Marieke zat in de trein, haar laptop op schoot, een halfvolle koffiebeker in de houder voor haar. De coupé wiegde zacht, het zonlicht gleed traag over het tafeltje. Ze was onderweg naar een lezing in Zwolle, zoals zo vaak. Onderweg, onderweg, altijd onderweg.

Ze was 55. Moeder van drie. Al 30 jaar getrouwd met een man die ze oprecht liefhad, maar die haar al jaren niet meer écht aanraakte. Ze runden samen een goed leven — kinderen, vakanties, een mooi huis. Maar het vuur? Dat was stilletjes uitgedoofd.

In haar werk sprak ze over mentale gezondheid, over verbondenheid, over jezelf niet verliezen. En toch, ergens onderweg, was zij zichzelf kwijtgeraakt.

Tot ze drie weken geleden een profiel had aangemaakt op een discreet online platform. Niet met haar echte naam. Niet met foto's van haar gezicht. Alleen haar woorden. En een enkel beeld — haar blote schouder in zacht ochtendlicht.

Daar had hij haar gevonden. Of zij hem. Ze wist het niet meer precies.

Maar zijn naam stond daar. Mark_1954.

En sinds hun eerste bericht, was er geen dag voorbijgegaan zonder contact.


- Zijn eerste woorden

"Je woorden zijn rustiger dan stilte, en spannender dan een blik onder tafel.

Ik ben niet op zoek naar een wild avontuur. Ik wil iets dat me in beweging brengt"...

Dat was het eerste wat hij had gestuurd.

Niet “hoi”, geen naaktfoto, geen botte opmerking.

Gewoon een zin. Eén die bleef hangen.

Marieke had geantwoord met een enkel woord:

"Beweging"...

Vanaf dat moment raakten ze verstrikt.

Elke avond, als haar man beneden het nieuws keek, zat zij boven. Met haar telefoon. Haar vingers over het toetsenbord. Haar hoofd warm. Haar lichaam zacht. Gloeiend.

Ze praatten over van alles.

Hun kinderen. Hun werk. Het gat tussen liefde en verlangen. Over hoe vaak je ’s nachts naast iemand kunt liggen zonder aangeraakt te worden. Over stemgeluid. Over eerste zoenen. Over wat ze zich allebei niet meer herinnerden — of liever wél.

Mark was 54. Technisch consultant, twee kinderen, een huis ergens in de polder. Ook al 29 jaar getrouwd. Ook liefhebbend. Ook leeg.

Samen waren ze voorzichtig begonnen aan een fantasie waarin alles mocht. Waarin ze elkaar alleen kenden via letters op een scherm, maar zich steeds dieper blootgaven.


- Stem

Na een week vroeg hij:

“Wil je me horen?”

Ze schrok van haar eigen opwinding.

Enkele minuten later kreeg ze een geluidsbestand. Geen foto. Geen video.

Gewoon zijn stem.

Lager dan ze had verwacht. Rustig. Elke letter uitgesproken met aandacht. Hij las één van zijn eerdere berichten voor. Langzaam. Hij zei haar naam. Fluisterde het. En eindigde met:

“En nu weet je hoe ik klink als ik aan je denk"...

Ze luisterde drie keer.

Bij de vierde keer had ze haar hand in haar slipje.


- Spiegelspel

Ze durfde terug te sturen. Ook haar stem.

Ze vertelde niets. Ze zei alleen:

“Ik denk ook aan jou. En dat klinkt ongeveer zo.”

Zacht. Ademend. De woorden kwamen uit haar buik, niet uit haar hoofd.

Mark had meteen gereageerd.

“Jouw stem is een hand in mijn nek"...


Vanaf toen begonnen ze te spelen.

Foto’s van enkel handen. Haar hand met een glas wijn. Zijn hand op zijn stuur.

Een screenshot van hun open chatsessie op de achtergrond van haar laptop.

Zij stuurde een foto van haar voeten in bed — enkel sokken aan, de deken half teruggeslagen.

Hij antwoordde met zijn polsen, omwikkeld met de das die hij die dag op zijn werk droeg.

Geen pornografie.

Maar geladen erotiek...


- Het verlangen groeit

Ze begonnen elkaar te sturen wat ze wilden doen — niet in opdrachten, maar in suggesties.

Mark beschreef hoe hij haar zou uitkleden, knoop voor knoop, en met zijn lippen langs haar schouderbladen zou glijden.

Marieke schreef hoe ze zijn rits zou openen met haar tanden, terwijl hij haar haar vasthield.

Ze schreven over hun fantasieën.

Over hoe het zou voelen om elkaar te ruiken.

Hoe hij haar in haar nek zou kussen terwijl haar man boodschappen deed.
Hoe zij op haar knieën zou gaan in een hotelkamer, tussen de lakens waar net nog iemand anders in sliep.

En toen kwam zijn bericht.

“Ik wil je zien.
Niet aanraken. Nog niet.
Gewoon alleen kijken.
Vijftien minuten.
Via video.
Jij mag bepalen hoe veel je laat zien.”

Ze aarzelde. Ze durfde bijna niet. En toch...

Ze zei ja...


- De eerste blik

Ze koos een moment dat veilig voelde.

Zaterdagavond. Haar man was bij vrienden. De kinderen uit huis. Haar hele woonkamer schemerig, kaarsen aan. Ze had een zachte blouse aan, open bij de hals. Haar haar los. Geen make-up.

Ze startte de video.

En daar was hij.

Mark.

Een kalme man met een scherp gezicht, lachlijnen, grijze slapen. Niet overdreven knap, maar zijn ogen... zijn ogen waren alsof hij alles zag.

Ze lachten allebei. Een beetje ongemakkelijk.

Tot zij als eerste sprak.

‘Dus... dat is dus hoe jij kijkt.’

Hij grijnsde. ‘En jij? Jij bent... alles wat ik al voelde. Maar nu met kleur.’

Ze spraken niet over seks. Niet die avond. Ze praatten. Keken.

En op het einde, vertelden ze elkaar meer te willen...

Ze sloot de laptop. Legde haar hand op haar borst. Haar tepels stijf. Haar kutje verlangend en nat.

En ze dacht:
"Ik ben verloren. En ik wil niet gered worden"...