleverlies.

Ze was kletsnat. Klaar.

“Ik wil je,” fluisterde hij.

“Nu.”

Ze keek hem aan, haar wangen rood, haar ademhaling zwaar.

“Niet hier…”

“Dan ga met me mee.”

Hij trok zijn vingers langzaam terug, bracht ze naar zijn lippen en proefde haar zonder zijn ogen van haar af te halen.

“Kom,” zei hij, en nam haar bij de hand.

Ze keek nog even over haar schouder. Niemand. Alleen het zachte gezoem van de tl-buis.

Lars leidde haar de trap op, langs de gang, naar kamer 214. Ze wist dat er geen weg terug meer was. En ergens… wilde ze dat ook niet.

De kaart klikte, het rode lampje werd groen. Lars duwde de deur open en liet haar als eerste binnen. De kamer was ruim en modern, met warme verlichting, een breed bed en een grote spiegel boven het lage dressoir. Janneke liep aarzelend naar binnen, haar hart sloeg op hol.

De deur viel achter haar dicht. Het geluid was zacht, maar definitief.

Ze draaide zich om en stond oog in oog met Lars, die zijn colbert al uittrok. Hij hing het aan een haakje alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

“Laat je jurk maar aan. Voor nu.”

Zijn stem was beheerst, kalm. Juist daardoor trilde er iets in haar.

Hij kwam dichterbij, legde zijn handen op haar heupen, en duwde haar zacht achteruit tot haar benen het bed raakten.

“Ik wil je zien,” zei hij.

Ze ging zitten, haar benen lichtjes gespreid. Haar jurk was wat omhoog geschoven.

Lars knielde tussen haar benen, keek haar aan terwijl hij haar slipje langzaam naar beneden trok. Hij hield oogcontact terwijl hij het natte lapje stof uittrok en over haar enkels schoof.

“Je ruikt naar verlangen.”

Zijn tong raakte haar pas toen ze het niet meer uithield — langzaam, warm, doelgericht. Hij likte haar op een manier die niets te maken had met haast. Zijn tong cirkelde, pulste, zoog. En toen hij twee vingers in haar gleed, tilde ze haar heupen van het bed, kermend van lust.

Ondertussen – De Zoektocht Begint

Beneden in de bar legde Maarten zijn telefoon neer. Geen reactie. Hij had Janneke al drie keer gebeld. De laatste keer dat hij haar gezien had, was toen ze zei dat ze even frisse lucht ging halen.

Dat was… bijna twintig minuten geleden.

Hij stond op, liep naar de receptie.

“Goedemiddag. Mijn vrouw is even weg, maar ik vind haar nergens. Janneke. Slank, blond, donkerblauwe jurk… heeft u haar misschien gezien?”

De jonge vrouw achter de balie glimlachte beleefd.

“Ik geloof dat ik haar net met iemand zag praten in de lobby… daarna zijn ze richting de lift gegaan. Wilt u dat ik…?”

“Laat maar,” zei Maarten snel.

Hij draaide zich om, liep naar de lift, drukte op de knop. Zijn hart klopte iets sneller dan hij wilde toegeven.

Boven – Overgave

Janneke lag nu op haar buik, haar jurk opgetrokken tot boven haar middel. Haar wangen lagen rood tegen het bed, haar ademhaling diep. Lars stond achter haar, zijn broek los, zijn erectie groot en klaar.

“Wil je dat ik stop?” vroeg hij, terwijl hij de eikel tegen haar vochtige opening duwde.

Haar enige antwoord was een hongerige beweging van haar heupen naar achteren.

Hij gleed in haar — langzaam, centimeter voor centimeter, tot hij haar helemaal vulde. Een lange, diepe kreun ontsnapte uit haar keel. Hij bewoog traag in haar, genoot van elke seconde, elke spanning in haar lijf.

De spiegel aan de muur reflecteerde het beeld: haar lichaam op handen en knieën, zijn handen op haar heupen, haar jurkje opgestroopt, haar mond half open van genot.

En dan, een klop op de deur.

“Janneke?”

Een stem. Bekend.

Maarten.