Wereld Van Verleiding - 7

Gezamenlijk zakken ze naar de grond. Elkaar vasthoudend. Elkaar zoenend en strelend. Even telt niets. Niet het dorp en de rituelen. Niet deze vreemde wereld waarin Jesper terecht is gekomen. Twee lichamen vol opwinding en verlangen. Meer was er niet. Twee geesten vervuld van wanhoop en onkunde. Twee maagden, elk op hun eigen manier. Maar het deed er nu niet meer toe.

Jesper duwt haar voorzichtig achterover. Ligt naast haar op haar zij. Ze leunt op haar handen, haar blik glijdt over zijn gezicht. Laat zich kussen. Ze tongt hem terug, gretig en verlangend. Eén hand houdt ze aftastend bij z’n stijve. Ze had er al zoveel gezien. Zoveel die haar hadden ondergespoten. Maar nooit voelde het als nu. Deze had een andere kleur. Hij was groot en dik en pulseerde van opwinding. Het was het mooiste wat ze ooit gezien of aangeraakt had.

Jesper weet niet waar te beginnen. Maar als een hand een borst vindt, laat hij die niet zomaar meer los. Zachtjes kneedt hij de rondingen, speelt met de harde tepel, kust dit wezen vol overgave terug terwijl hij in haar mond hijgt van opwinding. Haar huid is warm en glad onder zijn hand, haar ademhaling stokt telkens als zijn duim een gevoelige plek raakt. Hun lichamen komen steeds dichter op elkaar te liggen, heup tegen heup, borst tegen borst.

Hij heeft het gevoel dat hij al op springen staat. Elke aanraking, elke kreun uit haar mond maakt het moeilijker om zichzelf in bedwang te houden. Hij wil het niet verpesten, zo belangrijk is dit voor haar. Maar zij wil niets liever dan die bevestiging in de vorm van zijn hete zaad. Alles aan haar lichaam, aan haar aanrakingen, haar fluisteringen, smeekt erom. Het kan niet lang meer duren. En misschien hoeft dat ook niet.

Want dit moment — deze eerste keer — is niet iets om te beheersen. Het is iets om los te laten.

Shandris pakt hem steviger beet. Haar vingers sluiten zich om de basis van zijn stijve, haar hand glijdt langzaam omhoog, dan weer omlaag. Met aandacht, met honger. Elke centimeter verkent ze. Over zijn eikel, langs zijn schacht. Soms met, soms zonder voorhuid. Jesper houdt zijn adem in. Alles stopt. Hij kijkt alleen nog maar naar haar hand. Naar haar blik die schreeuwt om zijn ontlading. Het ritme is grillig, maar elke aanraking raakt doel. Zijn lichaam trilt, niet van de kou, maar van pure, ongekende spanning.

"God..." kreunt hij zacht, een woordeloze erkenning van het genot dat hij nauwelijks kan bevatten. Haar grijns wordt breder. Alleen dit al — haar hand, haar blik, haar opwinding — doet meer met hem dan hij had gedacht. En met haar... misschien nog wel meer. Het is te veel. Zijn hand vindt haar pols. Hij stopt haar.

"Ik wil nog niet..." fluistert hij schor. Meer hoeft hij niet te zeggen. Ze begrijpt het. Ze is hier om te leren. Van hem. Al weet hij dat zelf nog niet helemaal.

"Maar ik wil het zo graag..." geeft ze toe, haar stem vol hunkering, alsof het iets is wat ze eigenlijk niet mag zeggen. "We kunnen toch wel verder daarna?" Haar ogen smeken om toestemming. Hij weet het niet. Maar hij stopt haar ook niet.

Nu is zij degene die hem achterover duwt. Jesper geeft zich over. Het zachte gras voelt koel tegen zijn rug. Boven hem: de sterrenhemel. Voor hem: haar. Naakt, prachtig, vol overgave. Ze knielt tussen zijn benen. Haar gezicht deels verborgen onder zijn stijve, haar blik op hem gericht — vragend, verlangend, zeker.

Twee paar handen: trekkend, wrijvend, knedend. Haar vingers bewegen als vanzelf. Haar ogen volgen elke beweging. En telkens zoekt ze zijn blik. “Alsjeblieft…” fluistert ze, bijna smekend. Haar handen werken onvermoeibaar door. Jesper grijpt in het gras, zijn vingers verkrampt in de aarde. Haar handen voelen beter dan de zijne ooit hebben gedaan. Beter dan wat hij zich had kunnen voorstellen. En haar blik, haar huid, haar haar... het is allemaal te veel. Zo mooi, zo levend, zo werkelijk.

