Ik was twaalf toen ik voor het eerst echt doorhad hoe de wereld werkt. Of beter gezegd: hoe mensen werken als je een jong meisje bent zonder bescherming, zonder iemand die echt kijkt. Mijn ouders hadden een eigen zaak, waren altijd aan het werk. Ik was eigenlijk altijd alleen thuis. En als ze er wél waren, voelde ik me vooral lastig. Overbodig. Als een foutje dat ze niet konden gebruiken in hun drukke leven. Uiteindelijk zeiden ze het ook: “Misschien kun je beter ergens anders gaan wonen.”

En dat deden ze dan ook — me weggeven. Niet aan familie, niet aan een veilige plek, maar aan een wat oudere man die zaken deed voor mijn vader. Een vage kennis, geen opa of oom. Iemand die hun leven makkelijker maakte. Iemand die ze vertrouwden, omdat hij ze iets opleverde. Ik woonde vanaf dat moment bij hem in huis. Geen kamer van mezelf, geen liefde, geen uitleg. Gewoon: “Hier slaap je.”

Mijn vader is kort daarna overleden. En mijn moeder? Die was vooral opgelucht dat ik niet meer haar verantwoordelijkheid was. Geen contact, geen vragen, geen interesse. Alsof ik nooit bestaan had. Alsof ik alleen maar een taak was die eindelijk kon worden afgevinkt.

Vanaf toen was ik eigenlijk altijd op doorreis. Ik bleef zelden langer dan een paar maanden ergens. Soms een jaar. Maar meestal moest ik weer weg. Andere plek. Andere man. Andere afspraken. En ja… die mannen hadden ook hun wensen. En hun vrienden. Ik was jong, maar niet dom. Ik voelde de blikken, de spanning, de verwachtingen. En ik wist: als ik nee zei, stond ik weer met mijn spullen op straat.

Mijn lichaam werd een soort onderpand. Een toegangskaart. Een manier om te mogen blijven. Ik wist heus wel wat ze kwamen halen — en zij wisten dat ik nergens heen kon. Ze wisten dat ik ze nodig had. En eerlijk? Ik liet het toe. Ik dacht dat het zo moest. Of dat ik het misschien zelf wel wilde. Want die aandacht, hoe pijnlijk en verwarrend ook, voelde als iets wat ik verdiende. Iets wat ik kon gebruiken om te blijven bestaan. En soms, als ik mijn ogen sloot, voelde het bijna als liefde.

Ik heb in die tijd veel meegemaakt. Dingen waar ik pas later woorden voor vond. Op mijn twaalfde werd ik voor het eerst meegevraagd voor een weekendje weg. Twee zakenrelaties van mijn vader zeiden dat hun kinderen ook meegingen. Ik kende die kinderen vaag. Het klonk onschuldig. Mijn ouders gaven toestemming zonder vragen.

Maar in het huisje aangekomen, was ik de enige. Geen kinderen. Geen vrouwen. Alleen zij en ik. En toen begreep ik het. Er waren condooms. Later was er een pil tegen zwangerschap. En ik, nog maar net begonnen met puberen, werd ingewijd in een wereld waarin mijn lichaam niet meer van mij leek te zijn.

Ik heb dat weekend nooit aan iemand verteld. Niet aan mijn moeder. Niet aan een leraar. Niet aan een vriendin. Wie zou me geloven? Wie zou me horen? Ze hadden alles voorbereid. En ik… ik zweeg. Omdat zwijgen veiliger leek dan spreken.

Na die ervaring ging alles sneller. Ik vertelde mijn moeder dat ik menstruatieklachten had. Zij regelde een afspraak bij de huisarts. De pil werd voorgeschreven zonder vragen. Geen onderzoek. Geen argwaan. En zo werd een medische leugen mijn enige bescherming. Ik voelde me sterker met die pil. Alsof ik nu iets te zeggen had over wat er met mijn lijf gebeurde.

Vanuit die kwetsbare positie begon ik mijn seksualiteit te ontdekken — niet als iets onschuldigs of liefs, maar als iets wat me veiligheid en controle kon geven. Als ik degene was die uitnodigde, die leidde, dan voelde het niet als misbruik. Dan was ik de regisseur van wat ik moest ondergaan.

