De parkeerplaats is druk bezet. Het grind knarst onder de banden wanneer we de auto langzaam in een krappe plek draaien. Het is zo’n zomermiddag waarop de lucht een dunne waas van warmte draagt, en de geur van zonnebrand en warme dennennaalden zich al tot hier laat ruiken.

Ik glimlach naar hem wanneer hij de motor uitzet. Mijn hart klopt sneller dan nodig. Alsof mijn lijf al weet dat er vandaag meer gaat gebeuren dan zonnen alleen. Misschien door de zon, misschien door iets anders.

We stappen uit. Hij haalt de tas uit de kofferbak — handdoeken, een fles water. Ik strijk met mijn vingers het dunne zomerjurkje glad dat losjes over mijn naakte huid hangt. “Kom,” zeg ik zacht, terwijl ik mijn slippers uitschop en ze in mijn hand meedraag. Het grind is warm tegen mijn voetzolen. Zijn blik glijdt kort over mijn benen, omhoog, naar mijn billen die nauwelijks door het jurkje bedekt zijn. Ik voel die blik, alsof hij me streelt zonder zijn handen te gebruiken. Ik wiebel uitdagend met mijn heupen en hoor hem zacht grinniken.

Het pad naar het strand is omzoomd door struiken. Verderop, voorbij de bocht, opent zich het naaktstrand. Ik voel de vrijheid al in mijn buik. Hier hoeft niets. Hier mag alles. De eerste lichamen verschijnen in zicht: gebruind, wit, mollig, strak, jong, oud. Verspreid op handdoeken, liggend, zittend, badend in de zon. De sfeer is loom, vanzelfsprekend. Niemand lijkt zich druk te maken om wat hij of zij blootlegt of verbergt.

We zoeken een plek aan de waterkant, dicht genoeg bij het meer om straks direct het water in te kunnen lopen. Ik leg mijn handdoek neer op het gras, sla mijn jurkje over mijn hoofd en voel hoe de wind meteen mijn tepels streelt. Geen gêne. Alleen die heerlijke tinteling van vrijheid.

Wanneer ik me omdraai om de tweede handdoek naast de mijne neer te leggen, valt mijn blik op háár. Slechts een paar meter verder ligt een vrouw alleen, languit op haar buik, haar hoofd steunend op haar armen. Midden veertig misschien, donker haar dat losjes over haar schouders valt, haar huid glanzend in de zon. En het slaat direct in mijn onderbuik. Ik herken haar. Niet zomaar van gezicht — nee. Van dát moment. Die blik. Die avond. Het beeld van haar ogen in het donker flitst weer op, en ik voel meteen dezelfde honger als toen.

Mijn adem stokt kort. Een golf van spanning schiet door me heen, plakkerig, warm, opwindend. Het idee dat ze hier ligt, dat onze blikken zich zomaar weer kunnen kruisen, dat ik haar heb gevoeld zonder dat ze me ooit heeft aangeraakt… mijn huid tintelt. Ik buig me voorover om de handdoek beter neer te leggen, maar eigenlijk om mezelf een seconde te gunnen. Mijn borsten hangen zwaar naar beneden, de zon likt aan mijn huid. Ik voel mijn eigen schaamstreek zwellen, gewoon door die ene herkenning.

Wanneer ik hem aankijk, zie ik dat hij het ook doorheeft. Een scheve glimlach speelt om zijn lippen. Geen woorden nodig. Hij weet wat dit met me doet. Hij kent de blik in mijn ogen. Ik adem diep in, hef mijn hoofd en besluit. Nee, we gaan haar niet ontwijken. Integendeel. We gaan dit spel aan.

Ik haal expres onhandig de fles zonnebrand uit mijn tas, zodat hij op de grond valt. De vrouw kijkt op, precies wat mijn bedoeling is. Ik heb haar aandacht. Ik glimlach schaamteloos. “Zou jij misschien… mijn rug even willen insmeren?”

Ze aarzelt een fractie, maar knikt dan. Haar ogen glanzen van nieuwsgierigheid. Precies zoals ik had gehoopt. Ik geef haar de fles zonnebrand en draai me langzaam om en ga op mijn buik liggen. Mijn benen spreid ik nonchalant iets verder dan nodig is, zodat mijn billen net een beetje meer zichtbaar zijn.

