Hij wilde zijn gezicht niet wassen. Hij wilde nog even blijven hangen in de roes die Lola heette, maar hij wist dat het onvermijdelijk was voordat hij weer zijn vrouw onder ogen zou komen. De harde, plotse verliefdheid stond in schril contrast tot zijn mechanische bestaan thuis. Ook op werk was zijn opgewekte stemming van de laatste dagen niet onopgemerkt gebleven. "Je loopt erbij alsof je een lot uit de loterij hebt gewonnen", had een collega gegrapt. "Spot-on", had Thomas grinnikend gedacht. Hij wist nu dat er geen weg meer terug was. Gevoelsmatig stond dat ene kopje koffie van vanochtend gelijk aan het slippertje van zijn vrouw met de tennisleraar jaren geleden. Met dat koffietje was het kwaad was al geschied, had hij zichzelf wijsgemaakt. Een twijfelachtige daad, die het voor hem vergoelijkte om dit hellend vlak verder te bewandelen. De romantische waas waarin hij zich had begeven had sinds hun vluchtige ontmoeting echter plaats gemaakt voor een ander, dierlijker gevoel. Ze had ontegenzeggelijk geflirt met hem, maar haar motief leek elders te liggen, zo leek het. Was hij enkel een vleesgeworden mogelijkheid voor haar? Het eerste-de-beste slachtoffer dat zich had aangediend in haar nog kleine bubbel in een nieuw land? "Onmogelijk. Dan had ze nooit de moeite genomen om haar telefoonnummer en public in te tram aan me te overhandigen", redeneerde hij. Ze was tijdens hun rendez-vous weliswaar open geweest over haar verleden en had vluchtig verteld over haar werk, maar ze had veel vragen secuur ontweken. De ontmoeting had haar alleen nog maar mysterieuzer gemaakt.

Hij stond net zijn overhemden te strijken, toen hij later die dag een bericht ontving. "Ik ga morgen voor een aantal weken terug naar Italië, Thomas. Ik wil je graag nog zien voordat ik ga. Kan je vanavond?". Hij stond met een droge keel naar het bericht te staren, toen hij doorkreeg dat zijn strijkijzer inmiddels een afdruk in zijn overhemd had gevormd.  Het klonk wederom als een slecht gekunsteld verhaal om hem te krijgen waar ze wilde, voordat hij zich kon bedenken.

"Dat wordt lastig, Lola.. het zou opvallen als ik vanavond opeens weg ben".

"Heb je geen vrienden dan?", reageerde ze snel.

"Jawel, maar die zie ik normaal gesproken niet doordeweeks".

Even bleek het stil. Hij wilde haar allerminst afwimpelen - in tegendeel - maar hij zocht naar een oplossing die hij 1-2-3 niet paraat had nu.

"Ik heb je nodig, Thomas. Ik wil je zien". Het was dezelfde doelgerichte stelligheid die hij uit haar eerdere berichten herkende. Het was echter precies dié urgentie, dát gevoel van noodzaak dat hij al jaren had gemist en waar hij nu zo vatbaar voor was.

"Okay, I'll make it work. Ik wil jou ook zien. Niets lievers zelfs", antwoordde hij.

Hij ontmoette haar, voor de tweede keer die dag, 's avonds in de tram. De begroeting was wat ongemakkelijker geweest dan de ontmoeting van die ochtend. Thomas had vooral schuchter om zich heen gekeken, bang om gezien te worden door bekenden. Lola zeg eruit om door een ringetje te halen. Ze droeg een wollige coltrui met daaronder een kort, zwart rokje met zwarte riem  en lange, zwarte laarzen. Hij werd haast onzeker van haar sensualiteit, die nu enkel zijn eigen, alledaagse uiterlijk benadrukte. Ze zaten naast elkaar op een tweezits-bankje en keken wat ongemakkelijk beiden voor zich uit. Het had iets onschuldigs, haast iets kinderlijks, terwijl dit allesbehalve onschuldig was.

Het was een warme, drukkende lenteavond en het centrum leek na de koude wintermaanden voor het eerst weer tot leven te komen. De terrassen zaten vol met jongeren, internationale studenten en toeristen terwijl de schemering haar intreden maakte. In het park zaten een aantal mensen te picknicken. Verderop wat vrienden die aan het voetballen waren terwijl ze het vlees lag te garen op de eerste officiële barbecue van het jaar. Thomas besefte zich dat hij door zijn gehaaste, drukke leven 's avonds nauwelijks meer buiten kwam de laatste jaren. Lola pakte twee flesjes mixdrank uit haar tasje. "Proost", knipoogde ze giechelend. Ze wees naar een bankje verderop onder een grote Gouden Regen. Even viel het stil tussen de twee. Ze lieten hun ogen over de mensen glijden en namen tegelijk een slok.  

