Danielle, Het Vervolg

Het was een doordeweekse middag. Danielle zat met Anouk op een terras in de stad, hun vaste plek voor een koffie en wat bijpraten. De zon brak aarzelend door, de cappuccino’s dampend voor hen op tafel.

“Je straalt de laatste tijd,” zei Anouk plotseling. Haar donkere ogen knepen zich half dicht, onderzoekend maar met een glimlach. “Wat is er met je? Nieuwe sport begonnen? Of… iets anders?”

Danielle lachte nerveus, streek een lok uit haar gezicht. “Zie je dat echt zo duidelijk?”

“Ja,” zei Anouk beslist. “En ik ken je. Er speelt iets.” Ze boog iets naar voren. “Vertel.”

Danielle aarzelde. De woorden voelden te intiem, te gevaarlijk om hardop te zeggen. Maar de blik van haar vriendin, warm en nieuwsgierig, brak iets open. Ze nipte van haar koffie, zocht naar een begin.

“Peter en ik… we hebben iets nieuws gevonden,” zei ze zacht. “Iets waardoor het tussen ons… intenser is geworden.”

Anouk’s wenkbrauwen gingen licht omhoog. “Intenser? Hoe bedoel je?”

Danielle’s wangen kleurden. “We praten. Over dingen die ik nooit eerder durfde zeggen. Over verlangens, herinneringen… dingen die ik altijd voor mezelf hield.”

“En hij?”

“Hij luistert. Maar meer nog… hij wil dat ik het deel. Het maakt hem niet boos of onzeker, juist het tegenovergestelde. Hij daagt me uit, hij wil dat ik opener ben. En dat… maakt ons samen zo anders. Alsof ik hem op een nieuwe manier ontdek.”

Anouk leunde achterover, haar gezicht nu serieus. “Dat klinkt spannend. Maar ook gevaarlijk.”

“Gevaarlijk?” vroeg Danielle zacht.

“Ja.” Anouk wreef langzaam met haar duim langs de rand van haar glas. “Omdat eerlijkheid verslavend is. En omdat er misschien dingen zijn die je zegt, die niet meer terug te nemen zijn. Grenzen die verlegd worden… tot je niet meer weet of je ze zelf hebt overschreden of hij.”

Danielle slikte. De woorden van haar vriendin troffen haar harder dan ze verwacht had. Want diep vanbinnen wist ze: Anouk had gelijk. Elk gesprek met Peter, elke bekentenis bracht hen dichter bij een grens die niet vaag zou blijven.

Ze keek haar vriendin aan, wilde meer zeggen, maar hield zich in. Het deel over Karin bleef op haar tong branden. Nog niet. Nog niet nu.

Anouk glimlachte weer, zachter dit keer. “Toch zie ik iets goeds in je ogen. Iets dat ik lang niet gezien heb. Misschien moet je niet bang zijn voor gevaar, zolang je weet wat je echt wilt.”

Danielle knikte langzaam, haar vingers om het kopje geklemd. Maar in haar hoofd was er maar één vraag: wist ze werkelijk wat ze wilde? Of was ze juist bang dat ze het wél wist?!

Een week later kwamen Daan en Anouk hijgend de woonkamer binnen na hun zware Hyrox-training, hun lichamen nog warm en bezweet. De fles wijn stond al klaar in de koelkast, glazen snel gevuld, maar de fysieke warmte van hun lichamen overtrof alles. Ze ploffen naast elkaar op de bank, benen lichtjes tegen elkaar gedrukt. Het vocht van hun inspanning maakte elke aanraking intenser.

Anouk, klein, slank, halflang blond haar dat lichtjes op haar schouders viel, glimlachte uitdagend. “Eigenlijk zouden we nu moeten douchen,” zei ze zacht, uitdagend. “Maar dit… dit voelt ook… spannend.”

Daan slikte, voelde haar hart sneller kloppen door de blik van Anouk en de warmte van hun lichamen. Ze nam een slok wijn, haar vingers glijdend langs het glas. “Anouk… ik moet je iets vertellen. Echt alles… iets wat ik nog met niemand heb gedeeld.”

