Te Nemen Of Te Laten -2

“Miriam, mag ik dan nu eindelijk weten wat je achter mijn rug hebt geregeld?” vroeg ik.

Waarschijnlijk klonk ik een beetje misnoegd, maar ik was dan ook echt boos. De ontmoeting met die man had ik behoorlijk vernederend ervaren. Een vleeskeuring was het geweest, een betere omschrijving kon ik niet bedenken.

Nadat de man fijntjes afscheid nam van Miriam, was hij inmiddels alweer vertrokken. In het voorbijgaan gaf hij me nog snel een tik op mijn kont. “Doei,” zei hij. Daar moest ik het dan maar mee doen.

“Dat was Frank Beckers,” verklaarde Miriam.

“En wie is dat?” vroeg ik. Ik had echt nog nooit van die man gehoord.

“Ken je Frank Beckers niet?” vroeg Miriam verbaasd.

“Nee, zou ik hem moeten kennen dan?”

“Frank Beckers is op zijn dertigste al multimiljonair. Ik ga niet beweren dat hij nu al tot de rijkste inwoners van ons land behoort, maar het is gewoon een kwestie van tijd vooraleer hij zich bij het selecte clubje van superrijke Belgen mag rekenen,” legde ze me uit.

“Ik luister nooit naar roddels,” verdedigde ik mezelf. "En roddelblaadjes lees ik al helemaal niet.”

Miriam zuchtte en keek me hoofdschuddend aan, vooraleer ze verder sprak.

"Frank Beckers komt zelden voor in roddelrubrieken, Tess. In de betere economisch gerelateerde tijdschriften echter des temeer,” informeerde ze me verder.

“Maar hoe dan ook ken ik hem nog steeds niet,” antwoordde ik geïrriteerd.

“Frank Beckers is eigenaar van de grootste garageketen van West-Europa. Daarnaast heeft hij aandelen in talloze bedrijven in de petrochemische sector. Tegelijkertijd is hij de CEO van InterBrittan-Build, een groot bouwbedrijf bedrijf met vestigen verspreid over heel Groot Brittannië. Onlangs las ik ergens dat hij momenteel bezig is met contacten leggen in Canada om ook daar met InterBrittan-Build voet aan de grond te krijgen.”

“Het zal allemaal wel!" zei ik nors. “Toch ben ik niet geïnteresseerd.”

Het schoot me even door het hoofd dat ik tijdens mijn studie, de naam van zijn bouwbedrijf misschien wel ergens was tegengekomen, maar wat dan nog?

“Tess, die man is écht rijk!” zei Miriam, gevolgd door een diepe zucht.

“Dat is geweldig voor hem, Miriam, maar daar heb ik toch niks mee te maken?”

“Hij heeft jou voor een hele week geboekt,” zei ze. “Die week gaat morgenavond in.”

“Wat..!? Dat meen je niet! Boekte hij me voor een hele week!?”

“Ja. Meneer Beckers moet naar Keulen en hij zocht aantrekkelijk gezelschap.”

“En dat voor een hele week?”

“Ach Tess, die man kan het zich probleemloos veroorloven om jou een heel jaar te boeken,” antwoordde Miriam met een uitgestreken gezicht. “Of het een hele week Keulen wordt dat weet ik niet, maar als ik in jouw plaats was, zou ik blij zijn met deze kans… Je verdient in een week minstens zoveel als je normaal gesproken in vier maanden zou kunnen verdienen.”

“En wat moet ik daarvoor doen?” vroeg ik, nadat ik haar woorden even had laten indalen. Ik maakte me nog meer zorgen dan ik tot dan toe al deed. “Heeft die man misschien perverse voorkeuren of zo?”

“Daar heeft hij me niets over gezegd, maar als hij zoveel geld voor je betaalt, dan kun je toch maar beter zo goed mogelijk aan zijn wensen voldoen,” zei Miriam.

“Kan een ander meisje deze klus niet doen?” vroeg ik. “Uiteindelijk heb ik niet zoveel ervaring.”

Mijn bazin grijnsde. “Meneer Beckers vroeg specifiek naar jou. Hij wilde vooral weten of je al lang in het vak zat.”

