Letterlijke Lotte! - 2

Maandagmorgen, eerste werkdag. Lotte kwam binnen in een knalgeel jurkje dat ze zelf “mijn bananensoesje” noemde, omdat het er precies zo uitzag: strak, glanzend en een beetje uitdagend. Ze had er een hele nacht over gedaan om het te kiezen, want Pieter had in de groepschat geschreven: “Casual Friday is hier elke dag, maar overdrijf niet.”
Lotte had dat laatste woord natuurlijk niet gezien.

In de keuken stond het hele team al rond de Nespresso te hangen. Toen Lotte binnenkwierde, werd het stil. Het jurkje was zó kort dat bij elke beweging haar kanten onderbroekje (vandaag lichtblauw met witte sterretjes) vrolijk meewuifde.

“Goeiemorgen allemaal!” kirde ze. “Ik heb ik goed begrepen dat het hier casual is?”

Pieter verslikte zich voor de tweede keer in een week in zijn latte. “Lotte… dat is… euh… casual ja, maar ge zit bijna op pornofilmniveau.”

“Echt?” Ze draaide een pirouette. “Maar Pieter zei overdrijf niet! Dus ik heb expres geen beha aangedaan, want dat is toch overdreven op het werk?”

De stagiair, een mager kereltje van negentien dat luisterde naar de naam Seppe, liet zijn kopje vallen. Koffie overal.

“Seppe, ge moogt opruimen,” zei Pieter kalm. “En ge moogt ook een handdoek halen voor uw kwijl.”

Lotte ging aan haar bureau zitten, een open plek midden in de loft, en startte haar laptop op. Op het welkomstscherm stond een grote banner van de klant van de week: een bekend condoomsmerk. Slogan: TREK HET UIT. VOOR VEILIGHEID.

Lotte las het driemaal. Trok haar wenkbrauwen op. Keek rond. Niemand lette op.

Ze stond recht, ritste haar jurkje open en liet het als een bananenschil op de grond vallen. Bleef staan in alleen dat lichtblauwe sterretjes-slipje.

“Veiligheid eerst, hè!” riep ze trots.

Het hele kantoor viel stil. Zelfs de printer stopte met zoemen.

Pieter kwam aangelopen met zijn handen voor zijn ogen, alsof hij in een stripteaseclub terecht was gekomen. “Lotte. Schat. Dat is een slogan. Voor condooms. Niet voor kleren.”

“Oh.” Ze keek naar de banner, daarna naar zichzelf. “Maar er staat toch letterlijk Trek het uit?”

“Ja, maar het is reclame, geen instructie!”

Op dat moment kwam de CEO binnen, een Nederlandse vrouw van vijftig met een strenge knot en een nog strengere stem. Ze keek, knipperde driemaal, en zei droog: “Ik wist dat we creatief zaten, maar dit slaat alles.”

Lotte, nog steeds halfnaakt, stak haar hand op alsof ze in de les zat. “Sorry mevrouw, ik wilde gewoon de huisregels volgen. Vorige keer zeiden ze ook Alles uit en dat was voor de brandblusser, dus ik leer uit mijn fouten.”

De CEO begon keihard te lachen, zo hard dat haar knot loskwam. “Meisje, ge zijt een wandelende meme. Trek uw jurk maar weer aan, ge krijgt van mij een bonus als ge heel de week niemand een hartaanval bezorgt.”

Lotte trok haar jurkje weer aan, maar de rits bleef halverwege steken. Ze stond te worstelen als een wurm in een appel.

Seppe, nog steeds met een handdoek in zijn hand, kwam aarzelend dichterbij. “Zal… zal ik helpen?”

“Graag! Maar voorzichtig, het is delicate stof.”

Seppe’s handen trilden zo hard dat hij per ongeluk de rits helemaal naar beneden trok in plaats van naar boven. Het jurkje viel weer.

“Seppe!” riep Pieter. “Ge zijt precies een slechte goochelaar!”

Lotte keek omlaag, zuchtte theatraal en zei: “Allez, dan maar zo. Het is hier toch warm genoeg.”

Ze ging weer zitten, in alleen haar slipje, en begon te typen alsof er niets aan de hand was. De rest van het team stond in een halve cirkel te staren, niet goed wetend of ze moesten lachen, huilen of hun laptop moesten dichtklappen en naar huis gaan.

Pieter klapte in zijn handen. “Oké, crisisberaad. Iedereen naar de vergaderzaal. Lotte, ge moogt mee, maar ge krijgt een deken.”

In de vergaderzaal legde Pieter een fleece dekentje met het bedrijfslogo over Lotte’s schouders. Ze trok het gezellig tot onder haar kin, alsof ze op de zetel naar Netflix ging kijken.

“Luister,” zei hij, “we gaan een nieuw bordje maken. Voor aan jouw bureau. Met grote letters: ALLEEN KLEREN UIT ALS ER BRAND IS. Of als Pieter het persoonlijk vraagt.”

Lotte’s ogen werden groot. “Echt? Mag dat dan?”

“Nee, dat was een grapje!”

“Jamaar ge zegt het toch?”

De CEO veegde opnieuw tranen weg. “Weet ge wat? We maken een nieuwe campagne voor dat condoomsmerk. Hoofdrol: Lotte. Slogan: ‘Zij trekt écht alles uit voor veiligheid.’ Dat wordt viraal voor we goed en wel koffie hebben gedronken.”

Lotte stak haar vuist in de lucht. “Yes! En dan mag ik eindelijk legaal in mijn blootje?”

“Alleen op de set,” zei Pieter snel. “En met een heel team dat ervoor zorgt dat ge niet nog een bordje verkeerd leest.”

Seppe stak zijn vinger op. “Mag… mag ik de camera doen?”

Iedereen keek hem aan.

“Seppe, ge krijgt een emmer ijsblokjes en ge gaat in de hoek zitten tot ge weer normaal doet,” zei Pieter.

Lotte lachte, trok het dekentje wat strakker om zich heen en zei: “Ik vind het hier super. Iedereen is zo vriendelijk. En warm.”

Pieter zuchtte, maar glimlachte toch. “Ge zijt een gevaar voor de volksgezondheid, Lotte. Maar wel het grappigste gevaar dat we ooit hebben aangenomen.”

En ergens diep in haar bureaulade lag al een nieuw briefje klaar dat ze vanmiddag wilde ophangen:
“Wie ‘koffiepauze’ zegt, moet echt pauze nemen. Dus geen mails beantwoorden. Ik controleer dat.”

Ze keek ernaar en gniffelde.
Maandag was nog maar net begonnen.