Ik vind een envelop in mijn brievenbus alleen maar geadresseerd aan mij, geen postzegel. Thuis doe ik de envelop open en vind tot mijn verbazing een briefje van Marc met de mededeling dat hij zijn appartement gaat verkopen. Hij heeft een jaartje geleden een relatie opgedaan en gaat bij hem (jaja) wonen. Hij heeft al wat potentiële kopers, heeft geen makelaar in de hand genomen en vraagt of ik hem een aantal gegevens over de financiën van de vereniging en het verslag van de laatste ledenvergadering kan sturen, hij kan die niet meer vinden. Hij heeft zijn e-mailadres erbij vermeld.

Ik ga even later aan de slag en stuur hem de gevraagde gegevens waarop ik daarna een kort “Dank je” terugkrijg. Verder informeer ik de ander bewoners wat er staat te gebeuren.

Een week later ligt er al een brief van de plaatselijke notaris in de bus dat het appartement is verkocht aan A. de Vries, dat de overdracht over twee weken zal plaats vinden en of ik ook nog even wat gegevens wil opsturen.

De Vries heeft blijkbaar geen hypotheek nodig want meestal duurt zoiets toch wel een week of vier om dat rond te krijgen.

Ik stuur een berichtje naar de notaris dat het toch wel gewenst is dat de koper zich eerst laat zien en dat we kunnen kennismaken. De koper moet natuurlijk wel een beetje passen in onze VVE. We hebben dan weliswaar geen mogelijkheden om zomaar een nieuwe eigenaar te weigeren maar toch.

Bericht terug van de notaris dat mevrouw de Vries morgen naar me toe komt om even kennis te maken, zal ergens in de middag zijn.

Ik zorg dat ik op tijd thuis ben (en aangekleed) en tegen drie uur gaat de bel. Ik neem de huistelefoon op en zeg:

”Ja, met Peter.”

“Oh eh, hallo Peter, met Angelique de Vries, ik kom even kennismaken.”

“Oh ja, kom binnen, ik zit op de eerste verdieping.” en ik doe de deur van de centrale hal open.

Ik doe alvast mijn voordeur open en even later stapt een prachtige vrouw uit de lift. Ik verstijf bijna ter plaatse.

Voor de mannelijke (en misschien ook wel de vrouwelijke) lezers: neem de mooiste vrouw die je kent in gedachten, of dat nu je eigen vrouw is, een actrice (gewoon, maar een pornoactrice mag ook), een mannequin of wie je ook maar anders kunt verzinnen en doe dat zo ongeveer keer twee. Ik weet niet hoe ik Angelique moet beschrijven. Sophia Loren is wel eens gekozen tot de mooiste vrouw van de wereld en daar kon ik het tot nu toe best mee eens zijn maar de vrouw die nu voor mijn deur staat heeft Sophia, voor mij ten minste, van de eerste plaats verstoten.

Mevrouw de Vries (noem ik haar nog maar één keer) glimlacht, volgens mij weet ze donders goed dat ze zo’n effect heeft op mannen, en steekt haar hand uit.

“Hallo Peter, mag ik Peter zeggen? Ik ben Angelique, als het goed is gauw je nieuwe buurvrouw.”

Ik heb nog net de tegenwoordigheid van geest om haar hand te schudden en zeg:

“Ja, ja, Peter is prima als ik Angelique mag zeggen.”

“Natuurlijk Peter”

“Kom binnen, wil je wat drinken?”

“Nou, als je een kopje thee hebt, graag.”

“Ja, dat gaat wel lukken. Ga zitten en let alsjeblieft niet op de rommel.” zeg ik er nog bij.

Ze lacht terwijl ik aan de slag ga met een kopje thee.

Even later is de thee klaar en ga ik tegenover haar zitten. Ik ben ondertussen wel een beetje bijgekomen van de eerste indruk.

“Je hebt het hier leuk ingericht Peter.”

“Dank je. Ik woon hier nu al zo’n twintig jaar en heb in die tijd wel wat verbouwingen gedaan. Nieuwe keuken, nieuwe badkamer en toilet. Twee jaar geleden heb ik alles laten schilderen, nou ja, zo blijf je bezig he. Maar kun je me iets over jezelf vertellen? We willen als vereniging wel een beetje weten wie in ons gebouw komt wonen en of die persoon een beetje past in ons groepje. Ik hoop dat ik niet te vrijpostig ben door dit te vragen.”

Ze neemt een slokje thee.

“Oh nee hoor. Snap ik heel goed en je mag me alles vragen. Maar ik zal me eerst even verder voorstellen. Ik ben dus Angelique de Vries, ben 53 jaar, alleenstaand, heb een leuke en goed betaalde baan hier vlakbij. Ik woon nu 50 km verderop en wilde graag dichterbij gaan wonen om geen last meer te hebben van al die rotfiles elke morgen en avond. Toen dit appartement te koop kwam heb ik direct een bod gedaan.”

“53?” vraag ik verbaasd.

“Haha, ja ik weet dat ik er wel wat jonger uitzie maar daar doe ik dan ook wel de nodige moeite voor, sportschool en zo.”

“En mag ik vragen waar je werkt en wat je daar doet?”

