De nacht had bestaan uit koortsachtige dromen: te geil om te slapen, te moe om zich te bevredigen. Het hele scenario had echter een puberale energie in hem opgewekt die hem bestand maakte tegen enige vorm van vermoeidheid, zo leek het. Hij haastte zich voor zijn gebruikelijke tram, maar ontving wederom een berichtje van haar, nog voor hij de deur uit was. “Heb je misschien tijd voor een kop koffie voor werk vandaag?”, stond er. Hij staarde roerloos naar het scherm - tandenborstel onbewogen in zijn mond - en overwoog in noodtempo zijn volgende stap, alsof zijn integriteit binnen nu en 5 minuten zou komen te vervallen. Of niet. Of wel... Hij was verbaasd over haar directheid, haar haast roekeloze handelswijze. ‘Nu of nooit, Thomas’, fluisterde hij zichzelf denkbeeldig toe. ‘Nu of nooit…’. Hij keek nog even om naar zijn vrouw, die nog in bed het ochtendnieuws van de dag lag te kijken.

“Een kopje koffie kan nooit kwaad”. Zijn antwoord was eruit voordat hij eigenlijk had gewild, alsof zijn onderbewuste hem zonder pardon een duw in deze richting had gegeven.

Ze was online en reageerde direct. “Ik was vandaag wat vroeger, dus ik zit al in de tram. Over twintig minuten bij de Starbucks op het station?”. Geen smileys ditmaal, niets. Een haast zakelijk afspraak van een roofdier die systematisch haar stappenplan afwerkt, zo leek het.

Sigaret, zoen op de wang, tram. De gebruikelijke routine, al was er niets routineus aan deze ochtend. In de tram had hij compulsief de eerste aanstaande ontmoeting doorlopen. Hoe zij daar in een hoekje, in gedachte verzonken haar koffie zat te bestuderen. Hoe hij haar zou begroeten: een glimlach, een knuffel, een zoen? Dezelfde nervositeit als de afgelopen dagen bekroop hem. Het regende toen hij de tram uitstapte en aanstalten maakte om haar te ontmoeten.

Ze stond hem op te wachten voor de koffiezaak, paraplu ingeklapt in haar hand. Ze droeg haar gebruikelijke trenchcoat, zwarte laarzen en baret. Prachtige, volle lippen in rode, matten lippenstift gehuld. Ze glimlachte terwijl ze hem aan zag komen lopen. Thomas wurmde er een ietwat ongemakkelijke “Hey” uit terwijl hij haar nog niet volledig had bereikt. “Hey”, antwoordde ze verrassend lief, wat verlegen zelfs. In een soepele beweging gaf ze hem een warme, welgemeende knuffel. Hij krulde zijn rechter arm om haar smalle middel en drukte even zijn gezicht in haar haar. In haar bekende parfum. De ontmoeting voelde alsof ze elkaar al jaren kenden en de situatie geen extra woorden nodig had.

“Leuk om je eindelijk te ontmoeten, Lola’, zei Thomas met een kalme stem, terwijl ze samen bij de kassa hun bestelling opnamen. De bediende ving overduidelijk op dat dit ging om een eerste date en keek met een glimlach van herkenning op naar de twee.

“Likewise”, antwoordde ze nu zelfverzekerd.

De twee vonden elkaar in een verlaten hoekje van de koffiezaak en spraken losjes over van alles en nog wat, terwijl beiden leken te zijn vergeten dat er nog een werkdag op ze stond te wachten. Tijdens het gesprek kon Thomas het niet laten even af te dwalen naar de foto’s die ze hem de avond ervoor had gestuurd en beeldde zich in wat ze nu zou dragen onder deze verhullende trenchcoat. Ze was tijdens het gehele gesprek niet meer begonnen over de zogenaamd onbedoelde foto’s. Geen teken van schaamte. Genoeg bevestiging dat het geen ongelukje was geweest. Ze lachten en ze sprak open over haar verleden, haar werk, haar voorgaande relaties. Tijdens het gesprek was ze naast hem komen zitten om hem foto’s van haar hond in Italie te laten zien en had een aantal maal speels haar hand om zijn arm laten vallen. Het hele tafereel was geen moment ongemakkelijk geweest en zijn gereserveerdheid leek snel te zijn verdwenen door haar spontaniteit.

“Ik moet je wel wat vertellen, Thomas….”, zei ze nu op een wat serieuzere toon. Thomas keek haar nu aandachtig aan. Ging ze nu alsnog onthullen dat dit één grote grap was? Een vernuftig complot, geregisseerd door zijn eigen vrouw?

