Ze stonden bij de reling, iets boven de rivier, waar het pad zich even losmaakte van de bomen en uitmondde in een verborgen uitkijkpunt. Zonnevlekken trilden op het water. Aan de overkant glansden de torens doffer dan vroeger, maar nog altijd trots.

‘Mooi uitzicht,’ zei zij. Ze schoof een fractie naar links.

Hij zei niets, deed een kleine stap mee en liet zijn hand op haar schouder rusten.

Het was een stille week geweest en tegelijk zinderend. De workshop had ieders zenuwen op spanning gezet; het koppelwerk van de vrijdag had de sluizen in haar lijf opengezet. Hij had bij een oefening die rugkrampen van een deelnemer losgemaakt — soepele handen, precieze druk. Sindsdien dacht ze aan niets anders dan die handen op haar huid. Op háár.

"Spannende week," zei ze. "Ik ben blij dat ze voorbij is."

Hij antwoordde met een laag ‘hmm’, kwam een halve pas achter haar, legde de tweede hand op haar andere schouder en begon te kneden. Schouders, bovenrug, nek — precies waar haar lijf al dagenlang te strak stond. Ze duwde onmerkbaar terug zijn handen in, gaf toestemming door haar hoofd een tikje weg te draaien zodat hij de pezen achter haar oor voelde lopen.

Hij was goed. Niet “workshopgoeroe”-goed; menselijk goed. Zacht wanneer dat nodig was, standvastig als het kon. En hij praatte niet door het gevoel heen. Zijn stiltes zeiden genoeg.

Ze dacht aan de ochtend: hoe ze “toevallig” met hem gekoppeld was; aan de dwaalblik op de groepsfoto’s die de ministeries vooraf moesten opsturen — hij rechtop achter zijn team, armen losjes, ogen die niets forceerden. Zijzelf aan de rand van haar groep, in een lichte boog. Net genoeg gedraaid om rondingen te verraden. Net genoeg voor iemand die kijken kán.

Tijdens de lunch had ze met hem op betonnen krukken gezeten. Haar derde blouseknoop was “verdwenen” — goedkope stof, had ze gelachen. Hoesten, draaien, te veel rek. Hij had alleen geglimlacht, geen vragen gesteld, haar getreiter met een warme blik beantwoord. Het spel was begonnen.

Nu, in de nazomerlichtheid, rolde hij zijn duimen langs haar schouderbladen. Ze leunde iets verder over de reling, bood rug en hals aan, en dacht aan dat ene storende bandje dat tussen zijn handen door bleef snijden.

"Maak ’m maar los," zei ze zacht. "Voel gewoon"...

Zijn hand gleed onder de zoom van haar blouse — strak gekozen, omdat “kleine ongelukjes” geloofwaardig moeten zijn — warm en doelgericht over haar onderrug, terug omhoog. Klik. Met één hand. Ze rilde.

Ze trok nonchalant beide schouderbandjes naar voren, wipte de cups onder haar borsten vandaan en liet de beha met een zwenk op de reling landen. De witte blouse was in dit licht bijna doorzichtig. Dat was nu precies haar bedoeling...

"Ah," zuchtte ze. "Zo veel beter."

Zijn kneedwerk veranderde van ontspannen in verkennen. Zijn vingertoppen volgden de glooiing van haar rug, en waar dun katoen zonet nog iets tegenhield, maakte haar zachte huid nu de route vrij. Ze voelde hoe de spanning uit haar nek en haar schouders stroomde — en zich ergens anders nestelde. Onder in haar rug eindigden zijn handen bij haar tailleband, vingen de ronding van haar billen. Ze kantelde haar bekken achteruit, en bood hem meer...

"Mijn kont is te dik," plaagde ze, net hard genoeg voor hem alleen.

"Iedereen die dit 'te dik' noemt, heeft meningen die je moet negeren," zei hij droog, en kneedde steviger. Zijn rechterhand schoof naar het midden, gleed lager, zijn handpalm als een warme schep tussen haar dijen. Ze spreidde haar voeten vanzelf iets verder uit elkaar...

De rivier was niet breed; het park aan de overkant zat vol. Er konden ogen zijn — verrekijkers zelfs. Een deel van haar brein protesteerde. Een ander deel duwde dat protest het water in.

Zijn vingers vonden precies de goede plekjes door de stretch van haar zwarte broek en haar inmiddels kletsnatte slipje heen. Geen gehaast, geen gejakker; druk en ritme zoals ze het nog zelden had gevoeld. Ze beet op haar lip, keek naar het knipperend zonlicht op het water, ademde korter. Haar hand zocht achterom, zocht zijn nek, besloot dan iets anders en ze draaide zich in één beweging om.

Haar armen om zijn schouders. Zijn mond klaar voor de hare.

De eerste kus plofte als een zachte vonk in haar borst. Ze opende haar mond, hun tongen proefden elkaar, stoeiden met elkaar, gaven toe. Ze was nauwelijks kleiner dan hij; met haar lage hakken kwamen hun heupen precies goed uit. Ze duwde haar dij tegen zijn kruis en voelde zijn groeiende verlangen door zijn lichte jeans heen — rekbaar, zoals haar blouse dat sinds vandaag ook was geweest. Een uitnodiging, geen geheim meer...

Zijn handen bleven op haar billen, gretig maar beheerst. Zij wilde meer. Ze brak de kus — dwang was het juiste woord — draaide zich schuin terug zodat ze met haar rug in zijn armen viel. Dit keer vonden zijn handen vanzelf waar ze naar verlangde: links de warme, volle ronding van haar borst, rechts langs de voorkant van haar broek naar beneden, door tot in de V tussen haar benen waar de warmte van haar verlangen voelbaar was.

