Zodra we samen de winkel verlaten, voel ik hoe de warme avondlucht me omhult. Mijn huid gloeit nog na van alles wat zich daarbinnen heeft afgespeeld. Elke stap die ik zet, herinnert me eraan dat ik diep vanbinnen nog altijd word vergezeld door een prikkelende, beweeglijke aanwezigheid — één die zijn oorsprong vond in een stout plan eerder die middag. Mijn jurkje plakt licht aan mijn huid, dun en gevoelig, nauwelijks in staat iets te verbergen. En dat is precies waarom ik het koos.

We lopen rustig verder door de drukke winkelstraat. Mijn hand in de zijne, onze passen synchroon. De mensenmassa beweegt loom om ons heen, stemmen en geuren dwarrelen in de lucht. Maar ik hoor niets. Alles is afgestemd op het gevoel tussen mijn benen — waar de jiggleballs zachtjes hun werk blijven doen, me eraan herinnerend dat ik vandaag niet zomaar gekleed ben. Ik voel mijn wangen gloeien, maar wijk geen moment van zijn zijde.

In de parkeergarage echoën onze voetstappen over het beton. Bij de auto opent hij het portier voor me. Als ik ga zitten, voel ik hoe de stof van mijn jurkje zich weer tegen mijn huid vlijt, bijna ondeugend. De gordel schuift strak over mijn borst, precies over de metalen tepelringen. Elke beweging, elke trilling is voelbaar.

De rit naar Van der Valk is stil, maar geladen. Hij rijdt beheerst, maar zijn rechterhand ligt op mijn dij. Zijn duim draait kleine, cirkelvormige bewegingen vlak bij de rand van mijn jurkje. Ik hou mijn adem even in wanneer zijn vingertoppen net de vochtige huid tussen mijn benen raken. Er is geen ondergoed om het tegen te houden. Mijn benen wijken iets.

Bij aankomst stappen we uit alsof niets aan de hand is. Binnen is het restaurant gezellig druk. Tafeltjes gevuld met eters, een gemurmel van gesprekken, het geluid van bestek op porselein. Wij gaan zitten in een hoekzit met een bankje, zodat hij naast me kan zitten. Zijn hand vindt opnieuw zijn plek op mijn bovenbeen. Ik voel zijn vingertoppen zacht omhoog kruipen. Mijn ademhaling versnelt onbewust.

We bestellen. Ik probeer normaal te doen, maar de warmte van zijn hand, zijn aanwezigheid vlak naast me en de constante herinnering diep in mijn lichaam zorgen ervoor dat ik nauwelijks hoor wat de serveerster zegt. Tussen de gangen door voel ik zijn duim steeds dichter bij mijn natte kern komen. Een paar keer raakt hij me echt. Een golf van spanning trekt door me heen. Ik pers mijn lippen op elkaar.

Na het eten, terwijl ik mijn koffie nog niet heb aangeraakt, buigt hij zich naar me toe. “Ga maar alvast naar boven,” fluistert hij. “Eerste hokje.”

Ik weet genoeg. Mijn benen trillen een beetje als ik opsta. Niemand let op me. Boven is het stiller, rustiger. Ik loop richting het damestoilet op de eerste verdieping en duw de deur open. De ruimte is leeg. Ik kies het eerste hokje, sluit de deur — maar draai het slot niet om. Mijn hartslag is hoog. Mijn ademhaling snel. Ik weet dat hij komt.

Een halve minuut later hoor ik de deur opengaan. Voetstappen. Zacht, beheerst. De deur van mijn hokje opent langzaam. Hij stapt binnen, zonder woorden, en sluit de deur achter zich.

Zijn handen grijpen me direct bij mijn heupen. Mijn jurkje wordt omhooggetrokken. Zijn hand vindt moeiteloos de jiggleballs in mijn lichaam. Hij trekt ze langzaam uit me, één voor één. Ik ril bij elke millimeter. Mijn hoofd rust tegen de wand, ogen gesloten.

Hij draait me om, zakt op zijn knieën. Zijn mond vindt mijn natte, geopende lijf. Zijn tong likt langzaam, diep, ritmisch. Net als ik denk dat ik zal exploderen, stopt hij. Staat op, draait me opnieuw om. Mijn handen tegen de wand, benen gespreid. Zijn lichaam tegen het mijne. Ik voel hoe hij zijn broek losmaakt, en dan vult hij me in één beweging.

Het is intens. Stil, maar zinderend. Zijn hand op mijn rug, zijn adem tegen mijn nek. Elke stoot is diep, gecontroleerd, geladen. Ik wil geluid maken, maar ik hou me stil. Alles in mij trilt.

Hij komt klaar met een onderdrukte kreun. Zijn voorhoofd rust even tegen mijn rug. Dan helpt hij me recht, trekt mijn jurkje omlaag. Ik herstel me zo goed en kalm als ik kan, en verlaat kort daarna het toilet — mijn benen licht wiebelig, mijn hoofd duizelend.

We rijden opnieuw de snelweg op. Hij heeft zijn hand weer op mijn dij gelegd. De lichten van tegemoetkomend verkeer flitsen over ons heen. Plotseling schuift hij zijn vingers opnieuw onder mijn jurk en glijdt naar binnen. Ik hap naar adem. Mijn benen wijken vanzelf.

“Niet klaarkomen,” zegt hij rustig. “Nog niet.”

Ik knik. Mijn lichaam leeft, brandt, hunkert. Zijn hand beweegt traag, ritmisch. Ik bijt op mijn lip, zucht onwillekeurig. Hij neemt een afslag en stuurt ons naar een verlaten parkeerplaats.

Een paar vrachtwagens staan in de verte. Donker. Stil. Hij zet de motor uit, maar laat de lampen branden.

Ik weet wat er komt. Zonder dat hij het hoeft te zeggen, stap ik uit. Ik loop naar de motorkap, draai me om en buig voorover. Mijn handen op het koele metaal. Mijn billen in de nacht.

Hij komt achter me staan, tilt mijn jurkje omhoog en bewondert even het uitzicht. Dan opent hij zijn broek en dringt me opnieuw binnen. Ik kreun, zacht. De nacht is ons decor. Mijn huid tintelt van opwinding én de koele lucht. Zijn handen stevig op mijn heupen. Zijn stoten diep, bezitterig, zwijgend.

De tweede keer op de avond duurt het lang voordat hij opnieuw komt. Hij houdt lang vol, beheerst zijn ademhaling, zijn ritme. Ondertussen neemt mijn opwinding alleen maar toe. Mijn handen klemmen zich aan de motorkap, mijn knieën dreigen te bezwijken. En dan — midden in de duisternis, onder de sterrenhemel — bereik ik mijn climax. Intens. Trillend. Zinderend. Mijn lichaam schokt tegen het zijne.

Hij komt uiteindelijk met een doffe grom, diep in mij. Blijft even zo staan. Dan trekt hij zich langzaam terug. Mijn jurk zakt weer naar beneden.

We wisselen een blik in het schijnsel van de koplampen. Geen woorden nodig.

We stappen weer in. En zien dat enkele toeschouwers op een afstandje hebben gekeken.

En verdwijnen samen de donkere snelweg op.