Zijn laatste kans lijkt vervlogen. Tim moet machteloos toekijken hoe Denise al haar tijd doorbrengt met Saar, en hem volledig links laat liggen. Hij weet niet dat zijn onschuldige zusje langzaam wordt meegetrokken in een duistere wereld vol lust en taboe.

-- -- -- -- --

De dagen die volgden, vervaagden tot een pijnlijke, eentonige sleur. Het was alsof ik gevangen zat in een trein die steeds sneller reed, terwijl ik door het raam naar buiten keek en zag hoe mijn droomvakantie, en elke kans op Denise, voorbij flitste, onbereikbaar en voor altijd verloren.

De uitsluiting was subtiel maar meedogenloos. 's Ochtends bij het ontbijt waren Frank en Denise er vaak niet meer. "Oh, die gingen al vroeg weg," zei mijn moeder dan, terwijl ze een broodje voor me smeerde. "Ze wilden naar dat antiekwinkeltje in het volgende dorp. Saar is mee, die vond het ook leuk." Of: "Frank kent hier een geweldig visstekje, ze zijn met z'n drieën gaan vissen. Jij had toch geen zin in vissen, Tim?"

Nee. Dat had ik niet. Maar ik had wel zin in Denise. Ik had zin in een blik, een glimlach, een moment samen. Maar die kansen kreeg ik niet.

Wanneer ze er wel waren, was Denise vriendelijk. Afstandelijk vriendelijk. Ze vroeg hoe het met me ging, of ik het naar mijn zin had. Maar haar ogen zochten de mijne niet meer. Haar aanrakingen waren voorbehouden aan Saar – een arm om haar schouder, een speelse duw, het helpen vastmaken van een haltertopje dat Saar nu blijkbaar droeg. Mijn zusje leek veranderd. Haar lach was luider, haar gebaren uitgesprokener. Ze droeg de make-up die ze samen hadden gekocht en de kleren die Denise had uitgekozen – korter, strakker, vrouwelijker. Ze keek naar Frank en Denise met een blik van verering die me jaloers en misselijk maakte.

Mijn pogingen om Denise alleen te spreken, om die magische verbinding van het begin terug te vinden, stuitten op een muur van vriendelijke onverschilligheid. “Niet nu, Tim, we hebben haast!” “Later, oké? Beloofd!” Maar later kwam nooit.

Ik probeerde me erboven te zetten. Ik probeerde te doen alsof het me niet kon schelen. Ik ging met mijn moeder mee naar het zwembad, ik las een boek, ik liep een eindje alleen het bos in. Maar overal was de afwezigheid van Denise een aanwezigheid. De camping was een spookhuis, en elk geluid was de echo van haar lach, die ik ergens anders hoorde, zonder mij.

Op een middag, ik zat alleen bij onze tent een blikje frisdrank te drinken, zag ik ze terugkomen. Frank, Denise en Saar. Ze liepen over het pad, lachend. Frank droeg een tas. Saar droeg een nieuwe, grote zonnehoed. En Denise... Denise droeg een opzichtige, roze strandjurk die haar lichaam nauwelijks bedekte. Ze zag eruit als een filmster. Ze liepen recht op me af, en mijn hart begon te bonzen. Dit was mijn kans. Ze zouden moeten stoppen. Ze zouden iets moeten zeggen.

Frank was de eerste die me zag. "Hé, Tim! Alles kits?" riep hij, zonder zijn pas in te houden.

"Ja, prima," mompelde ik.

Saar wuifde half, maar haar blik was alweer op Denise gericht, aan het luisteren naar iets wat Denise fluisterde. Denise zelf keek even op, gaf een vluchtige glimlach die nergens naar toe ging, en liep door. Alsof ik een vreemde was. Alsof de gesprekken bij het meer, de afwas in de camper, de aanrakingen, nooit hadden plaatsgevonden.

