Het was een regenachtige dinsdagmiddag toen Mark het stuurde.

“We hebben genoeg gewacht.
Ik wil je zien. Echt.
Niet morgen, niet volgende week.
Deze vrijdag. Jij en ik.
Een plek waar niemand ons kent.”


Marieke las het bericht drie keer.
Haar hart sloeg sneller. Ze voelde het bekende mengsel van verlangen en angst.
Dit was geen spelletje meer. Dit was écht.

Ze antwoordde:

“Oké. Jij regelt de plek. Ik kom.”


- De voorbereiding

De dagen tot vrijdag waren één lange opbouw.

Overdag deed ze gewoon haar werk — lezingen, telefoontjes, mails.
’s Avonds zat ze op bed met haar laptop, haar vingers over de toetsen.

Ze spraken af in een klein hotel aan de rand van een stad waar geen van beiden vaak kwam. Een anonieme lobby. Neutrale kamers.
Mark had gezegd:

“We drinken eerst koffie. In de lounge. En als je dan weg wilt, loop je gewoon weg.”

Maar ze wist nu al dat ze niet weg zou lopen.


- De reis

Vrijdagmiddag.
Marieke reed zelf. Haar kofferbak leeg, haar hoofd vol.

Ze had haar favoriete blouse aan, zacht crèmekleurig, net genoeg knoopjes open om een glimp te geven van haar decolleté.
Een zwarte kokerrok, net over de knie.
Onder die rok — niets dat haar zou tegenhouden. Geen panty. Geen slipje. Alleen de wetenschap dat hij dat niet wist.

In de auto voelde ze zich opgewonden en schuldig tegelijk.
Ze dacht aan haar man, aan hun leven samen.
En toch, elke kilometer dichterbij, voelde ze hoe haar hartslag omhoogging.


- De eerste seconden

De hoteldeur schoof open en daar zat hij.

In een hoek van de lounge, koffie voor zich, een donkerblauw overhemd.
Zijn ogen vonden haar meteen.
Hij stond op, liep naar haar toe, legde zijn hand licht op haar onderrug toen hij haar begroette.

‘Je bent er,’ zei hij. Zijn stem was nog warmer dan via de telefoon.

Ze lachten, maar er was geen verlegenheid meer.
Alle woorden van de afgelopen weken zaten tussen hen in, en alles wat ze nog niet hadden gezegd, hing als elektriciteit in de lucht.


- De aanraking

Ze praatten. Over gewone dingen. Over hoe de koffie smaakte, over de regen buiten.
Maar hun knieën raakten elkaar onder de tafel. Eerst per ongeluk. Toen expres.

Mark schoof zijn hand naar beneden, raakte de rand van haar rok.
Hij keek haar aan, zonder te glimlachen.

‘Je draagt niets eronder…’
Het was geen vraag.

Ze schudde langzaam haar hoofd.

Zijn vingers bleven op haar dij rusten, warm, stroperig langzaam bewegend.


- De kamer

Ze hadden afgesproken dat zij het zou zeggen, niet hij.

Ze keek hem aan, dronk het laatste restje van haar cappuccino, en fluisterde:
‘Ik wil naar boven.’

De lift was klein. Ze stonden dicht op elkaar.
Zijn hand vond de hare. Geen haast. Geen woorden.

De deur naar kamer 214 klikte open.
De lucht rook naar schoon linnengoed en iets zachts van wasmiddel.

Hij draaide zich naar haar toe, legde zijn hand in haar nek, en kuste haar.

Niet voorzichtig. Niet vluchtig.

Een kus die alles van de afgelopen weken in één moment samenvatte. Zacht en dringend tegelijk. Zijn tong vond de hare. Haar lichaam leunde tegen hem aan.


- Nog niet alles

Hij tilde haar rok op. Zijn vingers gleden over haar natte huid.
Ze zuchtte, duwde haar heup tegen hem aan.

Maar hij stopte.

‘Nog niet,’ fluisterde hij. ‘Vanavond wil ik je helemaal. Maar nu… wil ik alleen voelen dat je hier echt bent.’

Hij trok haar tegen zich aan, zijn hand onder haar blouse, zijn duim over haar tepel.
Ze voelde zijn erectie tegen haar heup.
Hij beet zacht in haar schouder.

Ze stonden daar, minutenlang, alleen maar voelend, ademend, zonder zich uit te kleden.


- Het afscheid

Ze wisten allebei dat dit nog maar het begin was. Dat ze nu afscheid zouden nemen. Marieke kon niet de hele dag wegblijven. Mark ook niet.
Maar ze wisten ook dat ze vanavond verder zouden gaan.

Hij streelde haar wang.
‘Ga naar huis. Rust uit. En kom om acht uur terug. Dan is de kamer van ons.’

Ze glimlachte.
‘En als ik niet kom?’

