Ze hadden het niet verwacht.

Zoë en Lise lagen aan weerszijden van Thomas op het dikke leren kleed. Het ritueel van stilte was achter de rug — Lise had als eerste een geluid gemaakt, een schorre zucht. De straf was stevig geweest, maar met liefde gegeven.

Nu waren ze moe, gelouterd. En toen sprak hij:

“Er is iemand die ik vertrouw. Zijn naam is Viktor.

Hij is Dominant zoals ik, maar met een scherpere hand.

Eén keer — en alleen als jullie het willen — leen ik jullie uit.”

Lise keek naar Zoë. Zoë slikte, maar haar blik was kalm.

“Alleen als jij erbij bent,” zei ze.

Thomas knikte. “Altijd.”

Viktor was anders dan Thomas.

Groter. Breder. Zijn aanwezigheid vulde de ruimte als een storm die nog moest losbarsten. Zijn stem was laag, beheerst, maar doordrenkt met kracht.

Bij binnenkomst had hij hen niet aangeraakt. Alleen bekeken. Eén lange blik van boven naar beneden.

“Ze zijn mooi,” zei hij tegen Thomas. “En goed getraind.”

“Ze zijn geen bezit om te breken,” antwoordde Thomas. “Maar om te laten gloeien.”

Viktor had alleen geknikt. “Dan laat mij het vuur voeden.”

Zoë en Lise knielden naast elkaar. Zoë in rood, Lise in wit — zoals altijd. Thomas stond achter hen, Viktor ervoor.

“Vandaag zijn jullie van hem,” zei Thomas. “Maar onder mijn oog. Alles gebeurt omdat jullie het toelaten. Bevestig dat.”

Zoë sprak eerst: “Ik geef me over.”

Lise volgde: “Ik vertrouw je. Ik wil dit.”

Viktor beval hen te ontkleden. Hij deed niets haastig. Zijn vingers gleden over hun huid alsof hij letters schreef.

Hij betastte geen borsten, geen billen — nog niet. Eerst de nekken. De onderrug. Polsen. Hij voelde hun spanning, hun overgave.

“Vandaag is er maar één spel,” zei hij. “Diep. Sluipend. En doordringend.”

Zoë voelde het voor ze het wist. Anaal. Hij had het niet uitgesproken, maar zijn ogen zeiden alles.

Viktor liet hen op handen en knieën zitten, tegenover elkaar. Hij gaf Thomas een doos met olie, glijmiddel, pluggen van verschillende grootte. Alles werd op een zilveren doek gelegd, als een ceremonie.

“Jullie worden voorbereid op ontvangst,” zei Viktor.

“Ik begin klein. En eindig daar waar jullie mij toelaten.”

Thomas knielde achter Zoë. Zijn vingers waren vertrouwd. Hij masseerde olie in haar bilspleet, traag. Elke beweging was een bevestiging. Hij gleed voorzichtig naar binnen — eerst met één vinger, dan twee. Ze ademde langzaam, diep.

Viktor deed hetzelfde bij Lise. Maar sneller. Harder. Lise sidderde, maar trok zich niet terug.

“Ze is een snelle leerling,” zei hij droog.

Pluggen werden ingebracht. Klein, dan middelgroot. De meisjes kreunden, maar geen van hen protesteerde. Lise keek Zoë aan — niet met angst, maar met rivaliserende overgave.

“Wie houdt hem langer in?” fluisterde ze.

Zoë grijnsde. “Ik laat jou eerst breken.”

Twee banken. Buikligging. De pluggen werden verwijderd, langzaam, alsof hun lichaam werd geopend door adem.

Viktor leidde Lise. Thomas bleef bij Zoë.

Viktor gebruikte zijn duim, zijn stem. Hij liet Lise zichzelf openen. Geen geweld. Alleen overweldiging.

Zoë voelde ondertussen Thomas’ gewicht achter zich. Zijn aanrakingen kenden haar. Hij masseerde, kuste haar onderrug, fluisterde in haar oor: “Ben je klaar voor mij én voor het zien van haar grens?”

Ze knikte. Haar lichaam was een kom die wachtte op vulling.

Langzaam drong hij binnen. Niet gehaast, maar onvermijdelijk. De anale penetratie was diep, warm, gevuld met vertrouwen. Zoë kreunde hard. Haar handen grepen het leer. Tranen brandden in haar ogen, niet van pijn, maar van loslaten.

Lise kermde ook, op haar eigen ritme. Viktor had haar verder, sneller genomen. Zijn stijl was dominant, maar niet bruut. Eerder als een bevel waar geen weg terug uit was.

En uiteindelijk: stilte. Twee vrouwen, gevuld. Hun lichamen bewogen in hetzelfde ritme, geleid door twee mannen die hen niet wilden breken — maar vieren.

Het eindigde met zachtheid.

Dekens. Water. Kussen.

Lise lag in Zoë’s armen. Hun huiden warm van olie, zweet en verlangen. Thomas zat bij hen. Viktor zat wat verder, een sigaret tussen zijn vingers, niet brandend.

“Jullie waren schitterend,” zei hij. “Een zeldzame balans van overgave en kracht.”

Thomas keek hen aan. “Zijn jullie nog van mij?”

Zoë antwoordde zonder twijfel. “Altijd.”

Lise zei: “Ik hoor bij jullie. Als spel. Als schaduw. Maar ik ben trouw aan jouw hand.”

Thomas boog zich over hen heen. Zijn ogen warm. Zijn stem laag.

“Dan is dit geen einde,” zei hij. “Maar alleen de grens van wat je gisteren nog niet durfde.”