Twee dagen later, toen ik thuiskwam, voelde alles tegelijk vertrouwd én geladen. Mijn moeder zat verdiept in haar werk, mijn vader zou later thuiskomen. Maar ik wist dat híj elk moment kon verschijnen. Twee dagen zonder hem hadden me alleen maar hongeriger gemaakt. Mijn kutje was gevoelig gebleven, mijn lijf stond gespannen van het verlangen.

Toen ik zijn auto langzaam de straat in hoorde draaien, gloeide de spanning meteen in mijn onderbuik. Mijn hart begon te bonken, mijn ademhaling versnelde. Mijn wangen kleurden diep. Hij was er. Eindelijk. En ik wist: dit moment moest gewoon gebeuren. Ik liep rustig naar de gang, deed alsof ik wat glazen opruimde, alsof ik gewoon thuis was — maar alles in mij vibreerde van verwachting.

Hij kwam binnen, begroette mijn moeder in de keuken en liep me voorbij alsof ik lucht was. Geen knikje, geen glimlach, geen aanraking. Hij keek niet eens. Mijn maag trok samen. Had ik iets verkeerd gedaan? Was ik voor hem maar één nacht geweest? Een meisje dat hij wilde breken en daarna weer kon vergeten?

Even dacht ik dat het echt voorbij was. Dat alles wat ik had gevoeld — de overgave, het vuur, het diepe, rauwe verlangen — voor hem gewoon een spel was geweest. Maar net toen ik hem passeerde met zogenaamd een glas water, gebeurde het. Heel kort. Zijn blik. Eén seconde. Meer niet. Maar die blik brandde zich in me. Zijn ogen gleden razendsnel over mijn lijf — naar mijn rokje, mijn hals, mijn lippen — en alles wat ik had gevreesd smolt weg in dat ene moment.

Er zat honger in. Beheersing. Geheime bezitsdrang. Alsof hij zichzelf dwong om niets te laten merken, maar vanbinnen al wist hoe hij me straks opnieuw zou nemen. Mijn kut trok samen van pure opluchting. En geilheid. Want ik wist: hij had me niet vergeten. Nooit. Hij hield zich in. Voor nu.

Even later liep ik zogenaamd naar de gang om mijn schooltas te pakken, zogenaamd om aan tafel huiswerk te maken. Mijn moeder was nog in de keuken. Ik hoorde haar iets op de achtergrond roepen naar hem over koffie. Maar toen ik me vooroverboog naar de kast, voelde ik ineens zijn aanwezigheid achter me. Geen woorden. Alleen zijn hand die me kort bij mijn heup greep, zijn lijf strak tegen het mijne.

Hij trok me zacht naar zich toe, draaide me om en zijn mond vond de mijne — gretig, bezeten, ongeremd. Onze tongen raakten elkaar als verslaafden. Zijn hand gleed onder mijn shirt, over mijn buik, tot net boven mijn sliprand. Mijn hart bonkte, mijn adem stokte. Ik wist dat ze vlakbij was. Maar het boeide me niet.

"Ik heb je gemist," fluisterde hij tussen de zoenen. "En ik wil je weer. Alles. Nu."

Maar ik duwde hem zachtjes weg, hijgend, mijn hoofd vol. "Niet nu… ze hoort ons. Maar vanavond…"

Hij knikte. Zijn vingers streelden nog één keer mijn heup. En toen liet hij me los. Alsof er niets was gebeurd. Alsof ik weer gewoon het meisje met haar schooltas was.

Maar vanbinnen was ik al lang geen gewoon meisje meer.

Ik trilde nog na toen ik weer rechtop ging staan en zogenaamd mijn schooltas pakte. Mijn handen beefden licht, mijn wangen gloeiden, en tussen mijn benen voelde ik weer die bekende warmte. Alles in mij smeekte om meer, maar ik wist dat ik moest wachten.

In de woonkamer hoorde ik mijn moeder praten, nietsvermoedend, luchtig. Hij zat daar gewoon. De man die me net had gezoend alsof hij me wilde verslinden. En ik… ik stond daar met een tas in mijn hand en zijn smaak nog op mijn tong.

Ik liep terug richting de keuken, gooide mijn tas op de tafel, en ging zogenaamd zitten om mijn huiswerk te maken. Maar ik kon me nergens op concentreren. Mijn benen wiebelden onder de tafel, mijn ademhaling bleef onregelmatig. Want hij zat daar. Aan de andere kant van de kamer. En ik wist precies wat zijn handen net met me hadden gedaan.

Ik ging zogenaamd even naar de gang om mijn schooltas te pakken zodat ik aan tafel mijn huiswerk kon maken. Mijn moeder stond nog steeds nietsvermoedend in de keuken. Terwijl ik me vooroverboog om mijn tas uit de kast te pakken, hoorde ik plots voetstappen achter me. Ik voelde hem — zijn warmte, zijn intentie — nog vóór hij me aanraakte.