Ik voel haar schaduw boven me, dan de eerste koele druppels zonnebrandcrème op mijn rug. Haar handen volgen. Onzeker in het begin, maar al snel glijdt ze steviger. Van mijn schouders naar mijn onderrug, langs mijn taille. Haar vingers spreiden de crème breed uit. Ze strijken langs de rand van mijn billen, nét ertegenaan. Ik voel hoe mijn huid tintelt, hoe mijn adem dieper wordt.

Ik draai mijn hoofd iets opzij en vang de blik van mijn vriend. Hij leunt achterover, duidelijk genietend, zijn ogen half gesloten maar scherp. Zijn mondhoek trilt in een glimlach. Hij vindt dit prachtig. “Voorzichtig hoor,” plaag ik zacht, terwijl ik mijn heupen iets optil. “Je vergeet een paar plekjes.” Ze giechelt nerveus, maar haar handen dalen verder af. Ik voel hoe haar onzekerheid omslaat in nieuwsgierigheid; haar aanraking krijgt gewicht. Ze glijden nu openlijk over mijn billen, kneden zacht, strijken crème uit over de ronding.

Mijn dijen tintelen. Ze schuift door, over mijn bovenbenen, tot bijna bij de achterkant van mijn knieën. Elke aanraking brandt. Dan hef ik mijn hoofd. “Weet je wat… misschien moet je mijn voorkant ook even doen. Anders word ik nog ongelijk bruin.” Ze verstijft kort, kijkt me aan alsof ze niet zeker weet of ik dit serieus meen. Ik rol zonder aarzelen langzaam op mijn rug, leg mijn armen losjes naast me en spreid mijn benen achteloos, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

De zon brandt op mijn tepels, die al strak staan. Haar blik blijft er even aan kleven, en ik voel hoe mijn wangen gloeien. Ze laat een flinke scheut zonnebrandcrème vallen, dit keer op mijn borstbeen. De koelte doet me rillen. Haar handen verspreiden het traag, cirkels makend rond mijn borsten, steeds dichter bij mijn tepels. Haar vingertoppen strijken erlangs. Een zachte kreun ontsnapt me. Ik sluit mijn ogen, maar ik voel alles. Ze schuift naar beneden, haar handen over mijn buik. Mijn huid spant zich bij elke aanraking. Ze masseert de crème langzaam uit over mijn heupen, en zonder dat ik iets hoef te zeggen, volgen haar vingers de lijnen naar mijn binnenbenen.

Ze aarzelt niet meer. Haar vingertoppen glijden tussen mijn dijen, waar mijn huid al warm en vochtig is. Ik hap naar adem, leg mijn hand zacht op haar pols — niet om haar te stoppen, maar om haar net iets dichterbij te leiden. Ze begrijpt het instinctief. Haar handpalm drukt zich tegen mijn dijbeen, haar duim schampt langs mijn lippen daar beneden. Ik ril openlijk. Ik hoor hoe mijn vriend zijn keel schraapt, een geluid dat meer zegt dan woorden. Wanneer ik mijn hoofd draai, zie ik zijn hand rusten over zijn erectie, duidelijk zichtbaar in de zon. Hij kijkt, laat ons spelen, zonder in te grijpen.

Ik richt mijn blik weer op haar. Haar gezicht is vlak boven me nu. Haar adem warm tegen mijn huid. Het flesje zonnebrand glijdt uit haar hand terwijl ze zich langzaam over me heen buigt. Een seconde lang lijkt de wereld stil te vallen, alleen haar adem op mijn huid, alleen dat onuitgesproken verlangen.

Onze ogen ontmoeten elkaar nog één keer — spanning, honger, herkenning. Dan raken haar lippen de mijne. Eerst zacht, aftastend. Dan harder, gulziger, alsof alle opgebouwde spanning in één moment ontlaadt. Ik sla mijn armen om haar heen, trek haar dichter tegen me aan. Onze borsten drukken tegen elkaar, glijdend door de restjes lotion. Onze tongen vinden elkaar, warm, nat, dringend. Mijn benen sluiten zich rond haar heupen, ik voel hoe ze beeft. We zoenen alsof het strand niet bestaat. Alsof de mensen om ons heen niet liggen. Alsof dit moment alleen van ons is — zinderend, schaamteloos, zwaar opgewonden.

Wanneer ik mijn ogen even open, zie ik mijn vriend. Hij glimlacht breed, genietend van elke seconde. En diep in mij weet ik: dit is nog maar het begin.

