De lucht boven het meer stond strakblauw, zonder een wolkje. Het zonnetje brandde mild op hun huid en de geur van zonnebrand, warm gras en dennennaalden vulde de lucht. Midden in het vakantiepark, net buiten de drukte van de speeltuin en de brasserie, lag een kleine zwemvijver omzoomd door riet en zand. Geen glijbanen, geen muziek, alleen het kabbelende water en het zachte geroezemoes van andere vakantiegangers.

Loreen lag op haar buik op een handdoek. Haar natte blonde haar plakte als glinsterende slierten aan haar rug, en haar bikini zat een tikje scheef, alsof ze er al even in gelegen had. Maarten zat schuin achter haar, zijn knieën opgetrokken, zijn armen losjes om zijn benen geslagen. Hij droeg nog steeds zijn zwembroek, maar het was duidelijk dat zijn aandacht meer naar haar ging dan naar het uitzicht over het meer.

“Het is eigenlijk best chill hier,” zei hij, terwijl hij zijn blik over de plas liet glijden.

Loreen draaide haar hoofd half naar hem toe. “Ik zei het toch?” Ze glimlachte loom. “En straks komt Celine.”

Maarten knikte. Hij had haar nog niet vaak gezien, hooguit een paar keer toen ze bij Loreen thuis was geweest. Hij wist dat ze jonger was, donker haar had, en volgens Loreen ‘veel te nieuwsgierig voor haar eigen bestwil’. Dat laatste was met een knipoog gezegd.

“Ze blijft tot vrijdag, toch?”

“Ja. Vindt ze heerlijk, even eruit. En wij... wij houden ons gewoon een beetje in.” Loreen trok haar wenkbrauw op bij die laatste opmerking.

Maarten grinnikte. “Dat zal nog lastig worden.”

Het was iets na elven toen Celine aankwam. Ze liep het terras op met een kleine weekendtas over haar schouder en een zonnebril op haar neus. Haar donkerbruine haar zat in een losse knot en ze droeg een strak sporttopje en een korte spijkerbroek. Ze zag er ontspannen uit, maar ook verwachtingsvol, alsof ze blij was eindelijk ergens aan te mogen haken.

“Wat een lekker huisje!” zei ze terwijl ze Maarten een korte blik gunde, gevolgd door een knuffel van Loreen. “En die zon! Ik heb de hele zomer binnen gezeten tot nu toe.”

“Dat gaat veranderen,” zei Loreen. “We gaan zo naar de zwemplas. Handdoek mee en bikini aan.”

“Doe ik. Geef me tien minuten.”

Tien minuten later liepen ze met z’n drieën het smalle paadje af richting het meer. Celine had zich snel omgekleed: een olijfgroene bikini die haar volle vormen benadrukte. Maarten probeerde discreet te blijven, maar kon niet ontkennen dat haar rondingen inderdaad net wat voller waren dan die van Loreen. Haar bruine huid had nog maar weinig zon gezien, wat haar uitstraling juist iets onschuldigs gaf.

Loreen merkte zijn blik op. “Niet te hard kijken,” fluisterde ze plagend terwijl ze haar hand even tegen zijn bil drukte. “Ze is hier om te ontspannen, niet om opgevreten te worden.”

“Zeg dat tegen jezelf,” antwoordde Maarten droog.

Ze lachten, en liepen het zand op. Ze vonden een rustig plekje, vlak bij het water, tussen twee plukken riet. Handdoeken werden neergelegd, zonnebrand gedeeld, en binnen een paar minuten lagen ze languit in de zon. De warmte was loom en rustgevend. Toch voelde Maarten iets anders onderhuids tintelen — een combinatie van opwinding, verwachting en iets dat hij niet direct kon plaatsen.

Na een kwartiertje zonnen, gingen Loreen en Maarten samen het water in. Het was fris, maar aangenaam. Ze doken even onder, zwommen wat, en bleven toen dicht bij elkaar dobberen. Hun benen raakten elkaar soms onder water, haar hand streek vluchtig over zijn rug.

“Ik wil je,” fluisterde Loreen, haar mond dicht bij zijn oor.

“Nu?”

“Ja, hier.”

“Loreen... straks komt Celine erbij.”

“Dan moeten we opschieten.”

Hij keek haar aan, licht verbaasd. Maar haar blik was vastbesloten, en een tikkeltje uitdagend. Ze gleed iets dichter naar hem toe en haar hand ging onder water, langzaam langs zijn buik. Maarten voelde zijn hartslag versnellen, en iets anders ook.

Ze trok zijn zwembroek voorzichtig een stukje naar beneden. Haar ogen fonkelden ondeugend.

“Je bent al half stijf.”

“Geen wonder.”

Toen dook ze onder. Maarten voelde haar mond, warm en zacht, even op zijn eikel. Kort, maar intens. Het duurde slechts een paar seconden. Daarna kwam ze boven, haren druipend, ogen vol pret.

Hij trok haastig zijn zwembroek op. “Ben je gek geworden?”

“Beetje,” fluisterde ze grijnzend.

Voordat hij kon reageren, hoorde hij geplons achter zich. Celine kwam het water in.

“Heerlijk!” zei ze. “Niet te koud. Al is de bodem wel glibberig.”

Loreen lachte. “Kom maar hier, het wordt snel warmer. "

Wordt vervolgd...