“Ik zit ook in een relatie…”, zei ze kalm terwijl ze met een lege blik in haar halflege koffie roerde. Ze keek schuldig op naar hem, alsof ze hem met haar blik om bevestiging wilde vragen. “Huh, wat? Waarom heb je dat niet eerder gezegd?”, zei Thomas met een vage glimlach. Het viel hem op dat haar onthulling hem niet eens echt leek te deren. Het voelde eerder als opluchting, met een vreemd, niet-te-plaatsen zweem van foute opwinding.

“Het is een lang, gecompliceerd verhaal. Hij woont in Italie, ik in Nederland. We zien elkaar eens per maand. Vaker eens per twee maanden, om eerlijk te zijn.”

“Dat had je toch gewoon kunnen zeggen?”, zei Thomas kalmerend. “We zitten dus in hetzelfde schuitje….”.

“Ja, we zitten in hetzelfde schuitje. Maar jij kruipt ‘s avonds tegen je vrouw aan, ik niet. Hij woont 1000 kilometer verderop. Ik kan dit niet. Maanden zonder fysiek contact…”.

“Seks bedoel je?”, onderbrak Thomas haar.

“Ook, maar ik bedoel ook de warmte van iemand. Iemand om tegenaan te kruipen. Zeker in een vreemd land waar ik de weg nauwelijks ken. Mijn wereld bestaat momenteel uit mijn studio, het tramritje en mijn kantoor, Thomas”, grapte ze, alsof ze de zwaarte van het gesprek iets wilde verlichten.

“Dat lijkt me ook moeilijk, ja”, zei Thomas, die nu poogde het leeftijdsverschil in zijn voordeel in te zetten door een vaderlijke rol aan te nemen. Hij wilde net een zalvend betoog inzetten en haar van advies bedienen, toen ze hem onderbrak:

“Ik heb wel seks hoor. Maar het is zonder liefde. Ik heb het nodig, Thomas”.

De woorden brachten hem meer van zijn stuk dan het feit dat ze een relatie bleek te hebben. “Wát is deze dame? Wie….hoe kan ze net nog zo schuldbewust openhartigheid zijn en nu ongegeneerd toegeven dat ze er lekker op rondneukt?” Haar keek haar aan in de zelfde mysterieuze ogen die hem hadden betoverd in de tram. Zijn ogen dwaalde af van haar decolleté naar haar dijen. Hij dacht weer even aan de foto die ze hem had gestuurd, van haar jonge, zongebruinde dijen en beeldde zich in hoe een of andere gezichtsloze landgenoot zijn gezicht kennelijk meermaals in haar geparfumeerde, van collageen doorspekte billen had mogen begraven.

“Waren die foto’s voor hém bedoeld?”, zei Thomas.

“Hun. Het is een koppel, Thomas”.

“Pfff”. Thomas verslikte zich haast in zijn laatste slok koffie. “Je maakt een grapje toch?”, vroeg hij half lachend.

“Nee. Ik maak geen grapje”, vervolgde ze serieus.

Hij staarde haar even schaapachtig aan. “Wie. Is. Deze. Dame….”, dacht hij. Hij twijfelde of hij zojuist was beland in een meesterlijke roman of een slappe aflevering van Bananensplit. Een mix van woede, onbegrip en geilheid kwam in hem naar boven.

“Jezus, Lola. Wat moet ik nou met jou?”, zei Thomas, terwijl zijn halve glimlach plaats maakte voor een ernstigere blik. Ze keek hem zwijgend aan met een hint van een glimlach. “Shit, Thomas! Het is al veel later dan ik dacht! Ik moet er echt vandoor!”. Ze raapte vlucht haar spullen en propte ze achteloos in haar handtasje naar binnen. Ze stond op, gaf hem een warme knuffel en een achteloze kus op de mond, en huppelde op haar haklaarzen de zaak uit. Ze keek nog even om en gaf hem nogmaals diezelfde, onweerstaanbare glimlach van oor tot oor.

Op weg naar werk rook hij nog haar parfum. Haar geur had zich in zijn stoppelbaard genesteld als een subtiel reminder van haar onuitwisbare indruk.

“Je bent in het echt nog leuker dan ik had gedacht. Nu krijg ik je al helemaal niet meer uit misjn hoofd”, had ze getekst.

“Waarom zijn alle leuke mannen al bezet…?”, sloot ze af, terwijl Thomas zichzelf dezelfde vraag stelde.

- wordt vervolgd -