De voetbalwedstrijd was al een uur voorbij, maar de kantine van SV ’t Veldje stond nog steeds vol. Zweet, bier, bitterballen en gelach — het vertrouwde decor van elke zaterdagavond. Willem stond aan de bar, zijn shirt strak om zijn gespierde bovenlijf, nog nat van het douchen. Hij lachte hard om een opmerking van een teamgenoot, zijn blik constant schuin gericht op een vrouw aan een tafel bij het raam.

Esther.

Ze zat daar met een wit wijntje, haar benen elegant over elkaar geslagen, gekleed in een losvallende beige trui en een simpele spijkerbroek. Lang, slank, licht krullend blond haar dat haar gezicht omrandde. Mooie ogen — blauw, warm en net iets te oplettend voor iemand die zogenaamd gewoon "even meegekomen was met Peter".

Willem wist al jaren dat Esther een mooie vrouw was. Dat vond iedereen wel. Maar sinds een paar weken voelde het anders. Ze was meer dan ‘de vrouw van Peter’. Er was iets… te missen in haar blik. Iets wat hij kende.

Hij was geen man van het wachten of dromen. Willem was een doener. Maar dit — dit vereiste geduld.

Het was Peter zelf die het onderwerp aansneed.

“Weet je nog iemand waar je tijdelijk kunt slapen?” vroeg hij die avond. Willem haalde zijn schouders op.

“Ik dacht dat jij wel een logeerkamer had?”

Peter lachte wat ongemakkelijk. “Ja, klopt. Maar… even overleggen met Esther.”

Willem wist hoe dat ging. Hij had een bepaalde invloed op mensen. Niet omdat hij erom vroeg. Het zat in hem. En bij Peter — een wat stillere, onzekere jongen — werkte dat bijna vanzelf.

Twee dagen later stond hij met zijn tas in hun hal. Esther keek hem vriendelijk maar gereserveerd aan, haar armen over elkaar.

“Vier weken,” zei ze. “Maximaal.”

Willem knikte met een glimlach. “Dank je. Ik hou me eraan.”

De eerste week verliep rustig. Hij at soms mee. Douchede na zijn training. Was beleefd, afstandelijk zelfs. Tot die avond.

Hij hoorde het door de muur.

Zachte geluiden. Iets van een bed dat piepte. Een vrouwelijke zucht — kort. Daarna stilte. Slaap.

Willem bleef roerloos liggen. Zijn blik op het plafond. Hij kende dat soort seks. Kort. Functioneel. Zelden wederkerig. Zijn kaak spande zich even aan. Niet uit woede — maar uit iets anders. Iets wat hem de volgende ochtend een gedachte in fluisterde.

Een douche. Een kier. Een kans.

Het huis sliep.

Peter lag zoals altijd op zijn zij, licht snurkend, zijn hand nog op haar heup. Esther lag ernaast, met haar ogen open. De seks eerder die avond had haar nauwelijks aangeraakt. Letterlijk niet, maar ook figuurlijk niet. Geen kus. Geen oogcontact. Geen warmte. Alsof hij iets afvinkte. En nu lag hij daar, in een diepe slaap, alsof niets ertussen had gezeten. Alsof zij niets was dan decor.

Ze zuchtte zacht en schoof Peters hand van zich af. Even naar de wc, dacht ze. Een excuus dat haar vaker naar rust had geleid dan naar verlichting.

De gang was donker, behalve een zwakke gloed uit de badkamer.

De deur stond op een kier.

Stoom dreef als een dun gordijn naar buiten, doordrenkt met de geur van shampoo en iets dat onmiskenbaar mannelijk was. Ze wilde doorlopen, echt — maar haar blik gleed automatisch langs de opening.

Willem stond onder de douche, rug naar de deur, zijn brede schouders glanzend van water, zijn hand door zijn haar. Hij draaide zich langzaam om, hoofd achterover, de straal op zijn gezicht. Zijn lichaam was indrukwekkend. Maar het was niet dat wat haar blik vasthield.