"Ja," ademde ze. "Daar… zo ja"...

Ze vouwde haar vingers om zijn pols, duwde hem precies waar druk een ritme moest worden. Hij volgde, niet blind maar luisterend, en verhoogde de intensiteit pas toen haar ademhaling dat eiste. Ondertussen schoof hij met zijn andere hand haar half opengeknoopte blouse opzij, streelde langs de rand en ronding van haar borst en vond haar tepel die stijf onder het katoen stond.

Ze gooide haar hoofd in haar nek. Zijn lippen proefden de huid bij de overgang van schouder naar hals. Ze rook iets van hout en wasmiddel, en vooral hem...

‘Shit,’ dacht ze, terwijl elke zenuw onder zijn hand begon te trillen. ‘Een jurk. Ik had een jurk of rok moeten dragen. Zonder broekje.’

Maar ook in deze broek — zwart, goddank — vond hij alles...

Met haar vrije hand gleed ze langs zijn dij; dit keer niet vluchtig. De harde pik achter zijn jeans was onmiskenbaar. Zijn adem stokte kort — een beloning die haar nog gretiger maakte.

Toen ontplofte iets in haar. De lichte schokjes die ze zelf amper registreerde, werden golven. Zijn vingers — precies daar, precies zó — dreven haar over de rand. Ze hapte naar lucht, kneep haar ogen dicht, schokte tegen zijn hand in en voelde de warme sappen van haar orgasme langs haar binnenbenen. Nog. Nog. Even nog...

Kleine, cirkelende strelingen. Lippen bij haar oor, tanden die net niet beten, zijn adem die haar oorschelp verwarmde.

"Ik ben blij dat je het lekker vond", fluisterde hij...

"Kun je… voelen hoe… nat—"...

"Ja," lachte hij zacht tegen haar huid. "Indrukwekkend. Ik heb geluk."

"Niet alleen geluk," zei ze, nog hijgend.

Ze bleef tegen hem aan staan tot haar benen weer wisten wat rechtop staan was. Toen zocht haar hand opnieuw zijn kruis op. Ze liet haar handpalm er overheen glijden en kneedde zachtjes zijn balzak door de stof van zijn broek, stevig genoeg om betekenis te hebben, langzaam genoeg om hem te horen zuchten.

"Als ik nu mijn broek en slipje op mijn enkels zou laten zakken en voorover tegen deze reling aan zou bukken", zei ze hees, "waar zou je deze dan in willen duwen? Eerlijk", terwijl ze nu stevig in zijn keiharde pik kneep...

Hij aarzelde niet, zonder gêne en heel direct: "Ik zou eerst je heerlijke ronde billen spreiden en zo vanachteren op mijn knieën de sappen van je orgasme uit je soppende kutje slurpen—' ze zuchtte opgewonden ‘—en dan mijn pik tussen je perfecte billen laten glijden"...

Ze snoof diep, drukte zijn hand weer tegen haar borst, bolde haar onderrug. "Je wil me in mijn kont neuken. Zeg het maar gewoon."

"Ik denk er al aan sinds ik die foto van je zag," zei hij. "Dit is de lekkerste kont die ik in lange tijd—misschien ooit—heb gezien."

Ze glimlachte geil. Elk team had voor deze week een foto opgestuurd; het toeval had haar een kwartslag gedraaid in het beeld gezet. Toeval helpt de moedigen...

"Had ik maar een rok aan," fluisterde ze, terwijl hij haar oor weer zoende, "het lijkt me heerlijk om me door jouw geile stijve pik lekker diep in mijn kont te laten neuken"...

"Goede dingen komen bij wie kan wachten," zei hij. "En we hebben tijd—tenminste tot iemand ons vindt."

Ze lachte schor. De wereld ritselde door: stemmen in het park, een fietsbel op de brug, wind door boombladeren. Alles ver weg...

"Kom," zei hij. "Ik ken een paadje dat nog stiller is. Als je echt verder wil"...

Ze pakte zijn hand zonder te kijken. Ze wilde verder, en meer. En als de avond net zo doorzichtig bleef als haar blouse, zouden diezelfde blouse en zijn broek straks geen onderwerp meer zijn — behalve dan dat ze op de grond zouden liggen...

Ze liepen terug het bos in, onder eiken en andere bomen, waar het geritsel zachter werd en de paden elkaar kruisten als lijnen in een handpalm. Zijn vingers verstrengeld met de hare. Ze trok hem dichterbij, keek even over haar schouder, gaf een grijns die alle ja’s bevatte die ze nog te zeggen had.

Het licht werd groener. De lucht, stiller. En ergens, net buiten zicht, lag een plek die uitzicht én beschutting gaf.

Ze draaide zich naar hem toe, trok zijn shirt half omhoog en gleed met haar hand over de warme huid eronder, en dit keer waren het niet alleen woorden die de rest van de middag dragen zouden. Haar vingers vonden de rand van zijn jeans, en begonnen zijn broek los te knopen. Ze keek hem in zijn ogen, duwde haar hand in zijn broek en voelde eindelijk de warme huid van zijn stevige harde pik. Ze likte haar lippen, zakte langzaam op haar knieën en schoof zijn jeans en boxer tegelijkertijd omlaag en keek verlekkerd naar zijn rechtopstaande gladgeschoren stijve pik.

De stad was ver, de rivier zweeg, en in de schaduw van de bomen werd elke aanraking antwoord...