Ik bleef achter, het blikje koud en vochtig in mijn hand, en keek hoe ze naar hun camper liepen. Frank opende de deur. Saar aarzelde even, keek over haar schouder naar onze tent, naar de plek waar haar familie was, en stapte toen naar binnen. De deur zwaaide achter haar dicht. Het slot klikte. Het geluid was definitief. Het geluid van een wereld die voor mij gesloten was.

Die avond lag ik te woelen in onze tent. Het was de laatste nacht voor we naar huis gingen. De lucht was kil, de grond hard onder mijn slaapmatje. Ik werd wakker met een dof, zoemend geluid in mijn oren. Saar, dacht ik, half in slaap. Ze snurkt weer. Geïrriteerd draaide ik me om, klaar om haar een por te geven.

Maar de plek naast me was leeg.

De slaap verdampte onmiddellijk. Mijn ogen sperden zich open in het duister. De slaapzak van mijn zusje was opengeritst, plat. Koud.

En toen drong het geluid pas echt tot me door. Het was geen gesnurk. Het was muziek. Gedempt, dreunend, het regelmatige ritme van een elektronische beat. Het kwam van de camper.

Saar was daar. Daar binnen. Zonder mij. Zonder dat onze ouders het wisten. Terwijl ik hier lag in mijn eentje.

Ik kroop langzaam terug in mijn slaapzak, trok de rits tot onder mijn kin. Deze vakantie, mijn eerste echte glorieuze zomerliefde, was veranderd in een vernederende nachtmerrie. En terwijl dat besef indaalde zakte ik weg in een onrustige slaap.

