Eerst wat over mezelf en mijn familie.

Gewoon meisje. Braaf VWO gedaan. Huiswerk altijd gedaan, vond alle vakken wel leuk. Gewoon heel nieuwsgierig. Maar toch vooral braaf. Moest ook gewoon van mijn ouders.

Mijn vader is vrijwel altijd ouderling. Ouderling-kerkrentmeester. Hij is accountant, saai ja ik weet het, en daarom ook altijd kerkrentmeester. En ja ik was het altijd wel eens met wat ik in de kerk en van mijn vader hoorde. Stond daar echt wel achter.

Mijn moeder is toch wel heel anders dan mijn vader. Mijn moeder is 39,ze was 20 toen ik geboren werd. Mijn moeder komt ook wel uit een gereformeerde gemeente gezin, maar haar ouders, mijn opa en oma dus hadden een eigen bedrijf. Mijn zusje en ik schepten altijd op dat ze heel rijk waren (en zijn). Mijn moeder draagt altijd mooie stijlvolle kleding, modern ook wel. Mooie jurkjes, ook vaak strakke jurkjes. In tegenstelling tot de meeste vrouwen in de kerk. Mijn moeder zegt tegen mij en mijn zusje: de kerk wil dat wij ons vrouwelijk kleden, dus jurkjes en rokjes en geen broeken, dan mogen wij er ook gewoon mooi vrouwelijk uitzien. Dus mijn zusje en ik mogen ook gewoon korte rokjes en strakke truitjes en topjes dragen. Onze vrouwelijke vormen mogen gezien worden zegt mijn moeder.

Nu ik het zo opschrijf best tegenstrijdig mijn vader en moeder. Toch kunnen ze het goed vinden. Vroeger had ik dat niet zo door en dacht ik dat opa en oma van mijn moederskant ook gewoon gereformeerde gemeente waren en alles wat daarbij hoorde. Maar hoe ouder ik werd hoe meer ik doorkreeg dat zij eigenlijk heel anders waren. Veel opener, veel wereldser ook en begon ik daardoor langzaam aan toch ook anders tegen ons geloof en onze regels aan te kijken.

In februari dit jaar (2025) ging ik naar een jongerendienst in een andere kerk. Natuurlijk veel jongeren daar. Toen heb ik een jongen ontmoet, super leuk, hij is sindsdien mijn vriend. De 1e keer dat hij bij ons thuis kwam was vreselijk. Het eerste wat mijn vader tegen mijn vriend zei dat hij moest beloven geen seks te hebben voordat wij zouden trouwen. Mijn vriend was overdonderd en beloofde het. Later zei hij tegen mij dat hij het ook echt meende. Dat vond ik dan wel super mooi. Maar dat mijn vader dat zo hard als eerste tegen hem zei vond ik heel erg. Mijn vriend is echt een lieve rustige jongen, maar daardoor nog wel rustig. Inmiddels voor mij wel erg rustig, misschien wel te rustig. Ik ben toch wel gaan verlangen naar iets meer. Hoe moet ik dat goed zeggen. Ik denk dat ik toch graag wil dat mijn vriend meer aan me zou zitten. Echt wel raar dat ik dat van mezelf zo opschrijf, maar toch is het zo. Af en toe een klein kusje, maar dat is het dan ook wel. Ik durf zelf al helemaal geen initiatief te nemen. Sowiso als meisje ten opzichte van mijn vriend al niet en al helemaal niet omdat hij het mijn vader beloofd heeft. Zou echt gek zijn als ik nu bv zou zeggen: doe maar wel hoor. Maar in de loop van de tijd is het wel erger geworden. Mijn verlangen naar, mijn nieuwsgierigheid, ja gewoon naar elkaar aanraken, elkaars lichaam voelen en ja ontdekken. Erg van mezelf dat ik daar zo mee bezig ben. Kan er niets aan doen, voel ook gewoon dat mijn lichaam er naar verlangt. Ik ben al 19, echt vrouw, en ga gewoon nog lang niet trouwen. Hoe ga ik dat volhouden. Vaak als ik in de avond in bed lig denk ik eraan, fantaseer ik erover en probeer ook vaak te bedenken hoe dan. Hoe kan ik toch al iets ontdekken, meemaken. De meest vreemde dingen bedenk ik, die natuurlijk echt niet kunnen.