Wereld Van Verleiding - 6

Shandris had haar taken vandaag. "Blijf hier, alsjeblieft," had ze hem gevraagd. "Vanavond. Dan kan ik misschien meer antwoorden geven. En jij ook," zei ze, hoopvol, fluisterend, verlangend. En Jesper gehoorzaamde. Hij bleef daar. Hield zich schuil. Keek af en toe uit het raam. Die prachtige lijven van die vrouwen... zoveel mooier dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Hun slanke vormen, soepel en beheerst, bewogen in patronen die niets met zijn wereld te maken hadden. Shandris misschien wel de mooiste van allemaal. Soms ving hij een glimp van haar op — een schaduw die voorbij schoof, een stukje huid onder haar gewaad, de strakke contour van haar dij als ze zich bukte. Ze keek regelmatig zijn kant op. Maar ze zag hem nooit echt. Hij hield zich verborgen. En toch voelde hij haar aanwezigheid. Alsof haar energie telkens even tegen hem aan kwam leunen, zonder dat ze het wist.

Jesper hield zich bezig met zijn gedachten. Met proberen te verzinnen waar hij nu eigenlijk was. En hoe hij hier ook alweer terecht was gekomen. Was dat ook de weg terug? Of was de terugweg inmiddels afgesloten? Hoe langer hij hier was, hoe minder hij zich kon voorstellen dat dit allemaal een droom was. Alles was zó tastbaar. De geuren, de geluiden, het licht. De vrouwen. De spanning. Het leek alsof zijn hele lichaam wakkerder was dan ooit.

De opwinding vond hem de hele dag door. Steeds opnieuw. Als hij terugdacht aan wat hij gezien had. Als hij aan Shandris dacht, aan haar houding, haar mond, de manier waarop ze die ochtend naar hem keek — schichtig en fel tegelijk. Maar na vanmorgen had hij zichzelf niet meer aangeraakt. Hij had zich ingehouden. Hij wilde zichzelf niet verliezen in fantasieën. Niet nu. Zijn stijve groeide met de spanning. Een hele dag lang, sluimerend onder de stof van zijn broek, als een belofte. Een energie die zich ergens moest ontladen. Zijn gedachten dwaalden steeds weer af naar haar. Naar het moment dat ze terug zou komen. Naar wat ze zou zeggen. Naar wat ze zou doen als hij haar aanraakte. Of als zij hem aanraakte. Hij wist niet meer wat erger was: zijn verlangen of zijn onwetendheid.

Toen Shandris zich weer meldde, aan het begin van de avond, zei ze niets meer dan dat hij stil moest zijn. Ze wenkte hem. Hij moest haar volgen. Via een achterdeur. Een overgroeid paadje tussen oude stenen en glinsterend gras. De lucht rook naar kruiden en vochtige bladeren. De nacht daalde. De maan scheen hier feller dan de zon ooit had gedaan. Helder, blauwachtig, bijna magisch. Het licht liet hun huid oplichten als water. En hij volgde haar. Shandris in haar donkere uniform, haar silhouet scherp afgetekend in het maanlicht. Haar heupen bewogen in een ritme dat hem bijna deed struikelen. Hij in zijn zwarte trainingsbroek, zijn voeten bijna geruisloos op het mos, zijn hart luid in zijn borstkas.

Zijn erectie was haar al meteen opgevallen. Ze had hem niet aangekeken, maar haar blik was even afgedwaald naar zijn kruis. Een fractie van een seconde, maar het was genoeg. Ze had niets gezegd. Geen woord. Maar haar stilte had hem genoeg verteld. Hoe opgewonden ze was. Hoezeer ze had uitgekeken naar dit moment. Hoe alles wat nog niet gezegd was, al besloten lag in de manier waarop ze liep, hoe ze ademde, hoe ze af en toe haar hoofd lichtjes naar hem draaide, haar haar opzij vallend als een sluier die iets verborg wat hij nog niet mocht zien.

Het voelde alsof ze samen zwegen over iets dat ze allebei begrepen. Een stilzwijgende overeenkomst. Geen belofte, geen contract — maar iets diepers. Een instinct. De lucht om hen heen trilde van verwachting. Elk geluid leek uit te doven zodra zij het passeerden. Alsof de wereld zelf even zijn adem inhield voor wat er ging komen. Jesper voelde zich gevangen in iets wat groter was dan hijzelf. Iets wat aan hem trok. Naar voren. Naar haar. Naar het onbekende.