‘Dan vind ik je. En dan neem ik je alsnog.’


- Terug naar het hotel

Om acht uur precies stond Marieke weer in de lobby.
Niet omdat ze op tijd wilde zijn, maar omdat elke minuut wachten langer dan een uur voelde.
Ze had zich thuis opgefrist, haar haren los laten vallen, een zachte parfum opgedaan waarvan ze wist dat hij hem nog dagen in zijn hoofd zou voelen.

Haar hart bonsde toen de liftdeuren open gingen en Mark uitstapte.
Geen begroeting, geen klein praatje — alleen die blik, alsof hij precies wist wat hij met haar ging doen.
Hij reikte zijn hand uit en leidde haar woordloos terug naar kamer 214.


- De eerste aanrakingen

Zodra de deur dicht was, duwde hij haar zachtjes tegen de muur.
Zijn lippen vonden de hare in een kus die langzaam begon maar al snel dieper werd.
Zijn handen gleden over haar heupen, langs de ronding van haar taille, tot hij de zoom van haar blouse bereikte.

Ze voelde hoe haar lichaam reageerde — niet alleen in de warmte tussen haar benen, maar in de spanning in haar borst, de lichte trilling in haar knieën.

‘Je hebt geen idee,’ fluisterde hij tegen haar lippen, ‘hoe vaak ik me dit moment heb voorgesteld.’


- Uitkleden als ritueel

Hij maakte haar blouse langzaam open, één knoopje per keer.
Geen haast, alsof hij elk stukje huid wilde zien op het moment dat hij het ontdekte.
Zijn vingers gleden langs haar sleutelbeen, over de zachte huid van haar borsten.
Ze droeg geen bh. Dat had ze expres gedaan.

‘Mooi…’ Zijn stem was hees.
Hij boog zich voorover, liet zijn lippen langs haar tepel glijden en voelde hoe ze zacht tegen hem zuchtte.

Ze trok zelf zijn overhemd los, gleed met haar handen over zijn borstkas.
Hij was warm, gespannen, maar volledig in controle.


- Het bed als speelveld

Hij nam haar hand en leidde haar naar het bed.
Ze ging zitten, hij bleef staan, en keek haar alleen maar aan.
Toen boog hij zich voorover, liet zijn hand langs haar dij glijden, tot hij de warmte tussen haar benen voelde.

‘Open,’ zei hij zacht.

Ze gehoorzaamde, en hij knielde voor haar, zijn mond precies daar waar ze hem het meest verlangde.
Zijn tong vond haar clit, langzaam, cirkelend, zonder druk op te bouwen, maar genoeg om haar adem onregelmatig te maken.

Ze pakte het laken naast zich vast, haar hoofd naar achteren.
‘Mark…’ kreunde ze.


- Verlies van controle

Hij hield haar dijen stevig vast, zijn tong nu sneller, dieper, zijn lippen zuigend.
Ze voelde hoe haar hele lichaam zich naar dat ene punt toe spande.
Een golf van warmte trok door haar heen — en toen kwam ze, heftig, met een diepe kreun die de stilte van de kamer vulde.

Hij keek op, zijn lippen glanzend, en glimlachte.
‘Dat was pas het begin.’


- De eerste keer

Hij trok zijn broek uit, langzaam, zonder zijn blik van haar af te wenden.
Ze zag zijn erectie, dik en hard, en voelde een nieuwe spanning in haar buik.

Hij kroop naast haar op het bed, schoof haar onder hem, en toen hij in haar gleed, ging er een siddering door haar hele lichaam.
Hij bewoog langzaam, alsof hij elk moment wilde bewaren, maar zijn ademhaling werd al snel zwaarder.

Ze wikkelde haar benen om hem heen, trok hem dieper in zich.
Hun lichamen vonden een ritme, langzaam eerst, daarna sneller, tot het alleen nog maar voelen was.


- Overgave

Hij rolde haar op haar zij, trok haar dicht tegen zich aan en bleef diep in haar bewegen.
Zijn hand lag op haar borst, zijn mond bij haar oor.

‘Je voelt zo… verdomd… goed…’ fluisterde hij.

Ze voelde hoe hij zich dieper in haar begroef bij elke stoot, en hoe hun lichamen samen oplosten in dat ene moment van pure overgave.
Ze kwam nog een keer, haar hele lichaam trillend, en even daarna voelde ze hem diep in haar klaarkomen.


- De nasmaak

Ze bleven liggen, zwijgend, hun lichamen warm en nog steeds tegen elkaar.
Geen schaamte, geen schuld — alleen het weten dat dit nog maar het begin was.

Mark streek een pluk haar uit haar gezicht.
‘De volgende keer,’ zei hij zacht, ‘gaan we verder. Veel verder.’

Ze glimlachte, sloot haar ogen, en dacht: Ik ga elke grens verleggen die we hebben.