“En wat heb je hem verteld?”

“Dat jij pas nieuw bent en nauwelijks of geen ervaring hebt.”

“Schrikte hem dat niet af dan?”

“Bijlange niet, integendeel. Hij vond het helemaal prima.”

“Hij was dus op zoek naar een onervaren meisje?"

“Die indruk kreeg ik zeker, ja.”

“Maar waarom?” Het idee van ‘het onervaren meisje’ benauwde me nogal.

“Ik zou het niet weten, Tess,” antwoordde Miriam. “Dat heeft hij me niet verteld.”

```

Met bijna zichtbaar knikkende knieën kwam ik, zoals afgesproken, kort voor 17.00 uur aan bij Miriams kantoor. Meneer Beckers kwam nog geen minuut na mij binnen. Toen hij me zag zitten, glimlachte hij vriendelijk naar me, maar dan nog had ik geen idee of die vriendelijkheid ook oprecht was.

“Meneer Beckers, u bent een betrouwbaar man,” begroette Miriam hem overdreven vriendelijk.

“Hoezo? Omdat ik stipt ben?” vroeg hij.

“Dat ook,” glimlachte mijn bazin, “maar nog meer omdat het afgesproken bedrag al overgemaakt is."

“Dat had ik toch beloofd?” reageerde hij droogjes.

Ik kreeg de indruk dat Miriam niet goed wist waar ze met haar rijke klant over moest praten. Daags voordien, tijdens de onderhandelingen, was ze helemaal in haar element. Toen draaide het allemaal om zaken en geld. Nu daar niet meer over gepraat hoefde worden, leek ze me eerder hulpeloos. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen en het hielp haar niet dat meneer Beckers weinig zin leek te hebben in een praatje. Wel groette hij Miriam alsnog, al was het mij duidelijk dat dit voor hem niet meer was dan puur een kwestie van beleefdheid.

“Kom op!” richtte hij zich weldra tot mij. “Laten we gaan.”

Ook hij leek me lichtelijk geïrriteerd door Miriams ongemakkelijke poging tot een gesprek. Ik nam mijn rolkoffer, die ik volgens Miriams instructies had ingepakt. Terwijl ik hem volgde in de richting van de deur realiseerde ik mij dat ik er geen idee van had of de inhoud van mijn koffer wel aan de verwachtingen van meneer Beckers zou voldoen.

Buiten stond een limousine op ons te wachten. De chauffeur nam de reiskoffer van me over en legde die in de kofferbak. Ondertussen hield meneer Beckers de deur voor me open en ik stapte in.

“Dus jij bent Tess,” zei hij, zodra hij naast me zat.

“Ja, ik ben Tess,” reageerde ik onzeker.

Sterker nog, zelden of nooit in mijn leven had ik me zo onzeker gevoeld als op dat moment. Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond. Ik wist alleen zeker dat ik deze man een week lang op zijn wenken zou moeten bedienen en dat ik vrijwel alles zou moeten doen wat hij van me vroeg. Zijn hoffelijk gedrag op dat moment stond haaks op dat van een dag eerder en dat verwarde me nogal.

“Rustig maar, Tess,” zei hij. “Ik ga je heus niet bijten hoor.”

Zijn glimlach was deze keer vriendelijk en leek me gemeend. Voor het eerst vond ik hem ergens aardig, maar dan nog ging ik een week tegemoet waarvan ik de afloop absoluut niet wist. Ik bleef dus liever op mijn hoede voor een te snelle conclusie die ik achteraf misschien zou moeten herzien.

De chauffeur bracht de limousine haast geluidloos in beweging en een tiental minuten later draaiden we de snelweg op richting Limburg en Duitsland.

“Toch naar Keulen dus?” vroeg ik.

Meneer Beckers knikte. “We gaan daar vanavond naar een feestje met wat vrienden en bekenden,” beantwoordde hij mijn onuitgesproken vraag en gelijk vroeg ik me af of hij mijn onzekerheid aanvoelde.

“Ik hoop dat ik iets passend bij me heb om aan te trekken,” antwoordde ik verlegen.