Ze neemt hem mee het bos in. Uit het zicht. Maar niet onveilig. Juist veilig. In een cirkel van oude bomen waarin het gras meebeweegt op de bries van de koele nacht. De basten zijn oud en gerimpeld, als wachters die alles gezien hebben en alles zwijgend bewaren. Want koud werd het wel. De lucht was helder, sterren prikten gaten in het fluwelen zwart boven hen, en tussen de stammen dansten schaduwen op het ritme van het maanlicht. Ze liep naar het midden van de open plek. Jesper volgde haar op gepaste afstand. Elke stap voelde alsof hij dieper een droom inliep waaruit hij niet meer wilde ontwaken — of mocht ontwaken.

Zijn hart klopte als een trom in zijn borst. Niet van angst, maar van overgave. Alles in hem voelde gespannen, geladen, alsof de energie van het bos zich op hem richtte. De geur van vochtige aarde en bloesem was intens. Zijn adem werd korter, zijn gedachten trager. Zijn blik hield haar rug vast, haar bewegingen, haar aanwezigheid. En ze wist dat. Ze voelde zijn ogen branden, voelde hoe elke pas die hij zette een bevestiging was van wat ze samen aan het betreden waren.

"Je moet het me vertellen," fluistert ze, haar stem zacht als ritselende bladeren. Langzaam begint ze gespen en riemen los te maken van haar uniform. Pantserstukken glijden geruisloos naar de grond. Van haar schouders, haar heupen, haar borst. De metalen klikjes verdwijnen in het mos alsof het bos zelf ze opslokt. Dunne, lossere kleding komt tevoorschijn. Ze staat met haar rug naar hem toe, maar kijkt over haar schouder. "Ik wil je helpen. Maar je moet me vertellen wat ik niet weet. Ik weet dat je meer weet," zegt ze, alsof híj het goddelijke wezen is dat haar iets zou kunnen openbaren.

Jesper kijkt ademloos toe, zijn mond lichtjes geopend. Zijn erectie, harder dan ooit, wijst onbeschaamd haar kant op. Hij durft nauwelijks te bewegen, alsof elke verstoring het moment zou kunnen verbreken. "Ik... maar ik weet niks... Ik weet niet wat ik je moet zeggen," stamelt hij, overvallen door de intensiteit van het moment. Maar in zijn stem klinkt ook iets anders: een verlangen om wél te spreken, om haar iets te geven dat zij nooit eerder heeft gekregen.

Shandris draait zich langzaam naar hem om. Ze kijkt hem recht aan, haar ogen priemend maar warm. Ogen die niets veroordelen, alleen zoeken. "Je liegt," zegt ze met een zachte glimlach. Niet beschuldigend. Ontwapenend. Op haar rug trekt ze een laatste koord los. Een dun gewaad dat haar lichaam bedekte, glijdt als een sluier van haar af en valt neer in het gras. Haar paarse huid en het lange, golvende blauwe haar tekenen zich adembenemend af in het zilveren maanlicht. Haar tepels steken stevig vooruit in de kou, haar buik beweegt langzaam op het ritme van haar adem. Ze staat nu in het midden van de cirkel. Naakt. Naakter dan ze zich ooit gevoeld heeft. Maar volledig op haar gemak. Een godin zonder troon, maar met macht.

"Laat het me dan zien..." fluistert ze, terwijl ze zijn ogen groot ziet worden van verlangen en onzekerheid. Haar borsten zijn stevig en rond, haar tepels hard door de kou. Haar benen houdt ze nog een beetje voor elkaar, maar haar hele houding verraadt overgave. Haar voeten staan stevig in het mos, haar vingers langs haar dijen — een vrouw die zich niet alleen toont, maar zich aanbiedt. Niet als bezit, maar als uitnodiging. Ze weet dat ze dit niet kan tegenhouden. Ze moet het weten. Moet het voelen. Ze wíl het. Want ze weet: hij weet meer dan zij. Meer dan ze ooit geleerd heeft. Niet in dogma’s, niet in rituelen, maar in verlangen. In de waarheid van het lichaam.

Jesper is een maagd. Een nerdje dat alleen zijn eigen hand kent. Fantasieën genoeg — en hoe. Maar kennis? Of kunde? Hij weet niet waar te beginnen. Al heeft hij de laatste dagen nog zo over haar gefantaseerd... Geen gedachte die haar zo puur benaderde als zij zich nu toont. Hij heeft haar gezien in de verte, door een kier, in zijn dromen. Maar dit is anders. Dit is heilig. Dit is echt.

En toch: alles in hem wil. Alles in hem beweegt. Naar haar toe. Naar het onbekende, het onzegbare. En misschien, voor het eerst, ook: naar zichzelf. Zijn hand reikt langzaam uit. Niet naar haar lichaam, maar naar haar gezicht. Naar haar wang. Hij raakt haar aan. En zij sluit haar ogen. Geen woord. Geen fluistering meer. Alleen huid die huid ontmoet. En de maan die alles ziet.

