Aziza zat voor Peter, haar ogen strak op haar voeten gericht. Ze durfde hem niet aan te kijken. Op tafel lagen de bewijzen—bewijzen van iets wat ze dacht dat nooit uit zou komen.

Het Begin van een Vlucht

Aziza was achttien en kwam uit Tataouine, een afgelegen gebied in Tunesië. Ze had asiel aangevraagd in België omdat ze in haar thuisland voor haar leven vreesde. In haar dorp had ze stiekem een relatie met een Berberjongen. Toen haar broer haar betrapte in bed met hem, was haar vader woedend. Zijn dochter was geen maagd meer, en dat betekende geen bruidsschat—geen Sadaq.
Ze werd opgesloten in huis, wachtend op haar vaders beslissing over haar lot. Die nacht sloop Aziza weg en vluchtte naar Europa. In België belandde ze in het asielcentrum in Peters dorp.

Een Onschuldige Vraag?

Acht maanden geleden sprak ze Peter aan in gebrekkig, maar vastberaden Nederlands. Ze moest contact leggen met de plaatselijke bevolking als onderdeel van haar integratie. "Mag ik bij u thuis komen oefenen?" vroeg ze.

Peter aarzelde. Hij, een single man, niet onbemiddeld, en zij, een jonge, aantrekkelijke vrouw. Maar ze was verlegen, en haar verzoek leek oprecht.

Grenzen Verleggen
Tijdens haar eerste bezoek vroeg ze of ze haar hoofddoek mocht afdoen. "Ik draag hem alleen vanwege de druk van de moslim mannen in het centrum," bekende ze.

De tweede keer kwam zwemmen ter sprake. Toen Peter vertelde dat er bikini’s in het poolhuis lagen, stond ze binnen de kortste keren in een strak badpak in zijn zwembad.

Toen zijn huishoudster drie maanden uitviel, bood Aziza aan het huishouden over te nemen—"als tegenprestatie voor uw tijd." Peter vond het prima, maar betaalde haar stiekem toch.

Het Verraad
Op een vroege dinsdag—hij had onverwacht vrij—kwam Peter thuis en hoorde lachende vrouwenstemmen. In plaats van te poetsen, lagen vijf meiden uit het asielcentrum in bikini aan zijn zwembad.

Aziza’s blik was schuldig.

"Dames, kleed je aan en ga," zei hij kalm. "Ik moet met Aziza praten."
Toen ze alleen waren, keek hij haar strak aan. "Ik ben niet boos omdat je vriendinnen meenam, maar omdat je het stiekem deed. Vertrouwen is alles."
"Sorry, Peter. Het gebeurt niet meer."
"Goed. Maar volgende keer zijn er gevolgen."
Er flitste iets in haar ogen. "Gevolgen?"
"Wat ze vroeger met stoute kinderen deden—een paar tikken op hun blote billen."
Ze bloosde, maar haar ademhaling versnelde.

Het Tweede Verraad

Weken later liep Peters printer vast. Toen hij het probleem oploste, spuugde hij ineens pagina’s uit—Aziza’s asieldossier.
Volgens haar verklaring was ze niet alleen door haar broer betrapt, maar hadden haar broers haar jarenlang misbruikt. Ze moest maagd blijven voor een huwelijk, maar werd wel oraal en anaal gebruikt. Ook de mensensmokkelaars hadden haar mishandeld.

Peter voelde zich bedrogen. Niet omdat ze haar dossier printte, maar omdat ze zijn privacy schond. Waarom had ze niet gewoon gevraagd of zij de computer kon gebruiken.

Het Derde Verraad

Peter zijn huis was voorzien van bewakingscamera's. Hij besloot om deze op opnemen te zetten als Aziza alleen bij hem thuis was. Wat hij zag, verstomde hem: Aziza gebruikte zijn computer voor webcamshows.
De beelden waren opwindend, maar hij greep niet in. In plaats daarvan bewaarde hij screenshots—voor als hij ze ooit nodig had.

De Confrontatie

Toen zijn huishoudster terugkwam, vroeg Aziza of ze kon blijven werken.

"Vertrouwen is cruciaal," zei Peter. "Jij moet mij vertrouwen, en ik jou."
"Dat doe ik," fluisterde ze.
"Echt?" Hij pakte de map met de uitgeprinte foto’s van haar webcamsessies en gaf ze aan haar.
Haar handen trilden. De eerste foto toonde haar in een jurk, hand onder haar rok. De tweede, in ondergoed. De derde, bloot.
Ze liet de map vallen.

"Hoe…?"
"Mijn beveiliging registreerde vreemde activiteit," loog hij.
"Wat ga je doen?"
"Niks. Maar als je voor me werkt, moet ik je kunnen vertrouwen. En jij moet leren dat acties gevolgen hebben."
Ze keek hem aan. "Wat bedoel je?"
"Wat zei ik toen over stoute meisjes?"
Haar adem stokte. "Die krijgen een pak… op hun billen?"
"Precies."

Haar ogen werden groot. Dit was geen grap.

"Nu?"
"Nu. Als je voor me wilt werken, buig je voorover, handen op tafel, en onderga je je straf."

Er ging een strijd door haar heen—angst, schaamte, maar ook… opwinding?
Uiteindelijk stond ze op, boog voorover en fluisterde:

"Ik onderga het."