Zijn hand gleed over mijn heup, trok me langzaam tegen zich aan. Hij drukte zich stevig tegen me aan, zijn lichaam warm en gespannen. Zonder iets te zeggen draaide hij me om, keek me aan met die blik — die blik die zei: jij bent van mij. En toen kuste hij me. Niet zacht, niet voorzichtig, maar geil. Beheerst geil. Zijn tong vond de mijne, zijn adem zwaar. Zijn hand gleed kort onder mijn shirt, net over mijn onderbuik. Alles in mij trilde.

En nog steeds stond mijn moeder in de keuken, meters verder, zonder enig idee. Mijn kut klopte van spanning, mijn huid tintelde van zijn aanraking. En ik wist dat hij zich inhield. Voor nu.

Er werd gepraat over zakelijke dingen. Iets met papieren, contracten, koffie. Mijn moeder vroeg of hij bleef eten — hij glimlachte beleefd en knikte. Mijn hart sloeg over. Dat hij bleef… maakte mijn hele lijf rusteloos.

Hij stelde voor om nog even boodschappen te doen, 'als klein gebaar'. Mijn moeder lachte, verrast door zijn initiatief. Hij keek naar mij en vroeg zacht: "Ga je mee, Katja?"

Mijn moeder fronste. "Je zou huiswerk maken."

Ik zeurde. Niet te opvallend, maar genoeg. "Ik ben toch zo terug? Echt, mam."

Ze zuchtte, gaf toe. "Vooruit dan. Maar niet te lang."

Ik voelde het kriebelen in mijn buik terwijl ik opstond. Mijn benen trilden licht van verwachting. Buiten, in de auto, alleen met hem… ik wist: dit werd meer dan alleen boodschappen doen. Dit werd onze kans.

Zodra we de voordeur achter ons sloten, veranderde de sfeer. De lucht tussen ons tintelde. Alsof we iets verborgens meenamen naar buiten — iets dat niemand mocht zien, maar dat in alles voelbaar was.

In de auto bleef het even stil. Tot hij zacht zei: "Je weet dat ik je daarstraks wilde grijpen. Tegen die muur drukken."

Ik glimlachte, mijn wangen gloeiden. "Ik voelde het. En ik wilde het ook."

Zijn hand gleed van het stuur naar mijn dij, zijn duim streelde zacht de rand van mijn rokje. "Je bent zo geil als ik je zie bewegen. En straks lopen we door die supermarkt, jij in dat rokje, dat topje, met je natte kutje en niemand die het weet. Alleen jij en ik."

Ik kneep mijn benen licht samen, mijn ademhaling versnelde. "En wat als ik expres iets laat vallen? En jij me helpt bukken?"

Hij grijnsde. "Dan weet ik dat jij het speelt. Maar ik win het spel. Altijd."

De auto gleed de straat uit. En alles in mij was al onderweg naar overgave.

We parkeerden bij een supermarkt een paar wijken verderop, ik wist dat daar ook meiden werkten die ik kende. Toen ik uitstapte, gleed de stof van mijn rokje omhoog bij het uitstappen — mijn huid direct bloot, geen slipje, niets ertussen. Het voelde rauw, geil, en totaal niet onschuldig. Bij de ingang stonden inderdaad twee meiden van school bij de kassa. Ze keken op toen ik binnenliep. Eerst naar mij, toen naar hem. Hun blikken werden vragend. Nieuwsgierig. Hun ogen bleven net iets te lang op hem hangen. Ze vroegen zich vast af wie hij was — en wat ik met hem daar deed, zo kortgerokt en stralend als ik liep.

En ik genoot van dat moment. Hun blikken. Hun nieuwsgierigheid. Want ik wist wie hij écht was. En wat hij met me deed. Mijn hart klopte van opwinding. Hij keek me aan over de motorkap heen, met een blik die zei: dit is niet onschuldig.

Binnen in de supermarkt liep hij keurig naast me, met een mandje in zijn hand. Maar zijn blik gleed constant naar mijn benen, mijn heupen, mijn mond. Ik bukte iets te langzaam bij de zuivelafdeling. Hij stond achter me. Zijn hand raakte heel even mijn onderrug, zogenaamd per ongeluk. Mijn adem stokte.

“Wat denk je dat mensen zouden zeggen als ze wisten dat jij hier staat zonder slipje?” fluisterde hij plots in mijn oor.

Ik beet op mijn lip, kneep mijn dijen even tegen elkaar. “Dan zouden ze weten dat ik alleen nog aan jou kan denken.”

Hij grijnsde, maar zijn ogen bleven strak. Dominant. “We zijn nog niet klaar, Katja. Straks in de auto... laat ik je voelen dat je nog steeds van mij bent.”