Dit was geen antwoord. Nog niet. Maar het was een begin.

Ze kijken elkaar aan. "Ik heb het ook nooit gedaan," zegt ze, alsof ze weet van zijn maagdelijkheid. "Alleen wat je gezien hebt. Ik heb het steeds ondergaan." Haar stem trilt lichtjes, maar haar blik is vast. "Maar jij weet hoe," fluistert ze, haar adem nauwelijks hoorbaar. Ze moet moeite doen haar glimlach in te houden — niet uit schaamte, maar van opwinding en spanning. Haar ogen glanzen in het maanlicht. Zijn ogen dwalen af naar haar lichaam, haar mond, haar ogen. Zijn handen trillen van anticipatie. Maar hij durft nog niet. Alles in hem brandt van verlangen, maar zijn benen voelen stroef. Zijn voeten lijken vastgeworteld in de zachte bodem, terwijl zijn hart al bij haar is.

"Ik wil dingen doen die ik nooit gedaan heb. Nu. Met jou," zegt ze dan. Haar stem is hees, oprecht, kwetsbaar. "Is dat gek? Mag ik... dat doen?" vraagt ze hijgend van pure geilheid, haar wangen rood van spanning. Jesper hoort woorden die hij niet eens in zijn stoutste dromen voor mogelijk hield. Hij knikt, ademloos, alsof hij niet kan spreken. Zijn lippen bewegen, maar geen geluid komt eruit. Ze lacht. Ze wacht. Ze doet juist niets. "Dan mag jij dat ook," fluistert ze, alsof ze hem wil zeggen dat ze hetzelfde zijn. Iets wat hij nooit over zichzelf had durven denken. Maar hij kan zich niet meer inhouden. Het verlangen in zijn lijf is tastbaar geworden, een golf die nergens anders meer heen kan dan naar haar toe.

Ze stapt naar hem toe. Haar handen rusten op de bobbel in zijn broek. Alles wat hij in zich droeg — verlangen, spanning, onschuld — verzameld op dat ene punt. En nu verdwijnt het langzaam, smeltend onder haar aanraking. Haar mond opent zich zachtjes, haar adem warm. Haar handen vormen zich om zijn stijve, en Jesper kreunt zachtjes, zijn hele lijf gespannen. Hij voelt de hitte van haar vingers dwars door de stof heen, elke beweging trager dan de tijd zelf. Zijn knieën worden week.

"Elke keer als ik je zag... Hoe je zelf..." hijgt ze in zijn oor, haar woorden rauw van lust. "Ik wilde je helpen." Ze kreunt van losgeslagen opwinding. Ze weet niet precies wat ze doet. Niet wat hoort. Niet wat moet. Maar haar handen lijken het wél te weten. Ze glijden vanzelf over de stof van zijn trainingsbroek alsof ze dat al hun leven lang doen. Haar vingertoppen trillen terwijl ze de vorm van zijn erectie volgt, met een mengeling van eerbied en honger.

Jesper slaakt een zachte kreet van ongeloof en kreunt opnieuw bij haar aanrakingen. Zijn handen gaan aarzelend naar haar heupen, rusten daar even alsof hij toestemming zoekt. Haar vingers zoeken de rand van zijn broek. Als ze die langzaam naar beneden trekt en zijn blote pik raakt, stijgt de hitte tussen hen naar een nieuw niveau. De koude lucht van de nacht botst tegen zijn gloeiende erectie die recht naar voren steekt, krachtig en onmiskenbaar echt. Haar handen masseren zijn schacht langzaam, met schuchtere vastberadenheid. Zijn kloppende eikel drukt tegen haar buik. Hij voelt haar huid, koel en zacht, en tegelijk brandend van verlangen. Haar borsten raken zijn borstkas. Ze hijgt tegen zijn mondhoek.

Hun monden, nog net gescheiden door een ademtocht, bewegen naar elkaar toe. Hun lippen raken. Eerst voorzichtig, bijna schuchter, en dan ineens gretig, gulzig. Zijn tong vindt de hare. Hun zuchten en kreunen mengen zich in elkaars mond. Haar nagels klauwen zacht over zijn rug. Zijn hand glijdt omhoog, langs haar ruggengraat tot in haar lange haar. Het is het laatste wat hij nodig heeft om te begrijpen hoe echt dit moment is. Hoe niets hier nog speelt of illusie is. Alleen zij. Alleen nu. De omgeving verdwijnt. Alleen het ruisen van bloed in hun oren, het ritme van hun ademhaling, het snakken naar meer.

Misschien is hij hier met een reden. Misschien niet deze. Maar als hij er toch is...

Dan mag dit de reden worden.

En misschien is dat genoeg.