Het was zijn pik. Groot, zwaar, onmiskenbaar slap maar imposant. Een totaal contrast met wat zij kende. Met wat zij gewend was. En ergens — heel diep vanbinnen — voelde ze haar benen tintelen. Niet uit lust, nog niet. Meer uit iets wat ze nooit had toegelaten: nieuwsgierigheid.

Ze stond nog stil toen Willem zijn hoofd draaide.

“Gluren is niet netjes,” zei hij kalm, bijna vriendelijk.

Esther schrok en wilde zich omdraaien, maar haar voeten luisterden niet. Ze voelde hoe haar hart in haar borst bonsde. Hoe haar ademhaling versnelde. Hij had haar gezien.

“Ik…” hakkelde ze. “De deur stond open…”

Willem opende de glazen deur, stapte uit de douche en pakte een handdoek. Niet om zich direct te bedekken — alleen om zijn haar droog te wrijven.

“Loop dan niet verder,” zei hij. Zijn stem was laag, warm. “Kom gewoon even binnen. Als je dan toch nieuwsgierig bent.”

Esther keek naar de donkere tegelvloer. Alles in haar riep: Nee. Maar haar voeten zetten één stap. Toen nog één. De deur viel zacht achter haar dicht.

“Wat zag je?” vroeg Willem, nu iets dichterbij.

Ze beet op haar lip. Haar wangen gloeiden. “Ik… was onder de indruk,” zei ze zacht.

Hij knikte. “Zou ik ook zijn.”

Een lichte grijns, geen arrogantie, eerder vaststelling. Zijn blik bleef op haar ogen. Niet op haar borsten, niet op haar lichaam — en dat maakte het gevaarlijker. Hij speelde geen spelletje. Hij was het spel.

“Raak je wel eens teleurgesteld?” vroeg hij, bijna nonchalant. “Als Peter... je laat liggen?”

Esther slikte. Alles in haar wilde dit gesprek stoppen, en toch knikte ze.

“Voelen mag,” zei Willem toen. “Alleen voelen. Als je dat wil.”

Ze keek naar hem. Het contrast met Peters stille slapen boven. Haar eigen verlangen, diep opgeborgen. En de wetenschap: dit moment kan ik kiezen. Of negeren. Maar vergeten doe ik het nooit meer.

Langzaam stak ze haar hand uit.

Haar vingers trilden.

Ze waren nog geen vijf centimeter van hem verwijderd, maar de ruimte daartussen voelde als een kloof. Esther keek even op, naar Willems gezicht. Hij stond stil. Geen spoor van aandringen. Geen haast. Zijn ogen lagen kalm op de hare, alsof hij haar alles gunde — haar beslissing, haar tempo, haar controle.

Misschien was dat het gevaarlijkste van alles.

Ze raakte hem aan.

Eerst met de vingertoppen, zacht, als een pianist die aarzelend een eerste toets beroert. Zijn huid was warm, glad, nat. Haar vingers gleden over de schacht, die onder haar aanraking begon te reageren. Ze voelde hoe hij zwaarder werd, steviger. Een onmiskenbare groei in haar hand.

Ze slikte, haar hart kloppend tot in haar keel.

“Je hebt zachte handen,” zei Willem.

Zijn stem dreef als stroop langs haar ruggengraat. Esther lachte nerveus, maar zei niets. Ze hield haar hand stil, alsof ze zichzelf wilde bewijzen dat ze nog kon stoppen.

“Je hoeft niets te doen wat je niet wilt,” vervolgde hij. “Maar je mag… als je dat wél wilt.”

Ze liet haar hand weer bewegen, langzamer nu. Bewuster. Het voelde vreemd. Alsof ze haar hele leven alleen naar zwart-wit had gekeken en nu ineens kleur zag.

Willem sloot zijn ogen even, leunde tegen de muur. Zijn ademhaling werd zwaarder. Esther voelde een rare opwinding in haar onderbuik opborrelen — een mengeling van macht, nieuwsgierigheid en... iets wat ze niet eerder had gevoeld.