"Mag ik je wat vragen"?", zei Thomas. Lola knikte haast verbaasd. "Waarom gaf je me eigenlijk je nummer in de tram?". Lola keek even voor zich uit, alsof ze voor zichzelf ook even moest bedenken waarom ze dit had gedaan.  "Je leek me een leuke man. En kom op, je zat al dagen met me te flirten!", lachte ze. "En ik wilde weten wie je was, voordat ik weer terug naar `Italië zou gaan". Thomas glimlachte met een verre hint van trots op zijn gelaat. "En ik heb nou eenmaal een zwak voor ouderen mannen, I guess. I plead guilty :) En kennelijk ook nog in de categorie 'Bezette, oudere mannen'. Ik leer ook nooit van mijn fouten", grapte ze.

"Ja, is het een trend bij je?", zei Thomas.

"Een hele hardnekkige, ja. Mijn beruchte achilleshiel.”

"Heb ik even geluk..."

"Dat vraag ik je later nog wel een keertje. Kijken of je er dan nog hetzelfde over denkt.", grapte ze. "En trouwens, je bent bezet, maar nog niet 'oud-oud'. Althans, niet volgens mijn definitie. ", zei ze met een knipoog. "Je bent pas op de helft, joh!", grapte ze erachteraan.

"En wat is het dan precies? Het geld? De ervaring? Het vooruitzicht van een naderende erfenis?", grapte Thomas wat misplaatst. "Nee, niet dat. Het is gewoon...de manier hoe ze me laten voelen. Vrouwelijker. Jonger...,kleiner", zei ze. "Heb ik altijd al gehad. En ja, ik weet wat je gaat zeggen: waarom heb je dan een relatie met een leeftijdsgenoot in Italië?"

"Ha, ik wilde het niet zeggen", zei hij terwijl een slok nam.

"Omdat hij geen bagage mee neemt. Het is ongecompliceerd. Geen geheimen, geen gedoe. Geen trouwring tussen mijn dijen". De achteloosheid waarmee ze in meervoud sprak, deed vermoeden dat Thomas geen uitzondering was.

"Is het niet vreemd, om...ehm...je de liefde te laten bedrijven door een oudere man?", vroeg Thomas voorzichtig.

"Ik laat me niet de liefde bedrijven, Thomas. Ik laat me neuken". Thomas verslikte zich in zijn slok van het naamloze drankje. “Maar er zit verder geen gevoel bij.” Het intrigeerde hem mateloos hoe ze, ruim 10 jaar jonger dan hij, zo openlijk over haar geheime escapades nu op tafel gooide. Het was niet wat hij voor ogen had gehad toen hij hij voor het eerst observeerde in de tram, maar het was een wending die hem op zijn minst in de greep hield.

Het flesje was inmiddels leeg. Ze was inmiddels een verhaal begonnen over haar jeugd in Italïe en over haar ouderlijk huis aan de voet van de Etna. Ze pakte haar telefoon erbij en liet foto's zien van het huis, van de dorre tuin met olijfbomen en van haar broers. Ze scrollde enthousiast en giechelend door haar fotoboek, toen ze per ongeluk naar een foto swipete die niet voor hem bedoeld was. "Oops", zei ze, terwijl ze de foto langer dan strikt noodzakelijk open liet staan. Hij kon de foto maar een seconde of twee, drie zien, maar lang genoeg om te zien dat de foto niet door haar zelf was gemaakt. Ze lag op haar zij op bed in lingerie - vermoedelijk in Italië dus - en keek de fotograaf (wie die lucky bastard ook mocht zijn) met een sensuele glimlach aan, terwijl ze theatraal een druiventros boven haar lippen liet hangen. Thomas wist even niet hoe hij moest reageren, maar voelde direct een spanning door zijn lichaam schieten. "Ja, leuk...Italië", zei ze concluderend, om het onderwerp maar snel af te sluiten. Ze keek naar hun lege flesjes die doelloos in hun hand bungelden. "Kom, laten we een naar het eerste café gaan dat we tegenkomen.”

Eenmaal in het centrum aangekomen, was het licht gaan regenen en verzamelden de meeste mensen zich in en rond het uitgaansgebied. Ze waren zoals afgesproken het eerste café op loopafstand ingedoken. Thomas had ze subtiel naar de bovenverdieping geleid, in de hoop om zo de kans te verkleinen dat ze een bekende tegenkwamen. Boven was het redelijk verlaten, op een ouder Duits stel aan de andere kant van de bar na. Lola nam plaats op de barkruk tegenover hem en nestelde zich met haar billen op de leren zitting. Ze pakte vluchtig haar spiegeltje uit haar handtas om haar lippenstift bij te werken. Hij observeerde haar aandachtig. Gezien haar elegante houding - rechtop met een ietwat holle rug - en haar ranke hals, vermoedde hij dat ze aan ballet zou doen.