“Maak je daarover vooral geen zorgen, Tess. Alles wat je nodig hebt vindt je straks in mijn hotelkamer,” zei hij.

Wat bedoelde hij daarmee? Ik snapte er niets van. Waarom zou ik alles wat ik nodig had bij hem op zijn hotelkamer vinden?

Vooraleer ik hem nog meer kon vragen, rinkelde zijn telefoon. Vanaf dan wisselen we minstens anderhalf uur lang geen woord meer. Meneer Beckers kreeg meerdere telefoontjes achter elkaar. Hij moest het wel erg druk hebben, maar ja, was dat niet het lot van elke succesvolle zakenman? Naar mijn idee was hij vaak erg kortaf aan de telefoon. Dikwijls gaf hij bijna alleen maar instructies en soms begroette hij zijn gesprekspartner niet eens.

Bij aankomst in het hotel stonden er twee piccolo’s elkaar te verdringen om mijn koffer van de chauffeur over te nemen. Een vriendelijk ogende jongeman, ongeveer even oud als ik, won uiteindelijk het pleit. Wat ook opviel was dat al het overige personeel zich opvallend onderdanig gedroeg, iets wat ik afstotelijk vond. Waarom wrongen mensen zich in allerlei bochten, alleen maar omdat de man naast mij geld in overvloed had? Dat ik zelf in feite niet zo heel veel anders handelde dan het hotelpersoneel was een gedachte die ik maar snel naar de achtergrond verdrong.

Toen we bij de juiste kamer aankwamen en ik de flinke fooi zag die meneer Beckers aan de piccolo gaf, begreep ik meteen al dat gedoe om mijn koffer te mogen dragen. Voor geld danst immers de beer… Opeens leek mij die piccolo niet meer zo bijzonder aardig.

Ik keek de kamer rond… Alhoewel kamer? Het was een beslist een suite, én wat voor een! Mijn studentenappartementje ging hier wel tien keer in. Zo groot was die suite.

We stonden in een heel ruime, comfortabel ingerichte woonkamer. Naast een tv-hoek met een flatscreen aan de muur, had de kamer ook een groot bureau en een comfortabele zithoek. Aan de achterkant stonden de dubbele deuren wijd open, waardoor een ruime slaapkamer met een enorm bed zichtbaar was.

“Welkom in mijn nederig stulpje,” grijnsde meneer Beckers, wellicht om mijn verbazing.

“Nederig stulpje…” stotterde ik net niet. “Ik heb nog nooit zo’n mooi appartement… euh… suite gezien… Is dit optrekje van u?”

“Deze kamer is niet mijn eigendom, maar ik heb wel een gunstig huurcontact van vijf jaar bedongen. Tot zolang is het naar de geest dus wel van mij en kan ik er mee doen en laten wat ik wil,” zei hij. “Kijk gerust eens rond, Tess. Ik mag hopen dat jij je hier snel thuis voelt.”

“Trek je kleren uit, Tess!” commandeerde meneer Beckers me, nadat ik mijn bewonderende blik ook over de comfortabel ingerichte kitchenette had laten gaan.

‘Shit! Nu gaat er geneukt worden!’ dacht ik.

Hoewel ik mezelf moest dwingen om mij op commando door hem te laten neuken, trok ik mijn kleren toch maar uit. Ik had hier immers bewust voor gekozen, al was dat dan wel uit financiële noodzaak. Ik trok mijn shirt uit en daarna mijn strakke spijkerbroek. Mijn schoenen had ik al uitgeschopt, dus ik hoefde alleen nog maar mijn sokken en slipje uit te trekken. Plots stond ik daar dan, poedelnaakt tegenover de man die mijn klant was voor een hele week.

Met een tevreden grijns keek meneer Beckers me aan, maar vooralsnog zei hij geen woord. Ik daarentegen wist niet hoe ik me moest gedragen. Ik wist dat hij me ging neuken en dat hij met me kon doen wat hij wilde. Toch schaamde ik me enorm dat ik naakt voor hem stond en niet wist of ik mijn geslachtsdelen met mijn handen moest bedekken of ze juist zonder gêne aan hem moest laten zien. Wat verwachtte Frank Beckers van mij…?