“Ik snap niet hoe Peter…” begon Willem, maar hij kapte zijn zin af.

Ze wist wat hij wilde zeggen. Hoe hij haar zo kon laten liggen. En ze kon het niet ontkennen. Vanavond was het opnieuw gebeurd: kort, vluchtig, vergeten. Een patroon dat ze nooit als probleem had benoemd — tot nu.

“Wil je stoppen?” vroeg Willem zacht.

Ze keek op. Haar hand rustte nog steeds op hem. Haar wangen gloeiden. Alles in haar riep dat dit fout was.

Maar er was ook iets anders.

Een fluistering in haar hoofd. Eén keer. Gewoon weten hoe het voelt. Eén keer echt begeerd worden.

Ze schudde haar hoofd. “Nee,” zei ze. “Nog niet.”

Willem glimlachte. Niet triomfantelijk, maar warm. Zacht.

Ze zakte langzaam op haar knieën.

De badkamervloer voelde koud aan haar knieën, maar Esther merkte het nauwelijks. Alles in haar wereld was teruggebracht tot één focus: het lichaam voor haar. De geur van water, shampoo en iets dat onmiskenbaar mannelijk was. Het ritme van zijn ademhaling. De warmte van zijn huid. De stilte — op het zachte suizen van de douchekop na.

Willem keek naar beneden, zijn blik intens maar niet eisend.

Ze voelde zijn blik op haar alsof het een aanraking was.

Ze wist: wat ze nu ging doen, was niet per ongeluk. Geen vergissing, geen impuls die ze morgen kon ontkennen. Het was een keuze. En juist dat maakte het zo opwindend — en beangstigend.

Haar hand gleed nog een keer over zijn harde lengte. Groot, zwaar, warm. Haar vingers sloten zich eromheen, iets steviger dit keer. Ze boog haar hoofd, haar lippen op slechts centimeters van zijn eikel. Ze rook hem. Een geur die haar verraste: schoon, maar rauw. Onversneden man.

Ze keek nog één keer op. “Als ik dit doe…” fluisterde ze.

Willem knikte. “Dan is het echt.”

Ze knikte terug. “En toch…”

Ze boog zich voorover en drukte haar lippen tegen zijn eikel. Eén kus. Zacht. Aftastend.

Zijn hele lijf spande zich aan — een onderdrukte zucht rolde van zijn lippen. Esther voelde haar hart in haar keel bonzen. Wat ze voelde was geen schuld. Geen schaamte. Maar kracht. Een zekere triomf. Ze had dit gekozen. Zij had dit gedaan.

Ze opende haar mond en liet haar tong kort langs hem glijden. Een smaak die ze niet kende, maar niet afstootte. Integendeel. Ze wilde meer.

Haar hand gleed in een rustig ritme over zijn schacht, terwijl haar lippen opnieuw zijn top vonden. Een halve centimeter. Nog een. Haar lippen sloten zich eromheen. Langzaam liet ze hem in haar mond glijden, tot ze voelde hoe zijn eikel tegen haar gehemelte drukte.

Willem steunde met één hand tegen de muur, zijn andere hand gleed door haar haar, zonder druk. Alleen verbondenheid.

Esther bewoog haar hoofd langzaam, zoekend naar een ritme. Elke keer iets verder. Iets dieper. Zijn kreun was dof, beheerst, maar sprak boekdelen.

Ze was zo ver gegaan. En ze wilde niet terug.

Toen ze hem uit haar mond liet glijden en hem even aankijkend afveegde met haar duim, fluisterde ze: “Als we dit doen… wil ik het goed doen. Echt.”

Willem bukte zich en tilde haar voorzichtig op. “Dan gaan we naar mijn kamer,” zei hij zacht. “En dan zorg ik dat jij voelt wat je al te lang hebt gemist.”

Esther knikte. De deur ging open.

De gang was donker. Boven sliep haar man. Onder haar voeten voelde de vloer warm. Haar hart klopte luid, haar ademhaling was gejaagd.

Maar haar stem was rustig toen ze zei:

“Ja, Willem. Neem me maar mee.”