Danielle, Een Nacht In Enschede

Bekentenissen in de nacht

Het huis was stil. Alleen het zachte zoemen van de airco herinnerden eraan dat de wereld nog bestond. Danielle lag naakt naast Peter, hun lichamen warm en loom onder het zware tweepersoons dekbed. Maar in haar borst klopte iets dat niet tot rust wilde komen.

Peter voelde het. Hij draaide zich naar haar toe, steunend op zijn elleboog. Zijn ogen gleden traag over haar gezicht, haar hals, de lichte spanning in haar lippen. “Je houdt iets achter,” zei hij zacht. Geen verwijt, maar een uitdaging.

Danielle beet kort op haar lip. Ze wilde nee zeggen, maar de woorden brandden te fel in haar keel. “Ik dacht… aan haar,” fluisterde ze. “Hoe ze me aankeek. Hoe haar handen over me heen gleden. Zo langzaam… alsof ze niets wilde missen.”

Ze zag hoe Peter’s blik donkerder werd. Zijn hand gleed onder het dekbed, langs haar heup, over de lijn van haar dij. “En?” vroeg hij hees. “Wat deed ze nog meer?”

Danielle sloot haar ogen, haar borstkas bewoog sneller. “Ze… ze kuste me overal. Alsof ze proefde. Alsof ik haar bezit was. Haar vingers… ik voelde hoe ze me vond, hoe ze me liet wachten tot ik bijna niet meer kon.” Haar stem trilde, maar haar lichaam boog al naar zijn aanraking toe.

Peter liet zijn duim net langs haar navel glijden, lager, net niet waar ze het het meest voelde. Zijn adem was warm langs haar oor. “Vertel me precies wat je voelde toen ze dat deed.”

Danielle hapte naar adem. De herinnering golfde door haar heen, scherp en zoet tegelijk. “Ik voelde… dat ik mezelf vergat. Dat ik alleen nog haar wilde. Dat ik haar tong voelde, zacht en langzaam, en ik mezelf niet stil kon houden.” Haar heupen duwden tegen zijn hand aan, zoekend naar meer.

Zijn vingers vonden haar nu wel, traag en stevig tegelijk. Ze kromde haar rug onder het dekbed, een zachte kreun ontsnapte aan haar lippen. Peter keek haar aan, gefascineerd door de manier waarop haar bekentenissen haar lijf lieten openbloeien.

“Je denkt nog steeds aan haar, terwijl je onder mijn handen ligt,” zei hij laag. Niet boos, maar gretig. “En dat maakt je nog mooier. Nog wilder.”

Danielle opende haar ogen, hun blikken kruisten. Er zat geen schaamte meer in, alleen een vurige honger. “Ja,” fluisterde ze. “Ik denk aan haar. En ik voel jou. En dat maakt me… gek.”

Peter kuste haar heftig, zijn hand nu ritmisch bewegend. Ze trok hem dichter tegen zich aan, hun naakte lijven verstrengeld onder het dekbed, haar nagels in zijn schouders. Alles in haar trilde, de grens tussen herinnering en werkelijkheid vervaagde. Het was Karin’s echo én Peter’s kracht die haar omhoogdreven, tot haar lichaam explodeerde in schokken van warmte en ademloze kreten.

Toen ze later uitgeput en zweterig tegen hem aan lag, voelde ze een mengeling van rust en gevaar. Ze had hem meer verteld dan ze ooit had durven denken. En hij had haar niet afgewezen — hij had haar verder geduwd.

Ze wist dat dit niet meer zomaar een spel was. Elke bekentenis bracht hen dichter bij een grens waar Karin meer was dan een herinnering. En toch verlangde ze ernaar om die grens te naderen.