~

~~

~~~

De camper was een walhalla van verdorvenheid. De trancemuziek pulseerde als het kloppende hart van de ruimte, een aanhoudende beat die de cadans bepaalde van de lichamen die erin bewogen. Denise zat naakt uitgespreid op de bank, één been nonchalant over de leuning geslagen. Ze nam een lange, diepe hijs van de joint tussen haar vingers, hield de rook even vast en blies hem uit in een langgerekte wolk.

Tegenover haar, op twee stoelen, zaten Gerard en Bert. Hun broeken lagen om hun enkels, hun overhemden hingen open. Beiden trokken met gelijkmatige, ervaren bewegingen aan hun stijve pikken, hun ogen glazig en gefixeerd op Denise’s naakte lichaam. Het licht danste over de volle rondingen van haar borsten en de zachte curve van haar billen.

“Al twintig jaar,” hijgde Gerard, zijn blik gleed naar het tafereel naast Denise. “Al twintig jaar ken ik je, Frank. En nog steeds blijf je me verrassen.”

Denise keek opzij. Naast haar op de bank knielde Saar op handen en knieën, haar rug gebogen, haar hoofd hing omlaag. Haar lichaam was bleek in het schaarse licht, behalve waar rode vingerafdrukken op haar heupen en billen stonden. Haar grote, volle borsten zwaaiden ritmisch heen en weer, gedreven door de krachtige stoten van Frank achter haar. Frank, zijn gezicht een masker van geconcentreerde lust, hield haar heupen stevig vast en dreef zichzelf diep in haar. Saar's ogen hingen half open, maar er was niemand thuis. Alleen een lege, glazige blik die weerspiegelde wat de joints en de talloze biertjes hadden achtergelaten: willoze onderwerping.

Een minieme, tevreden glimlach speelde om Denise’s lippen. Ze leunde voorover en hield de gloeiende joint voor Saar’s mond. “Hier, schatje. Neem een hijsje. Dat helpt.” Saar’s ogen probeerden te focussen, haar lippen persten zich trillend open. Ze zoog instinctief de rook in en proestte hem half uit in een hoestbui die haar hele lichaam deed schokken. Frank gromde van genot bij de extra contracties. Denise trok de joint terug en gaf hem door aan haar vader, die hem aanpakte zonder zijn ritme te verbreken, zijn tempo onveranderd hard en meedogenloos.

“Hmm... ik heb ook wel weer zin in een lekkere lul,” zei Denise geil terwijl ze haar ogen over de andere twee mannen liet gaan. “Zin in een wisseltje, Gerard?”

Dat liet Gerard zich geen twee keer vragen. Hij stond op, zijn pik stijf voor zich uit, en liep naar de bank. Hij greep Saar’s hoofd --zijn vingers wrongen zich in haar haren-- en trok het naar achteren, waardoor haar mond geforceerd opende. “Zo is het goed, meid,” gromde hij, terwijl hij zichzelf tussen haar lippen duwde. Saar gaf een gedempt, verstikt geluid, maar bood geen weerstand. Frank, die nog steeds van achteren in haar stootte, grinnikte goedkeurend. “Multitasken, Saartje. Je kunt het.”

Denise negeerde het tafereel en wijdde zich volledig op Bert. Ze had zijn hele lengte in haar mond genomen, diep en zonder aarzeling. Haar hoofd bewoog in een ritme dat hem al snel te veel werd. Zijn hoofd sloeg achterover, een stroom van verwensingen en gebeden vloeide over zijn lippen.

De uren die volgden versmolten tot een wazige, luidruchtige chaos. Joints werden doorgegeven, blikjes bier werden opengetrokken en leeggedronken, lichamen botsten en vermengden zich. Het was een symfonie van kreunen, gevloek, en het vochtige geluid van vlees tegen vlees.

Saar werd gedraaid, gevuld, en gebruikt, haar lichaam een speelbal voor hun verlangens. Haar ogen zagen niets meer, haar geest was ergens ver weg. Ze had geen idee meer hoeveel pikken er intussen bij haar naar binnen waren gedrongen, hoeveel handen er gulzig in haar borsten hadden geknepen. Ze was zo vaak klaargekomen dat haar zintuigen amper nog nieuwe prikkels konden waarnemen.

Het was allemaal begonnen toen Denise haar een paar dagen geleden plotseling had gekust. Ze waren met zijn drietjes op pad, op een afgelegen plekje bij het water, toen Denise haar speels in het gras had geduwd en bovenop haar ging zitten. Saar was beduusd, maar liet zich gewillig meelijden door Denise's bewegingen. Sprakeloos had Saar toegekeken hoe Denise omlaag was gekropen tussen haar benen, haar slipje opzij had getrokken, en haar tong tegen Saar's kutje had gedrukt. Ze had nog nooit een orgasme gehad, maar nu stond haar lichaam binnen drie seconden in lichterlaaie! De sensatie duurde voort, en Saar hapte naar adem toen Denise met een vinger bij haar naar binnen gleed. Ze was gebroken. Kapot. Het enige dat haar lichaam nog registreerde was de brandende tinteling tussen haar benen en het koude gras onder haar. Ze had niet gemerkt dat Frank zijn broek had opengeritst, naast haar in het gras was geknield. En toen zijn dikke pik eenmaal tegen haar lippen drukte kon het haar ook niet meer schelen.

Het leek inmiddels een eeuwigheid geleden. Toen de muziek eindelijk zachter werd gedraaid en de eerste strepen grijs licht door de kieren van de gordijnen filterden, vertrokken Gerard en Bert, uitgeput en tevreden, met een slaperige groet. Frank en Denise stonden in de deuropening, gekleed in hun ochtendjassen, en zwaaiden naar de twee schimmige figuren die wegslopen over het gras.

“Moeten we haar niet wakker maken?”, vroeg Denise, een blik over haar schouder de camper in. Saar lag nog uitgeteld op de bank, in een diepe onrustige slaap. Haar uitgeputte lichaam glom van het zweet en strepen sperma liepen langs haar wang en over de ronding van haar volle borsten.

Frank keek naar het uitgestrekte, gebruikte lichaam van het meisje. Een brede, trotse glimlach verspreidde zich over zijn gezicht. “Nee,” zei hij zacht. “Laat haar nog maar even slapen. Ze heeft hard gewerkt vanavond.” Hij duwde de deur van de camper zachtjes dicht, het slot viel dicht met een zacht, definitief klikkend geluid, en liet de nieuwe dag buiten.


Fin.