“Ik zei toch dat je alles mag vragen. Hier vlakbij is een bedrijf wat handelt in eh, hoe zal ik het zeggen, erotische artikelen. Je kent het bedrijf vast niet want we staan niet op internet, adverteren alleen maar naar onze vaste klantenkring en krijgen nieuwe klanten alleen maar via mond op mond reclame. We leveren alles wat het seksleven kan eh, verbeteren is misschien niet het goede woord, meer opwindend kan maken, voor zowel vrouwen als mannen. We hebben zelfs een kleine testafdeling met drie vrouwen en twee mannen op oproepbasis want voordat we een nieuw product op de markt brengen willen we er zeker van zijn dat het doet wat de fabrikant beloofd. Ik doe de HR en ben office manager en doe zelf ook wel eens mee aan een testje.”

“Oke, interessant.” kan ik nog net uitbrengen.

“In mijn vrije tijd ga ik regelmatig naar de sportschool, zeker twee keer per week en verder lees ik graag, hou van koken maar kan ook best een keer een avond op de bank hangen, een beetje zappen en niks doen. Ik ben best wel een workaholic en zit ’s avonds en ook wel in het weekend nog regelmatig thuis te werken. De eigenaar van de zaak is best blij met mij en betaalt dan ook goed.“

“Ik was ook altijd wel een workaholic maar vorig jaar vond ik het welletjes. Toen ik 61 werd heb ik in het jaarlijkse functioneringsgesprek met mijn manager gezegd dat ik zo snel mogelijk wilde stoppen. Hij schrok wel een beetje maar een half uur later begreep hij mijn argumenten dat ik alle jaren zo hard had gewerkt, eerder 70 uur dan de 40 uur in de week waarvoor ik betaald werd en dat ik nu een beetje aan het einde van mijn motivatie was. Ik wil de komende jaren nu ik nog alles kan van het leven genieten en geen verplichtingen meer. Geen wekker meer iedere morgen om half zeven. Een reis maken wanneer ik zin heb zonder te letten of het wel in de planning van het bedrijf past, gewoon geen verplichtingen meer en lekker doen en laten waar ik zelf zin in heb.”

Zo, dat was eruit.

“Nou Peter, je hoeft me niet je hele levensloop te vertellen hoor. Mag ik nog wat vragen over het wonen hier? Hoe gaat het hier in de vereniging? Ik heb wel wat gehoord van Marc en de notaris maar nog niet hoe het onderling gaat en zo.”

“Sorry voor daarnet. Nou ja, we zijn maar een kleine vereniging met zes appartementen en we regelen eigenlijk alles onderling. We kunnen goed met elkaar opschieten, hebben overleg als het nodig is, sowieso een jaarlijkse ledenvergadering en we proberen de laatste paar jaar om eens per jaar een gezamenlijk uitje met etentje, voor eigen kosten, te regelen. De meeste bewoners zijn al wat ouder, er wonen drie echtparen en drie alleenstaanden. De servicekosten worden door iedereen keurig netjes op tijd betaald. Ik ben al jaren de penningmeester en Gerrie, die boven je woont met Joost, is de voorzitter. Hierboven is een paar maanden geleden ook een nieuw stel komen wonen. Je komt, als het allemaal doorgaat en dat zal vast wel, in een hele rustige buurt te wonen, geen overlast van wie dan ook, niet hier in het gebouw en ook niet van de huizen om ons heen. Er is geen of nauwelijks geluidsoverlast. En iedereen draagt zo zijn steentje bij om het onderling gezellig te hebben en te houden.”

Ik heb het voor wat betreft de geluidsoverlast nog maar even niet over de seksuele uitspattingen van de laatste tijd en het gegil van de vrouwen die dat heeft opgeleverd, iets waar ik trouwens van de ander bewoners nog niks over heb gehoord.

“Misschien handig als je me een mailtje stuurt waarin je je kort voorstelt, fotootje erbij, dan stuur ik dat naar de andere bewoners. Geen hele sollicitatiebrief hoor, dat is echt niet nodig.” zeg ik er lachend bij.

“Ja, dat is wel en leuk idee, ga ik doen.”

Ik geef Angelique mijn e-mail adres en ook alvast mijn mobiele nummer voor het geval er nog wat te bespreken valt.

“Sorry, maar ik moet er weer vandoor, nog best veel te regelen. Bedankt voor dit gesprek, klinkt allemaal goed hoe jullie hier met elkaar omgaan, en bedankt voor de thee.”

“Natuurlijk. Laat maar weten als de koop rond is en wanneer je denkt te verhuizen. Heb je nog verbouwplannen?”

“Nee, nog niet. Het appartement ziet er goed uit, heel misschien een andere keuken maar dat ligt ook een beetje aan de centjes. Ik moet nu echt gaan.”

Ze geeft me een hand, bedankt me nog een keer en vertrekt.

Als ze weg is plof ik op de bank om even bij te komen. Wat een vrouw is dit en sorry dat ik het zo zeg, wat een stoot. Ik wilde het haar natuurlijk niet vragen maar hoe kan het dat zo’n vrouw single is?

Dat wordt in één van de volgende verhalen vast wel duidelijk en nog veel meer.