De warme middagzon priemt genadeloos door de dunne stof van mijn witte zomerjurkje. Het jurkje valt soepel rond mijn lichaam, maar biedt nauwelijks bescherming tegen de buitenwereld. Elke stap die ik zet in de levendige winkelstraat voelt als een uitnodiging aan de stad om mij te zien, te voelen, te beoordelen. De drukte om me heen is als een trage stroom van mensen, kleuren, geluiden en geuren die samenkomen in een zintuiglijk decor dat mijn opwinding voedt.

Onder mijn jurkje draag ik niets. Geen slipje. Geen beha. Alleen de jiggleballs diep in mij die bij elke stap zachtjes bewegen, en de roestvrijstalen tepelringen die koel en strak tegen mijn huid drukken. De combinatie is overweldigend: elke trilling binnenin, elk vlaagje wind tegen mijn borsten is een herinnering aan mijn kwetsbaarheid — en aan mijn verlangen.

De stad leeft. Etalages glinsteren met hun felle affiches, mannequins geheim. [i]Wat zou hij denken als hij wist wat ik voel bij elke stap?[i]

Bij een hip café staan drie jonge vrouwen. Ze lachen, hun gesprek stokt wanneer ik voorbijloop. Hun ogen glijden over mijn lichaam. Eén van hen glimlacht plots breed en steekt haar duim omhoog. Ik glimlach terug, met een mengeling van schaamte en trots. In dat gebaar ligt geen oordeel — alleen erkenning. [i]Ze zien mij. Misschien niet alles, maar genoeg.[i]

In een etalageruit vang ik mijn eigen reflectie. Mijn jurkje kleeft aan mijn huid, de contouren van mijn tepels zichtbaar, de lichte bolling van mijn onderbuik verraadt niets van de jiggleballs, maar ik voel ze bij elke beweging. Mijn adem stokt. Wat ik zie is kracht — kwetsbaar, sensueel, opwindend.

Dan voel ik een hand op mijn onderrug. Vertrouwd. Warm. Mijn vriend. Zijn aanwezigheid is een anker. We lopen samen verder, zonder woorden. Zijn vingers rusten af en toe op mijn heup, zijn blik zegt genoeg. Hij weet precies hoe ik me voel — en dat maakt het nog intenser.

We stappen een kledingwinkel binnen. De koelte binnen contrasteert heerlijk met de warmte buiten. Ik laat mijn vingers langs de rekken glijden, voel de stoffen onder mijn vingertoppen. Mijn vriend wijst een jurkje aan en fluistert: “Deze. En daaronder niets.” Zijn stem zit vol belofte.

Met een paar stukken in mijn armen loop ik naar de paskamers. Het hokje is klein en intiem. Ik trek mijn jurkje langzaam uit, alsof ik elk laagje van mijn terughoudendheid afpel. Daar sta ik — naakt, opgewonden, met de jiggleballs die zachtjes hun werk doen en de tepelringen die elke aanraking intenser maken. Mijn huid tintelt van verlangen.

Ik trek een nieuw jurkje aan. Het glijdt over mijn huid als vloeibare zijde. Mijn silhouet verandert, maar het vuur onder mijn huid blijft branden. Ik open het gordijn op een kier en roep mijn vriend. Hij komt binnen, zijn ogen brandend van verlangen. “Wil je dit filmen?” fluister ik. "Dan kunnen we straks samen terugkijken."

Terwijl hij filmt, trek ik langzaam het jurkje weer uit. Mijn rug naar hem toe, mijn blik naar de spiegel. Elk gebaar is traag, uitnodigend. Wanneer ik naakt ben, draai ik me om. Onze blikken kruisen. Het is duidelijk wat we willen.

Ik zak door mijn knieën. Mijn vingers werken zijn broek los. Zijn erectie komt vrij — warm, stevig, pulserend van verlangen. Ik neem hem in mijn hand, dan in mijn mond. Mijn lippen omhelzen hem, mijn tong verkent elke centimeter. Zijn ademhaling versnelt, zijn vingers glijden door mijn haar. In de spiegel zie ik zijn gezicht, zijn ogen vol genot.

Mijn mond beweegt in een langzaam ritme. Mijn hand volgt, in perfecte harmonie. De jiggleballs reageren op elke beweging van mijn lichaam, versterken mijn eigen opwinding. Zijn lichaam spant zich aan, zijn adem stokt. Hij komt, diep in mijn mond. Ik slik hem gretig door, lik mijn lippen en kijk hem aan. Geen woorden nodig.

Ik trek het jurkje opnieuw aan. De stof glijdt zacht over mijn huid, als een omhelzing na de roes. Alles in mij zindert nog. In de spiegel zie ik een vrouw met een geheim. Een vrouw die net de stad een stukje van zichzelf heeft laten zien — en veel meer voor zichzelf heeft ontdekt.

Samen verlaten we het pashokje. De winkel is nog dezelfde, maar alles voelt anders. Ik voel nog steeds de jiggleballs bewegen bij elke stap, een herinnering aan wat was — en wat nog komt.

Sensaties in de stad. En in mij.