Anouk leunde nieuwsgierig, bijna speels naar haar toe. “Vertel me,” fluisterde ze. “Alles mag er zijn, Daan.”

Daan slikte nogmaals en liet zich overgeven aan het moment. “Het gaat over Karin… iemand die ik heb ontmoet in Enschede. Die nacht… het was intens. Haar handen, haar lippen… overal. Langzaam, teder, maar ook zo opwindend. Ze streelde mijn borsten, mijn buik… mijn dijen… en daar beneden… zo zacht, zo verlangend. Ze liet me voelen hoe compleet mijn lichaam kon reageren.”

Anouk’s ogen glinsterden, haar hand gleed subtiel over Daan’s dij, een lichte aanraking maar geladen met spanning. “En jij… hoe voelde dat?” vroeg ze zacht, bijna uitdagend.

Daan slikte, haar ademhaling versnelde, haar eigen hand gleed langs Anouk’s arm. “Ik kon nauwelijks iets tegenhouden. Mijn lichaam bewoog instinctief, mijn huid tintelde overal. Haar lippen waren op mijn hals, mijn oren, mijn borsten… en haar vingers vonden de plekken waar ik me het meest overgaf. Ik kreunde zacht, Anouk… en ik wilde dat ze nooit stopte. Alles voelde zo… intens, zo teder en tegelijkertijd zo opwindend.”

Anouk leunde dichterbij, hun lichamen bijna tegen elkaar, borsten lichtjes samengedrukt, handen instinctief op zoek naar contact. “Laat me het voelen,” fluisterde ze uitdagend. “Laat me met je voelen wat zij deed… alles.”

Daan kreunde zacht, een trilling door haar hele lijf. Haar vingers glijden over Anouk’s rug, over haar heupen, subtiel maar zoekend. “Het voelde alsof ik alles moest geven… mijn huid, mijn adem, mijn verlangen… en nu… met jou hier zo dicht bij, voel ik het opnieuw, sterker. Jij… jij maakt het bijna ondraaglijk. Mijn lijf brandt van alles wat ik toen voelde, en ik wil dat jij het voelt.”

Anouk glimlachte, uitdagend en speels, en liet haar handen zacht over Daan’s taille en heupen glijden, terwijl hun lichamen dichter samensmolten. “Dan moeten we douchen,” fluisterde ze zacht, haar adem tegen Daan’s hals. “We zijn bezweet… en ik voel dat jij ook rillerig bent. Laat het water je bevrijden… en ons.”

Daan voelde een nieuwe tinteling door haar lijf trekken en knikte, haar hart bonkend. Samen liepen ze naar de badkamer. Het warme water stroomde over hun lichamen en de stoom mengde zich met hun spanning. Hun handen vonden elkaar onmiddellijk: rug, taille, heupen, borsten. Het vocht van hun inspanning en de nabijheid van elkaar maakte alles zinderend prikkelend.

Onder het water fluisterde Daan opnieuw over Karin, hoe haar vingers zacht langs haar huid waren gegaan, hoe haar lippen haar overal hadden ontdekt, hoe ze zich volledig overgegeven had, en hoe dat vuur nog steeds in haar brandde. Anouk luisterde ademloos, glimlachte en liet haar handen subtiel maar doelgericht over Daan’s rug en taille glijden.

Langzaam liet Anouk haar handen verder afdwalen: over Daan’s borstjes, zachtjes duwend en streelend, en haar billen, lichtjes knepend. Daan kreunde laag, haar lichaam rillerig, terwijl de combinatie van herinnering en het huidige contact haar bijna overweldigde. Hun blikken kruisten zich, vol spanning, een woordeloos spel van verlangen en nieuwsgierigheid.

Uiteindelijk hielden ze even stil, het water glijdend over hun lichamen, en glimlachten. Het was genoeg geweest voor nu. Met lichte rillingen stapten ze onder de douche vandaan, droogden zich langzaam af, terwijl hun ogen elkaar steeds uitdagend ontmoetten. Hun handen vonden elkaar opnieuw, subtiel streelend, voordat ze de badkamer verlieten en richting Anouk’s slaapkamer liepen, lichamen warm en opgewonden, vol verwachting van wat nog zou komen.