Haar rokje was bij het plaatsnemen op de kruk onbedoeld wat omhoog gekropen, waardoor hij nu nét zicht kreeg op haar slipje die onder de schaduw van haar rokje tussen haar bleke, gladde dijen verdween. Ze droeg een wit, kanten slipje, deels see-through, maar net niet genoeg om alles eronder prijs te geven. Hij schrok van het aanzicht en keek schrikachtig weer omhoog. Ze keek hem aan alsof ze het niet had zien gebeuren. Ze begon weer te vertellen, maar hij voelde een oncontroleerbare drang om nogmaals te kijken. "Je-zus…", dacht hij. Hij nam snel een slok van zijn biertje en keek wederom weer omhoog. Ze zette haar zin voort, maar stopte halverwege en keek hem halflachend aan. "Haha, ben je nog benieuwd naar mijn verhaal of ben je met je gedachte ergens anders, mister?" Thomas liet zijn gezicht lachend in zijn handen vallen. "Busted", mompelde hij terwijl hij vertwijfeld over zijn voorhoofd wreef. "Kneus, waarom kan ik mezelf nou niet gewoon éven in toom houden", dacht hij. Ze lachte met hem mee, nam een slok van haar wijn, en keek even in stilte naar de bar.

"Pas maar op. Je weet niet half met wie je je ingeeft, Thomas..", zei ze op een serieuzere noot. Thomas keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Ze keek weg, nu naar de barman die aan de andere kant van de bar bij hun was komen staan. "Twee tequila graag", zei ze met een flirterige glimlach terwijl ze hem iets langer dan gebruikelijk aankeek en even bleek nakijken terwijl hij de fles pakte. Thomas aanschouwde de interactie en keek licht vertwijfeld weer naar Lola. Hoe meer hij haar bestudeerde, hoe groter de verwarring werd. Aan de ene kant kwam ze over als een kwetsbare, getormenteerde jonge dame die haast kinderlijk enthousiast de foto's van haar hond deelde, maar aan de andere kant zag hij een bijna slinkse, berekenende femme fatale die haarfijn wist hoe ze kon krijgen wat ze wilde.

 "Ik weet wat je denkt Thomas...", zei ze, terwijl ze haar ene been over de ander legde, als subtiel gebaar dat ze de spanning niet nog verder wilde opvoeren. "En ik denk op dit moment precies hetzelfde..", vervolgde ze, terwijl ze haar wijnglas tegen haar gezicht drukte en hem doordringend aankeek. "We weten allebei wat we nu aan het doen zouden zijn- wat ík nu aan het doen zou zijn -  als de situatie anders was geweest..". Ze liet haar vingers langzaam omlaag en omhoog rond de steel van haar glas glijden. De spanning was voelbaar, de stilte oorverdovend. "Maar de situatie is nu eenmaal zoals hij is..", fluisterde ze nu haast, terwijl de barman de twee shotglaasjes presenteerde. Lola pakte er één, stond op van haar kruk, hief het glas naar de mond en wenkte naar Thomas. "Op slechte beslissingen en goeie herinneringen?. Of is was het goeie beslissingen en slechte herinneringen?", grapte ze ironisch terwijl ze het glaasje gedecideerd kantelde.

Misschien was het de tequila, misschien was het haar betoverende aanwezigheid, maar zijn alledaagse bestaan verdween steeds meer naar de achtergrond, regelrecht de vergetelheid in. Hij voelde zich niet langer bezwaard om zijn ogen langs de rondingen van haar lichaam te laten glijden en keek haar na terwijl ze het glas terug op de bar zette. Hij zag nu pas hoe haar strakke billen haast uit haar rokje sprongen. Het type billen dat wordt nagefloten op straat en ongevraagd wordt betast in anonieme discotheken. Haar rug en haar billen vormde een sierlijke 'S' die nu een oncontroleerbare oerdrift in hem opriepen.  

"Kom mee", zei ze, terwijl ze een biljet op de bar neerlegde en opstond. "Wat ben je van plan, meid?", zei Thomas, die nu het biljet van tafel pakte en snel zelf afrekende bij de barman. "je stel teveel vragen", grapte ze terwijl ze naar buiten stapte. De regen kwam met bakken uit de hemel buiten. Ze renden naar de dichtstbijzijnde abri terwijl ze haar arm in die van hem klemde en zich onder zijn paraplu erbij duwde. Thomas klapte lachend zijn paraplu in terwijl Lola de natte haren uit haar gezicht veegde. "Haha, het is weer even wennen hoor, de energie van een twintiger", grapte Thomas. "Hoezo, kan je me niet bijbenen, meneertje?", zei ze terwijl ze dichterbij hem kwam staan. "Hardly", proestte hij. "Je bent een fucking wervelwind, meid". "Hahaha, pas maar op dat je niet in het oog van de storm belandt. Ik laat een spoor van vernieling achter". Ze nestelde haar gezicht even in zijn borst en keek weer op met haar grote, blauwe ogen. Zonder aankondiging gaf ze hem spontaan een kus op de mond. "Je bent leuk", zei ze, terwijl ze met haar hand langs de rand van zijn overhemd streelde. "Kom je nog mee voor een kopje thee? Kun je gelijk mijn appartement zien. Thomas keek haar even vertwijfeld aan.  

Ze bracht haar gezicht tot het zijne, haar lippen tot voelbare afstand van de zijne. "Misschien krijg je wel méér te zien...For your eyes only, ditmaal".