Ze voelt hem pulseren in haar handen. Ze weet wat dat betekent. Hij staat op het punt te komen. Door haar. Op haar. Hijgend trekt ze hem naar zich toe. Draait zich om, rolt op haar rug. Haar gezicht ligt nu recht onder zijn zwellende, dreunende pik. Zijn ballen rusten tegen haar voorhoofd. Hij torent boven haar uit als een altaar dat barst van kracht en verlangen.

En dan gebeurt het. Jesper schokt. Een korte, gespannen kreun verlaat zijn lippen. Zijn orgasme breekt door. Dikke stralen zaad, wit als het maanlicht, schieten hoog de lucht in. Ze vallen als een zegen over haar heen. Haar gezicht wordt zijn altaar. Ze opent haar mond terwijl de klodders neerdalen op haar warme huid, haar vochtige lippen, haar hongerige tong. Ze hijgt, proeft, ontvangt.

De nacht zwijgt. Alleen hun ademhaling blijft.

En in de verte lijkt het bos even stil te staan.

Maar die stilte is van korte duur. Zijn pik brandt van verlangen. Dat deze vrouw hem dit schenkt, maakt hem geiler dan hij al was. Hij krabbelt overeind, hervindt zijn kracht. Zijn ademhaling klinkt rauw en diep. In zijn borst bonkt het ritme van iets wat al te lang heeft liggen sluimeren. Shandris hijgt na. Alsof ze zelf is klaargekomen, zo lekker vond ze het. Maar haar ogen volgen hem scherp. Ze slikt weg wat er in haar mond zit. De ervaring is ongekend. Ze voelt het. Wat ze gisteren voelde. Maar dan veel krachtiger. Echter. Rauwer. Alsof er iets losgebroken is in haar, iets dat niet langer bedwongen wil worden.

Ze kan nog net het zaad uit haar gezicht vegen als ze de handen van Jesper voelt. Ze trekken en duwen aan haar, met een kracht die je hem niet zou toeschrijven. Hij is bezeten nu, vol vuur en focus. Jesper hijgt. Zijn ogen zijn fel, zijn gezicht schaduwrijk in het maanlicht. Hij rolt haar weer om. Op haar rug. Haar benen wijd. Voor zich. En zonder aankondiging duwt hij zich tegen haar aan, over haar heen, op haar en tegen haar. Boven haar. Hun blikken sluiten. Ze zegt niks. Haar mond spert zich. Dit wilde ze. Blijkbaar. Al zo lang. Alles klopt. Maar wat vooral klopt, is haar binnenste. Zeker als zijn eikel zich naar binnen duwt, ook kloppend van opwinding. Ze vergrijpt zich aan zijn rug, spuwt een rauwe kreet de lucht in en trekt hem dichter tegen zich aan...

Hij glijdt dieper in haar. Natter is ze nooit geweest. Hij nog nooit zo hard. Daar, in het gras, in een veldje tussen oude bomen, in een wereld die hen allebei nu onbekend is, vinden ze elkaar opnieuw. Het ritme van hun ademhalingen versmelt. Hij beweegt traag, eerst, alsof hij elk gevoel wil voelen, elke centimeter wil proeven. Shandris duwt haar heupen omhoog, haar dijen spannen zich rond zijn middel. Haar vingertoppen glijden over zijn schouders, over zijn rug, terwijl ze met gesloten ogen zijn ritme volgt.

Hij steunt op zijn handen. Duwt zichzelf in haar. Het gaat vanzelf. Het ritme klopt. Zij kantelt haar heupen naar hem toe, beweegt met hem mee. Ze kijken elkaar aan. Ze hijgen en kreunen in elkaars gezicht. Hun warme adem is niets vergeleken met de hitte die hun lichamen elkaar geven. Duwend en stotend. Nemend en ontvangend. Zijn handen vinden haar gezicht, strelen haar kaken, zijn duim glijdt over haar lip. Shandris hijgt harder, moedigt hem aan door te gaan. Ze bijt kort op zijn vinger. Hij kan niet stoppen. Hij wíl ook niet stoppen. Hij weet maar één ding te doen, en dat is dit.

Zijn pik schuift vrijwel volledig naar binnen. Elke keer. Hard, maar gecontroleerd. Het voelt zo goed. Het jeukt vanbinnen. Zijn pik is nog steeds keihard, zelfs na zijn orgasme. Zijn ballen borrelen alsof ze ter plekke de volgende lading aan het produceren zijn. De druk is onvoorstelbaar. Shandris blijft hem dichter tegen haar aan trekken, beweegt harder mee zodat ze nog dieper genomen wordt. Een hand in zijn nek, de ander op zijn rug. Haar ogen nu gesloten. Haar gehijg steeds heser. Ze komt. Dit is het. Wat ze miste. Ze voelt het. Al die tijd was het haar ontnomen. Die schacht die in haar glijdt en dreunt. Want zó hoort het. Zaad is één ding — ook goed, ook nodig — maar dit...

