De deur klikte zacht dicht achter haar.

Willems kamer was donker, op een schemerlamp in de hoek na. Geen foto's, geen rommel. Een tijdelijke plek, maar alles aan hem voelde permanent. Aanwezig. Kalm. Zeker.

Esther stond midden in de kamer, haar hart bonkend als een trommel. Ze voelde de koude tegelvloer van de badkamer nog aan haar voeten, maar haar huid brandde. Niet van schaamte — maar van opwinding. Alles in haar voelde gespannen, geladen, alsof haar lichaam wist wat er ging komen, voordat haar hoofd het toeliet.

Willem kwam achter haar staan. Geen woorden. Alleen zijn handen, die haar trui omhoog schoven, zacht over haar huid gleden. Zijn lippen vonden haar nek. Warm. Zacht. Dwingend. Haar ogen sloten zich.

Ze draaide zich langzaam naar hem toe. Hij stond daar, nog steeds naakt, en zij — nog gekleed — voelde zich meer bloot dan ooit.

“Ik weet niet hoe ver ik dit laat gaan,” fluisterde ze.

Willem keek haar aan, zijn blik intens maar zonder dwang. “Tot waar jij wilt,” zei hij.

Ze knikte, maar wist: haar lichaam had die grens allang verlegd.

Haar trui ging uit. Haar bh volgde. Willems handen gleden er meteen onder, warm en stevig. Zijn duimen speelden zacht met haar tepels, terwijl zijn lippen de hare vonden — niet gulzig, maar diep. Geen verovering. Geen spel. Dit was... nemen, en geven tegelijk.

Toen hij haar broek opende en haar slip langzaam naar beneden schoof, beefde ze. Niet van angst — maar van verwachting. Ze voelde zich weer vrouw. Geen echtgenote. Geen bezit. Geen plicht. Gewoon Esther.

Willem tilde haar op, alsof ze niets woog, en legde haar voorzichtig op bed.

Zijn lichaam boog zich over het hare. Groot, gespierd, maar beheerst. Zijn mond vond haar buik, haar heup, haar dij. Haar ademhaling versnelde. Ze voelde zijn tong, warm en precies, waar Peter haar nauwelijks durfde aanraken.

Ze kreunde — een geluid dat ze van zichzelf niet kende. Een geluid dat gehoord wilde worden. Gewild wilde zijn.

En toen kwam hij omhoog. Zijn ogen ontmoetten de hare. En zonder een woord te zeggen, leidde hij zichzelf naar haar toe. Ze voelde zijn eikel tegen haar ingang. Groot. Breder dan ze gewend was. Haar adem stokte.

“Ik wil dit,” fluisterde ze. “Helemaal.”

Willem duwde langzaam naar binnen. Esther greep de lakens vast. Niet uit pijn, maar uit intensiteit. Haar hele lijf stond open. Elk zenuwuiteinde brandde.

Hij vulde haar. Op een manier die ze nooit had gevoeld. Dieper. Steviger. Langzamer ook. Hij nam de tijd. Liet haar elk moment voelen. Elk stootje, elke beweging, elke blik.

Ze verloor de tijd. De ruimte. Alles was ritme, hitte, ademhaling, verbondenheid.

En toen ze klaarkwam — met een luide, rauwe kreun — wist ze dat dit de eerste keer was dat ze écht seks had gehad. Niet functioneel. Niet stil. Maar volledig. Vol. Zonder rem. Hij blijft haar neuken, weer kwam ze klaar. WIllem geeft aan dat hij ook klaar gaat komen en vraagt waar ze he wil hebben. Spuit maar in mijn mondje. Snel veranderen ze van positie en Willem spuit haar mond zo vol dat ze niet alles kan doorslikken en een deel druipt via haar mondhoeken uit haar mond het bed op. Na dat ze alles in haar mond heeft doorgeslikt geeft ze aan dat dit heel anders smaakt als van peter, zeker niet vies

Ze lag naakt tegen hem aan. Zijn arm rond haar. Zijn ademhaling vlakbij haar oor.

Ze zei niets. En hij ook niet.

Maar in haar hoofd was het allesbehalve stil.

Esther lag op haar zij, de deken tot net onder haar schouders. Ze voelde de warmte van het laken, de geur van Willem in de kamer, het vage schuren van stof over haar naakte huid. Alles leek nog na te gloeien van wat er die nacht gebeurd was.

Willem lag achter haar. Zijn ademhaling diep en rustig. Zijn hand lag losjes op haar heup. Niet bezitterig. Gewoon daar.

Haar ogen staarden naar het gordijn, waar de ochtendzon zich voorzichtig doorheen wrong. Ze voelde zich... leeg. En vol tegelijk. Ontladen. Verzadigd. Maar ook opgejaagd — door haar eigen gedachten.

Wat heb ik gedaan?

Het was geen spijt. Niet echt. Ze voelde geen afschuw. Geen walging. Eerder… een scherp besef. Alsof ze gisteravond een deur had geopend die nooit meer dicht kon. Niet in haar hoofd. Niet in haar lichaam.

Haar vingers gleden over haar buik. Daaronder voelde ze nog steeds de echo van hem. De diepte. De intensiteit. De waarheid van haar eigen verlangen. En ook de breuk met het veilige, stille leven dat ze met Peter had opgebouwd.

Peter.

Hij sliep. In de kamer naast hen. In zijn wereld was niets veranderd. In de hare was niets meer hetzelfde.

Ze draaide zich langzaam om. Willem lag nog steeds met gesloten ogen. Zijn gezicht ontspannen, zijn kaaklijn scherp. Zijn lichaam — bronskleurig, krachtig — lag bloot, zijn hand nu los op het laken. Esther keek ernaar alsof het het lichaam was van een ander ras. Een man zoals ze nooit had gekend.

Hij opende zijn ogen. Keek haar aan. Geen glimlach. Geen vraag. Alleen dat kalme weten. Alsof hij precies begreep waar zij doorheen ging.

“Gaat het?” vroeg hij zacht.

Ze knikte, aarzelend. “Ik weet het niet.”

“Je hoeft niets te zeggen,” zei hij. “Je hoeft niets te kiezen. Alleen te voelen wat er is.”

Ze sloot haar ogen. Eén traan gleed naar haar slaap. Niet uit verdriet. Maar uit erkenning.

Ze had gevoeld wat ze miste. En nu kon ze het niet meer ont-voelen.