Letterlijke Lotte! - 1

In een klein maar hip kantoor in de Antwerpse Seefhoek hing een vacature uit voor “junior content creator met frisse blik en veel goesting”. Lotte Van der Meersch, 23, net afgestudeerd in Communicatiewetenschappen en gezegend (of vervloekt) met een brein dat alles letterlijk nam, zag dat als hét teken. Ze had goesting. En een frisse blik. Klaar.

Ze had zich netjes voorbereid: witte blouse, zwart rokje net boven de knie, hakjes die klikten alsof ze een metronoom was, en een mapje met cv en motivatiebrief die ze eigenhandig had laten plastificeren “zodat het proper blijft als het regent”. Het regende niet, maar je weet maar nooit.

Bij het binnenkomen van het glazen kantoorgebouw stond er een groot rood alarmkastje naast de deur. In duidelijke witte letters: ALLES UIT VOOR HET BETREDEN.

Lotte bleef staan. Ze keek naar links, naar rechts. Niemand te zien. Ze las het nog eens. ALLES UIT. Ze zuchtte eens diep, zoals haar moeder altijd deed als de afwas te hoog lag.

“Goed dan,” zei ze tegen zichzelf, “regels zijn regels.”

Ze begon met haar jas. Die hing ze netjes over de kapstok die daar toevallig stond. Toen haar sjaaltje. Toen haar hakjes. Klik, klak, uit. Ze zette ze naast elkaar alsof het soldaatjes waren. Blouse open, rokje omlaag. Beha’tje (roze met kleine strikje, haar “professionele lingerie”, zei ze altijd) klikte ze los en legde ze bovenop de stapel. Slipje erachteraan. Ze vouwde alles op zoals ze dat geleerd had bij de scouts: hoekjes strak, geen kreukels.

Daar stond ze dan. Poedelnaakt in de inkomhal van Creative Minds BV, met alleen haar plastiek mapje voor haar borsten en een glimlach die zei: “Ik volg instructies op, hè.”

Net op dat moment ging de glazen deur open en kwam Pieter, de creative director, binnen met een latte in de hand.

Hij keek. Knipperde. Keek nog eens.

“Morgen,” zei Lotte vriendelijk, alsof ze gewoon een jas aanhad. “Ik kom voor het sollicitatiegesprek van tien uur. Lotte Van der Meersch.”

Pieter verslikte zich bijna in zijn havermelk. “Euh… alles goed met u?”

“Ja hoor! Ik heb gewoon het bord gevolgd. Alles uit voor het betreden. Ik neem dat serieus, hè. Veiligheid eerst.”

Pieter keek naar het alarmkastje. Toen naar Lotte. Toen weer naar het kastje. Er stond inderdaad, in kleine lettertjes onder: “brandblusser – alles uit bij gebruik”.

Hij barstte in lachen uit. “Dat is voor de brandblusser, schat! Niet voor de bezoekers!”

Lotte keek naar het kastje. Kneep haar ogen tot spleetjes. “Oh. Oei. Maar het stond er wel, hè.”

“Ja maar… ge moet dat echt letterlijk hebt genomen?”

“Natuurlijk. Ge zegt toch wat ge bedoelt?”

Pieter veegde een traan weg van het lachen. “Allez, kom mee naar boven voor ge nog meer borden verkeerd begrijpt. Er hangt er een in de lift met ‘niet meer dan 8 personen’ en ik wil niet dat ge begint te tellen wie er moet afstappen.”

Lotte greep haar kleren, maar Pieter schudde zijn hoofd. “Laat maar liggen. Ge zijt nu al het grappigste wat hier binnenkomt sinds drie jaar. We hebben een kleedkamer boven, en een badjas met ons logo. Ge krijgt die gratis als ge aangenomen wordt.”

In de lift keek Lotte naar het bordje. “Acht personen… dus als er negen instappen, moet er echt iemand uit?”

“Ja, maar ge moogt kiezen wie, ge zijt hier de gast.”

Ze stapte de derde verdieping op, nog steeds in haar blootje, met Pieter die haar volgde terwijl hij zijn collega’s al aan het appen was: “ ge gelooft nooit wat er juist binnengewandeld is. letterlijk.”

In de vergaderzaal zaten drie mensen klaar voor het sollicitatiegesprek: twee vrouwen en een kerel met een hip baardje. Ze keken op. Zagen Lotte. Zagen Pieter die achter haar liep met een brede smile.

“Dag allemaal,” zei Lotte vrolijk, “ik ben Lotte, en blijkbaar heb ik mij een beetje vergist van bordje, maar ik ben wel stipt en ik volg instructies heel goed op.”

De vrouw met de rode bril begon te proesten. De kerel met de baard sloeg met zijn vuist op tafel van het lachen.

Pieter gooide een badjas naar haar toe. “Trek maar aan, ge zijt al aangenomen. We zoeken iemand met een frisse blik, maar ge hebt ons een hele frisse douche gegeven.”

Lotte trok de badjas aan (veel te groot, logo ter hoogte van haar navel) en ging zitten.

“Vertel eens,” zei de vrouw met de rode bril, nog nahikkend van het lachen, “wat versta jij onder ‘out of the box denken’?”

Lotte dacht even na. “Wel, vandaag letterlijk alles uit, dus ik denk dat ik daar al redelijk goed in ben.”

De hele kamer ontplofte. Pieter veegde opnieuw tranen weg.

“Welkom bij het team, Lotte. Ge begint maandag. En we gaan dat alarmkastje laten aanpassen naar ‘blusapparaat uittrekken bij brand’. Voor de duidelijkheid.”

En zo begon Lotte haar carrière bij Creative Minds BV: als de enige werknemer die ooit poedelnaakt was komen solliciteren omdat een brandblusser dat vroeg. Ze werd al snel legendarisch. En elke keer als er een nieuwe stagiair binnenkwam, wees Pieter naar het kastje en zei: “Lees goed, hè. Niet zoals Lotte.”

Maar Lotte? Die lachte gewoon. Want ze had werk. En een gratis badjas. En een verhaal dat ze nog jaren zou vertellen op feestjes.

“Echt waar, ik dacht dat het een dresscode was.”