Letterlijke Lotte! - 3

Woensdagmiddag. Het hele kantoor rook naar fritkot en opwinding, want de fotograaf van het condoomsmerk was gearriveerd met een hele vrachtwagen vol lampen, rookmachines en een bed dat eruitzag alsof het uit een porno-awardshow kwam.

De campagne kreeg de werktitel: “Trek ’t uit. Echt.”
En wie was de ster? Lotte natuurlijk. In een badjas met het logo van Creative Minds, want “we gaan professioneel blijven, hé”.

De fotograaf, een Nederlander die alleen “schatje” en “lekker licht” zei, keek haar aan alsof hij net de lotto had gewonnen.

“Oké schatje, badjas uit, we beginnen met een paar safe shots.”

Lotte knikte ernstig, liet de badjas vallen en bleef staan in een piepklein huidskleurig stringetje dat ze “mijn verdwijnslipje” noemde. Het publiek (het hele kantoor stond achter de camera te kijken alsof het de finale van België-Nederland was) floot collectief.

Pieter stak zijn hand op. “Lotte, ge hebt toch iets meer aan dan dat?”

“Ja hoor,” zei ze, en ze draaide zich om. Op haar billen stond in grote letters met watervaste stift: VOOR VEILIGHEID.

Seppe liet voor de derde keer deze week iets vallen. Dit keer zijn telefoon. Recht op zijn teen.

De fotograaf klapte in zijn handen. “Perfect! Nu op het bed, schatje, beetje sensueel, beetje ondeugend.”

Lotte klom op het bed, ging op haar knieën zitten en keek naar een groot bord dat aan de muur hing:
NIET ROKEN IN DE STUDIO.

Ze las het. Keek naar de fotograaf. “Moet ik mijn string uitdoen? Want er staat niet roken, en roken is toch een soort uitdoen?”

De fotograaf keek verward. Pieter sprong naar voren. “Nee, nee, nee! Roken is tabak, Lotte! Niet je onderbroek!”

“Oh.” Ze dacht even na. “Maar voor de zekerheid doe ik hem toch maar uit, want ik wil geen boete.”

En hup, weg stringetje. Ze gooide het naar Seppe, die het landde precies op zijn hoofd. Hij zakte in elkaar als een zak patatten.

De CEO kwam binnen, keek naar de chaos, naar Lotte die nu volledig in Eva-kostuum op het bed zat te zwaaien, en zei alleen: “Ik verhoog iedereen zijn loon. Dit wordt het beste kwartaal ooit.”

De fotograaf vond zijn stem terug. “Oké schatje, nu een beetje spreiden, beetje glimlachen, alsof je net een heel goeie mop hebt gehoord.”

Lotte spreidde haar benen, glimlachte breed en zei luid: “Ken je die van de non die binnenkomt in een frituur en zegt: ‘Een frietje met mayonaise en een pakje condooms alstublieft’? Zegt de friturist: ‘Sorry zuster, wij hebben geen mayonaise meer.’ Waarop de non: ‘Ah, dan maar een pakje condooms met frietsaus!’”

Het hele team lag dubbel. De fotograaf klikte als een bezetene. Zelfs de rookmachine leek harder te puffen van het lachen.

Pieter veegde tranen weg. “Lotte, ge zijt een nationaal monument. Maar serieus, doe iets aan, er komt straks een journalist van Het Laatste Nieuws.”

Lotte keek op de planning die op tafel lag. Er stond in grote letters:
12u30 – Persmoment – Lotte geeft interview in badjas.

Ze las het driemaal. Sprong van het bed, greep haar badjas, maar die zat nog aan de kapstok aan de andere kant van de studio. Ze liep er naartoe. Poedelnaakt. Dwars door het persmoment dat blijkbaar al begonnen was.

De journalist, een vrouw van een jaar of veertig met een strak knotje, keek op van haar notitieblok en kreeg zowat een rolberoerte.

“Mevrouw Van der Meersch?” stamelde ze.

“Ja, dat ben ik!” zei Lotte terwijl ze eindelijk de badjas te pakken had. Ze trok hem aan, maar vergat hem dicht te knopen. “Sorry, ik moest nog even iets uittrekken voor de veiligheid.”

De journaliste keek naar Pieter. “Dit… dit is een grap, zeker?”

Pieter schudde zijn hoofd. “Nee. Dit is gewoon woensdag.”

Lotte ging zitten, sloeg haar benen over elkaar (waardoor de badjas weer openviel) en zei stralend: “Vraag maar raak! Maar als ge zegt ‘spuiten’ bedoelt ge dan de rookmachine of iets anders? Want ik neem alles letterlijk, hé.”

De journaliste schreef koortsachtig mee en mompelde: “Dit wordt de voorpagina.”

Om 17 uur was de shoot klaar. Lotte had uiteindelijk toch een stringetje aangetrokken (met het logo van het merk op de voorkant) en het hele kantoor zat aan de vrijmibo (vrijdagmiddagborrel, maar op woensdag, want waarom niet).

Pieter hief zijn glas. “Op Lotte. Onze naakte muze. Onze wandelende virale hit. En de reden dat onze zorgverzekering waarschijnlijk omhoog gaat.”

Lotte proostte mee. “Op jullie! Want zonder jullie had ik nooit geweten dat ‘persmoment’ niet betekent dat ge moet persen.”

Seppe, nog steeds een beetje dizzy, stamelde: “Lotte… mag ik… mag ik u eens mee uit vragen?”

Lotte keek hem aan, helemaal serieus. “Alleen als ge belooft dat als het bordje ‘uitgang’ zegt, ge echt met mij naar buiten gaat en niet alleen figuratief.”

Seppe werd rood tot achter zijn oren.

Pieter sloeg hem op zijn schouder. “Welkom in de club, kerel. Ge zijt officieel verliefd op een wandelende woordgrap.”

En ergens op de achtergrond hing al een nieuw bordje dat Lotte stiekem had opgehangen boven haar bureau:
WIE ‘GA WERKEN’ ZEGT, MOET ECHT WERKEN.
DUS GEEN NETFLIX. IK CONTROLEER.

Ze keek ernaar, gniffelde, en typte verder aan de volgende campagne.
Want morgen kwam er een nieuwe klant.
Een seksshop.
Met als slogan: Kom binnen en laat alles los.

Lotte wreef al in haar handen.
“Dit wordt plezant.”