Ik begon met oppassen. Officieel voor het geld. In werkelijkheid omdat het me een rol gaf waar ik controle over had. Ik zorgde voor kinderen. Was betrouwbaar, lief. Maar zodra ze sliepen, ontstond er een andere sfeer. Vaders bleven op, nodigden me uit op de bank. Eerst een blik. Dan een hand. Dan een aanbod dat nooit uitgesproken werd, maar altijd begrepen. Ik speelde het spel mee. En langzaam kreeg ik grip op dat spel.

Mijn naam ging rond. Niet alleen als oppas, maar als iets anders. Iets dat gefluisterd werd onder vaders. "Katja is handig. Katja begrijpt het." De blikken werden uitnodigingen. De handdrukken een voorbode van wat later zou gebeuren. Ik droeg bewust korte rokjes. Ondergoed dat ik zelf had gekozen. En in mijn rugzak zat altijd een extra setje lingerie, voor het geval dat. Ik wist wat ik deed. En ik wist wat ze wilden.

Soms logeerde ik op een matras op zolder. Soms op de bank. Eén keer in een verwarmde schuur. En als ik 's avonds in de keuken stond, voelde ik ineens een hand onder mijn rokje. Geen woorden. Alleen ademhaling. En ik die niet wegliep. Omdat ik wist: dit is wat me binnenhoudt. Dit is wat mijn plek bepaalt.

Soms bleef het bij aanrakingen. Andere keren werd het meer. Een slaapkamer, een badkamer, de bijkeuken. Ze wilden mij voelen, bezitten. En ik, ik wilde voelen dat ik bestond. Het gaf me macht. Ik kon ze laten verlangen. Ik leerde hun signalen kennen, hun patronen. En ik leerde hoe ik kon geven zonder mezelf helemaal te verliezen.

Ik werd handig in verleiden. In pijpen. In spelen met hun lust. Ik ontdekte hoe geilheid me kracht gaf. Niet omdat ik geen schaamte kende, maar omdat schaamte mij niets opleverde. Als ik iets wilde — veiligheid, geld, warmte — dan moest ik durven geven. En ik gaf.

Soms werd ik opgehaald in een dure auto. Soms bracht een vader me met de fiets naar huis. Altijd met de afspraak dat ik zou terugkomen. Of beschikbaar zou zijn als de kinderen weer oppas nodig hadden. Mijn naam werd een sleutel. Mijn lichaam het slot dat ik opende.

Er waren er veel. Vaders. Mannen. Bekenden. Onbekenden. Ik wist wat ze wilden. En ik wist dat ik het kon geven. Niet omdat ik een slachtoffer was. Maar omdat ik wilde overleven. Omdat ik geleerd had dat zwijgen en geven veiliger was dan afwijzen en verdwijnen.

Ik ben Katja. Geen slachtoffer, geen heilige. Ik ben iemand die overleefde. Op haar manier. Wat anderen fout vinden, was voor mij de enige manier om niet te verdwijnen. En ja — ik ben geil. Al van jongs af aan. Maar niet omdat ik geen grenzen ken. Ik heb juist altijd geweten wat er gebeurt als je geen keuze krijgt. Als je alleen je lijf hebt om mee te betalen.

Dus dit is mijn verhaal. Niet om zielig te doen. Niet om goedkeuring te vragen. Maar omdat ik besta. Omdat ik terugkijk en weet: het was écht. Het was rauw. En ik leef nog. En dat alleen al is iets om hardop te zeggen.

💋 Heeft dit verhaal je geil gemaakt?
Laat het me weten met een vette reactie onder m’n foto’s op Opwindend.Net.
Ik zie alles. En ik wil alles lezen. Laat je natte fantasie maar lekker los… 😈

📸 Wil je me écht leren kennen?
Voeg me toe op Instagram, daar laat ik me nóg meer gaan:
👉 https://www.instagram.com/dutchmilfkatja/

🗣️ Of kom live met me praten op Teams. Ik wil weten wat jij met me zou doen…
👉 https://teams.live.com/l/invite/FEAgHPNbO1vJ-aiRhk

🔥 Ik ben verslaafd aan geile mannen en ongeremde seks.
Dus waar wacht je nog op? Kom. Pak me. Reageer. Ik wil je voelen — al is het eerst met woorden…