Haar lippen smaken naar zon en spanning. We zoenen gulzig, tongen die elkaar zoeken en vinden alsof dit moment al weken in de lucht hing. Ik voel haar hele lijf trillen tegen het mijne, haar borsten glijden glanzend van de zonnebrand tegen mijn huid. Mijn handen zijn rusteloos. Eerst strelen ze haar rug, dan haar zij, tot ik langzaam lager glijd. Terwijl mijn tong zich dieper in haar mond nestelt, laat ik mijn vingers de ronding van haar buik volgen. Ik voel hoe haar adem stokt, hoe haar heupen onbewust omhoogkomen alsof haar lichaam me de weg wijst. Ik kan niet anders dan volgen.

Mijn vingers glijden langs de zachte binnenkant van haar dij, voelbaar warm en vochtig. Nog één blik in haar ogen en ik zie dat ze niet wil dat ik stop. Integendeel. Ze kijkt me smekend aan. Mijn hand glijdt tussen haar benen. Ik voel haar lippen — dik, gezwollen, heet van verlangen. Mijn vingers spreiden haar zachtjes open. Ze kreunt tegen mijn mond, haar tong hapert, haar hele lichaam spant zich. Ik cirkel langzaam om haar clit, nauwelijks meer dan een aanraking, en toch schokt ze heftig onder me. Haar dijen klemmen mijn hand vast, maar ik dwing ze weer open. Ik wil haar helemaal voelen. Ik wil dat iedereen hier ziet hoe ze zich aan me overgeeft. Mijn vinger glijdt door haar natte gleuf. Warm, glad, druipend. Ik glijd er langzaam in, haar spieren zuigen me bijna naar binnen. Ze gooit haar hoofd achterover, haar mond open in een stille kreet. De spieren in haar buik trillen onder mijn hand, alsof haar hele lijf de controle verliest. Ik duw dieper, terwijl mijn duim haar kloppende knop masseert. Ze kronkelt. Haar handen grijpen in het gras, haar nagels schrapen over mijn huid. Ik voel haar dichter bij de rand komen, haar lichaam spant zich aan als een boog.

Ik duw een tweede vinger in haar, pomp stevig terwijl ik haar clit ritmisch bewerk met mijn duim. Ze verliest de controle. Haar heupen bonken tegen mijn hand, haar ademhaling breekt in korte hijgende stoten. Ik voel de warmte toenemen, haar hele lijf siddert. Haar hele lichaam staat strak gespannen, als een snaar die elk moment kan knappen. Dan verstijft ze plots, haar buik trekt samen, en met een rauwe, ongegeneerde kreun komt ze klaar. Heftig. Schokkend. Mijn vingers worden overstroomd door haar natte warmte.

Ik blijf haar zacht strelen, tot de spasmen langzaam afnemen en ze uitgeput tegen me aanzakt. Haar gezicht rood, haar lippen halfopen, haar ogen glanzend van ongeloof en extase. Ik kus haar nog een keer zacht, bijna teder, voor ik mijn vingers uit haar laat glijden. Ze lacht hijgend, fluistert: “Jezus… hier… midden op het strand…” Ik grijns. “Niemand let op. En al deden ze dat wel — laat ze maar kijken.”

We staan op, nog natrillend, en rennen hand in hand het water in. Het koude meer omhelst ons, trekt de hitte even uit onze lijven. We spetteren, lachen, duiken onder. Het voelt als een stiekeme doop na iets wat allesbehalve heilig was.

Wanneer we terugkeren naar onze handdoeken, liggen we naast elkaar, nat en glanzend in de zon. Haar hand zoekt meteen de mijne, alsof ze bang is dat ik kan verdwijnen. Ik kijk naar haar, glimlach, en zeg luchtig, maar met meer lading dan honderd woorden: “Misschien moet dit niet eindigen op het strand… Kom straks met ons mee. Dan laten we je pas écht zien wat we bedoelen.”

Wanneer ik hem aankijk, zie ik hoe zijn blik donker en trots is, alsof hij al vooruitdenkt naar wat er nog komt. Mijn vriend, die het hele tafereel zichtbaar genietend heeft gevolgd, knikt langzaam en voegt er enkel aan toe: “Bij ons thuis is het nóg vrijer.”

De blik die ze me geeft is geen twijfel. Het is honger. En het antwoord staat al in haar ogen geschreven.