…dit is aanraking. Verbinding. Beweging. Lichamelijke waarheid. Geen ritueel. Geen belofte. Gewoon nú.

Haar ogen sperren zich open, net als haar mond. Geluid ontbreekt. Alleen het natte, kleffe gestoot van Jesper in haar blijft hoorbaar. Zijn lichaam verstrakt zodra hij het hare voelt verstrakken. Uit het niets begint hij te pompen. Zijn stoten worden dieper, ruwer. Het is alsof hij door haar heenduwt, en zichzelf tegelijkertijd verliest. De energie stroomt door zijn lichaam, op het moment dat het het hare lijkt binnen te dringen. Ze voelt haar hele onderlichaam pulseren, trillen, overspoeld worden. Het is geven en nemen. Zij komt, daarna hij. Daarna komt ze nog een keer. Of stopt ze gewoon niet met climaxen. Ze klampt zich aan hem vast, haar nagels in zijn rug, haar benen trillend, haar kreten fluisterend tegen zijn hals.

Zijn zaad kolkt in haar, de hitte overstijgt nieuwe hoogtes. Stotend blijven ze daar liggen. Tegen elkaar aan. In elkaar. Nog net in beweging. Als trage golven op een oceaan die alleen zij voelen. Totdat ze niet meer kunnen. Hun voorhoofden bonken nu alleen nog zachtjes tegen elkaar. Terwijl hun lichamen op en neer deinen van het gehijg. Zijn stijve lid glijdt uit haar strakke gleuf, gevolgd door zijn zaad, dat ze niet binnen weet te houden. Zelfs dat voelt goddelijk. De kille lucht zwermt om hun naakte lichamen heen. En voor even is er niets anders dan stilte — geen stilte van onzekerheid, maar die van vervulde hunkering.

En misschien zelfs… een nieuwe honger.

"Dus zo doen jullie dit? Als ze dit weten..." hijgt ze, lachend van ongeloof.

"Daarom weten jullie het waarschijnlijk niet," zegt hij, zijn adem nog zwaar. "Al is dit voor mij ook een eerste, dus..." geeft hij uiteindelijk toe.

"Ja, voor mij ook," fluistert ze, zachter nu. "Maar... beloof me dat dit niet onze laatste keer is..." Haar stem breekt bijna als ze hem in haar armen trekt, zijn gezicht zachtjes drukt tegen haar volle, warme borsten. In haar haar kleeft nog zijn zaad — dat proeft ze nog steeds, voelt ze zelfs, als een herinnering op haar huid. Langs haar schaamlippen sijpelt datzelfde warme goedje langzaam naar buiten, vruchtbaar en zacht, versmolten met haar.

Het was een ongelooflijke ervaring. Maar het betekende meer. Zoveel meer. Meer dan woorden konden vatten. Meer dan ze ooit eerder had gekregen. En ze wist het. Voelde het. Niet alleen nu, in de nasleep. Maar al die tijd. Zeker vanaf het moment dat ze hem vond, niet ver hiervandaan. Toen al voelde ze dat hij anders was. Alles was anders dan toen.

Hun lichamen kruipen tegen elkaar aan, loom en tevreden. In het gras dat nat is van de dauw. Het geeft verkoeling, zonder echt koud te zijn. Alles voelt zacht, gedragen. Boven hen straalt het witte licht van de maan — hun stille getuige. De magie van de nacht ritselt in de wind, zingt langs hun huid, vult hun longen. Alles voelt geladen, maar stil. Er is meer. Zoveel meer. Maar geen van beiden heeft enig idee wat dit moment werkelijk betekent. Of wat ze voor elkaar zullen betekenen. Misschien hoeft dat nu ook niet. Misschien is dit genoeg. Voor nu.

Ze wrijft haar schouders tegen zijn borst, zoekt zijn warmte, zijn ademhaling. Hij slaat zijn armen stevig om haar heen. Lepeltje-lepeltje liggen ze daar, alsof het de enige manier is waarop hun lichamen nog kunnen rusten. Tevreden. Voldaan. Het genot ruist nog na in hun bloed, als een echo in hun botten. Antwoorden? Nee, die hadden ze nog steeds niet. Een weg naar huis? Waarom zou hij dat willen...

Het is hier vredig. Zo samen in het bos. Open en naakt, veilig en verbonden. En de rest komt later wel.